Kodeks Norymberski, zwany też Dekalogiem Norymberskim, powstał w 1947 roku po serii procesów, które miały miejsce między 9 grudnia 1946 roku a 20 sierpnia 1947 roku, w sprawie zbrodni popełnionych przez członków nazistowskich służb medycznych III Rzeszy (oskarżonych było dwudziestu lekarzy oraz trzech przedstawicieli personelu wojskowo-administracyjnego). Toczyły się one przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze i dotyczyły działań noszących znamiona zbrodni wojennych oraz zbrodni przeciwko ludzkości. Osoby postawione przed sąd swoimi działaniami przeczyły podstawowym ideom zawodu lekarza – ochronie dobra pacjenta oraz służeniu człowiekowi swoją wiedzą i umiejętnościami medycznymi. Badania nazistowskich lekarzy przeprowadzano w obozach koncentracyjnych, najwięcej w obozie w Auschwitz, a działania te podejmowane były na zamówienie wojska lub koncernów farmaceutycznych (Kubiak 2014). Zajmowano się między innymi doskonaleniem technik sterylizacyjnych w celu zmniejszenia populacji „rasy niearyjskiej”, czy też testowaniem leków na zarażonych w tym celu więźniach. Do najbardziej okrutnych badaczy należał dr Josef Mengele. Jako lekarz obozowy przeprowadzał eksperymenty dotyczące ciąży mnogiej, warunków jej powstawania i dziedziczności cech u bliźniąt jedno-jajowych. Interesowały go m.in. karły, cechy „rasy aryjskiej” oraz badania nad nowotworami. Swoje doświadczenia przeprowadzał bez znieczulenia. Szacuje się, że w wyniku jego eksperymentów straciło życie ok. 3000 probantów (Posner i Ware 2000).

Przymusowe szczepienia, za którymi otwarcie opowiada się np. Bill Gates, stały się ostatnio jednym z głównych tematów na świecie. Ludzie zaczynają zastanawiać się, jak uniknąć tej „cudownej” manipulacji w ich zdrowie. Oczywiście nikt nie zna przepisów we wszystkich krajach, bo są różne, jednak istnieje prawo uniwersalne. Nazywa się je „kodeksem norymberskim”.

Kodeks etyczny

Kodeks norymberski to międzynarodowy dokument regulujący zasady przeprowadzania eksperymentów i procedur medycznych na ludziach.

Kodeks został opracowany przez aliancki Trybunał Wojskowy i przyjęty po norymberskim procesie lekarzy w 1947 roku.

W jego wyniku wielu obywateli, w tym wielu lekarzy wysłano na szubienicę, w szczególności za przymusowe podawanie ludziom różnych szczepionek.

Wyrok sądu w Norymberdze ustanowił również w 10 zasad, na które lekarze muszą się zgodzić w ramach przeprowadzania eksperymentów na ludziach.

Zasady te zapisano w akceptowanym obecnie na całym świecie „kodeksie norymberskim”, który ustanowił nowy standard etycznych zachowań medycznych w okresie po II wojnie światowej w kwestii praw człowieka.

Norymberga - Nazisci wobec swoich zbrodni cz.1

https://www.youtube.com/watch?v=YALwi383DwI&feature=emb_logo

Norymberga - Nazisci wobec swoich zbrodni cz.2

https://www.youtube.com/watch?v=yuy2_tk8sU4&feature=emb_logo

Kodeks norymberski – zasady

Dobrowolna zgoda podmiotu ludzkiego jest absolutnie niezbędna. Oznacza to, że dana osoba powinna mieć zdolność prawną do wyrażenia zgody; powinien być tak usytuowany, aby móc korzystać z wolności wyboru, bez udziału jakiegokolwiek elementu siły, nieuczciwości, oszustwa, przymusu, nadmiernego sięgania po nie lub innej ukrytej formy przymusu lub wymuszenia; i powinien mieć dostateczną wiedzę i zrozumienie elementów omawianego zagadnienia, aby umożliwić mu podjęcie rozumnej i świadomej decyzji.Ten ostatni element wymaga, aby przed podjęciem przez podmiot doświadczalny decyzji twierdzącej, ujawniono mu charakter, czas trwania i cel eksperymentu; metody i środki, za pomocą których ma być przeprowadzony; wszelkie niedogodności i zagrożenia, których można się spodziewać; oraz skutki dla jego zdrowia lub osób, które mogą wyniknąć z jego udziału w eksperymencie. Obowiązek i odpowiedzialność za ustalenie jakości zgody spoczywa na każdej osobie, która inicjuje, kieruje lub angażuje się w eksperyment. Jest to osobisty obowiązek i odpowiedzialność, której nie można bezkarnie przekazać nikomu.
Eksperyment powinien przynosić owocne rezultaty dla dobra społeczeństwa, niemożliwy do osiągnięcia innymi metodami lub środkami badawczymi, a nie losowy i niepotrzebny z natury.
Eksperyment powinien być tak zaprojektowany i oparty na wynikach doświadczeń na zwierzętach oraz znajomości naturalnej historii choroby lub innego badanego problemu, aby oczekiwane wyniki uzasadniały przeprowadzenie eksperymentu.
Eksperyment należy przeprowadzić tak, aby uniknąć wszelkich niepotrzebnych fizycznych i psychicznych cierpień i obrażeń.
Żaden eksperyment nie powinien być przeprowadzany, jeśli istnieje a priori powód, by sądzić, że nastąpi śmierć lub kalectwo; z wyjątkiem być może tych eksperymentów, w których sami lekarze eksperymentatorzy służą jako badani.
Stopień ryzyka, jakie należy podjąć, nie powinien nigdy przekraczać tego, który określa humanitarne znaczenie problemu, który ma zostać rozwiązany w ramach eksperymentu.
Należy dokonać odpowiednich przygotowań i zapewnić odpowiednie udogodnienia, aby chronić podmiot doświadczalny przed nawet odległymi możliwościami obrażeń, kalectwa lub śmierci.
Eksperyment powinien być prowadzony wyłącznie przez osoby posiadające kwalifikacje naukowe. Na wszystkich etapach eksperymentu od osób przeprowadzających lub zaangażowanych w eksperyment należy wymagać najwyższych umiejętności i staranności.
W czasie trwania eksperymentu podmiot ludzki powinien mieć swobodę zakończenia eksperymentu, jeśli osiągnął fizyczny lub psychiczny stan, w którym kontynuacja eksperymentu wydaje mu się niemożliwa.
W trakcie trwania eksperymentu prowadzący eksperyment musi być przygotowany do zakończenia eksperymentu na dowolnym etapie, jeśli ma prawdopodobne powody, by wierzyć, działając w dobrej wierze, posługując się wyższymi umiejętnościami i starannym osądem, których wymaga od niego kontynuacja eksperymentu, że eksperyment może spowodować obrażenia, kalectwo lub śmierć podmiotu eksperymentalnego.

Jak ludzie tracą smak i węch

https://www.youtube.com/watch?v=wiGBP6lN1NI&feature=emb_logo

Kwestia szczepień i dobrowolna zgoda

Jak kodeks etyczny ma się do kwestii szczepień?

Otóż kluczowe punkty to 1 i 6 – to znaczy, że osoba zaangażowana w szczepienie musi sama wyrazić na nie zgodę.

Każdy pacjent powinien mieć możliwość korzystania ze swobody wyboru bez interwencji jakiegokolwiek elementu siły, oszustwa, przymusu, bezpośredniego lub ukrytego.

Musi posiadać wystarczającą wiedzę i zrozumienie elementów zagrożenia, który płyną ze szczepionek.

Oczekiwane korzyści muszą przewyższać ryzyko, a także należy unikać niepotrzebnego bólu i cierpienia, a lekarze powinni unikać działań, które szkodzą pacjentom.

Podobne stanowisko w tej sprawie ma uniwersalny dokument prawny art. 6 oświadczenia UNESCO z 2005 r. w sprawie bioetyki i praw człowieka.

Jest tam napisane:

Wszelkie zapobiegawcze, diagnostyczne i terapeutyczne interwencje medyczne powinny być przeprowadzane wyłącznie za uprzednią, bezpłatną i świadomą zgodą zainteresowanej osoby na podstawie odpowiednich informacji. Zgoda musi zostać wyrażona, ale może zostać też cofnięta przez osobę zainteresowaną w dowolnym momencie i z dowolnego powodu.

W żadnym wypadku układ zbiorowy wspólnoty lub zgoda lidera społeczności lub innego organu nie może zastępować świadomej zgody pojedynczych osób fizycznych.

Tak więc wszelkie zarządzenia rządu, ministrów czy jakiegokolwiek innego „przywódcy” w sprawie obowiązkowych szczepień naruszają art. 6 oświadczenia UNESCO w sprawie praw człowieka i bioetyki.

Po drodze naruszają również kodeks norymberski, w szczególności art. 1 i 6.

Wciąż nie wiadomo, w jaki sposób władze różnych krajów będą próbowały ominąć te fundamentalne dokumenty etyczne.

Tymczasem warto wziąć sobie do serca słowa dr med. Franza Hartmanna, który osobiście doznał uszkodzeń po szczepieniu przeciwko ospie.

W książce „Cmentarz szczepień” (1912) pisał: Szczepienie, jeżeli nie znamy jego zagrożenia, jest głupotą, jeśli je znamy, jest przestępstwem.

Dokumentem, który ostatecznie uprawomocnił tzw. ,,Kodeks Norymberski’’, jako integralną część prawa międzynarodowego, odnoszącego się do zakazu eksperymentów medycznych i wszelkiego rodzaju szczepień, które nie zostały dostatecznie zbadane, a przez to mogące stanowić zagrożenie dla ludzkiego zdrowia i życia, został zatwierdzony po zakończeniu procesów niemieckich lekarzy, zbrodniarzy wojennych, w 1947 roku, była Deklaracja Helsińska przyjęta w roku 1964, a której ostateczną wersję przyjęto w roku 2013. Zakazuje ona wszelkich tego rodzaju praktyk i eksperymentów medycznych, prowadzonych pod przymusem i bez dobrowolnej oraz świadomej zgody każdego człowieka, który miałby być takowym poddany, i uznaje każdego kto je przeprowadza i do nich przymusza, jako za zbrodniarzy, a ich czyny jako zbrodnie przeciwko ludzkości.

Tak więc każdy rząd na świecie, który świadomie omija, bądź podważa to prawo, podpierając się własnymi prawami, wprowadzanymi ad hoc pośpiesznie, z ominięciem obowiązujących ustaw, kodeksu karnego i ustawy zasadniczej, czyli Konstytucji, czy też za pomocą rozporządzeń, nie mających absolutnie żadnych podstaw w jakimkolwiek prawie krajowym, a nade wszystko, zgodnie z obowiązującą Konstytucją, której artykuł 94, mówi wyraźnie o tym, że wszelkiego tego rodzaju uchwały i rozporządzenia, dotyczą tylko i wyłącznie jednostek podległych prezesowi rady ministrów i nikogo więcej. Tak więc rządzenie przez obecny rząd PiS, za pomocą właśnie takich przepisów jest całkowicie nielegalne, depczące wszelkie dobre obyczaje prawne, z prawem międzynarodowym włącznie, a nade wszystko zbrodnicze! Również każdy, kto rozprowadza tego rodzaju preparat medyczny, zwany szczepionką, oraz każdy kto namawia do jego przyjęcia jest wspólnikiem zbrodniarzy i współwinnym zbrodni przeciwko ludzkości. Dlatego też nikt z nas, nie ma absolutnie żadnego obowiązku podporządkowywania się takim zarządzeniom, ani też dochowywania takim władzom jakiegokolwiek posłuszeństwa, ani tym bardziej lojalności.

Deklaracja helsińska – zbiór zasad dotyczących prowadzenia badań klinicznych na człowieku, opracowanych przez Światowe Towarzystwo Medyczne.

Po raz pierwszy dokument ten został przyjęty w czerwcu 1964 roku, a w 1975 połączono go^[1] z Kodeksem norymberskim. Deklaracja określa międzynarodowe zasady dotyczące prowadzenia badań naukowych w medycynie, stawiając na pierwszym miejscu dobro uczestników badań. Kilkakrotnie ulegała zmianom redakcyjnym; w październiku 2013 roku przyjęto obecnie obowiązującą wersję^[2]. Została opracowana jako wykładnia zasad etycznych dla badań medycznych na ludziach, włączając w to badania nad materiałem biologicznym pochodzącym od zidentyfikowanego biorcy oraz badania nad danymi medycznymi pochodzącymi z historii chorób pacjentów. Założeniem dokumentu jest zasada, że powinien być uwzględniamy i czytany jako całość (żaden z jej przepisów nie powinien być stosowany w oderwaniu od pozostałych).

Opracował:

Jacek Boki – Elbląg

2 Styczeń 2020 r.

Źródła:

KODEKS NORYMBERSKI I ETYKA PRZECIWKO PRZYMUSOWI SZCZEPIEŃ

https://www.odkrywamyzakryte.com/kodeks-norymberski-przeciwko-przymusowi-szczepien/

Barbara Krzyżewska - Kodeks Norymberski a autonomia jednostki

file:///C:/Users/User/AppData/Local/Temp/6301-5749.pdf

Kodeks Norymberski, a szczepionki

https://www.salon24.pl/u/lulek/1071536,kodeks-norymberski-a-szczepionki

Kodeks Norymberski a szczepienia – świadoma i dobrowolna zgoda

https://pubmedinfo.org/2017/05/04/kodeks-norymberski/

Deklaracja helsińska

Deklaracja_helsi%C5%84ska

Szantaż zwany zachętą

https://zmianynaziemi.pl/wiadomosc/szantaz-zwany-zacheta

Życie, zdrowie, etyka - petycja we Francji: w cieniu Norymbergii - lekarze, farmaceuci, pielęgniarki

https://www.youtube.com/watch?v=B-ju0ssGkVE

Uwaga! Utrata węchu następuje po testach koronawirusowych!

Nie stwierdzono żadnego przypadku utraty węchu u osoby, która nie była poddana testowi na korona wirusa polegającemu na włożeniu sześciocentymetrowego patyka do nosa i uciśnięciu nim delikatnego nabłonka węchowego powodującego jego fizyczne uszkodzenie i utratę lub zmianą węchu.