W obliczu szalejącej wojny na Ukrainie nadszedł czas, aby prześledzić historię faszyzmu na Ukrainie. Kiedyś uważana za anachroniczny relikt zimnej wojny, OUN (Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów) stała się powojenną grupą faszystowską odnoszącą największe sukcesy. Politycy na całym świecie wykrzykują jego faszystowskie hasło „Sława Ukraini” – zwrot wywodzący się z Ligi Ukraińskich Faszystów, został przejęty przez OUN i spopularyzowany przez Stepana Banderę, gdy on i OUN byli sądzeni za kampanię zabójstw prowadzoną przez OUN w przedwojennej Polsce.
Na Ukrainie, w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Wielkiej Brytanii budowane są pomniki ukraińskich weteranów SS, którzy zamordowali ponad milion Żydów, setki tysięcy Polaków oraz niezliczoną liczbę Ukraińców, Rosjan, Białorusinów. Dziś Izrael i Polska należą do największych sponsorów Ukrainy. Na samej Ukrainie krytykowanie tych masowych morderców jest nielegalne. Na Zachodzie ich historia była przez dziesięciolecia wybielana przez naukowców z czasów zimnej wojny, którzy pozwolili zbiegłym ukraińskim zbrodniarzom wojennym kształtować historię Ukrainy i Związku Radzieckiego. Co najważniejsze, dzięki dwóm wspieranym przez CIA zamachom stanu, czyli „kolorowym rewolucjom”, pierwszemu w 2004 r. i drugiemu w 2014 r., spadkobiercy OUN uzyskali niemal całkowitą kontrolę nad Ukrainą.
Ideologia OUN stała się oficjalną ideologią państwa ukraińskiego, a nazistowscy bandyci są całkowicie bezkarni w terroryzowaniu każdego, kto odważy się złożyć na nich skargę. Faszystowskie siły paramilitarne zostały oficjalnie włączone w struktury policji i wojska, podczas gdy inne, takie jak batalion Azow, zachowały pewną autonomię, podlegając wyłącznie ukraińskiemu wywiadowi GUR, SBU lub Ministerstwu Spraw Wewnętrznych. Nawet ukraińscy prezydenci mają trudności z powstrzymaniem działalności tych faszystowskich grup, które zupełnie otwarcie się im przeciwstawiają, gdy kolejni prezydenci Ukrainy nie są zajęci w tym czasie akurat schlebianiem tym nazistowskim organizacjom.
W tym artykule prześledzimy początki OUN i wyjaśnimy historię jej powstania, aż do chwili inwazji nazistowskich Niemiec na Związek Radziecki. Do tego czasu OUN, ściśle współpracując zarówno z niemieckim wywiadem wojskowym (Abwherą), jak i SS, zaczęła planować ludobójcze przejęcie całej Ukrainy. Z okupowanej przez nazistów Polski OUN/B kontrolowała ponad 20 000 działaczy ukraińskiego podziemia, gotowych w każdej chwycić za broń, aby całkowicie eksterminować Żydów, Polaków i Rosjan oraz zorganizować gorące powitanie Niemców na sowieckiej Ukrainie.
Część druga obejmie przerażające zbrodnie wojenne popełnione przez OUN podczas wojny. W części pierwszej będę opierać się głównie na ostatnio wydanej książce „Stepan Bandera Życie i mit ukraińskiego nacjonalisty: faszyzm, ludobójstwo i kult”-Grzegorza Rossolińskiego-Liebe, którą polecam każdemu, kto chce dogłębnie zgłębić studium historii Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów.
Pierwsi ukraińscy nacjonaliści byli umiarkowanymi zwolennikami socjalizmu. Byli to poeci, romantycy i intelektualiści, którzy czerpali swoją inspirację z chłopów i kozaków oraz ich specyficznego rosyjskiego dialektu, którym mówiono także na południu Rosji. Nazwa Ukraina oznaczała po prostu pogranicze, a jej ludność nazywano Małorosjanami, co dosłownie oznaczało „małych Rosjan”. Jednak gdy szał nacjonalizmu ogarnął Europę, niektórzy ukraińscy intelektualiści zaczęli myśleć o Ukrainie, jako o odrębnym narodzie.
Spośród nich główny wpływ na późniejszych faszystowskich nacjonalistów ukraińskich wywarł historyk Mychajło Hruszewski. Jego monumentalna historia Ukrainy przedstawiała Ukraińców, jako zupełnie odrębną rasę od Polaków czy Rosjan i próbowała zerwać historyczne więzi, między ściśle ze sobą powiązanymi Rosją i Ukrainą. Rosjanie wywodzili bowiem swoje korzenie z Rusi Kijowskiej (z siedzibą we współczesnym Kijowie na Ukrainie) i postrzegali Ukraińców i Białorusinów, jako bliskich kuzynów Rosjan.
Wielu Ukraińców uważało się za Rosjan. Również wielu Rosjan przeniosło się na Ukrainę w XVIII i XIX wieku. Nawet dzisiaj większość Ukraińców mówi po rosyjsku. Imperium Rosyjskie zachęcało do łączenia obu tożsamości i próbowało zniechęcić do używania języka ukraińskiego.
Dzieło Hruszewskiego zainspiruje później innego, znacznie bardziej skrajnego ukraińskiego nacjonalistę, żyjącego na kontrolowanej przez Rosję Ukrainie, Mykołę Michnowca, który głosił światopogląd, ukazujący ukraińską rasę, jako otoczoną zewsząd przez wrogów, których należy całkowicie wyeliminować. Do swoich koncepcji włączył więc XIX-wieczny darwinizm społeczny i rasizm naukowy, który stał się fundamentem ukraińskiego nacjonalizmu, pisząc o ironio swoje prace w większości rosyjskim mieście Charkowie. Określił „Rosjan, Polaków, Węgrów, Rumunów i Żydów śmiertelnymi wrogami Ukrainy” (o ile rządzili Ukraińcami lub ich wyzyskiwali) i miał nadzieję na utworzenie państwa ukraińskiego rozciągającego się od Kaukazu po Karpaty.
Jego Dziesięć Przykazań UNP (Ukraińskiej Partii Narodowej) założonej w 1904 roku wywarło ogromny wpływ na OUN. Zawierał takie pamiętne wersety, jak: „Nie żeń się z cudzoziemką, bo twoje dzieci staną się twoimi wrogami”. W innym miejscu Michnowski napisał: „Ukraina dla Ukraińców i dopóki na naszym terytorium pozostanie choć jeden obcy wróg, nie wolno nam składać broni”.
Na terenie imperium rosyjskiego mieszkało 80% Ukraińców. Pozostałe 20% zamieszkiwało tereny, które niegdyś znajdowały się pod kontrolą Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a po rozbiorze Polski i utracie przez nią jej niepodległego bytu, pod koniec XVIII wieku znalazły się pod panowaniem Austro-Węgier. Nazywano ich Rusinami, a ich język był bliższy językowi polskiemu, niż dialektowi używanemu na rosyjskiej Ukrainie. Cesarstwo Austro-Węgier zachęcało wręcz Rusinów, do skrajnego ukraińskiego nacjonalizmu, postrzegając ich, jako istotną przeciwwagę dla zbuntowanych Polaków. Obszar, na którym mieszkali Ukraińcy lub Rusini, nazywany był wówczas Galicją Wschodnią.
Taka była sytuacja, gdy w 1909 roku urodził się Stepan Bandera. OUN wywodziła swoje korzenie z tej całkowicie wówczas kontrolowanej przez Zachód części Ukrainy. Po zakończeniu I wojny światowej i rosyjskiej wojny, terytorium to ponownie znalazło się pod kontrolą odrodzonej Polski w postaci II Rzeczypospolitej. II Rzeczpospolita obejmowała także Ukraińców Zachodnich na Wołyniu, część rosyjskiej Ukrainy zdobytej przez Polaków w wojnie z Sowietami.
Na przestrzeni wieków ukraińscy arystokraci w Polsce postanowili się zasymilować i zostać polską szlachtą. Ale większość Ukraińców była chłopami. Polska zachęcała także Ukraińców do utworzenia Kościoła greckokatolickiego, który w dalszym ciągu do tego czasu wyznawał obrządek prawosławny, będąc podporządkowanym papieżowi rzymskiemu, a nie prawosławnemu patriarsze. W czasach Bandery Kościół greckokatolicki był ważnym elementem tożsamości zachodniej Ukrainy, a wielu przywódców OUN, takich jak właśnie Stepan Bandera, było dziećmi księży greckokatolickich, którzy byli także zagorzałymi ukraińskimi nacjonalistami.
Przysięgając lojalność wobec państwa polskiego, Kościół greckokatolicki rozwścieczył polski rząd, działając w celu wsparcia OUN, biciem w cerkiewne dzwony w przypadku egzekucji członków OUN lub jako ich ostrzeżenie, gdy policja była w drodze, aby zapobiec lub przerwać ukraińskie wydarzenia nacjonalistyczne i odprawiane w ich intencji nabożeństwa żałobne , zwane Panihydami, dla różnych „bohaterów Ukrainy”. Zostali oni bowiem w ten sposób zaadoptowani, jako nacjonalistyczni męczennicy w kulcie OUN.
Ukraińcy na zachodniej Ukrainie byli w swej przeważającej większości chłopami (do 1848 r. byli to poddani) pracującymi dla polskich właścicieli ziemskich i ich żydowskich zarządców. W ten sposób Zachodnia Ukraina zrodziła nacjonalizm pełen nienawiści do Żydów i Polaków. OUN postawił sobie za główny cel eksterminację obu,łącząc w ten sposób tradycyjny ukraiński antysemityzm z nazistowską „nauką rasową”. Polska była jednak w tamtym czasie autorytarną dyktaturą wojskową. Był to więc dla niej kolejny pretekst ,,usprawiedliwiający’’ zbrodniczą, terrorystyczną działalność OUN w Polsce. Dmytro Doncow uznał bowiem, że o wiele bezpieczniej jest oczerniać Rosjan i Związek Radziecki, którzy byli wrogami Polski, niż ryzykować gniew państwa polskiego.
Doncow był byłym marksistą, który argumentował, że ukraiński nacjonalizm powinien oczyścić się ze wszystkich elementów socjalizmu i demokracji, które obwiniał za niepowodzenie w utworzeniu państwa ukraińskiego. W 1922 roku Doncow znalazł swój model w faszystowskich Włoszech Mussoliniego. Jeszcze większe wrażenie zrobił na nim Hitler i naziści. Doncow przetłumaczył też w tamtym czasie książki obu tych faszystowskich myślicieli na język ukraiński. Napisał także wstępy do pochlebnych biografii, gloryfikujących Mussoliniego i Hitlera.
Popularyzował faszyzm, antysemityzm i rusofobię wśród uczniów pokolenia Bandery. W swojej zwulgaryzowanej wersji filozofii Nietzschego, Fichtego i Rousseau argumentował, że Ukraińcy muszą odrzucić wszelką konwencjonalną moralność i być gotowi popełnić każde, nawet największe przestępstwo, jeśli oznaczałoby to narodziny państwa ukraińskiego. Doncow wychwalał fanatyzm jako cnotę. Jednak opierał się licznym zaproszeniom wstąpienia do OUN, w obawie przed aresztowaniem przez polski rząd.
Po przedstawieniu niektórych intelektualistów, którzy rozwinęli lub zainspirowali ukraiński faszyzm, cofnijmy się w czasie do I wojny światowej i rewolucji rosyjskiej, aby przedstawić historyczne początki OUN. OUN składała się z dwóch pokoleń. Starsze pokolenie walczyło po stronie Austro-Węgier podczas I wojny światowej. Niektórzy utworzyli oddziały Strzelców Siczowych, w której szeregach znalazł się przyszły pierwszy przywódca OUN Jewhen Konowalec. Wszyscy oni pochodzili z zachodniej Ukrainy. Podczas I wojny światowej Galicja była polem bitwy pomiędzy Rosją, a siłami austriackimi i niemieckimi. Rosja zajęła wtedy Galicję, ale zmuszona została ponownie, przez wojska austriackie do wycofania się z jej terenów.
Kiedy w 1917 roku rewolucja lutowa obaliła cara i zainstalowała łagodnie lewicową „demokrację” rządzoną przez Kiereńskiego, ukraińscy nacjonaliści na rosyjskiej Ukrainie utworzyli swój rząd i ogłosili autonomię w ramach Imperium Rosyjskiego. Na jego czele jako premier stanął lewicowy Winniczenko. Później tego samego roku rewolucja październikowa obaliła rząd Kiereńskiego w Rosji. Rada więc postanowiła wykorzystać czas chaosu i 20 listopada 1917 roku ogłosić Ukraińską Republikę Ludową (URL). Jej szefem do spraw wojskowych został Semen Petlura, który zasłynął z masowych mordów na Żydach podczas wojny domowej, w wyniku których zginęło ich 50 do 60 tysięcy.
OUN uznała go za bohatera Ukrainy. W 1926 roku Petlura został zamordowany przez Żyda, ocalałego z pogromów dokonanych w Galicji i na Wołyniu przez podkomendnych Petlury, który stracił wtedy całą swoją rodzinę, anarchistę Sholoma Schwartza. Ujawnił on podczas procesu straszliwe zbrodnie dokonane na jego pobratymcach przez siły Petlury. I życzliwa mu ława przysięgłych uznała Schwartza za niewinnego. Dziś Petlura po raz kolejny został ogłoszony bohaterem Ukrainy.
Sowieci desperacko chcieli zakończyć wojnę z Niemcami i negocjowali tak zwany traktat brzeski. Ukraińska Republika Ludowa wysłała na te negocjacje swoich posłów, a Niemcy i Austriacy uznali ich roszczenia, podobnie jak radzieccy negocjatorzy. Związek Radziecki wspierał także samozwańczą radziecko-ukraińską republikę. Kiedy jednak sowiecka Ukraina wysłała swoich posłów na to zgromadzenie, Niemcy odmówili im udziału. Zaczęło więc coraz bardziej rosnąć napięcie, między Sowietami a Ukraińską Republiką Ludową, czyli URL. URL pozwalała bowiem białej armii rosyjskiej (kontrrewolucjonistom), dowodzonej przez generała Korniłowa i ich sojusznikom, złożonym spośród Kozaków Dońskich pod wodzą hetmana Kaledina, na działanie na swoim terytorium, rozbrajając jednocześnie oddziały Armii Czerwonej i siły lojalne wobec ukraińskich Sowietów oraz wzywając żołnierzy ukraińskich służących w Armii Czerwonej do powrotu na Ukrainę.
15 grudnia 1917 roku podpisano traktat brzeski, przyznający Niemcom i Austrii kontrolę nad ogromnymi połaciami terytorium Rosji w zamian za pokój. Uwolniony w ten sposób od zagrożenia niemieckiego 17 grudnia 1917 roku rząd Radziecki skierował do Ukraińskiej Republiki Ludowej ultimatum, żądając, aby URL zaprzestała osłaniania armii białych, rozbrajania wojsk radzieckich i blokowania przejścia przez swoje terytorium Armii Czerwonej. Wysłannicy brytyjscy i francuscy obiecali pomóc rządowi URL, jeśli ten sprzeciwi się sowieckiemu ultimatum. Sowieci natomiast wspierali ukraińskich komunistów w próbie utworzenia komunistycznego rządu równoległego w Charkowie, jednocześnie oficjalnie uznając Ukraińską Republikę Ludową.
Szczegóły są jednak zbyt skomplikowane, aby je tutaj omawiać. Jednak Ukraina stała się polem bitwy pomiędzy Armią Czerwoną, Niemcami, Polakami i białymi rosyjskimi siłami kontrrewolucyjnymi. Walczyła także armia zachodnioukraińska, siły Petlury, siły ukraińskiego anarchisty Machno oraz różni bandyci watażkowie i Kozacy. W trakcie tych walk, Kijów przechodził z rąk do rąk kilkanaście razy. Początkowo Ukraińska Republika Ludowa odrzuciła sowieckie ultimatum, zezwalające Armii Czerwonej na przejście przez jej terytorium w celu zaatakowania sił białych. Jednak przez kilka miesięcy udało się uniknąć wojny. Wkrótce Armia Czerwona zajęła Kijów, ponieważ rządowi URL brakowało poparcia społecznego. Ludzie bowiem chcieli reformy rolnej, a nie ukrainizacji, co wielu ówczesnych rosyjskojęzycznych Ukraińców uważało wręcz za irytujące. Siły rządu URL ostatecznie zdezerterowały na rzecz Armii Czerwonej.
Jednak Sowieci kontrolowali Kijów tylko przez trzy tygodnie. Rząd URL zwrócił się do Niemiec i Austrii, które uznały URL. Niemcy wkroczyli na Ukrainę, zmuszając Armię Czerwoną do wycofania się. Siły Semena Petlury przejęły władzę. W kwietniu 1918 roku Niemcy rozwiązali Radę i ustanowili marionetkowy rząd pod przywództwem hetmana Skorpadskiego. Niemcy znajdowały się wówczas pod ciężką blokadą gospodarczą, a ich obywatelom groził głód. Przystąpili więc do grabieży ukraińskiego zboża, co rozgniewało chłopów. W listopadzie 1918 roku armia niemiecka ostatecznie upadła i opuściła Ukrainę. Skorpadski wycofał się wraz z nimi. Petlura i nowy rząd Rady, zwany „Dyrektoriatem”, po raz kolejny przejęli władzę w Kijowie, zanim ostatecznie zostali wyparci przez Armię Czerwoną.
Gdy siły Petlury się wycofywały, przeprowadziły masowe pogromy Żydów na Wołyniu i w Galicji. Wojska Petlury często przebierały się za siły komunistyczne, aby móc dokonać tych pogromów przez niczego nie podejrzewających Żydów, mordując jednocześnie sympatyków komunistów, którzy pierwsi przyszli ich powitać, a następnie spędzali dni na rabowaniu, gwałceniu i mordowaniu reszty pozostałych przy życiu Żydów. Po wyjściu Niemiec z wojny Wielka Brytania i Francja mogły swobodnie poprzeć jeszcze bardziej krwiożerczego, białego generała Denikina w jego próbie zniszczenia Związku Radzieckiego. Jak na ironię, Denikin był rosyjskim nacjonalistą, który postrzegał Ukrainę, jako nierozerwalnie związaną z Rosją. Siły Denikina przeprowadzały równie przerażające pogromy, jak Ukraińcy. Petlura sprzymierzył się z Denikinem, a następnie z Polską.
Na zachodniej Ukrainie 1 listopada 1918 roku we Lwowie ogłosili własną republikę ukraińską, znaną pod nazwą Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej. Trzon jej armii tzw. Ukraińskiej Halickiej Armii, stanowili weterani Strzelców Siczowych. W tym samym czasie Polska proklamowała niepodległą II Rzeczpospolitą. We Lwowie rozpoczęła się wojna, gdy milicje ukraińska i Polska walczyły o kontrolę nad miastem. Rozpoczęła się również wojna polsko-ukraińska o kontrolę nad całą Galicją. Polska ostatecznie zmiażdży i wchłonie Republikę Zachodnioukraińską. Przywódcy ZURL udadzą się na wygnanie i utworzą UWO. Jak na ironię, wielu żołnierzy tej armii przeszło do Armii Czerwonej. Stało się tak dlatego, że Armia Czerwona toczyła wojnę z Polską i Ukraińską Republiką Ludową (na rosyjskiej Ukrainie), która podpisała z Polską porozumienie zrzekające się polskiej kontroli nad zachodnią Ukrainą.
Złożona historia rosyjskiej wojny domowej na Ukrainie wymagałaby napisania na ten temat osobnego artykułu lub książki, aby uczynić to rzetelnie. Jest jednak kilka lekcji, których można się z niej nauczyć. Ukraińscy nacjonaliści bardzo chętnie stali się narzędziami obcych mocarstw, rzekomo dążąc do niepodległości. Ukraińscy nacjonaliści byli również gotowi, aby ich kraj był wyzyskiwany gospodarczo przez obce mocarstwa. Ukrainizacja nie cieszyła się natomiast dużym zainteresowaniem na rosyjskiej Ukrainie. Sowieci wygrali, bo naród ukraiński był bardziej zaniepokojony swoją sytuacją ekonomiczną. Chociaż na krótko zjednoczone traktatem z 22 stycznia 1919 roku, zachodnio-ukraiński ZURL i rosyjsko-ukraiński URL, okazały się ostatecznie zaciekłymi wrogami. Jak na ironię, OUN, marząca o dokonaniu ludobójstwa na Polakach, Żydach i Rosjanach, nadal uważała masowego mordercę Petlurę za swego bohatera, mimo że sprzedał się on Polsce, uznając polskie roszczenia do wschodniej Galicji, w zamian za polskie wsparcie. Dziesięć lat po zabójstwie Petlury, OUN wydała broszurę wzywającą Ukraińców do pobicia lub zabicia, jakiegoś Żyda w celu pomszczenia Petlury.
Ostatecznie wojna polsko-radziecka zakończyła się 18 marca 1921 r. Polska i Związek Radziecki podpisały Traktat Ryski, przyznający Polsce kontrolę nad Galicją Wschodnią i Wołyniem z około 5 milionami Ukraińców. Ukraińcy stanowili największą mniejszość w międzywojennej Polsce, stanowiącą około 16% populacji. W Galicji, którą OUN planowała przekształcić w państwo ukraińskie, ludność stanowiła 47% Polaków, 42% Ukraińców i 11% Żydów. W Galicji Wschodniej Ukraińcy stanowili 62% ludności, 25% Polskiej i 12% Żydowskiej. Pozostała część Ukrainy stała się republiką radziecką ZSRR, w której mieszkało 26 milionów Ukraińców (lub Rosjan). W Czechosłowacji mieszkało około 500 000 Ukraińców, a w Rumunii 800 000. Czechosłowacja popierała ukraiński nacjonalizm, zezwalając na ukraińskie szkoły i uniwersytety. Ukraina była domem dla wielu innych grup etnicznych, w tym Węgrów, Rumunów i Niemców.
Po zakończeniu wojny domowej radziecka Ukraina była stosunkowo stabilna. W latach dwudziestych XX wieku NEP (Nowa Polityka Ekonomiczna), powrót socjalizmu, faworyzował chłopów. Lenin dał Radzieckiej Republice Ukrainy ogromny obszar terytorium Rosji wzdłuż wybrzeża Morza Czarnego, zwany Noworosją, wraz z obszarami przemysłowymi Doniecka i Ługańska. Do dziś Lenin jest za tę decyzję potępiany przez rosyjskich nacjonalistów; wydaje się, że Rosja zamierza odwrócić dziś tą sytuację w obecnej wojnie. Lenin zdecydowanie propagował ukrainizację, zmuszając urzędników państwowych do nauki ukraińskiego i budowania ukraińskich szkół i uniwersytetów. W 1923 roku Sowieci przekonali nawet nacjonalistycznego ukraińskiego historyka Hruszewskiego, aby ten objął w nowym rządzie stanowisko szefa Ukraińskiej Akademii Nauk.
W latach trzydziestych kolektywizacja doprowadziłaby do głodu i wojny domowej na małą skalę w całym Związku Radzieckim, w tym na Ukrainie. Zachodni historycy uwielbiają demonizować Związek Radziecki za kolektywizację rolnictwa, ignorując fakt, że to kolektywizacja ostatecznie zakończyła okresowe klęski głodu, które od stuleci wstrząsały Rosją. Kolektywizacja była konieczna, aby Związek Radziecki mógł się uprzemysłowić i zdobyć siłę militarną potrzebną do przeciwstawienia się nadchodzącej ludobójczej inwazji niemieckiej. Diaspora OUN zmitologizowała głód podczas kolektywizacji jako próbę ludobójstwa „Hołodomor” i wykorzystała go do usprawiedliwienia swoich straszliwych zbrodni podczas II wojny światowej. OUN twierdzi, że głód został celowo zaprojektowany w celu unicestwienia Ukraińców. ( W świetle faktów historycznych, zupełnie nieznanych polskiemu społeczeńśtwu, głód w tamtym czasie panował, nie tylko na sowieckiej Ukrainie, ale także w Rosji i na Białorusi i został wywołany, nie przez Stalina, ale przez żydowskich banksterów z Wall Street, którzy odmówili przyjęcia zapłaty w złocie, diamentach i innych minerałach, jakimi Związek Radziecki płacił wówczas USA za nowoczesne technologie, niezbędne do rozbudowy infrastruktury i techniki wojskowej, ale w latach 1932 – 1933 banksterzy z Wall Street, zażądali nagle od ZSRR zapłaty za to wszystko… W POSTACI ZBÓŻ i INNYCH ŚRODKÓW ŻYWNOŚCIOWYCH! - Dopisek Jacek Boki )
Pomija się w ten sposób fakt, że Rosja i Kazachstan zostały równie mocno dotknięte głodem. Ponadto pomija się również rolę spekulacji zbożem i eksportu mas zboża na Zachód przez kupców ukraińskich, oferowanych zachodnim nabywcom za wysokie ceny. Głód był wynikiem złej pogody i wojen gospodarczych prowadzonych przez Zachód. Historycy głównego nurtu, zwłaszcza w literaturze anglojęzycznej, w dalszym ciągu wbrew faktom propagują pogląd, że problemy gospodarcze w Związku Radzieckim i ich konsekwencje były zawsze i wyłącznie winą sowieckiego rządu.
Dziś OUN kłamliwie usprawiedliwia swoje zbrodnie oczernianiem Związku Radzieckiego, gdy w rzeczywistości w ogóle nie była w tamtym czasie obecna na sowieckiej Ukrainie i działała tylko w Polsce i na wygnaniu w Europie. Dopiero po niemieckiej inwazji na Polskę we wrześniu 1939 roku, kiedy Sowieci zajęli zachodnią Ukrainę w ramach paktu Ribbentrop-Mołotow, Ukraina na krótko została zjednoczona. Sowieci rozpoczęli wtedy gremialną rozprawę z OUN, faszystowską organizacją terrorystyczną, szpiegującą na rzecz nazistowskich Niemiec, aresztując tysiące jej podejrzanych członków i wykonując na nich setki egzekucji. Trwało to aż do inwazji Niemiec na Związek Radziecki 22 czerwca 1941 roku
To właśnie w II Rzeczypospolitej miała swoje korzenie OUN. W 1920 roku weterani Strzelców Siczowych, którzy walczyli po stronie ZURL na zachodniej Ukrainie, założyli UWO, podziemną armię terrorystyczną. UWO oznaczało Ukraińską Organizację Wojskową w języku ukraińskim. Jej założycielami byli Jewhen Konowalec, Andrij Melnyk i Roman Suszko. Konowalec stał na czele UWO, a później OUN, aż do swojej śmierci. Melnyk miał stanąć na czele OUN po Konowalcu. UWO nie było masową organizacją polityczną, ale grupą terrorystyczną, która finansowała się ze szpiegowania dla niemieckiej Abwehry (wywiadu wojskowego). Początkowo główną partią polityczną ukraińskich nacjonalistów była UNDO, która dążyła do uzyskania niepodległości środkami legalnymi i demokratycznymi, początkowo sprzeciwiając się faszyzmowi i terroryzmowi. Jednak w latach trzydziestych prawica UNDO potajemnie współpracowała z OUN. UWO założyło OUN, Organizację Ukraińskich Nacjonalistów, na I Kongresie Ukraińskich Nacjonalistów w Wiedniu, który odbył się w dniach 28 stycznia–3 lutego 1929 r.
OUN miała być masową organizacją polityczną, rekrutowaną z popularnych w Polsce ukraińskich grup młodzieżowych i nacjonalistycznych. OUN miała indoktrynować społeczeństwo i prowadzić wojnę terrorystyczną przeciwko polskim władzom i polskiemu państwu. Starsze pokolenie przywódców OUN na wygnaniu utworzyło PUN, podczas gdy młodzi rekruci, tacy jak Stepan Bandera, pracowali dla Krajowej Egzekutywy OUN w Polsce. PUN próbowała wówczas zjednoczyć wszystkie ukraińskie partie polityczne, ale nie udało jej się tego dokonać. Udało jej się za to przeniknąć i przejąć kontrolę nad wieloma ukraińskimi grupami młodzieżowymi. Młodsze pokolenie OUN było jeszcze bardziej radykalne niż ich starsi koledzy, a starsi byli otwartymi faszystami. Młodsze pokolenie dołączyło do nacjonalistycznych grup młodzieżowych już w wieku 8 lat, a w wieku 15 lat przeszło do grup dla nastolatków (Tworząc tzw. grupy Junaków OUN, a po wybuchu wojny od 1942 roku Junaków UPA – dopisek Jacek Boki). Jako nastolatkowie pochłaniali dzieła Doncowa i innych ukraińskich faszystów. W młodszym pokoleniu występowały nazwiska, które później stały się niesławne ze względu na swoje zbrodnie, jak Stepan Bandera, Jarosław Stećko i Roman Szuchewycz. Na początku lat trzydziestych młodsze pokolenie OUN było wysoce zmotywowaną, fanatyczną i lekkomyślną młodzieżą. Historycy nazywają ich „pokoleniem Bandery”.
Stepan Bandera urodził się 1 stycznia 1909 roku, jako syn Andrija i Myrosławy Banderów. Jego ojciec Andrij Bandera był księdzem greckokatolickim i zagorzałym ukraińskim nacjonalistą, który służył jako zastępca w krótkotrwałym rządzie ZURL (Zachodnia Ukraina), pomagał tworzyć zbrojne oddziały ukraińskich nacjonalistów i służył jako kapelan w armii ZURL UHA . Matka Stepana, Myrosława, była córką księdza greckokatolickiego. Rodzina Banderów miała czterech synów i 3 córki. Stepan Bandera nie uczęszczał do szkoły podstawowej, ponieważ wiejski nauczyciel został powołany do wojska. Zamiast tego rodzice uczyli go w domu, wychowując go na fanatycznego nacjonalistę i pobożnego grekokatolika. Jednak w przeciwieństwie do ojca Stepan cenił swój naród jeszcze bardziej, niż religię.
Młody Stepan Bandera dołączył do nacjonalistycznej grupy skautowej Płast, gdzie zaprzyjaźnił się z przyszłym szefem Krajowejgo Zarządu OUN Wasylem Ochrymowiczem. Ta przyjaźń doprowadziła Banderę do szybkiego awansu w szeregach OUN. Bandera dołączył do nacjonalistycznej grupy młodzieżowej OWKUH, gdzie poznał przyszłych niesławnych członków OUN Romana Szuchewycza i Jarosława Stećkę. Jako nastolatek Bandera i inni młodzi przyszli przywódcy OUN byli fanatycznymi faszystami, którzy spędzali czas na czytaniu dzieł Doncowa i Mychnowskiego. Zainteresowania Bandery obejmowały śpiewanie, wędrówki, robienie odcisków, wbijanie szpilek pod paznokcie, biczowanie się, podpalanie i wbijanie palców w ościeżnice drzwi. Próbował również nauczyć się opierać torturom.
Dla młodych ukraińskich nacjonalistów polskie szkoły średnie były polem bitwy. Polsce zależało na nauczeniu ich lojalności wobec nowego państwa polskiego. Natomiast Ukraińcy tacy jak Bandera byli zdeterminowani, by za wszelką cenę stawiać opór, niszcząc symbole polskiego państwa, polskiej władzy i rozbijając jedność klasy tak bardzo, jak to tylko było możliwe. Dla Bandery wykształcenie było sprawą drugorzędną. Przyczyną było wszystko. Kiedy Bandera został szefem Krajowego Zarządu OUN, kazał zamordować jednego ze swoich byłych nauczycieli w szkole średniej, Iwana Babija, tylko za to, że ten był lojalnym Ukraińcem, w stosunku do polskich władz i polskiego państwa.
W 1927 roku Bandera wstąpił do UWO i wykonywał dla nich zadania wywiadowcze. Jesienią 1928 roku Bandera został przyjęty na Uniwersytet Lwowski, będący siedliskiem ukraińskiego nacjonalizmu. Bandera nigdy nie ukończył studiów, ponieważ jego studia były nieustannie przerywane aresztowaniami za agitację nacjonalistyczną i powiązania z morderstwami dokonanymi przez OUN na polskich urzędnikach państwowych, policjantach i wojskowych. Bandera miał coś w rodzaju rozdwojonej osobowości. Jeśli chodzi o organizację, był śmiertelnie poważny. Kiedy jednak skończył swoją pracę, uwielbiał żartować i robić psikusy innym członkom OUN. Fizycznie niepozorny, był urzekającym mówcą. Wiosną 1929 roku Bandera wstąpił do OUN. Był utalentowanym organizatorem i szybko piął się po szczeblach kariery. Do 1930 roku Stepan Bandera był odpowiedzialny za rozpowszechnianie propagandy OUN. Nazywano go „Baba”, co oznaczało kobietę, ponieważ podczas wykonywania misji OUN często przebierał się za kobietę.
W 1931 Bandera odpowiadał za przemyt propagandy OUN z Czechosłowacji i Gdańska. W tym samym roku, krótko po swoim aresztowaniu i prawdopodobnie torturach, zmarł jego najlepszy przyjaciel i szef Krajowego Komitetu Wykonawczego OUN Ochymowicz. Nowym szefem Zarządu Krajowego został Iwan Habrosewicz, a kiedy został zmuszony do ucieczki, chciał, aby zastąpił go Bandera. Jednakże Bandera przebywał wtedy w więzieniu do czerwca 1932 roku i po swoim zwolnieniu, musiał zadowolić się rolą zastępcy przywódcy. W styczniu 1933 roku Bandera był de facto szefem Zarządu Krajowego OUN i został oficjalnym szefem podczas konferencji OUN w Berlinie w czerwcu 1933 roku. Przywództwo Bandery spowodowało masową eskalację działalności OUN i głośne zabójstwa. Działał na polecenie PUN, przywódcy OUN na wygnaniu.
PUN potrzebowała Bandery do zorganizowania spektakularnych ataków, które pomogłyby jej w zbieraniu funduszy wśród ukraińskiej diaspory w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. W następnych dziesięcioleciach siła i wpływy OUN w postaci ukraińskiego lobby w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie będą nadal rosły. Pierwotnie ukraińska ludność Kanady była notorycznie lewicowa, a po rosyjskiej rewolucji październikowej została uznana za poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego Kanady, ze względu na jej szerokie poparcie dla nowego reżimu komunistycznego. Jednak pod koniec rosyjskiej wojny domowej wielu białych Rosjan i ukraińskich nacjonalistów przeniosło się do Kanady, a amerykańscy weterani zachodnio-ukraińskiej armii UHA utworzyli Ukraińskie Stowarzyszenie Weteranów Wojennych, które wraz z Ukraińską Federacją Narodową zebrało dla OUN ponad 40 000 dolarów. W USA Henry Ford wykorzystał grupę ukraińskich faszystowskich bandytów do terroryzowania organizatorów związków zawodowych.
Głównymi sponsorami OUN były Niemcy, Litwa i Włochy. Niemcy i Litwa zapewniły fundusze, szkolenie wojskowe i paszporty. Podczas wojen granicznych, które nastąpiły po I wojnie światowej, Polska zajęła znaczną część Litwy, w tym jej główne miasto Wilno. Litwa w odwecie finansowała ukraińskich terrorystów z OUN. Włochy zapewniły bazy szkoleniowe OUN, a brat Stepana Bandery, Ołeksandr, spędził całe lata w faszystowskich Włoszech, studiując nauki polityczne i angażując się w faszystowski aktywizm. Włochy były głównym sojusznikiem chorwackich ustaszy. OUN zaś także była bliskim sojusznikiem chorwackich ustaszy, obie grupy tj. Ukraińcy i Chorwaci, wspólnie trenowały i spiskowały przeciwko państwom, których obywatelami byli jedni i drudzy. Obie grupy miały też później ,,zaszczyt’’ dopuścić się okrucieństw tak strasznych, że nawet naziści byli zszokowani skalą i sposobami ich realizacji. W czasie zimnej wojny obie grupy należały też, do najbardziej wpływowych faszystowskich grup emigracyjnych.
Obie grupy miały także powrócić do władzy w swoich krajach pod koniec zimnej wojny. Odrodzenie ruchu ustaszy w Chorwacji pod przywództwem Franjo Tudjmana dokonało się na początku lat 90ych ubiegłego wieku. A OUN w 2004 i 2014 roku. Obie te faszystowskie organizacje, podżegały również do wojen domowych i związanej z nimi interwencji NATO. Ten pierwszy ponownie odegrał kluczową rolę w zniszczeniu Jugosławii, podczas gdy drugi ponownie rozpalił wojnę przeciwko Rosji. Nazistowskie Niemcy staną się najważniejszym sponsorem OUN. Szpiegostwo UWO/OUN niewątpliwie pomogło Niemcom, gdy te najechały Polskę we wrześniu 1939 roku. Do sojuszu niemieckich nazistów i OUN powrócimy później. Warto zauważyć, że Polska również niespodziewanie odkryła, że OUN jest wspierana przez wywiad brytyjski MI6.
Zanim przejdziemy do kampanii terrorystycznej OUN w Polsce, przyjrzyjmy się ideologii OUN. OUN spędziła później dziesięciolecia próbując racjonalizować lub zaprzeczać swojej współpracy z nazistami. Jednak w rzeczywistości popełniali swoje zbrodnie nie tylko po to, by zadowolić swoich niemieckich panów, ale także dlatego, że było to w pełni zgodne z ich własną ideologią. OUN była otwarcie faszystowska, chociaż w jej wczesnych latach toczyła się debata, czy faszyzm jest możliwy bez kontroli państwa. W końcu zdecydowali, że do stworzenia państwa potrzebny będzie ruch faszystowski. Ruch ten musiałby przypominać te, które stworzyli Hitler i Mussolini, aby przejąć kontrolę nad wcześniej istniejącymi państwami. OUN wierzyła w dwa rodzaje rewolucji. Pierwszą była „permanentna rewolucja”, którą OUN nazwała swoją niekończącą się wojną mającą na celu indoktrynację mas ich wersją ukraińskiego nacjonalizmu. Ukraińcy mieli być stale mobilizowani do walki z coraz większą radykalizacją polskiego rządu.
Druga rewolucja miała być „rewolucją narodową”. Zjednoczony przez OUN naród ukraiński założyłby faszystowską dyktaturę i stworzyłby państwo ukraińskie. OUN gardziła demokracją jeszcze bardziej niż komunizmem. Chcieli dyktatora znanego jako Prowydnyk lub Wódz, ukraińska wersja Führera. Kiedy rewolucja narodowa zakończy się sukcesem, OUN przystąpi do eliminacji wszystkich swoich wrogów: Żydów, Polaków, Rosjan i reszty mniejszości etnicznych. Miasta, w których często Żydzi przewyższali liczebnie Ukraińców, zostaną oczyszczone. Małżeństwa mieszane między Ukraińcami i innymi grupami etnicznymi zostaną zakazane. Każda dziedzina życia, sport, kultura, religia i ekonomia zostałyby zreorganizowane w celu wsparcia celów OUN. Wszystkie inne partie polityczne miały zostać zdelegalizowane. Ideologia OUN stała się wymienna z ideologią nazistowską. Ich plany inspirowane były norymberskim prawem rasowym obowiązującym w nazistowskich Niemczech. Pod koniec lat trzydziestych Hitlera uważano na zachodniej Ukrainie za bohatera, a OUN miała nadzieję, że Niemcy napadną na Polskę i pozwolą Ukraińcom ustanowić własną faszystowską dyktaturę. Hitler miał jednak inne plany wobec Ukrainy.
Aby przeprowadzić trwałą rewolucję, Bandera i władze wykonawcze Krajowego Zarządu OUN, przeprowadzili w Polsce kampanię masowego terroru, która przerodziła się niemal w wojnę domową o niskiej intensywności. OUN słusznie przewidziała, że ich kampania terrorystyczna doprowadzi do masowych aresztowań Ukraińców. Banderze nakazano utworzenie sieci OUN, która miałaby działać z lasów. (Proszę zauważyć, że inicjatywa ta została podjęta już na przełomie lat 20ych i 30ych, czyli na bardzo długo przed wybuchem drugiej wojny światowej i powstaniem UPA – dopisek Jacek Boki) UWO próbowało dokonać zamachu na przyszłego polskiego dyktatora Piłsudskiego już w 1921 roku. To kampania zabójstw OUN przyniosła Stepanowi Banderze sławę lub niesławę. W latach trzydziestych OUN pochłonęła setki ofiar. Polacy, którzy drwili z ukraińskich nacjonalistów, często kończyli martwi. Podobnie Ukraińcy, którzy ośmielili się krytykować OUN. Bandera miał także obsesję na punkcie zabijania podejrzanych zdrajców z OUN. Bandera miał szczególne umiejętności w organizowaniu masowych kampanii propagandowych. Każdy zabity członek OUN stawał się męczennikiem i wokół tej osoby stworzono cały kult, przy wsparciu Kościoła greckokatolickiego.
Zaczęło się to przed czasami Bandery, ale udało mu się to spopularyzować. Oprócz finansowania zagranicznego OUN w celu gromadzenia gotówki, korzystała ona z pieniędzy zdobywanych z napadów z bronią w ręku. Ich ulubionymi celami były banki i urzędy pocztowe. Jeżeli któryś ze złodziei zginął, zamieniano go natychmiast w bohatera Ukrainy. Każdy proces lub aresztowanie OUN było również wykorzystywane do zdobycia rozgłosu dla sprawy. Ukraińscy nacjonaliści wznieśli kopce ku czci poległych żołnierzy UHA, krótkotrwałego rządu ZURL na zachodniej Ukrainie. Bandera nakazał wszystkim ukraińskim wioskom zbudować kopce, niezależnie od tego, czy pochowano tam żołnierzy, aby mogli gromadzić się na wydarzeniach OUN. Rząd polski z kolei nakazał zniszczenie tych kopców. Wkrótce w całej Galicji ukraińscy wieśniacy walczyli z policją motykami i widłami w obronie kopców. OUN rozpoczęła także niszczenie grobów polskich żołnierzy i policji. ( Jak widać banderowcy czynili to już w okresie międzywojennym na terytorium Polski – dopisek Jacek Boki) Jeśli rządowi udało się zniszczyć kopce, często szybko je odbudowywano.
Bandera nie palił i nie pił. Latem 1933 roku Bandera podjął decyzję o rozpoczęciu narodowego bojkotu alkoholu i tytoniu. Jednak jego cele wykraczały poza kwestie zdrowotne. Jego prawdziwym celem byli żydowscy kupcy sprzedający alkohol i tytoń oraz polski rząd, który otrzymał obniżkę ze sprzedaży. Bandera nakazał pobicie każdego Ukraińca przyłapanego na piciu podczas bojkotu, a także nakazał kampanię podpaleń mającą na celu spalenie tawern należących do Żydów. OUN rozpoczęła kolejną antysemicką kampanię, podczas której gangi bandytów z OUN chodziły i wybijały wszystkie okna w żydowskich dzielnicach. Chodzili też po okolicy, paląc żydowskie domy i niszcząc polskie gospodarstwa. OUN próbowała także zniszczyć polskie linie kolejowe i infrastrukturę telekomunikacyjną. Bandera rozpoczął masową kampanię mającą na celu zniszczenie polskich symboli narodowych w szkołach i nakazał zamordowanie nauczycieli. OUN podłożyła też bombę w redakcji gazety, którą uważała za prokomunistyczną. Większość z setek ofiar OUN zabitych w tym okresie to byli zwykli ludzie, których nazwiska zaginęły w historii.
To głośne zabójstwa OUN przyniosły jej niesławę i niemal zakończyły karierę Bandery. 22 października 1933 roku OUN podjęła próbę zabicia konsula radzieckiego we Lwowie, w proteście przeciwko głodowi na Ukrainie. Jednak w przypadku błędnej identyfikacji zabójca zamiast tego, zabił sekretarza konsulatu Aleksieja Mailowa, raniąc także polskiego woźnego. Zabójca Mykoła Łemyk został za swoją zbrodnię skazany na dożywocie. 31 marca 1934 roku Bandera nakazał zabójstwo członka OUN Bachynskiego, którego podejrzewał o powiązania z polskim wywiadem. Zabójcy byli bliskimi przyjaciółmi ofiary; więc wszyscy razem się upili, a potem zabili swojego przyjaciela. 15 czerwca 1934 roku OUN przeprowadziła w Warszawie swój najbardziej udany zamach, zabijając polskiego ministra spraw wewnętrznych Bronisława Pierackiego. Zabójca Hryhorii Maciejko najpierw próbował zabić Pierackiego w samobójczym zamachu bombowym.Nie udało mu się jednak nacisnąć spustu na tyle mocno, aby zdetonować bombę. Zamiast tego Maciejko poszedł za Pierackim i dwukrotnie strzelił mu w tył głowy. Następnie otworzył ogień do swoich prześladowców, raniąc policjanta. Udało mu się uciec z pomocą OUN, został przemycony do Czechosłowacji, a następnie zbiegł stamtąd do Argentyny z litewskim paszportem. Rankiem w dniu swojej śmierci Pieracki spotkał się z Josephem Goebbelsem, niemieckim ministrem propagandy, zadając niewygodne pytania po tym, jak Niemcy zaoferowały schronienie niektórym zbiegłym spiskowcom OUN. Początkowo policja podejrzewała, że za atak odpowiedzialna jest polska grupa faszystowska ONR. Jednak niechlujny zabójca pozostawił poszlaki, takie jak niewybuch bomby i jego ubranie z wszytą żółto-niebieską flagą Ukrainy. Stepan Bandera został faktycznie aresztowany dzień przed zamachem podczas nalotu, w wyniku którego schwytano także 20 innych członków OUN, w tym konstruktora bomb. Najwyraźniej Polacy nie zdawali sobie jeszcze sprawy, że Bandera był szefem Zarządu Krajowego OUN. Bandera zaprzeczył wszystkiemu, łącznie z byciem członkiem OUN.
Do 17 czerwca 1934 roku policja rozwiązała sprawę Pierackiego. Jednak oni milczeli. Zamiast tego Piłsudski zrobił z Pierackiego narodowego męczennika z całą pompą i okolicznościami, jakich używa Ameryka, by pochować zamordowanego prezydenta. W Polsce ogłoszono żałobę narodową. Wszystkie teatry zostały zamknięte, a uroczystości odwołane, a trumnę obwożono pociągiem po całym kraju, aby wszędzie witały ją pogrążone w żałobie tłumy. Tym samym Polska wpadła w panikę, gdy 10 lipca 1934 roku rząd ogłosił, że za zbrodnię odpowiedzialna jest OUN. Dwa tygodnie później OUN na rozkaz Bandery przeprowadziła kolejny zamach, zabijając dyrektora i nauczyciela ukraińskiego liceum Iwana Babija.
Babij kiedyś ukarał Banderę za pomoc koledze w ściąganiu na egzaminie. Zabójca, Mychajło Car, strzelił sobie w głowę, gdy zdał sobie sprawę, że ucieczka jest niemożliwa. Morderstwo rozwścieczyło nawet ukraińską prasę nacjonalistyczną, która potępiła OUN jako terrorystów. W dniu 9 października 1934 roku OUN była wspólniczką w zabójstwie ustaszowskiego króla Jugosławii Aleksandra I i francuskiego ministra spraw zagranicznych Louisa Barthou w Marsylii we Francji. Mussolini był tak zawstydzony, gdy ujawniono jego powiązania z obiema grupami, że nakazał zamknięcie Ustaszy i OUN w dwóch małych oddzielnych wioskach na Sycylii. Proces chorwackich ustaszy, zabójców króla Aleksandra odbył się w 1935 roku, dokładnie w tym samym czasie, co procesy OUN w Polsce.
W Polsce odbyły się dwa duże procesy kierownictwa OUN. Proces warszawski dotyczył zabójstwa Pierackiego i trwał od 18 listopada 1935 roku do 13 stycznia 1936 roku. Proces lwowski dotyczył innych morderstw i zbrodni dokonanych przez OUN i trwał od 25 maja 1936 roku do 27 czerwca 1936 roku. Ogółem przed sądem stanęło około 20 oskarżonych. Wywiad czechosłowacki dokonał nalotu na dom przywódców OUN, przejmując tysiące stron dokumentów OUN, które następnie udostępniono polskiemu rządowi. To „archiwum Senyka” ujawniło wiele na temat celów i struktury OUN. Stepan Bandera i wielu członków OUN w dalszym ciągu wszystkiemu zaprzeczali. Jednakże kilku członków OUN zwróciło się przeciwko tej grupie i, jak potwierdziły dowody sądowe, wiedzieli, że OUN bez wątpienia będzie szukać za to zemsty, by ich po prostu zabić. Niektórzy uciekinierzy z OUN czuli się winni zamordowania innych Ukraińców, zwłaszcza innych członków OUN. Inni ulegli podczas przesłuchania. Polski prokurator Zieliński spisał się bardzo dobrze, udowadniając ponad wszelką wątpliwość stanowisko polskiego państwa w odniesieniu do zbrodniczej działalności OUN. Na warszawskim procesie Bandera i inni oskarżeni odmówili składania zeznań w języku polskim (którym wszyscy władali biegle), natomiast sąd odmówił składania zeznań w języku ukraińskim. Bandera został wyciągnięty z sali sądowej, kopiąc i wrzeszcząc, obrażając sąd. To właśnie podczas procesu warszawskiego OUN, po raz pierwszy zaczęła publicznie używać hasła „Sława Ukraini” w połączeniu z rzymskim (nazistowskim) pozdrowieniem.
Wiera Swientsitska, jako pierwsza wykrzyknęła to hasło z salutem w sądzie, gdy wyciągano ją z sali sądowej, za odmowę składania zeznań w języku polskim. Bandera i Mykoła Łebed wykrzykiwali to hasło podczas ogłaszania wyroku. Łebed stał się później główną postacią OUN wspieraną przez CIA, po dokonaniu w czasie wojny na rzecz Niemców straszliwych zbrodni. Stepan Bandera, Mykoła Łebed i konstruktor bomb Jarosław Karpyniec otrzymali po zakończeniu warszawskiego procesu 13 czerwca 1936 roku wyroki śmierci. Pozostali oskarżeni otrzymali długie wyroki więzienia od 8 do 15 lat. Na szczęście dla OUN polski parlament 2 stycznia 1936 roku zniósł karę śmierci. Ustawa ta oszczędziła życie przywódcom ruchu, który później zamordował setki tysięcy Polaków. Zamiast tego skazano ich na dożywocie. Polska wykorzystała morderstwo Pierackiego, jako pretekst do budowy obozu jenieckiego dla Ukraińców. Wielu członków OUN niskiego szczebla przeszło lokalne próby. Do 1938 roku, kiedy ukraińskie firmy rolne odmawiały dostaw do miast – w następstwie stłumienia przez polską policję demonstracji nacjonalistycznych – w Polsce uwięziono około 30 000 Ukraińców.
Procesy lwowskie były spokojniejsze. Oskarżonym pozwolono składać zeznania w języku ukraińskim i zamiast zaprzeczać swoim zbrodniom, OUN starała się je usprawiedliwić. Banderze pozwolono wygłosić długie przemówienie na sali sądowej, w którym przedstawił się jako postać ukraińskiego Robin Hooda, pomagającego biednym ukraińskim chłopom przeciwko złym Polakom i Rosjanom. Przedstawiał się jako Prowydnyk lub Führer OUN ignorujący przywódcę OUN na wygnaniu Jewhena Konowalca. W swoim przemówieniu Bandera argumentował, że prawdziwą miarą OUN nie jest jej gotowość do śmierci, ale chęć zabijania oraz to, że nie setki, ale tysiące ludzi muszą umrzeć, aby osiągnąć swoje cele. Legendarne przemówienie Bandery na sali sądowej we Lwowie, pełne egoistycznych kłamstw, jest nadal czytane i ponownie czytane przez faszystów na Ukrainie. Proces lwowski uczynił Banderę supergwiazdą wśród Ukraińców w Polsce i diasporze.
Aresztowany dzień przed zabójstwem Pierackiego Bandera pozostał w polskich więzieniach, aż do ostatecznej ucieczki we wrześniu 1939 roku. Bandera i inni więźniowie OUN wykorzystywali swój czas spędzony w więzieniu na naukę i organizowanie się. Nauczyli niektórych swoich ukraińskich współwięźniów czytać i pisać, a każdy z przywódców OUN wygłaszał wykłady na inny temat akademicki. W więzieniu Bandera i OUN byli mentorami Hryorija Perehinaka, który później odegrał główną rolę w masowych mordach Polaków na Wołyniu podczas wojny. Bandera i OUN przeprowadzili w więzieniach również trzy strajki głodowe, które polscy strażnicy więzienni zakończyli karmieniem ich na siłę nosem. OUN planowała także uwolnienie Bandery. Jeden ze spisków polegał na podszywaniu się pod mnichów, aby pomóc Banderze w ucieczce. Władze polskie jednak czytały pocztę OUN i aresztowały spiskowców. Inny plan polegał na przekupieniu strażników więziennych, aby go wypuścili za pieniądze zebrane od Ukraińców z zagranicy. OUN anulowała plan albo ze strachu, że zabicie Bandery podczas ucieczki było podstępem, albo z obawy przed odwetem wobec innych więźniów OUN w przypadku ucieczki Bandery. Władze były tak zaniepokojone spiskami OUN, że w jednym z więzień zbudowały wieże strażnicze, a także ciągle przemieszczały Banderę. Plany ucieczki Bandery stały się jeszcze bardziej intensywne po zamordowaniu szefa OUN Konowalca w Rotterdamie 22 maja 1938 roku. Zwolennicy Bandery chcieli, aby został uwolniony, aby mógł przejąć kontrolę nad OUN. Polska przeniosła go do więzienia w Brześciu.
Wreszcie 1 września 1939 roku nazistowskie Niemcy zaatakowały Polskę i rozpoczęła się II wojna światowa. Korzystając z chaosu Banderze wreszcie udało się uciec z więzienia 13 września 1939 roku. Bandera udał się do Lwowa. Niewielka część wojsk niemieckich okupowała Galicję. OUN powstała i rozpoczęła od masakry 3000 Polaków i nieznanej liczby Żydów. Resztki polskiego wojska zwalczały Ukraińskich i Żydowskich kolaborantów sowieckich i niemieckich najeźdźców. Jednak Bandera szybko zdał sobie sprawę, że nie nadszedł jeszcze właściwy czas, aby OUN przejęła pełnię władzy, ponieważ zachodnia Ukraina miała wkrótce stać się częścią sowieckiej strefy wpływów w ramach paktu Ribbentrop-Mołotow. Bandera i wielu członków OUN udało się do okupowanej przez Niemców części zachodniej Polski zwanej Generalnym Gubernatorstwem. 17 września 1939 roku Związek Radziecki najechał Polskę i pomimo wieloletniej propagandy OUN, wielu zachodnich Ukraińców powitało ich jako wyzwolicieli. Rodzina Bandery w końcu została wplątana w sowieckie ataki na OUN na zachodniej Ukrainie. W marcu 1941 roku, kilka miesięcy przed inwazją Niemiec na ZSRR, aresztowano ojca Stepana, Andrija, i dwie siostry Stepana za ukrywanie członka OUN. Jego siostry wywieziono na Syberię, a ojca skazano na rozstrzelanie.
Bandera udał się do Krakowa, który miał stać się na prawie dwa lata domem dla 30 000 członków OUN i ich sympatyków. Po drodze Bandera zatrzymał się w mieście Jaworów, gdzie OUN i wojska niemieckie dokonały brutalnej masakry miejscowych Żydów i spaliły miejscową synagogę. Bandera nigdy nie wspomniał o tym incydencie, ani innych masowych morderstwach dokonanych przez OUN. Po przybyciu do Krakowa Bandera wkrótce poznał swoją przyszłą żonę, członkinię OUN Jarosławę Opariwską. Pobrali się w czerwcu 1940 roku. Bandera miał na myśli coś więcej, niż tylko romans. Chciał przejąć kontrolę nad OUN.
W listopadzie 1939 roku Bandera udał się do uzdrowiska na Słowacji na spotkanie OUN. Następnie udał się do Wiednia, gdzie spotkał się z obecnym szefem Zarządu Krajowego Łopatyńskim. Postanowili udać się do Rzymu, aby spotkać się z nowym szefem OUN Andrijem Melnykiem. Melnyk był członkiem-założycielem UWO i OUN, ale nie był tak dobrze znany na zachodniej Ukrainie jak Bandera. Melnyk został szefem OUN na II Kongresie Ukraińskich Nacjonalistów, który odbył się w Rzymie w sierpniu 1939 roku. Zamordowany szef OUN Konowalec wyznaczył swoim testamentem Melnyka na swojego następcę. Zwolennicy Bandery twierdzili, że testament był sfałszowany. Bandera uważał czołowych doradców Melnyka za zdrajców. Bandera i Łopatyński przybyli do Rzymu w połowie stycznia 1940 roku. Stepan Bandera ponownie spotkał się ze swoim bratem Ołeksandrem, który po przybyciu do Rzymu w 1933 roku uzyskał stopień doktora ekonomii politycznej. Następnie spotkali się z Melnykiem i zażądali, aby zwolnił swoich doradców i mianował wybranych Bandery do przywództwa OUN, a następnie udał się na wygnanie do Szwajcarii. Melnyk w zamian zaproponował, że Bandera zostanie jednym z jego doradców, ale w zamian zażądał całkowitego posłuszeństwa od Zarządu Krajowego OUN w Generalnym Gubernatorstwie. Bandera uważał, że Melnyk również nakazał jego zabójstwo, więc Bandera zaczął się ukrywać.
OUN zmierzała w kierunku podziału na OUN/M na czele z Melnykiem i OUN/B na czele z Banderą. 10 lutego 1940 roku Bandera i jego zwolennicy, tacy jak Roman Szuchewycz, ogłosili rewolucyjne przywództwo w OUN. Wkrótce każda ze stron wydalała drugą z OUN. Każda ze stron oskarżała drugą o to, że jest żoną Żydów i jest pod tajną kontrolą Związku Radzieckiego. Stało się to czymś w rodzaju komedii, która stała się mroczna. Podczas wojny Bandera kazał zamordować wielu swoich rywali z OUN/M, w tym doradców Melnyka, których określił mianem zdrajców. Dziś ukraińska nacjonalistyczna obsesja na punkcie zdrajców na wysokich stanowiskach pozostaje charakterystyczną cechą Ukrainy pomajdanowej. OUN/B Bandery ostatecznie wygrała walkę o władzę, ponieważ miała lepsze powiązania z działaczami OUN na kontrolowanej przez Sowietów zachodniej Ukrainie, była bardziej popularna wśród Ukraińców w kontrolowanej przez Niemcy Polsce i wśród młodych ludzi. Naziści mieli ściśle współpracować zarówno z OUN/M, jak i OUN/B. Wydawali się faworyzować OUN/M, jako łatwiejszą do kontrolowania. Ideologicznie różnica między nimi była niewielka, a OUN/B i OUN/M walczyły o to, kto jest bardziej pronazistowski.
Od 31 marca do 3 kwietnia 1941 roku OUN/B zorganizowała w Krakowie swój drugi Kongres Ukraińskich Nacjonalistów, celowo ignorując Drugi Kongres zwołany w Rzymie, który mianował Melnyka na szefa OUN. Bandera został uznany za Prowydnyka OUN. OUN/B opublikowała broszurę wyrażającą ich ideologię. W miesiącach poprzedzających inwazję na Związek Radziecki, planowali wspólne działania wraz ze swoimi niemieckimi opiekunami z Abwehry. OUN/B twierdziła, że ,,Żydzi w ZSRR są głównymi filarami reżimu bolszewickiego i awangardą moskiewskiego imperializmu na Ukrainie”. Ogłosili, że planują sprzymierzyć się z Białorusinami, Finami, Litwinami, Estończykami i Łotyszami oraz innymi „zniewolonymi narodami” w celu zniszczenia ZSRR. Ogłosili, że zniszczą kołchozy i zastąpią je systemem wolnej przedsiębiorczości. Stworzyli czerwono-czarną flagę OUN/B symbolizującą krew i ziemię. Ogłosili swoją politykę jako „jeden naród, jedna partia i jeden przywódca”. 10 kwietnia 1941 roku OUN wyraziła uniesienie, gdy naziści pozwolili ustaszom wyrzeźbić chorwackie państwo marionetkowe z Królestwa Jugosławii. To klerycko-faszystowskie państwo, do którego należał pierwszy chorwacki prezydent w 1991 roku Franjo Tudjman, prowadziło ludobójczą kampanię przeciwko Żydom, Cyganom, Serbom i prawosławiu. OUN/B wysłała telegramem z osobistymi gratulacjami chorwackiemu dyktatorowi Ante Pavelicowi. Naziści stworzyli już na Słowacji faszystowskie państwo marionetkowe. Stąd OUN/B była przekonana, że naziści pozwolą Banderze rządzić Ukrainą, jako dyktator po inwazji niemieckiej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.