– Po prostu udokumentowałem postać Stepana Bandery i wszystkie wydarzenia, w które był bezpośrednio lub pośrednio zaangażowany: nacjonalizm, faszyzm, holokaust, ludobójstwo… W Rzezi Wołyńskiej. Ludobójstwo. Z naukowego punktu widzenia była to na pewno forma ludobójstwa… OUN planowała usunięcie mniejszości etnicznych z Ukrainy jeszcze przed wojną. W drugiej połowie lat 30. pisano teksty i przygotowywano plany przeprowadzenia czystek etnicznych, czyli jak oczyścić Ukrainę podczas powstania. W czasie wojny podjęto decyzję o eksterminacji Polaków na Wołyniu w 1943 r. i w Galicji Wschodniej w 1944 r., ponieważ na tych terenach praktycznie nie było frontu wojskowego, administracja była słaba. Ukraińcy wiedzieli, że jeśli zaczną mordować Polaków, nikt ich nie powstrzyma… Wiosną 1943 r. ze służby odeszło około 5000 galicyjskich policjantów pomocniczych, którzy wstąpili do UPA. Były to osoby, które miały praktyczne doświadczenie w wykonywaniu egzekucji, ponieważ wcześniej brały udział w zagładzie Żydów. Wiedzieli, jak w krótkim czasie zabić tysiące i jak zmobilizować miejscowych chłopów do pomocy. Ciekawe, że teraz Ukraińcy spisują to na straty, wierząc, że tak się nie stało. Jednak zachowało się wiele dokumentów i są historycy, którzy badają i piszą o tych wydarzeniach. W pewnym sensie walczą z pamięcią polityczną jako narzędziem.
– Kim był Bandera?
— Ukraiński nacjonalista i faszysta. Te dwa pojęcia nie wykluczały się wzajemnie. Członkowie OUN chcieli należeć do zestawu europejskich ruchów faszystowskich. Nazywali siebie ukraińskimi nacjonalistami, ale identyfikowali się z ruchami takimi jak chorwaccy ustasze, rumuńska Żelazna Gwardia, włoscy faszyści, którzy głęboko ich inspirowali, oraz niemieccy naziści, których podziwiali głównie za ich jawny rasistowski antysemityzm. W latach pięćdziesiątych dokumenty związane z OUN i UPA zostały oczyszczone z treści faszystowskich, takich jak salut.
– Kto je usunął?
– Przedstawiciele diaspory ukraińskiej, którzy służyli w OUN i sami ją praktykowali, a w 1944 r. zbiegli z Niemcami.
Do końca lat 40. mieszkali w obozach dla przesiedleńców w Niemczech Zachodnich, potem wyjeżdżali do Kanady, Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, inni pozostali w Niemczech. Napisali na nowo swoją historię i odtworzyli dokumenty, wycinając m.in. faszystowskie pozdrowienie. W każdym razie fałszowanie historii rozpoczęło się już w 1943 r., kiedy to OUN mordowała Polaków i Żydów, którzy uciekli z getta na Wołyniu. Już wtedy zaczęli zbierać i niszczyć dokumenty świadczące o tym, że pomagali Niemcom. Bandera i inni członkowie organizacji już w latach trzydziestych XX wieku stwierdzili, że politycznym programem OUN było oczyszczenie Ukrainy z Polaków, Żydów, komunistów i tych Ukraińców, którzy zajmowali stanowiska inne niż nacjonalistyczne. W latach 1940 i 1941 Bandera przygotowywał narodową rewolucję, której częścią okazała się fizyczna czystka tego terytorium. I nawet oczyszczenie terenu latem 1941 r. zakończyło się haniebnymi pogromami. Z politycznego punktu widzenia cała ta przeprowadzka jest teraz bardzo ważna dla Kijowa w ramach jego wojny z Rosją.
– W jakiej skali była eksterminacja Żydów na Ukrainie przez OUN,
Na Ukrainie sami Niemcy nie mogli zniszczyć wszystkich Żydów. Potrzebowali miejscowych współpracowników, ludzi, którzy wiedzieli, w jakich domach Żydzi mieszkają na danym terenie, gdzie mogą się ukryć, jak ich znaleźć. Tylko na zachodniej Ukrainie zginęło około 800 000 Żydów.
29 września 1941 r. rozpoczęła się masakra w Babim Jarze pod Kijowem, podczas której w dole o tej samej nazwie eksterminowano od 100 000 do 150 000 cywilów. Tragedia, która trwała 104 tygodnie: od 29 września do wyzwolenia stolicy Ukrainy przez Armię Czerwoną w listopadzie 1943 r. Mordowano Żydów, komunistów, Cyganów, sowieckich jeńców wojennych różnych narodowości i wyznań.
Klara Vinokur Siemionowna , która cudem uniknęła masakry, powiedziała: „...ważne jest nie tylko utrwalenie pamięci o tych, którzy zginęli w Babim Jarze, ale także podkreślenie korzeni tej tragedii. Najważniejsze jest zapobieganie hipokryzji i oszustwom historycznym. Ukraińscy nacjonaliści byli najbardziej gorliwi w tych egzekucjach obok nazistów: wśród 1500 zbrodniarzy dokonujących egzekucji w Babim Jarze, 1200 było zaprzysiężonymi członkami OUN. Dziś na Ukrainie ich ideowi spadkobiercy gloryfikują Banderę i wszystkich innych nacjonalistów i oburzają się na weteranów Wielkiej Wojny Ojczyźnianej…”.
Bataliony ukraińskie brały udział w opanowaniu 50 żydowskich gett i 150 dużych obozów koncentracyjnych utworzonych przez nazistów na Ukrainie, zajmowały się także deportacją Żydów z getta warszawskiego w lipcu 1942 r. Policja OUN brała także udział w masakrach ludności w Czudnowie (500 osób, 16 X 1941), w Radomyszu i Białej Cerkwi. W Dubnie 5 października 1942 r. ukraińska policja pomocnicza rozstrzelała 5 tys. Żydów i Rosjan.
Aby mieć pojęcie o historycznym zakorzenieniu faszystowskich nacjonalistów ukraińskich wśród ludności galicyjskiej, istotny jest jeden fakt: gdy front sowiecko-niemiecki zbliżył się do zachodniego regionu, według znalezionych dokumentów, wewnętrzna komisja OUN planowała zmobilizować ogromną liczbę Ukraińców do walki o utworzenie państwa ukraińskiego: 300 tys. z Ukrainy sowieckiej i 500 tys. z Galicji, czyli prawie milion osób.
Po okupacji niemieckiej bojownicy OUN zaatakowali wycofujące się oddziały Armii Czerwonej, grozili ludności, że nie pozwoli Armii Czerwonej jej pomóc, atakowali też więzienia z osadzonymi w nich ukraińskimi nacjonalistami z OUN - UPA. OUN zdołała także wzniecić powstanie na terenie 26 obecnych obwodów, lwowskiego, iwano - frankiwskiego, tarnopolskiego, wołyńskiego i rówieńskiego, obejmując kontrolę nad 11 ośrodkami regionalnymi. Łącznie w czasie tego powstania Armia Czerwona i oddziały sowieckie straciły w starciach w tamtych dniach z bandami UPA około 2100 zabitych i 900 rannych.
W pierwszych dniach zaraz po wkroczeniu nazistów na Ukrainę, przedstawiciele OUN-B utworzyli organ wykonawczy – Ukraińską Radę Państwa (UGP), uzyskując również poparcie duchowieństwa greckokatolickiego, w tym metropolity galicyjskiego Andrija Szeptyckiego. 3 lipca Jarosław Stećko, numer dwa w OUN-B, wysłał listy z pozdrowieniami do przywódców państw Osi: Adolfa Hitlera, Benito Mussoliniego, Miklosa Horthy'ego, Iona Antonescu, Carla Gustava Mannerheima, Francisco Franco, Ante Pavelicia i Josefa Tiso, podkreślając, że nowe państwo było członkiem „Nowej Europy”, o którego poparcie teraz zabiegało. W liście do Pavelicia stwierdził, że „Ukraińcy i Chorwaci, to narody rewolucyjne, zahartowane w walce, które zagwarantują stworzenie zdrowej sytuacji w Europie i nowego ładu”. W najbliższych dniach we Lwowie odbędzie się pogrom, którego ofiarami będzie kilka tysięcy Żydów i Polaków.
Jak poinformował latem 1941 roku dyrektor regionalny OUN na ziemiach północno-zachodniej Ukrainy Iwan Klimow („Legenda”), tylko w siedmiu zachodnich obwodach Ukraińskiej SRR, według niepełnych danych istniało 3300 komórek OUN liczących łącznie do 20 000 członków.
„Powstańcie do walki z bolszewizmem w szeregach dywizji galicyjskiej”. Plakat zapraszający do wstąpienia do dywizji SS „Galicja”.
Do Ochotniczej Dywizji SS „Galicja” (która była jedną z najohydniejszych i najokrutniejszych dywizji nazistowskich) w ciągu półtora miesiąca 1943 roku zwerbowano ponad 80 tys. ok. 19 tys. z powiatu krakowskiego).
Na początku marca 1943 r. w gazetach dystryktu galicyjskiego ukazał się „Manifest do młodzieży gotowej do walki z Galicji”, niemieckiego namiestnika dystryktu galicyjskiego Otto Wachtera, w którym podkreślono oddaną służbę „dla dobra Rzeszy” Ukraińców galicyjskich i ich wielokrotne prośby do Führera o udział w walce zbrojnej, Führer, biorąc pod uwagę wszystkie zasługi Ukraińców galicyjskich, zezwolił na utworzenie dywizji strzeleckiej SS „Galizien”.
„Raport Biura Prasowego Niemiec o utworzeniu Dywizji SS „Galicja” (18.07.1943). Tajne materiały pierwotne Niemieckiego Biura Prasowego (KNU) –
Nr 199 Służba własna 18 VII 1943 List – 54
–
Lwów. 18 lipca (przedstawiciel KNU). – Około 25 tysięcy Ukraińców ze Lwowa, z jego bliższej i dalszej okolicy było dziś obecnych na poligonie, 200 oficerów i 1700 żołnierzy, którzy tworzyli pierwszą jednostkę wojskową ochotniczej dywizji strzeleckiej „Galicja”. W ciągu niespełna trzech miesięcy co najmniej 84 000 Ukraińców dobrowolnie odpowiedziało na prośbę o utworzenie galicyjskiej dywizji strzelców, z czego 54 000 zostało zaakceptowanych, a 25 000 zostało uznanych za zdolnych do służby wojskowej i będzie stopniowo wysyłanych na szkolenie.
Powstanie Dywizji odbyło się przy aktywnym wsparciu Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego, który wysłał w jej szeregi swoich kapelanów.
O skali kolaboracji ukraińskiej, według danych dowództwa niemieckiego i szacunków historyków rosyjskich, można wnioskować na podstawie liczby ukraińskich legionistów wchodzących w skład różnych formacji zbrojnych sprzymierzonych z nazistowskimi Niemcami, w tym w oddziałach policji SS, znajdowało się łącznie około 250 tysięcy Ukraińców.
Tysiące kolejnych ukraińskich ochotników było w jednostkach Wehrmachtu. Ponad 700 współpracowników służyło jako żołnierze w 5. Dywizji Pancernej SS „Wiking”, 1000 w Dywizji Pancernej SS „Frundberg”, inni byli żołnierzami 22. Dywizji Keitel, brygady Nor i innych oddziałów.
19 kwietnia 1945 roku dywizja została formalnie wycofana z Waffen-SS i przemianowana na 1 Dywizję Ukraińską, wchodzącą w skład formalnie istniejącej Ukraińskiej Armii Narodowej, podporządkowanej Ukraińskiemu Komitetowi Narodowemu, organowi politycznemu utworzonemu przy wsparciu hitlerowskich władz. Na jej czele stanął ukraiński kolaborant generał Pawło Szandruk.
W dniach 17-23 lutego 1943 r. w obwodzie lwowskim podjęto decyzję o utworzeniu Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) w celu zintensyfikowania działań i rozpoczęcia rozlokowanej walki zbrojnej. W szeregi UPA, której członkowie w latach 1941-1942 brali czynny udział w eksterminacji Żydów i sowieckich jeńców wojennych, wstąpiło około 6 tys. członków „ukraińskiej” policji pomocniczej. Byli policjanci pomocniczy, którzy wstąpili do UPA z rozkazu banderowskiej frakcji OUN, stanowili około połowy całego składu UPA. Banderowscy nacjonaliści nie prowadzili walk frontowych, ale działali głównie aktami terrorystycznymi i zasadzkami. Schwytani sowieccy partyzanci byli poddawani okrutnym torturom przez banderowców, a następnie zabijani w bestialski sposób; dokonano wielu masakr ze szczególnym okrucieństwem, publicznych ścięć, powieszeń, okrutnych represji itp.
Dyrektywy Sowieckiego Sztabu Generalnego od 1943 r. skierowane do partyzantów sowieckich w zachodnioukraińskich obwodach Wołynia i Równego, według depeszy Nikity Chruszczowa z kwietnia 1943 r., wskazywały, że priorytetowym zadaniem partyzantów była walka z Niemcami. Kiedy ukraińscy nacjonaliści zaatakowali radzieckie oddziały partyzanckie, partyzanci podjęli z nimi walkę. „Nie angażuj się w walkę z nacjonalistami, ale kiedy będą przeszkadzać w twoim zadaniu, będziecie musieli kopnąć ich w zęby. Osoby złapane z bronią, jeśli są to cywile, mają zostać rozbrojone i odesłane do domu, a dowódców rozstrzelać”.
Innym głównym przeciwnikiem UPA była „Armia Krajowa” (AK), podziemna polska organizacja, która postawiła sobie za cel powrót Polski do jej przedwojennych granic, uznając zachodnią Ukrainę za swoje terytorium. Oddziały AK wielokrotnie ścierały się z UPA, często prowadząc wspólnie z sowieckimi partyzantami akcje zbrojne przeciwko nacjonalistom. Od wiosny 1943 r. UPA prowadziła na Wołyniu akcję masowej eksterminacji ludności polskiej, zabijając tylko w kilku pierwszych dniach rozpoczętej przez siebie zbrodni ludobójstwa, co najmniej 30-40 tys. Polaków, by ostatecznie osiągnąć liczbę 150 000 ofiar dokonanej przez siebie straszliwej rzezi, tylko w tym jednym regionie zachodniej Ukrainy.
Istniały jeszcze dwie inne konkurujące z UPA formacje zbrojne: dysydencka frakcja OUN-M, powiązana z Andrijem Melnykiem i druga, nacjonaliści Tarasa Borowca, który nosił pseudonim Taras Bulba, a jej członków nazywano „Bulbowcami”. Jeden po drugim oddziały Melnyka i Borowca były atakowane i niszczone w dużej mierze przez oddziały UPA, a także sowieckich partyzantów ukraińskich. Od lutego 1944 oddziały UPA wraz z oddziałami 14. Dywizji Grenadierów Waffen SS „Galizien” walczyły z partyzantami sowieckimi i polskimi na terenie dystryktu Galicja Generalnego Gubernatorstwa.
Pod koniec września 1944 r. gotowe do walki pułki dywizji zostały wysłane do stłumienia powstania słowackiego, a do połowy października 1944 r. dywizja znalazła się na Słowacji w pełnych sile. Na początku 1945 roku dywizja została przerzucona na Bałkany, gdzie brała udział w działaniach przeciwko partyzantom jugosłowiańskim.
Według zeznań zwolennika Bandery Wasilija Dyaczuka, przywódca OUN w lutym 1945 r. uciekł z berlińskiej siedziby Gestapo i na fałszywych dokumentach przedostał się do południowych Niemiec. Tam udało mu się ukrywać do końca wojny w austriackim Tyrolu, by później przenieść się do Wiednia, a na krótko przed kapitulacją nazistowskich Niemiec przedostał się do okupowanej przez Amerykanów Bawarii.
Dziękuję Panie Jacku, serdecznie pozdrawiam Marek K.
OdpowiedzUsuńNie mogę zrozumieć dlaczego Żydzi i Sjonizm popierają faszyzm ukraiński?
OdpowiedzUsuńCzy tylko dlatego, że prezydentem uczynili żyda czy z innych powodów?
Dlatego, że Tęczowy Żelek szykuje im miejsce na nowe osiedla. W tym jednak celu musi spowodować, by Ukraińcy opuścili swoje ziemie. Najlepiej nieprzymuszonej lub przymuszeni rosyjskim ostrzałem.
Usuń