Tajna Kontrola Sędziego Pokoju - Tajny Protokół Operacyjny

Biura CIA na Observatory Hill w Waszyngtonie. Około trzy czwarte agentów CIA stacjonujących w Europie Środkowej w ramach operacji Red Sox, zostało natychmiast zabitych lub schwytanych i torturowanych. | Nie dotyczy/OSS Society. To tutaj szkolono większość ukraińskich dywersantów, niedawnych członków zbrodniczej formacji OUN - UPA, jak również innych ukraińskich ludobójczych formacji zbrojnych w służbie III Rzeszy, których potem wykorzystywano w akcjach dywersyjnych i sabotażowych na terytorium sowieckiej Ukrainy oraz Polski

 

 

Pod koniec 1949 roku nad Europą Środkową rozpoczęła się seria nieoznakowanych lotów. Gigantyczne C-47 pilotowane przez węgierskich lub czeskich pilotów pomknęły w kierunku Turcji, a następnie skręciły na północ nad Morzem Czarnym, omijając radary, lecąc zaledwie nad ziemią. Gdy samoloty przeleciały nad Lwowem, otworzyły się spadochrony i garstka komandosów spadła w niebo nad sowiecką Ukrainą. Na miejscu połączyli siły z ukraińskimi bojownikami ruchu oporu, próbującymi odeprzeć sowiecki ekspansjonizm. 

 

Operacja Red Sox, jak ją nazwano, była jedną z pierwszych tajnych misji właśnie nowo rozpoczętej, ale tym razem zimnej wojny. Wyszkoleni w Ameryce komandosi przekazali swoim opiekunom informacje wywiadowcze, korzystając z nowego sprzętu radiowego i komunikacyjnego, podsycając rodzące się ruchy nacjonalistyczne na Ukrainie, Białorusi, w Polsce i w krajach bałtyckich. Celem było zapewnienie Stanom Zjednoczonym bezprecedensowego wglądu w plany Moskwy w Europie Wschodniej i, jeśli to możliwe, pomoc w rozbiciu samego imperium sowieckiego. W ciągu pół dekady prowadzenia tej operacji, w lotach tych wzięło udział kilkudziesięciu agentów, co było początkiem jednej z „największych tajnych operacji” Stanów Zjednoczonych w powojennej Europie. Centralnym punktem tej operacji było wzniecenie krwawego powstania na Ukrainie. I to właśnie na Ukrainie, jak napisał jeden z analityków, CIA odnotowała jedną ze swoich „najbardziej wyraźnych porażek zimnej wojny”. 

 

 

Prezydent Truman w sali gabinetowej Białego Domu z Radą Bezpieczeństwa Narodowego, 19 sierpnia 1948 rok. To gabinet tego prezydenta USA wydał polecenie rozpoczęcia zarówno tej operacji, jak i wszystkich pozostałych, wymierzonych we wszystkie ówczesne państwa bloku Wschodniego, do których wykonania zwerbowano i wykorzystano, największych ukraińskich zbrodniarzy okresu drugiej wojny światowej, kolaborantów Hitlera, mających na swoich rękach krew kilku milionów Polaków, Żydów, Rosjan, Białorusinów, Cyganów, Ormian, Czechów i innych narodowości | Krajowa Administracja Archiwów i Akt

 

 

Rzeczywiście, prawie nic w tej trwającej wiele lat misji, nie zakończyło się prawdziwym sukcesem. Uważa się, że spośród 85 agentów, których CIA zrzuciła na terytorium kontrolowane przez Sowietów, około trzy czwarte z nich zostało niemal natychmiast schwytanych, torturowanych lub zabitych. A ich opiekunom, zgubionym przez połączenie pychy i sowieckiej dezinformacji, zajęło lata, zanim się zorientowali, że wysyłają agenta za agentem, wyłącznie na pewną na śmierć wzdłuż zachodnich krańców Związku Radzieckiego, nie osiągając nic poza tym. Była to porażka, o której dziś pamięta już tylko niewielu Amerykanów. Operacja Red Sox, była jedną z wielu prowadzonych przez amerykanów i ich zachodnich sojuszników operacji dywersyjnych w latach 1946 - 1979, z udziałem ukraińskich nacjonalistów.

OPERACJA AERODYNAMIC 

 

Ukraińskie zbrodnicze, organizacje nacjonalistyczne w służbie Stanów Zjednoczonych

 Odtajniony dokument z 1946 roku, dotyczący prowadzonej przez Stany Zjednoczone ,,Operacji Aerodynamic'' z udziałem byłych członków, zbrodniczych, kolaboracyjnych, ukraińskich formacji zagłady w służbie III Rzeszy, we wszelkiego rodzaju działaniach dywersyjnych w czasie trwania tzw. ,,Zimnej wojny'', przeciwko państwom bloku wschodniego. 

Zapraszamy do lektury

 

 

 

Jacek Boki - 29 Sierpień 2023 r.

*****

 

 

LTS. 1243
Kopia nr 2
Nr MGH 391

 

Odtajnione i ujawnione przez
Centralną Agencję Wywiadowczą.
Metody zwalniania źródeł -
Ustawa 3028 o ujawnieniu nazistowskich
zbrodni wojennych: Data 2007 r.
 

 

Kraj:	Ukraina	Data
Temat:	Operacja Belladonna	Info.	listopad 1946 r.
Pochodzenie:	amzon	Dist.	27 grudnia 1946r.
Źródło:	Kilkenny	Suplement

 

A. Historia operacji

 

1. Operacja Belladonna rozpoczęła się w kwietniu 1967 r. wraz z wprowadzeniem źródła zaznajomionego ze sprawami wschodnimi jako członka Wschodniego Kościoła Katolickiego. Za pośrednictwem Ojca Ivo Zeiger’a, ówczesnego specjalnego doradcy szefa Misji Watykańskiej w USFET w Kronbergu, źródło zostało przedstawione księdzu Diaczisinowi, wcześniej także jako personel Misji Watykańskiej, a później w Rzymie. Za pośrednictwem Diaczisyna w Rzymie, źródło spotkało się z ukraińskim katolickim biskupem Buczko, członkiem ukraińskiego nacjonalistycznego ruchu, który dostarczył informacje i wprowadził innych informatorów. Ostatecznie obaj Buczko i Diaczisyn wycofali się z aktywnych kontaktów, po przesłaniu źródła do lidera ukraińskiej organizacji w Niemczech, Vasilija Mudry’ego, byłego wicemarszałka polskiego Sejmu. Po znacznym kontakcie ze źródłem, Mudry również wycofał się z operacji, z tego powodu, że on jest także wiceprzewodniczącym UHWR (Ukraińska Główna Rada Wyzwoleńcza – przyp.tłum.), on jest jedynym jawnym ukraińskim politycznym przedstawicielem i nie prowadzi żadnych tajnych operacji. On przekazał źródło do rzeczywistych liderów księdza Ivana Hryniocha i Yurija Łopatyńkiego, którzy obdarzyli źródło zaufaniem i zgodzili się na współpracę w operacjach wywiadowczych.

 

2. W ten sposób nawiązano kontakt z UHWR w celu pozyskiwania informacji wywiadowczych dotyczących działalności ZSRR i sowietów w kraju i za granicą. Od początku było wiadomo, że  Ukraińcy nie uważali się za agentów, a za kolaborantów Amerykanów i że ich podwładni agenci powinni pozostać nieświadomi amerykańskich aspektów ich pracy. Na tej podstawie utrzymywano kontakt z przedstawicielami UHWR na najwyższym szczeblu: Hrynioch, Łopatyński i Łebed. Dodatkowym kontaktem jest Ukrainiec, Michael Korzan, przedstawiciel ABN (Antybolszewicki Blok Narodów-przyp.tłum.) w Austrii, którego źródło zatrudnia jako informanta i łącznika. Źródło jest znane z prawdziwego imienia Hryniochowi, Mudry’emu, Buczkowi i Łebediowi, ale z Hryniochem posługuje się też nazwiskiem dr Feliks Nowak, a z Łebediem dr. Micheli. Informacje dodatkowe były dostarczane przez Mudry'ego, biskupa Buczko, księdza Diaczysyna i innych mniej prominentnych Ukraińców.
 
 

3. Po ustaleniu wzajemnego zaufania Hrynioch dostarczył źródłu dwa obszerne, szczegółowe raporty o ośrodkach ukraińskich, a także wiele innych informacji i zgodził się dostarczyć agenta do wejścia na Ukrainę. Kwestionariusz wysłany do Łopatyńskiego w maju 1946 r. pozostał jednak bez odpowiedzi, ponieważ grupa UHWR rozumiała, że oni mają współpracować bezpośrednio ze źródłem i nikim innym w jego nieobecności. Ta trudność została rozwiązana, a ustalenia zadowalające zostały stworzone dla kontaktów za pośrednictwem innych środków w czasie nieobecności źródła. Prace nad wyborem i przygotowaniem agentów trwały, chociaż źródło nie kontaktowało się z Hryniochem od kilku tygodni. Jeden agent został poinstruowany i wysłany z Bejrutu w październiku, przybył do Przemyśla i ma wkrótce wrócić. Drugi agent, przeznaczony do Polski, z braku niezbędnych dokumentów dojechał tylko do Wiednia i wrócił do Monachium, by czekać dalej na zadanie.

 

4. Tło i personel UHWR omówiono w sekcjach B odpowiednio i E oraz ich przyszłe plany operacyjne w sekcji D. Większość informacji o personelu i organizacjach dostarczyli członkowie R-33 (patrz niżej) i plan operacyjny również od nich pochodził. W odniesieniu do R-33 - oznacza to przede wszystkim Hryniocha, Łebedia i Łopatyńskiego.
 

B. UHWR i jego Filie

5. Organizacje poprzedzające UHWR

a) UVO (Ukraińska Viyakova Organizacya) – Ukrainian Military Oraganization – Ukraińska Zbrojna Organizacja – utworzona została do walki o niepodległość Ukrainy. Po wyczerpującej i bezowocnej walce o niepodległość Ukrainy po pierwszej wojnie, Ukraińcy zostali wcieleni albo do Ukraińskiej Republiki Radzieckiej, albo do Polski, by na podstawie decyzji Rady Ambasadorów w Paryżu w 1922 r., przyznać Galicję (Polskę płd-wsch. – przyp.tlum.) temu krajowi. W rezultacie tego byli oficerowie i żołnierze ukraińskiej armii zaczęli tajnie organizować się przeciwko narzuconym im nieukraińskim rządom. Ich grupa UWO zjednoczyła wszystkich Ukraińców, poza komunistami, i publikowała nielegalną gazetę, Surma, w klasztorze Bazylianów w Żowkwa (Żókiew- przyp.tłu,.) koło Lwowa. Ostatni przywódca UWO, kapitan Hołowiński, został aresztowany i zastrzelony przez polską policję. W 1928, po uformowaniu OUN, UWO stała się lwowską sekcją wojskową nowej organizacji. Nieliczne, rozproszone po wielu miejscowościach pozostałości po UWO wciąż istnieją.
 

b) OUN (Organizacya Ukrainskych Nacjonalistyv) – Organization of Ukrainian Nationalists – Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów – została założoną w Pradze w 1928 r. jako nielegalna tajna grupa walcząca o wolność Ukrainy, pod zdolnym kierownictwem pułkownika Konowalca. Grupa działała do 1938 r. z takimi sporadycznymi trudnościami jak ujawnienie archiwów OUN dla Czeskiej Policji w Pradze w 1932 r. oraz afera Bandery w 1934 r. W 1932 r. Stefan Bandera został dowódcą OUN na Zachodnią Ukrainę i Polskę. W 1934 r., Bandera i Mykoła Łebed planowali zamach na Pierackiego, polskiego ministra spraw wewnętrznych. Wprawdzie faktyczny morderca, ukraiński robotnik zbiegł (jest obecnie w USA), polska policja aresztowała wielu Ukraińców, w tym Banderę,Łebedia, Iwana Maluca, Władimira Paskevic’a, Jarosława Stećko, Mykołę Klimishina, Karpynec’a, Pidhainiego, Jarosława Sposky’ego i Romana Szuchewycza. Większość z nich została skazana na śmierć, a wyrok został później zamieniony na dożywotnie więzienie. Wszyscy zbiegli podczas pierwszych zamieszek wywołanych inwazją Niemiec w 1939 r. Po zamordowaniu Konowalca w Rotterdamie w 1938 r. przez rosyjskiego agenta o nazwisku Waluch, OUN zaczął rozpadać się. Zgodnie z wolą Konowalca, jego przywództwo przeszło na Andreja Melnyka. On jednak nie był odpowiednio silny, by utrzymać spójność grupy, i w 1940 roku frakcja dysydentów otaczająca Banderę zmusiła Melnyka do abdykacji na rzecz Bandery. Odtąd, OUN składał się z dwóch frakcji, z których obydwie rościły sobie prawa do nazwy organizacji. Oryginalna OUN nadal działała pod przywództwem Melnyka pod nazwą OUN-Melnyk lub Grupa Melnyka; zrzeszała ona ok. 20% członków. Grupa dysydencka skupiała ok. 80% organizacji, zwanej OUN-Bandery lub Grupa Bandery. Podczas wojny niektórzy członkowie byli podejrzani o kolaborację z Gestapo i polskim wywiadem. Jarosław Baranowski, Peter Senek, pułkownik Susko i inż. Sciborski. Melnyk nigdy nie był przekonany o ich winie, ale po stwierdzeniu, że Baranowski donosił Niemcom na Łebedia, Grupa Bandery zabiła go. Sam Bandera spędził kilka lat w obozie koncentracyjnym ( w rzeczywistości był gościem III Rzeszy który ten czas odosobnienia spędził w specjalnie oddanej do jego dyspozycji rezydencji w Oranienburgu pod Berlinem - dop. Jacek Boki) za odmowę współpracy z Niemcami,. W tym okresie, stanowisko Bandery obejmował Lew Rebet, ale po jego uwolnieniu zwrócił to stanowisko.
 

 

 

 

Stepan Bandera - szef OUN - UPA, kolaborant Hitlera 

 

6. (Ukrainska Povstancza Armya) – Ukrainian Revolutionary Army – Ukraińska Powstańcza Armia – została uformowana w czasie inwazji Niemieckiej na Wschodnią Polskę i Rosję. W 1941 r. na wczesnym etapie Niemieckiej okupacji Ukrainy, nie było tam ruchów partyzanckich, ponieważ Ukraińcy mieli nadzieję, że Niemcy uznają niepodległość państwa ukraińskiego i właściwie potraktują ludzi, jako antysowieckich sojuszników. Ich nadzieja jednak została brutalnie udaremniona, gdy ukraińscy przedstawiciele nie zostali przyjęci do niemieckiego MSZ, pierwsza ukraińska próba autonomicznego rządu została błyskawicznie zlikwidowana przez Gestapo, a niemiecka armia potraktowała Ukrainę, jak każdy inny podbity kraj, grabiąc, zabijając inwentarz i niszcząc ziemię. Zachowanie Armii Czerwonej, z drugiej strony, było prawidłowe, i chociaż Ukraińcy byli anty-rosyjscy, to woleli reżim sowiecki, do którego byli przyzwyczajeni, bo obecnie sowiecka polityka była korzystniejsza w stosunku do tej nieznanej niemieckiej dominacji. W konsekwencji, w końcu 1941 r. wybuchały powstania po masakrze tysiąca Ukraińców w odwecie za zabójstwo agentów Gestapo. Poza tym, Gestapo zaczęło zatrudniać byłych, lokalnych agentów NKWD, którzy byli szczególnie aktywni wobec ukraińskich i polskich narodowców. Personel NKWD w Gestapo stał się tak groźny, że Ukraińcy utworzyli specjalny podziemny komitet w Kijowie, by likwidować niektórych z nich. Z takich małych grup powstawała UPA.
 

 

7. Koniec 1941 r. i cały rok 1942 to okres organizowania biernego oporu, w którym Ukraińcy odmówili dostaw pszenicy dla zaborców i, by uniknąć deportacji, uciekali do lasów, gdzie – na Wołyniu na zachodniej Ukrainie (obszar II RP – przyp.tłum.) -- powstawały małe grupy oporu. Około początku 1943 roku, pierwsze zorganizowane walki miały miejsce na Prypeckich Bagnach (Pripet Marshes) w celu zniszczenia niemieckich baz amunicji, a także by utrudniać działania Czerwonym Partyzantom, którzy zalewali tereny na zachód od Prypeci. W czasie jednego roku, ukraiński ruch oporu zdołał zorganizować kawalerię, artylerię, siły zbrojne i szkoły dla oficerów i podoficerów na obszarze Wołyń – Prypeć, Brody i Żytomierz. Oni także zgromadzili znaczne zapasy amunicji przejętej od Niemców, za pomocą której zatrzymywali pociągi i dokonywali różnych form sabotażu. Ucisk lokalnej ludności, wzmógł ruch oporu skierowany zarówno przeciwko Rosjanom, jak i Niemcom.
 

 

8. w Połowie 1943 roku, niemiecki generał von den Bach rozpoczął ofensywę przeciwko grupom oporu, która przesunęła je od Prypeci w kierunku Krzemieńca. Niemcy cierpieli z powodu znacznej dezercji od czasu, gdy Ukraińskie Służby Pomocnicze (Hilfswillige) w niemieckiej armii przechodziły do grup oporu z całym swoim wyposażeniem. Kiedy Niemcy wysłali w czerwcu 1943 r. węgierską dywizję przeciwko partyzantom, Ukraińcy zlikwidowali węgierskiego generała i jego całą załogę i zawarli z wojskiem pakt o nieagresji. We wrześniu lub październiku 1943 r. dywizja kozaków i innych wschodnich ludów skierowanych do walki z partyzantami, zareagowała w taki sam sposób, większość z nich przyłączyła się do wojsk, z którymi mieli walczyć. Do listopada 1943 r. ukraiński ruch oporu włączył grupy wymienione wyżej, dezerterów z Armii Czerwonej, jej byłych jeńców, którzy uciekli z niemieckich obozów, i lokalnych zwolenników. Byli na tyle silni, że powstrzymali rosyjskiego partyzanta, generała Kołpaka, który próbował przedostać się z Tarnopola na Węgry oraz, by zabić niemieckiego szefa SA, generała Lutze i Marszałka Armii Czerwonej, Watutina.

 

9. Różne grupy partyzanckie działały dowodzone przez własnych niezależnych przywódców. Jednym z najwybitniejszych w tym okresie był Borowiec, który przyjął jako pseudonim imię kozackiego bohatera Tarasa Bulby Już w 1941 roku zorganizował Polikasic i walczył w okolicach Sarn do czasu aresztowania przez Niemców; jego późniejsza historia jest szczegółowo opisana w sekcji biograficznej poniżej. Nawet Ukraińcy, którym przewodził, uważali go za dobrego wojownika, ale anarchistę i pogardzający jakąkolwiek władzą poza własną. Bandera, będąc internowanym w Sachsenhausen przez Niemców, nie brał czynnego udziału w tej fazie oporu.

 

 

 Taras Bulba - Borowec

 

10. Ukraińskie grupy oporu najpierw zorganizowały się pod nazwą UNS (Ukrainska Narodna Samoobrona) – Ukrainian National Self-Defence - Ukraińska Narodowa Samoobrona na obszarze Wołyń - Polesie i na północy poprzez okolice Prypeci. Ich działania rozciągały się aż do Łodzi, Kowla, Równe, Sarny nad rzeką Słucz i do Karpat, gdzie założyli swoje drugie centrum szkoleniowe. Terytorium to było później kontrolowane przez UPA-Północ. Późnym latem 1943 r. inne grupy przeniosły się do Galicji (Polska Płd-wsch. – przyp.tłum.) i stopniowo zdominowały terytorium, w tym Żytomierz, Tarnopol, Naddniestrze (Odessa), Kijów i Kamieniec Podolski, obszar później kontrolowany przez UPA-Południe.
 

 

11. Na początku 1944 roku UNS zmienił nazwę na UPA. Oprócz dwóch obszarów już wymienionych, UPA-Zachód kontrolowała trzeci, przez Drohobycz, Stryj, Stanisławów, Lwów, Sanek, Lisko, Turka, Rawa Ruska, Sokal, Hrubieszów i Karpaty. Kiedy Niemcy wycofali się jesienią 1944 r. wszystkim tym grupom nakazano skierowanie się na wschód, by uniknąć złapania za liniami niemieckimi. Wszyscy zostali ewakuowani z wyjątkiem grupy UPA-Zachód (Grupa Karpacka), która nie mogła się ruszyć do listopada; następnie przedarła się na wschód, nie pozostawiając ukraińskich partyzantów na zachód od linii niemieckich. Po upadku Niemców, podział UPA na trzy części został zmieniony na dwuczęściową organizację, którą nadal posiada.
 

 

12. Po wojnie UPA przeniosła swoją siedzibę i większość swoich członków na terytorium okupowane przez Sowietów i od tego czasu mało szczegółowych informacji dostępnych jest na temat jej lokalizacji i siły. Jeden z ostatnich kurierów, który wyszedł w 1945 r., kapitan Hwozdecki, były polski konsul w Rzymie, został zatrzymany na granicy czechosłowackiej i sam się zastrzelił. Łopatyński, który był jednym z przywódców UPA, ujawnił się w grudniu 1945 roku z dwoma innymi. Z powodu braku dokumentów, nie odesłano już później żadnych agentów, a kurierzy, którzy przybyli do Monachium w kwietniu, nie mogli wrócić, bo zostali przesłuchani i sfotografowani.
 

 

13. Inna grupa UPA, utworzona na zachód od linii Curzona pod wojewodą, jednak od czasu do czasu wysyłała informacje. Kurierzy przybyli do Monachium w kwietniu i w lipcu 1946 roku z meldunkami z działalności wokół Lwowa, aż po Hrubieszów, Janowskie Lisy do Bibki i Brody, Stanisławów, Kołomyja i Tarnopol. Raporty opisują szczegółowo walki z wojskami polskimi w rejonie Stanisławowa, włącznie ze szczegółową mapą, zestawieniem oddziałów polskich, strat, łupów, posunięć taktycznych, przesłuchań więźniów itp. Kolejna relacja z połączonego napadu UPA i polskich partyzantów przeciwko polskim oddziałom bezpieczeństwa, kwaterze głównej MWD (Ukraińskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych – przyp.tłum.) i oddziałom Armii Czerwonej w Hrubieszowie jest równie szczegółowa, z danymi o planowaniu napadu, kontaktach z polską partyzantką, opisem ich wyposażenia, zachowaniem się polskich zawodowców, Armii Czerwonej, miejscowej ludności itp. Raporty te są w posiadaniu UHWR w Monachium, są dostępne zawsze do badania.
 

 

14. Obecnie główną placówką UPA jest wojewoda przy linii Curzona. Pierwszy kurier od niej przybył do Monachium w październiku, po kurierze (Bazylim), który został wysłany w celu utworzenia hasła oraz by dokonać ustaleń, już wyjechał. Kiedy Bezyli powróci, pierwszy bezpieczny kontakt zostanie ustanowiony. Pismo wojewody stwierdza, że otrzymał jedną kopię raportu z ZSSR, pierwszej od dłuższego czasu szczegółowej wiadomości z wewnątrz ZSRR, odnoszącej się do sytuacji UPA. Ze względu na intensywne działania MWD, UPA poniosła wielkie straty i musiała się zreorganizować w mniejsze jednostki (do wielkości patrolu, zamiast kompanii), ale jednak działa na całym kontrolowanym przez siebie terytorium. Kopia raportu ma być przesłana do Monachium przez następnego kuriera wkrótce, po jego odtworzeniu.
 

 

15. UHWR (Ukrainska Volovna Vyzvolna Rada) – Ukraine Supreme Liberation Council - Ukraińska Główna Wyzwoleńcza Rada - jest obecnie główną aktywną organizacją Ukraińców. Założona w lipcu 1944 roku w lesie w Karpatach między Lwowem a dawną granicą węgierską, głównie przez członków OUN-Bandery, we współpracy z innymi grupami. W tym samym z czasie utworzono organ wykonawczy ruchu, tzw. Sekretariat Generalny. UHVR twierdzi, że „opiera się na zasadach demokratycznych” i działa jako tymczasowe zgromadzenie narodowe ds. Ukrainy, składające się ze wszystkich partii, w tym wschodnich Ukraińców.
 

 

16. Organizacja UHWR i stowarzyszonych z nią grup jest dość skomplikowana, ze znacznym nakładaniem się personelu. UHWR, jako Tymczasowe Zgromadzenie Narodowe utworzyło Sekretariat Generalny. To z kolei utworzyło kombinację ramienia wykonawczego i gabinetu wojennego znanego jako Referat-33 lub Referentur-33 (zwykle w skrócie R-33). Współistnieją z R-33 w ramach Sekretariatu Generalnego, a więc pod UHVR, dwie inne dywizje administracyjne sił ukraińskich, które są uważane za autonomiczne - UPA, formalna armia UHWR i SB (Bezpieka), Służba Bezpieczeństwa OUN-Bandery, która działa pod kontrolą UHWR. Tak więc UHWR wydaje się być kontrolującym czynnikiem, choć sama UPA - nominalnie pod nią, jest raczej podmiotem stowarzyszonym, niż organizacją podporządkowaną, oraz SB, która jest zdecydowanie podporządkowanym, a w rzeczywistości jest podrzędną grupą polityczną związaną z UHVR, ale nie identyczną. Nominalnie UHWR, która kontroluje wszystkie te organizacje z zewnątrz, jest w dużej mierze kontrolowana przez OUN-Bandery. Sytuacja nie jest jednak tak paradoksalna, jak się wydaje, ponieważ wiele urzędów we wszystkich organizacjach zajmowane są przez niewielki personel OUN-Bandera, który tak naprawdę jest szefem całości sieci. Lista funkcjonariuszy i liderów organizacji wyjaśni te powiązania:

a) UHWR
Prezydent - lider na Ukrainie - nazwisko nieznane;
wiceprezydenci - Hrynioch i Mudry;
Sekretarz i inni urzędnicy – nieznani;
Szef Bezpieczeństwa – Matwijejko;
Sekretarz Zagraniczny – Łebed;
Szef ABN (patrz paragraf 20 poniżej) –Stećko;

 

Szwajcarski przedstawiciel – nazwisko nieznane;
Szef UPA – nazwisko nieznane.
b) Sekretariat Generalny
Szef na Europę – Hrynoch
Przedstawiciel UPA – Łopatyński
Sekcja Zagraniczna – Łebed
Sekcja Wewnętrzna – nazwisko nieznane
Sekcja Finansowa - nazwisko nieznane
Sekcja Obrony - nazwisko nieznane
Jeszcze jedna sekcja - tytuł i szef – nieznany
c) Referat – 33 (R-33) – Hrynioch, Łebed, Łopatyński (szef), Stećko
d) UPA - Szef na Ukrainie – nazwisko nieznane
Łącznik z Sekretariatem Generalnym - Łopatyński (ostatni przywódca UPA miał opuścić Ukrainę)
e) SB – szef – Matwijejko
f) OUN-Bandera
Lider – Bandera
Ważni członkowie kontrolujący - Hrynioch, Łebed, Łopatyński, Stećko, Sokol, Matwijejko, przedstawiciel w Szwajcarii (nu)
Wynika z tego, że bez względu na to, jak nazywa się organizacja, personel kontrolny to Hrynioch, Łopatyński, Łebed, Bandera, Matwijejko i Stećko - na terenach poza ZSRR.

 

17. Należy ponadto pamiętać, że przyporządkowanie funkcyjne i lokalizacje geograficzne stowarzyszonych organizacji w pewnym stopniu się pokrywają, ale nie do końca. OUN-Bandery, po pierwsze, jest polityczną partią, która istnieje na Ukrainie, ale obejmuje również wielu Ukraińców emigrantów w Europie i innych częściach świata. Z drugiej strony, UHWR, to przede wszystkim Rząd Tymczasowy i częściowo polityczna grupa, która istnieje na Ukrainie, ale ma swoich przedstawicieli w innych częściach świata, głównie w Europie. UPA jest grupą oporu, która działa wyłącznie na Ukrainie, ale jest stowarzyszona, a częściowo podporządkowana zarówno rządowi UHWR, jak i partii politycznej OUN-Bandery. Poza Ukrainą, to zależy od UHWR w aspekcie finansów, dostaw i kontaktów z agentami a ich kurierzy z Ukrainy do Europy Zachodniej są dostarczani przez OUN-Bandery. SB, chociaż jest pół- autonomiczny, technicznie należy do OUN-Bandery i pracuje dla UHWR w Europie Zachodniej
(głównie w Niemczech: , Austrii i Włoszech). W sprawach kontrwywiadowczych zamiast działać poprzez UHWR, wolał jednak ustanowić odrębną organizację Zahordona Sekcija Vezvolnoie Borodje, z centralą w Monachium, która utrzymuje własne kanały komunikacji z Ukrainą. Ponadto istnieje ABN, organizacja utworzona przez UHWR na potrzeby zewnętrznej propagandy w Europie Zachodniej (głównie w Niemczech), zarządzana przez człowieka z UHVR, ale nie złożona z członków UHWR.
 

 

18. UHWR utrzymuje personel kontaktowy lub przedstawicieli w wielu miejscowościach poza Ukrainą, w tym:
 

a) Niemcy: przedstawicielami wodza w Monachium są Hrynioch i Łopatyński. Z nimi są Stećko - szef ABN, i Matwijejko - szef SB,

b) Polska: w 1945 r. UHWR miał kontakty z osobami w Łodzi, Katowicach, Krakowie, Gdańsku, Warszawie i Szczecinie. Chociaż te kontakty nie były utrzymywane regularnie, organizacja wierzyła, że są one odnawialne.
 

c) Węgry: UHWR – żadnego przedstawiciela.
 

d) Rumunia : pełnomocnik, któremu nakazano pozostanie w Rumunii, stał na czele grupy ukraińskich partyzantów przyłączonych do UPA w Odessie; według ostatnich raportów, on był w Bukareszcie (nazwiska nie podano).
 

e) Turcja: pełnomocnik nakazał wyjazd z Rumunii do Turcji, skąd nie słyszano go z powodu braku łączności, chyba że pośrednio, poprzez artykuł w gazecie kijowskiej, napisany przez ukraińskiego humorystę Ostapa Vesnę, wiosną 1946 r. Pierwotnie Vesna, członek OUN, został aresztowany przez sowietów i zmuszony pracować dla nich, ale uważa się, że nadal jest zwolennikiem OUN w sercu. W swoim artykule wymienił nazwiska takich przywódców jak Bandera i Łebed. Wskazał też na obecność ukraińskich emigrantów w Szwajcarii, Niemczech, Rumunii i Turcji – sposób przekazywania wiadomości poprzez prasę często używany do podziemnych celów. R-33 stwierdza, że są dostępni agenci mówiący po turecku, do wysyłki do Turcji w dowolnym momencie.
 

f) Jugosławia: dwóch byłych żołnierzy UPA, obecnie w armii Tito, są w strategicznej pozycji jako agenci, ponieważ ich ukraińska lojalność nie jest podejrzewana przez ich współpracowników. Ich nazwiska są znane Łebedowi i można się z nimi skontaktować w celu wykonania właściwych operacji, o ile podejmowane będą środki ostrożności, aby nie wzbudzać w nich podejrzeń.

 

 

g) Bliski Wschód: wielu Ukraińców, w tym członkowie UPA i OUN, towarzyszyło Armii Andersa na Bliski Wschód. Z powodu złego traktowania ze strony Polaków, wielu zdezerterowalo i rozpierzchli się do Palestyny, Syrii i Egiptu. Niektórzy z nich są w kontakcie z biskupem Buczko w Rzymie, od którego łatwo można uzyskać ich adresy.
 

 

Mykoła Łebed w otoczeniu swoich pretorian z okresu ich udziału w Operacjach Belladonna i Aerodynamic

 

h) Rzym: głównym przedstawicielem we Włoszech jest Mykoła Łebed; jego asystentem jest Sokol, były sekretarz pułkownika Konowalca.
 

i) Mandżuria: ukraińscy żołnierze w Armii Czerwonej stacjonujący w okolicy Harbina odpisują Ukrainie, że angażują się w ciągłą walkę z partyzantami mandżurskimi, tak zaciętą, że połowa mężczyzn pełniących nocną wartę albo dezerteruje do partyzantki, albo zostaje zabita.
 

j) Chiny: dwóch Ukraińców, którzy byli członkami polskiej służby dyplomatycznej stacjonowało w Chinach i nadal są w kontakcie stamtąd z UHWR. Stepan Lewiński, dziennikarz, dyplomata, i malarz, udał się z polskiego konsulatu w Harbinie do Szanghaju i jest teraz w Pekinie; jego żona jest kuzynką
Łopatyńskiego. Drugi mężczyzna, o nieznanym nazwisku, również dyplomata, podróżował po całych Chinach i Indiach. Został zaangażowany przez ukraiński ruch nacjonalistyczny w 1939 roku, aby udać się do Szanghaju, ale nie słyszano o nim aż do niedawna, gdy napisał do Łebedia.
 

k) Francja: we Francji jest około 70.900 Ukraińców; przedstawicielem UHWR jest profesor Szumowski,
 

l) Szwecja: przedstawiciel (nazwiska nie podano), wysłany do Sztokholmu, ale nie ma od niego żadnej wiadomości.
 

m) Anglia: w Londynie nie ma przedstawicielstwa UHWR z wyjątkiem kilku informatorów. Działające organizacje ukraińskie w Londynie są w rękach Ukraińców z Kanady, którzy byli skłonni poprzeć zespół Skoropadskiego.
 

n) Szwajcaria: UHWR ma przedstawiciela w Szwajcarii, który jest jednym z najbliższych osobistych przyjaciół członków R-33. Oni są skłonni podać swoje nazwisko, ale dopiero po poinformowaniu go, że zamierzają to zrobić, ponieważ w przeciwnym razie pomyślałby, że jest zdradzony.
 

o) Hiszpania: kiedy światowa organizacja studentów katolickich (Pax Romana) odbyła swój pierwszy od wojny kongres w lipcu 1946 r. w Salamance, UHWR wysłała czterech przedstawicieli z Monachium. Ich sukces był tak duży, że cała czwórka otrzymała stypendia na Uniwersytecie w Salamance. Wrócili jednak do Monachium, a UHWR chętnie zastąpił ich czterema agentami, dla których stypendia zapewniłyby doskonałą przykrywkę.
 

p) Stany Zjednoczone: UHWR nie ma przedstawicielstwa w Stanach Zjednoczonych. Jedyna sprawna organizacja ukraińska to grupa pomocy, Ukraiński Związek Nacjonalistyczny, sympatyzujący z UHWR, ale ma około 20 procent członków komunistów.
 

q) Kanada: główną organizacją Ukraińców w Kanadzie jest Kanadyjski Komitet Ukraiński, KUK, którego najbardziej wpływowy członek, Kushnir, sympatyzuje z UHWR, ale jak dotąd wspierał finansowo inne grupy.
 

 

19. UHWR stara się również utrzymywać kontakt z innymi organizacjami o podobnych celach i na przyległym terytorium.
 

a) ABN: jednym z ich podstawowych środków do takich kontaktów jest ABN omówione poniżej, które utrzymują jako przeciwwagę dla podobnych rosyjskich i polskich organizacji, pracujących nad rozwiązaniem problemu Europy Wschodniej, którego celem mogłoby być włączenie Ukrainy do Rosji, lub do Polski, albo podzielenie jej miedzy nimi. Ponieważ głównym, niemal religijnym celem ukraińskiego nacjonalizmu jest ostateczna i całkowita niepodległość Ukrainy, większość Ukraińców jest niezwykle podejrzliwych wobec jakiegokolwiek polskiego lub rosyjskiego podejścia do ich trudności.
 

b) Polacy: mimo to UPA i UHWR podjęły w 1943 r. porozumienie z Polakami w walce z Niemcami i Rosjanami. Pakt ten miał charakter raczej militarny, a nie polityczny, precyzujący że niepodległość zarówno polskiej, jak i ukraińskiej partyzantki należy uznać, jako dwie grupy, które nie zaatakują siebie nawzajem, i że zostanie podjęta wspólna akcja przeciwko siłom sowieckim i instalacjom; kwestie polityczne pozostawiono do przyszłej formalnej dyskusji między rządami. Od końca wojny, jednak UHWR odmówiła współpracy z polskim wywiadem, choć nadal działa wspólnie z polską partyzantką antyradziecką. Na przykład, na Konferencji Como, gdzie Polacy wysłali sześciu delegatów,wysłała tylko jednego przedstawiciela, Shulgina, który nie posiadał siły negocjacyjnej, a nawet nie był członkiem zwyczajnym organizacji, ale był znany jako przyjazny dla Polaków.
 

c) Francja: nie istnieje żaden kontakt do celów wywiadowczych w jakiejkolwiek organizacji francuskiej, chociaż możliwe jest, że przedstawiciel UHVR we Francji jest w kontakcie z francuskimi kręgami politycznymi. Nawet jeśli to prawda, pewne jest, że Francuzi nie są świadomi charakteru organizacji, z którą się skontaktowali i nie otrzymali żadnych szczegółowych informacji na ten temat,gdyż przedstawiciel UHWR nie miał nic do przekazania.
 

d) Brytyjczycy: podejścia do Brytyjczyków w 1944 i 1945 r. były nieudane. Ostatnio nowy kontakt rozwinął się poprzez przedstawiciela UHWR w brytyjskiej strefie, w rezultacie taktownego podejścia Brytyjczyków do Ukraińców. Nie było żadnych niepokojów wobec repatriacji, a Polacy i Ukraińcy byli w oddzielnych obozach. W przeciwieństwie do raczej zwykłej i zdezorganizowanej polityki przesiedleńczej w strefie amerykańskiej, metody brytyjskie zarządzania problemami ukraińskimi były jasno określone i scentralizowane. Hrynioch i Łebed uważają również, że Konferencja w Como została zainicjowana przez Brytyjczyków do zawarcia porozumienia między Polakami i Ukraińcami.
 

 

 

 

Iwan Hrynioch 1907 - 1994 - Greckokatolicki ksiądz, fanatyczny nazista i kolaborant Hitlera

 

 

 

Iwan Hrynioch z bojcami OUN

Ksiądz UGCC, kapitan Abwehry Iwan Hrynioch (w środku), jeden z przywódców OUN-B i agent nazistowskich służb specjalnych Mykoła Łebed (w berecie) oraz kadeci brytyjskiej szkoły wywiadowczej „Bogdan”, „Slavko” ”, „Semenko” przed akcją ich przerzutu do Związku Radzieckiego 24 września 1951 r. // Vedeneev D.V. Odyseja Wasilija Cooka. Wojskowo-polityczny portret ostatniego dowódcy UPA (seria: Tajne wojny: historia i współczesność). - K.: K.I.S., 2007. - 208 s.

 

 

e) Belgowie i Holendrzy: UHWR ma potencjalne kontakty w Belgii i Holandii poprzez jeńców wojennych, którzy zostali uwolnieni z niemieckich obozów przez UPA. Chociaż aktywnie nie używani, zachowali kontakty, a Belgowie i Holendrzy byli pomocni.
 

f) Węgrzy: - w 1944 r., na prośbę węgierskiego generała Sztabu, Hryniocha i kilku jego zwolenników wzięto do Budapesztu, aby zawrzeć umowę roboczą z Węgrami. Sporządzono dwustronny pakt, że ukraińscy partyzanci i wojska węgierskie nie będą ze sobą walczyły.
 

g) Niemcy: liderzy UHWR twierdzą, że nigdy nie mieli kontaktu z Niemcami w czasie wojny, ani obecnie. Kiedy Niemcy podeszli do Bendery i poprosili go o pracę dla nich, on odmówił, ponieważ Gestapo rozwiązało niepodległy ukraiński rząd, proklamowany we Lwowie w czasie niemieckiej inwazji. Odmowa ta nie była zrozumiała dla grupy OUN-Melnyka, która wierzyła, ze jedynie poprzez współpracę z Niemcami można cokolwiek uzyskać dla Ukrainy. Zwolennicy Bandery jednak nie przyjęli propagandy Melnyka i rozstrzelali ukraińskich przedstawicieli gestapo jako zdrajców.
 

h) Sowieci: w czasie wojny podjęto kilku prób sponsorowanych przez sowietów partyzantów, głównie Rosjan, by skontaktować się z UPA. Przykład generała Kołpaka i jego brak sukcesu już był cytowany. Po tym incydencie, zarówno NKWD jak i partyzanci Kołpaka walczyli z UPA i próbowali ją unicestwić. Według Hryniocha i Łebedia, UPA i ruch Bandery plotkowały, że były w kontakcie z sowietami. Ta plotka została powiązana z dwoma głównymi źródłami: członkami grupy Melnyka, wrogimi wobec UHWR i sowieckimi propagandystami, którzy próbują zniszczyć ruch poprzez zdyskredytowanie go. (wykazano, że dwa źródła takich plotek były w kontakcie z poselstwem sowieckim w Bernie).
 

i) Watykan: UHWR zawsze utrzymywała dość bliski kontakt z Watykanem, chociaż pośrednio, w grę wchodzi kilka sprzecznych czynników. Ponieważ polityka międzynarodowa Watykanu jest obecnie zwrócona na porozumienie z rosyjską grupą prawosławną, faworyzuje więc nawróconych z Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, ale musi być ostrożna, aby wsparcie okazane ukraińskim
nacjonalistycznym ruchom nie budziło podejrzeń i sprzeciwu ze strony Rosjan, a nawet ze strony rosyjskich liderów katolickich. Chociaż biskup Buczko jest członkiem i silnym rzecznikiem OUN, przywódcy Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich i Watykańskiego Instytutu Wschodniego są Jezuitami, w sprzeczności z celami Ukraińca Buczko.

j) Inne kościoły: z innymi grupami kościelnymi, ruch ukraiński miał zawsze serdeczne stosunki, być może wspomagane przez fakt, że Bandera, Stećko i Łopatyński są synami księży greko-katolickich.
 

 

 

 

Biskup Iwan Buczko, stary członek UWO i OUN, których archiwa dla bezpieczeństwa trzymał w swoim biurze. W czasie wojny i po jej zakończeniu watykański mesjasz banderowskich zbrodniarzy

 

We wczesnym okresie ukraińskiego nacjonalizmu, Szeptycki, unicki metropolita Lwowa, utrzymywał tajne archiwum OUN w swoim gabinecie, a Buczko i Szeptycki byli bliskimi współpracownikami od 1930 r. W 1931 r., kiedy to Watykan i Polski Kościół Katolicki zawarli porozumienie przenoszące prawosławne budowle cerkiewne na polskich Unitów, Szeptycki walczył po stronie praw prawosławnych przeciwko własnemu Kościołowi i własnemu krajowi i odniósł sukces powstrzymując polskie wywłaszczenie.
 

 

20. ABN (Antibolshevitski Blok Narodov) – Anti-Bolshevik Blok of Nations - Antybolszewicki Blok Narodów został założony około pół roku temu w Monachium pod patronatem OUN-Bandery i UHWR, a Stećko na zlecenie UHWR przejął prezydenturę. Wiceprzewodniczących jest dwóch, Słowak i Gruzin. Organizacja jest skupiona wokół centrum, z czterema działami w strukturze, z 16 narodowymi komitetami w każdym dziale, komitetami i grupami, zatem:

 

CENTRUM
Dział Północny	Dział Zachodni	Dział Wschodni	Dział Południowy
16 Narodowych komitetów	16 Narodowych komitetów	16 Narodowych komitetów	16 Narodowych komitetów
Komitety	Komitety	Komitety	Komitety
Grupy	Grupy	Grupy	Grupy

Centrum, dawniej w Monachium, jest teraz w Rzymie; oficjalne dokumenty przechowywane w tamtejszym Klasztorze Bazylianów (greckokatolickim). Region południowy obejmuje Węgry, Polskę, Albanię, Włochy, Grecję, Jugosławię, Bułgarię, Rumunię i Austrię, na czele której stoi dr Gerich, prof. w Innsbrucku. Organizacja komitetów narodowych jest już wdrożona, to: ormiański, bułgarski, chorwacki, czeski, gruziński, grecki, węgierski, karachski (Karachistanian), litewski, rumuński, rosyjski, serbski, słowacki, turecki i ukraiński; spośród nich najaktywniejsze poza Ukraińcami grupy, to: Gruzini, Słowacy i Chorwaci. W Austrii ABN próbował zainteresować różne grupy, ale bez większego powodzenia, chociaż Gerich kontynuuje negocjacje z austriackimi monarchistami i arcybiskupem Rohrbacherem z Salzburga. Wprawdzie ABN nie ma powiązań religijnych, oczekuje wsparcia ze strony grup kościelnych oraz sprzyja współpracy z greko-katolikami i prawosławnymi biskupami w Niemczech, Austrii i innych krajach
 

 

21. Poza Europą ABN starał się o wsparcie dwóch osób: Wielki Mufti i Haile Selassie w Abisynii. Kontakt z tym ostatnim został ustanowiony przez mnichów belgijskich i bazyliańskich, ale nie odnotowano rozwoju sytuacji. Z Wielkim Mufti ABN miał większy sukces, w związku z listem i kopią deklaracji ABN, skierowanych do niego przez Stambuł, dających obietnicę pełnej współpracy.
Uważano, że Mufti jest zaniepokojony rosnącą sowiecką propagandą w na Bliskim i Środkowym Wschodzie i obawia się, że gdy Alexej z Moskwy zdoła zarazić prawosławnych księży na Wschodzie sowiecką ideologią, to mahometańskie grupy mogą być penetrowane.
 

 

22. W ciągu pierwszych sześciu miesięcy ABN próbował zapewnić współpracę wiarygodnych osób spoza własnej najbliższej orbity – tj. elementy antyradzieckie w innych częściach Europy. Jego wysiłki są teraz zwrócone w stronę rozwoju działalności komitetów narodowych we własnych krajach oraz w kierunku zapewnienia bezpiecznych linii komunikacyjnych między komitetami narodowymi a centrum: Z chwilą, gdy centrum zostało przeniesione z Monachium do Rzymu, siedziba dla działu południowego została przeniesiona z Innsbrucka do Salzburga. Pierwotnie wybrano Innsbruck, ponieważ był centralnym punktem pomiędzy Niemcami i Włochami, ale teraz ważniejszym problemem jest komunikacja z Węgrami, Rumunią i Bałkanami, Salzburg jest dogodniejszą lokalizacją.
Konferencję generalną wszystkich narodowych grup ABN zaplanowano w Bawarii pod koniec grudnia 1946 roku.
 

 

23. ABN służy UHWR jako środek do kontaktowania się z antyradzieckimi grupami innych narodowości niż ukraińska, ale to właśnie ten kontakt z zewnętrznymi grupami niszczy bezpieczeństwo ABN. Dlatego UHWR obsługuje ABN z pewnym dystansem i ostrożnością, ale działa nadal i będzie sponsorować go jako równowagę do podobnych organizacji międzynarodowych zdominowanych przez Rosjan, Polaków i inne grupy narodowe. Tak długo, jak ABN będzie aktywnie działać na polu międzynarodowego antybolszewizmu, to Polakom lub Rosjanom będzie trudno ignorować Ukrainę jako czynnik autonomiczny.

 

 C. INNE UKRAIŃSKIE OAGANIZACJE

 
24. UNR (Ukrainska Narodna Respublika) – Ukrainian National Republic - Ukraińska Republika Narodowa
 

a) UNR nie jest partią polityczną, ale przetrwałym rządem Republiki Ukraińskiej utworzonej w 1919 r. i wypędzonym, gdy bolszewicy zajęli Ukrainę. Członkami rządu na uchodźstwie którzy schronili się w zachodniej Europie (Francja, Belgia, Polska, Czechosłowacja itd.) są:

*Andrey Lewicki, prezydent republiki (*zmarły)
*Prokopowicz, premier
*Aleksander Szulgin, minister spraw zagranicznych
*Generał Salski, minister obrony narodowej
*Roman Smal-Stotski, minister propagandy
*Lotocki, minister edukacji
*Slavinski, minister bez teki
*Rudenko, minister finansów
*Kabaczkiw, minister bez teki

Lewicki osiedlił się w Polsce i ostatecznie został poparty przez Polaków ponieważ był antybolszewikiem. W 1939 roku wyznaczył Prokopowicza do utworzenia nowego rządu na wypadek, gdyby on (Lewicki) stał się niezdolny do działania lub został zabity. Kiedy Niemcy zajęli Polskę, Prokopowicz utworzył nowy rząd w Paryżu i później przeniósł go do nieokupowanej Francji, aby uniknąć niemieckiej ingerencji. W tym drugim rządzie na uchodźstwie głównymi osobami byli Prokopowicz, prezydent; Aleksander Szulgin, premier; Udowiczenko, minister spraw wewnętrznych; i Kosenko, minister bez teki. Szulgin został aresztowany przez Niemców w 1941 r., a Prokopowicz zmarł przed końcem wojny.
b) Po sowieckiej okupacji Polski, Lewicki schronił się w Niemczech i tam wznowił przewodnictwo UNR, po dymisji tymczasowego rządu Prokopowicza we Francji. Odnowiony rząd obejmował:
Andriej Lewicki, prezes Republiki (obóz dla przesiedleńców, Offenbach)
Aleksander Szulgin, premier i minister spraw zagranicznych (Paryż)


Udowiczenko minister spraw wewnętrznych (Paryż)
Jakowliw, wicepremier i przedstawiciela w Belgii
Roman Smal-Stocki, minister propagandy (Offenbach)
Generał Sadowski, minister obrony narodowej
Kosenko, minister bez teki (Paryż)
Kabaczkiw, minister bez teki i przedstawiciel w Czechosłowacji (Praga)
Solovy i profesor Kisilewski, przedstawiciele w Wielkiej Brytanii (Londyn)
Eugen Onatski, przedstawiciel we Włoszech (Rzym)
Generał Sikewicz, przedstawiciel w Kanadzie
Longin Cegielski, przedstawiciel w USA
Generał Delow i generał Porochowski, przedstawiciele w Egipt (Kair),
Generał Sagrodski i profesor Głowiński, przedstawiciele w Austrii (Salzburg).
 

c) Najbardziej uznanym i szanowanym członkiem UNR, według wszystkich źródeł, jest Alexander Shulgin, premier i minister Spraw Zagranicznych, który mieszka w Paryżu. Uznając znaczenie jednolitego frontu ukraińskiego, zdecydował, że UNR i UHWR-UPA-OUN-Bandery muszą być skonsolidowane. Jako krok wstępny zaaranżował memorandum protestujące przeciwko sowieckim działaniom na Ukrainie zaprezentowane na Paryskiej Pokojowej Konferencji wspólnie przez obie grupy. Dokument ten został podpisany przez Łebedia dla UHWR i przez Łuhowego w imieniu UNR, działając na rozkaz Shulgina jako Ministra ds. Zagranicznych UNR. Lewicki, jednak, odrzucił oświadczenie i odmówił rangi Sznlginowi do autoryzowania dokumentu dla UNR. Tymczasem w interesie zjednoczenia zblokowanego UHWR z UNR, SzuIgin, w towarzystwie syna Rościsława Szulgina i Demczuka, odwiedzili Ukraińców we Francji, Belgii, Szwajcarii, Niemczech i Austrii, jego podróż po tych dwóch ostatnich krajach organizowana była przez przedstawicieli R-33 kontaktujących się z nami. Zanim Shulgin przybył do Frankfurtu był przekonany, że przytłaczająca większość Ukraińców pragnęła zjednoczenia obu grup. Jednak po odrzuceniu przez Lewickiego porozumienia paryskiego, Shulgin spędził bardzo krótki czas z Lewickim, którego nie widział osiem lat i natychmiast wystąpił z UNR (październik 1946). Smal-Stotski, Udoviczenko i inni członkowie rządu również zrezygnowali.
 

 

d) Lewicki jest teraz zaangażowany w próbę utworzenia nowego rządu, ponieważ boi się władzy starych przywódców i jest zazdrosny o Szulgina. Rościław Shulgin zauważył, że cała organizacja frankfurcka była typową tragikomedią, jaką tylko Gogol mógł opisać. Lewicki przejawia teraz typową postawę emigracyjną, rozgoryczony jego długimi perypetiami jako przesiedleńca i daremnością tej sytuacji. Ma niewielką liczbę zwolenników i twierdzi, że ma przedstawicieli w innych krajach oraz kontakt z Ukrainą. Smal-Stocki i Szandruk od czasu ich rezygnacji, również próbowali utworzyć nową grupę stowarzyszoną z UHWR.
 

 

25. SHD (Sojuz Hetmangiv Derzavnykiv) - Hetman Movement - Ruch Hetmański - Paweł Skoropadski, Ukrainiec, został przez Niemców mianowany w 1919 r. naczelnikiem rządu ukraińskiego (hetman), ale miał tylko krótką kadencję i wkrótce został zmuszony na wygnanie, a jego następcą została UNR. Jego partia nadal istnieje jako ruch konserwatywny, ale ma niewielu zwolenników, którzy znajdują się głównie w Kanadzie, Londynie i strefie brytyjskiej. Paweł Skoropadski zmarł w 1945 r., a od tego czasu jego syn Daniło, obywatel Kanady pracujący dla Ukraińskiego Komitetu Centralnego w Londynie odmówił zostać liderem grupy, partia Hetman nie jest zbyt aktywna. W strefie brytyjskiej, gdzie uważa się, że jest sponsorowany przez brytyjskich konserwatystów, liderem jest dr Honzin (Gomsyn); w strefie amerykańskiej nie ma żadnego lidera.
 

 

Pułkownik Andrij Melnyk - przywódca OUN - M

 

 

Zajadli antagoniści dwóch zwalczających się nawzajem gangów. Obaj w wiernej, lancknechtowskiej służbie do samego końca, największego gangu ówczesnej Europy - III Rzeszy i jej szefa Adolfa Hitlera, któremu obaj przysięgali swą dozgonną wierność

 

 

26. Melnyk Group (OUN-Melnyk). Okoliczności rozłamu w OUN zostały już omówione, a dalsze informacje na temat osoby Melnyka można znaleźć w sekcji biograficznej. Przedstawicielami Melnyka są: inżynier Baibak w Salzburgu (Hellbron) i Mikolay Byhun w Monachium. Jego najbliższymi osobistymi przyjaciółmi są: inżynier Knezh w Feldkirch Austria, Boris Karasevenko w Monachium, i Jurij Pundek w Monachium.

 

27. UNDO (Ukrainske Nacyonalno-Demokratyczne Ociedannia) – Ukrainian National Democratic Union - Ukraińska Unia Narodowo-Demokratyczna. UNDO była największą ukraińską partią polityczną w Polsce i jedną z najsilniejszych partii na Zachodzie Ukrainy. Uwiarygodniała swoją współpracę z Polską, aby pokazać ukraińską życzliwość i tym samym osiągnąć autonomię w Polsce, pracując na rzecz późniejszej pełnej niezależności. Kiedyś partia była mocna, wystarczyło mieć około pięćdziesięciu posłów w polskim Sejmie i piętnastu senatorów w izbie wyższej z Wasilijem Mudrym, przewodniczącym partii, wicemarszałkiem Senatu RP w 1938 r. Po wojnie partia była nieaktywna do lipca 1946 roku, kiedy to Mudry próbował wskrzesić ją jako jawną organizację nacjonalistyczną, bez tajemnic i konspiracji.
 

 

28. USDP (Ukrainska Socyal Demokratyczna Partia) – Ukrainian Socialdemocratic Party – Ukraińska Partia Socjaldemokratyczna - która odegrała bardzo małą rolę na Ukrainie, jest teraz praktycznie nieaktywna. Jej przywódcą jest Izaak Mazepa.
 

 

29. USRP (Ukrainska Socyal-Radycalna Partia) - Ukrainian Social-Radical Party - Ukraińska Partia Socjalistyczno-Radykalna - pierwotnie była partią chłopską na Zachodniej Ukrainie ale odniosła niewielki sukces, ponieważ była antyklerykalna; wielu jej członków w końcu przeszło na komunizm. Od wojny, członkami jej prawie w całości są wschodni Ukraińcy; jej liderem jest Dołenko, w Ulm.
 

 

30. Bulba Group - jest mała i nieistotna. Borowec (Bulba), internowany w strefie brytyjskiej, został zwolniony i próbuje odzyskać kontakt ze swoimi starymi przyjaciółmi. Jest opisywany przez wszystkie źródła jako notorycznie wścibski.
 

 

31. Ukraińska Organizacja Pomocowa i Ukraińska Organizacja Charytatywna są to dwie największe, jawne organizacje ukraińskie o charakterze kompleksowym; utrzymują szkoły, wydają książki i recenzje, planują konferencje, itd. W żadnej z nich nie ma zbyt wiele wątków politycznych. Na czele organizacji charytatywnej stoi powszechnie uznany i szanowany lider, Wasilij Mudry; jest zlokalizowany w Augsburgu. Charytatywny Serwis znajduje się Monachium.
 

 

32. Ukraińska Niezależna Cerkiew Prawosławna jest organizacją religijną, do której należy większość Ukraińców. Ma około jedenastu biskupów w Niemczech i Austrii. Istnieje jednak ścisła współpraca z licznymi greckokatolickimi Ukraińcami, na czele z ks. Wojakowskim, który został mianowany przez Stolicę Apostolską i podlega jurysdykcji Kardynała Faulhaber’a z Monachium.

 

D. PROPOZYCJE NA PRZYSZŁOŚĆ DLA OPERACJI BELLADONNA

 

33. Prośby UHVR o współpracę. R-33 wyraził swoje pomysły i sugestie dotyczące przyszłej pełnej współpracy z nami. Nie jako warunki dla takiej współpracy, ale jako sugestie ułatwiające nasz wspólny program, poprosili o pewne rodzaje wsparcia. Źródło otrzymało te sugestie i obiecało zgłosić je swojej organizacji, ale skomentowało, że nie wierzy niektórym z nich, utrzymałby rozwagę, szczególnie
prośbę o wsparcie walki w ZSRR. Zmniejszają się zasadniczo problemy, z jakimi borykał się R-33 co do komunikacji, wsparcia, działań w ZSRR, szkolenia agenta oraz działań ofensywnych i obronnych przeciwko wrogim agentom. Ich sugestie dotyczące ich potrzeb operacyjnych są następujące:

 

a. Komunikacja: tajna radiostacja na Ukrainie; bezpieczne i tajne miejsca spotkań agentów.
 

b. Skrytki: zakładanie w innych krajach poza Niemcami; wykorzystanie Międzynarodowego Czerwonego Krzyża, UNRRA, konsulatów.
 

c. Agenci: rekrutacja lub szkolenie techników radiowych i personelu operacyjnego; szkolenie wstępne dla agentów niskiego szczebla, specjalne szkolenie dla wyższych szczebli; ustanawianie agentów pod przykryciem stanowisk w takich organizacjach, jak: Międzynarodowy Czerwony Krzyż, UNRA, hotele, tłumaczenia ustne lub organizacje wielonarodowe; dostarczanie niezbędnych dokumentów (poprzez agencje, które mają łatwy dostęp do Kijowa, Odessy, Białej Rosji itp.); wyposażanie agentów w broń osobistą, pieniądze i truciznę do samobójstwa, jeśli zostanie złapany.
 
 

d. Bezpieczeństwo: całkowite usunięcie z UHVR kontaktu z agentem; wprowadzenie nowej organizacji Zabordona Sekcija Vezvolnoje Borodje, do obsługi agentów, którym będą wierzyć, że działają (to już zostało zrobione).
 

e. Wynagrodzenie: odpowiednie wynagrodzenie dla osób, które poświęcają cały swój czas dla pracy oraz ochrona dla organizatorów serwisu w Niemczech i Austrii.
 

f. Działalność w ZSRR: do przygotowania zaopatrzenia w sowieckie książki i gazety dla R-33; do walki wewnątrz ZSRR, artykuły medyczne, sprzęt sanitarny, witaminy, obuwie, odzież, materiały techniczne, kompasy, maszyny do pisania, radia, broń, amunicję i żywność. (R-33 podkreślił, że ostatecznie, bez wsparcia z zewnątrz, walka na terytorium rosyjskim ustanie. W tej sytuacji, Ukraiński ruch oporu musi być zorganizowany dla przyszłych operacji; UHVR nie zachęcałby obecnie do bezcelowej i wyczerpującej walki, jeśli nic nie wskazuje na to, że mocarstwa zachodnie są zainteresowane losem ludu ukraińskiego).
 

g. Plany na przyszłość: badanie nowych systemów penetracji; wykorzystanie dezerterów z Armii Czerwonej poprzez reedukację do pracy agenturalnej lub uwarunkowanie sprawy ukraińskiej; wysyłanie agentów na Bliski Wschód, do Turcji, Iranu, Syrii i Palestyny.

h. Finanse: udogodnienia na wymianę marek niemieckich na szwajcarską walutę. (UHWR ma obecnie około 1 500 000 marek niemieckich zebranych od ukraińskich „dipisów” w Europie, ale mają ogromną trudność w jej wymianie. Gdyby mogli wymienić marki na jakąkolwiek obcą walutę, nie musieliby prosić o dostawy wymienione powyżej, ponieważ w walucie do uzgodnienia mogliby zdobyć to, czego
potrzebują, nawet w ZSRR).
 

i. Specjalny Projekt: Hrynioch i Łopatyński chcieliby spędzić około dwóch miesięcy w Stanach Zjednoczonych, gdzie obaj mają krewnych. Celem wyjazdu byłoby:
 

1) przeciwdziałanie sponsorowanej przez Sowietów propagandzie wśród Ukraińców w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych,
 

2) skontaktować się z agentami ukraińsko-sowieckimi, by wykorzystać ich do działalności dla UHWR (w związku z tym, że większość z nich zostało zmuszonych do pracy dla Sowietów i jest to destrukcyjne),
 

3) organizowanie wsparcia finansowego dla UHVR od Ukraińców w Stanach Zjednoczonych, zorganizowanie ciągłej pomocy finansowej i ustanowienie bezpiecznych kanałów przekazywania środków.
 

 

34. Propozycja źródła włączająca go do działalności w przyszłości
 

a. Źródło pozostanie w kontakcie z:

1) Łopatyński, jako jego jedyny stały kontakt.
2) Hrynioch, kontakt konieczny i nieunikniony, od kiedy zostanie poinformowany o danych operacyjnych i wynikach, a także dlatego, że dobrze zna źródło,
3) Łobay, odpowiedzialny za szczegóły techniczne wysyłki agentów w teren,
4) Łebed, nie w celach operacyjnych, chociaż będzie poinformowany o wynikach poprzez Hrynocha i Lopatyńskiego.
 

b. Źródło pomoże w aranżacji skrytek na listy lub dziupli, które powinny być zorganizowane w Berlinie, Stambule, Warszawie, Wrocławiu, Krakowie, Pradze oraz w pozostałych:
 

1) Wiedeń (źródło może wysłać agenta),
2) Budapeszt (źródło może udostępnić dziuplę z udziałem lub bez naszej organizacji),
3) Południowa Transylwania (to samo),
4) Bukareszt (źródło może wykorzystać jeden z kościelnych kontaktów na dziuplę).

c. Źródło będzie potrzebować dostaw i pomocy w zakresie R-33 i ich agentów, jak niżej:

1) 12 kartonów papierosów miesięcznie,
2) około 4 racji żywnościowych 10 w 1 miesięcznie,
3) około 5 butelek witamin miesięcznie,
4) zezwolenie na co najmniej jeden pojazd dla jednego członka R-33,
5) wyposażenie agentów, w tym trochę odzieży,
6) waluta obca dla agentów (złote, korony, inne),1
7) płatność za wydatki biurowe R-33 we frankach szwajcarskich lub dolary,
8) ochrona Hryniocha, Łopatyńskiego, Łobaja i innych liderów współpracujących z nami, i dla Mudrego, z którym źródło pragnie pozostać w bliskim kontakcie.
 

 

35. Cele

a. Zorganizowanie skutecznej sieci. Pierwszą koniecznością jest zbadanie terenu, wykorzystanie udogodnień i informacji zarówno Belladonna, jak i Grupy Lynx (te dwa typy operacji można łatwo oddzielić później, upewniając się, że żaden agent nie zostanie przeszkolony zarówno w zakresie celów pozytywnych, jak i celów kontrwywiadu w tym samym czasie, i bez angażowania żadnego agenta operacji podwójnego celu). Konieczne będzie przywrócenie kontaktu z ludźmi z R-33, z którymi straciliśmy kontakt. Działania w tym celu już się rozpoczęły wraz z wysłaniem Bazylego z Bejrutu i późniejsze, choć nieskoordynowane, przybycie kuriera od wojewody z Linii Curzona. Kiedy Bazyli wróci, zostanie nawiązany pierwszy bezpieczny kontakt. Agenci tego projektu zostaną dostarczeni przez R-33, który poinformuje nas o ich prawdziwych nazwiskach, lokalizacjach i pełnych danych biograficznych do celów weryfikacji. Łopatyński i Lobay poinformują agentów o naszych celach, ale wszelkie informacje, które zdobędą dodatkowo powinny być nam obowiązkowo przekazane.
 

b. Informacje o ukraińskich liderach w sowieckich slużbach. Dochodzenia zostaną podjęte w celu ustalenia postawy Ukraińców na oficjalnych stanowiskach w ZSRR, takich jak:

1) Palamarciuk - profesor Uniwersytetu Ukraińskiego we Lwowie, który jest pozornie nastawiony opozycyjnie do ukraińskiego nacjonalizmu, ale potajemnie mu sprzyja,
 

2) Woźniak - profesor historii we Lwowie, który pisze przeciw ukraińskim nacjonalistom, ale potajemnie jest z nimi.
 

3) Stepanek - poseł do ukraińskiego parlamentu, który został wysłany na oficjalną misję z ZSRR do Kanady i Stanów Zjednoczonych. Ma brata w Stanach Zjednoczonych i jednego w obozie dla przesiedleńców w Niemczech.
 

4) Wysocy rangą oficerowie, którzy byli wcześniej z Tymoszenko. Przywódcy UHWR dobrze dogadywali się z marszałkiem Tymoszenko, który sam był Ukraińcem pochodzenia chłopskiego z Besarabii. Kiedy przybył na Ukrainę jako dowódca rosyjski tamtejszych żołnierzy, próbowano się z nim skontaktować, by skłonić go, aby złagodził okrutne traktowanie ukraińskich nacjonalistów. Później Tymoszenko nagle zniknął, a UPA podejrzewała, że był w niełasce przez jakiś czas.
 

c. Kontakt z innymi ukraińskimi grupami. Częściowo z powodów bezpieczeństwa pożądany jest kontakt z jak największą liczbą grup ukraińskich we wczesnych fazach operacji. Grupa Melnyka, jest szczególnie ważna ze względu na to, że to ona jest głównym wrogiem frakcji Bandery i dlatego, że - według doniesień - została ona spenetrowana przez MWD (Ministerstwo Spraw Wewnętrznych – przyp.tłum).
 

 

36. Komentarz źródłowy. Po dokładnym przestudiowaniu problemu ukraińskiego i porównaniu informacji z kilku źródeł w Niemczech, Austrii i Rzymie, źródło uważa, że UHWR, UPA i OUN-Bandery są jedynymi dużymi i skutecznymi organizacjami wśród Ukraińców i że większość pozostałych organizacji to małe grupy emigrantów bez większego wpływu i bez kontaktu z ojczyzną. UHWR jest uznawany za mającego wsparcie młodszego pokolenia i Ukraińców w domu, a autorytet jego przywódców, Hryniocha i Łebedia jest uznany. Niektóre inne grupy zazdroszczą, cierpiąc na różnorakie kompleksy, UHWR, ponieważ ta organizacja jest niezależna, silna i zawsze odmawiała kolaboracji z Niemcami, Polakami i Rosjanami.
 

 

37. Własne wrażenie źródła na temat trzech liderów UHWR-UPA-OUN-Bandery -- Hrynioch, Łebed i Łopatyński, z którymi ma bezpośredni kontakt osobisty, polega na tym, że są to zdecydowani i zdolni ludzie, ale z psychologią zwierzyny. Są skłonni do poświęceń życia lub w dowolnym momencie popełnić samobójstwo w imię wyższych celów lub zapobiegania naruszeniom bezpieczeństwa i są za to gotowi zabić, jeśli muszą. Są zdecydowani kontynuować z nami pracę lub bez nas, a jeśli to
konieczne, przeciwko nam. Oni nie szukają jakichkolwiek osobistych korzyści lub pożytków.

38. Źródło uważa, że mentalność konspiracyjna i skrajna nieufność do wszystkiego i każdego, kto nie jest sprawdzony, stanowi wielką przeszkodę do działania z Ukraińcami. Zawsze trzeba pamiętać, że czczą swój naród niemal religijnie i nie mają zaufania do wszystkiego, co obce: pierwsi bezwzględnie to Polacy; następnie Rosjanie, a potem Niemcy. Podsumowując jego stałe obserwacje i badania tych
ludzi, źródło wierzy, że jeśli zostaną odpowiednio potraktowani, będą mogli być przydatni w dowolnym momencie i w dowolnym celu.

39. Źródło stanowczo nie zgadza się z oskarżeniem, że Hrynioch jest watykańską wtyczką wśród Ukraińców. Całe pochodzenie i historia Hryniocha są świadectwem jego działalności konspiracyjnej od 1921 r., i trzeba też pamiętać, że na Ukrainie najbardziej pro-zachodnimi intelektualistami są Katolicy. Hrynioch niewątpliwie informuje Buczkę o tym, co dzieje się na Ukrainie, ale byłoby to całkowicie błędne przekonanie nadawać jego charakterowi sztuczny dualizm. Nie jest on tylko
księdzem (katolikiem czy protestantem, ale nie ortodoksyjnym), który jest jednocześnie przywódcą narodowym i zarazem duchownym z zachodnim nastawieniem

 

E. DANE BIOGRAFICZNE (cyfry odnoszą się do paragrafów, w których występują poszczególne wymienione osoby)

Alexei (21) – patriarcha Rosyjskiego Soboru w Moskwie
 

Bach. General Von den (8) – niemiecki generał SS, którego ofensywa przeciwko ukraińskim grupom oporu w połowie 1943 r. wyparła ich z rejonu Prypeci w kierunku Krzemieńca.
 

Baibak, inżynier (26) – przedstawiciel Melnyka w Hellbronie w Salzburgu.
 

Bandera Stefan (5b, 9, 16f, 18e, 19g, 19j) – szef OUN-Bandera. Bandera, obecnie ok. 40 lat, jest synem greko-katolickiego księdza, ur. w Tristanec koło miejscowości Stryj. Pobierał nauki w Sokalu, Stryj oraz w rolniczej akademii we Lwowie. Od 1927 r. był członkiem UWO i OUN, a w 1932 r. został szefem OUN w Polsce. Za jego udział w morderstwie ministra Pierackiego w 1934 roku został aresztowany i skazany na śmierć; wyrok został później zamieniony na dożywocie, ponieważ jego egzekucja prawdopodobnie wywołałaby powstanie na Ukrainie. Jego najbliższymi współpracownikami w tym okresie byli Jarosław Stećko (Stetsko), Mikołaj Lebiedź (Łebed), Michał Janów (Yaniv) i Jarosław Spolski (Spolsky). W 1939 roku Bandera uciekł i wznowił swoje przywództwo w OUN, a w 1940 r. jego zwolennicy, w tym większa część organizacji obaliła Melnyka i uczyniła Banderę formalnym szefem całej grupy. Przez większą część wojny Bendera był internowany przez Niemców w obozie Sachsenhausen. Później, kiedy został zwolniony, odmówił współpracy z Niemcami, ponieważ oni rozwiązali niezależny ukraiński rząd, proklamowany przez Banderę we Lwowie w 1941 roku. Obecnie Bandera przebywa gdzieś w okolicy Monachium, w kontakcie z Hryniochem i innymi przywódcami UHWR.
 

Baranowski Jarosław (5b) – ukraiński agent Gestapo, podejrzany o denuncjowanie Ukraińców dla Polskiego Wywiadu (1934) i do Gestapo; zabity przez grupę Bandery w okresie lat 1941 – 1943 za donos na Lebiedzia (Łebed) w 1934 roku. Ręczny dopisek: „przejęty z Ukraińcami w Polsce”.

Basil; ręczny dopisek: „FNU” (3, 14, 35a) – agent Belladona dostarczony z Bejrutu w październiku 1946 r. z zamiarem ustanowienia komunikacji z członkami UHWR na Ukrainie; bezpiecznie dotarł do Przemyśla; jego powrót spodziewany wkrótce.
 

Borowiec Taras Bulba (9, 30) – szef ukraińskiego ruchu oporu od wczesnego okresu wojny. W 1941 roku założył Poliskasic i prowadził operacje partyzanckie w okolicach Sarn do jego aresztowania przez Niemców. Został zwolniony pod koniec wojny i przez pewien czas przebywał w Polsce. Krążą pogłoski, że uciekł z Polski zastraszany przez Banderę i schronił się w brytyjskiej strefie Niemiec, gdzie spodziewał się znaleźć wsparcie. Był jednakże, internowany przez Brytyjczyków i dopiero niedawno został zwolniony. Jest teraz w strefie amerykańskiej, gdzieś w pobliżu Frankfurtu, próbuje zebrać byłych członków swojej partyzantki, ale z niewielkim powodzeniem. Uważany jest za pogardliwego anarchistę wszelkiej władzy i notorycznie wścibskiego faceta. Pseudonim Taras Bulba (Żarówka) to imię kozackiego bohatera Gogola, którego adoptował Borowiec w czasach, gdy był przywódcą partyzanckim.
 

Buczko, biskup (1, 2, 18g, 19i, 39); ręczny dopisek: „prawdopodobnie biskup, Włochy, Watykan” – doradca ds. Kongregacji Kościołów Wschodnich w Watykanie. Buczko, ok. 55 l., jest synem biednych chłopów z Brodek pod Lwowem. W 1930 r. przyjął sakrę biskupią i został koadiutorem metropolity Szeptyckiego, z którym był trwale zaprzyjaźniony. Zawsze był bardzo aktywny w polityce oraz w bliskim kontakcie z UWO i OUN, których był starym członkiem (dla bezpieczeństwa trzymał archiwa OUN w swoim biurze). W rzeczywistości władze polskie złożyły kilka skarg do Watykanu na jego działalność polityczną. W 1941 został skierowany do Stanów Zjednoczonych jako wizytator apostolski, a po jego powrocie do Rzymu, wojna uniemożliwiła mu powrót do domu. Dlatego pozostał w Ukraińskim: Kolegium w Watykanie, jako doradca do spraw ukraińskich dla Kongregacji ds. Spraw Kościoła Wschodniego i dla Papieża. Prawdopodobnie nadal jest członkiem OUN i jest w bliskim kontakcie z UHWR, dla których szuka porozumienia z UNR.

Bulba, Taras._- patrz Borowiec (Borovets).
 

Byhyn, Mikołaj (26) – przedstawiciel Melnyka w Monachium.
 

Delov, Generał, ręczny dopisek: FNU (24b) – przedstawiciel UNR w Kairze, Egipt.
 

Demchuk (24c) ręczny dopisek: FNU – Ukrainiec, który towarzyszył Aleksandrowi Szulginowi w jego wizycie w Niemczech i Austrii, by zjednoczyć UHVR z UNR.
 

Diaczisyn, Ojciec (1, 2) – ukraiński ksiądz, poprzednio w personelu misji Watykańskiej do USFET (United States Forces European Theater - Europejski Teatr Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych – przyp.tłum), obecnie w Rzymie, ten który przedstawił źródło Buczce.

Dolenko ręczny dopisek: FNU – przywódca Ukraińskiej Radykalnej Partii Socjalistycznej, w Ulm, Niemcy.
 

Faulhaber, kardynał (32) – niemiecki kardynał zamieszkały w Monachium.
 

Gerich Yury (20) - Szef południowego rejonu ABN, w Insbruku. Urodzony w 1911 roku w chodorowskim regonie Galicji (Polska płd-wsch. -przyp. tłum). Gerich studiował we Lwowie i Stanisławowie, następnie studiował prawo w Pradze i otrzymał stopień na uniwersytecie w Niemczech w 1944 r. W 1945 r. został asystentem na Ukraińskim Uniwersytecie w Pradze, a później otrzymał tytuł profesora na Ukraińskim Uniwersytecie w Monachium. Latem 1946 roku udał się do Insbruka by przyjąć obecne stanowisko w ABN. Jest członkiem OUN od 1939 roku. Chociaż posiada szkolenie teologiczne, nie jest wyświęconym księdzem, ale radzi sobie dobrze w Zakonie Bazylianów.
 

Głowiński Profesor ręczny dopisek: (FN!); (24b) – jeden z dwóch przedstawicieli UNR w Salzburgu.
 

Gomsyn – patrz Honzin
 

Haile Salassie (21) – Cesarz Abisynii, <skontaktowany przez ABN do wsparcia, ale bez rezultatu> 

Hasyn Oleksa– referent wojskowy w OUN na Polskę pod Rebetem 1935 – 39).
 

Hołowiński, kapitan (5a), ręczny dopisek: FNU – ostatni dowódca UWO (ręczny dopisek: Poland), aresztowany i zastrzelony przez polską policję ok. 1928 r.
 

Honzin, Dr. – Gomsyn (25) – przywódca Grupy Hetman (ręczny dopisek: Niemcy) w strefie brytyjskiej.
 

Hrynioch, Ivan, ojciec (1, 2, 3, 16a, 16b, 16c, a6f, 18a, 19d, 19f, 19h, 33i, 34a, 34c, 36, 37, 39) - jeden z założycieli i zastępca prezesa UHWR. Hrynioch, greko-katolicki ksiądz, ok. 38 lat urodził się w Stanach Zjednoczonych i przywieziony do Polski w wieku 7 lat. Jego brat jest profesorem teologii grekokatolickiej w Stanford, Connecticut. Hrynioch był kształcony w teologii i psychologii we Lwowie, Wiedniu i Paryżu i został przywódcą ukraińskiej katolickio-prawosławnej młodzieży w Polsce. Był pierwszym członkiem UWO i OUN i stał się jednym z organizatorów UHWR. Obecnie piastuje urzędy pierwszego vice-prezesa UHWR, szafa Generalnego Sekretariatu w Europie, członka R-33 i członkakontrolera OUN-Bandery. Mieszka pod swoim nazwiskiem przy Geyerspergstrasse 51 w Monachium/Laim i jest w osobistym kontakcie ze źródłem.
 

Hvozdetski, kapitan, ręczny dopisek: FNU, (12), ręczny dopisek: ur. w Polsce - poprzednio członek polskiego konsulatu w Rzymie, w 1945 roku opuścił ZSRR jako jeden z ostatnich kurierów UPA, ale został aresztowany na granicy czechosłowackiej i sam zastrzelił się.

 
Kabachkiv ręczny dopisek: FNU (24a, 24b) - ręczny dopisek: Czechosłowacja, minister bez teki w UNR z 1919 r.; obecnie minister bez teki i przedstawiciel w Pradze.

Karasevenko Boris (26) – osobisty przyjaciel Melnyka, Monachium.
 

Karpynets ręczny dopisek: FNU (5b), ręczny dopisek: związany z ukraińskim ruchem, jeden z konspiratorów zamachu na Pierackim w 1934 roku; z Klimiszinem przygotował bombę, którą użyto w zamachu; obecnie internowany obozie Hallein w Salzburgu.

Kisielewski, profesor (24b) – przedstawiciel UNR w Londynie.

Klimiszin Mikolay (5b) – członek OUN zamieszany w spisek przeciwko Pierackiemu z Karpynetsem i innymi, on przygotował bombę użytą w zamachu; urodzony w prowincji Kałuszu w Galicji (Polska Płd-wsch.-przyp.tłum.), studiował prawo w Krakowie; został członkiem OUN w 1930 r. Tajne laboratorium OUN mieściło się w jego mieszkaniu w Warszawie. Podobnie jak pozostali w spisku na Pierackiego, został skazany na śmierć, ale otrzymał amnestię; uciekł z więzienia przy ul. Liedlce w 1939 r. i obecnie znajduje się w Monachium.

Knezn, inżynier ręczny dopisek: FNU (26) – osobisty przyjaciel Melnyka; Feldkirch w Austrii.
 

Kołpak, generał ręczny dopisek: FNU (8, 19b) – rosyjski partyzant, generał. Pożną jesienią 1943 r. był w Tarnopolu próbując przedostać się na Węgry, ale został zatrzymany przez ukraińskich partyzantów. Po tym jak jego grupa bezskutecznie próbowała porozumieć się z UPA, stał się bardzo antyukraiński i zaciekle walczył z UPA.

Konowalec Eugeniusz, porucznik (5b, 18g) – szef OUN od 1928 r. do śmierci w 1938 roku. Został zabity w Rotterdamie przez rosyjskiego agenta o nazwisku Waluch. Bandera, jako szef OUN w Polsce, podlegał jemu.
 

Korzan Michael (2) – vice-szef południowej dywizji ABN, Salzburg. Korzan urodził się 11 listopada 1912 r. w Komarje w pobliżu Tarnopola, Polska, narodowości ukraińskiej. Miał niski numer członkowski w OUN i znał Banderę od 1934 roku. Podczas uwięzienia Bandery, był szefem organizacji pod Rebetem w Polsce, aż do 1937 roku, kiedy to jego działalność także doprowadziła go do aresztowania. Wyzwolony w chwili wybuchu wojny w 1939 roku, znalazł się na Ukrainie, a w 1941 roku i został członkiem komitetu wykonawczego OUN Zachodnia Ukraina. W 1942 studiował teologię w Pradze i w 1944 roku został wyświęcony na księdza prawosławnego przez metropolitę Palladius w Krakowie. Walczył także w UPA. W styczniu W 1945 przybył do Salzburga, a w 1946 otrzymał rozkaz OUN, by wstąpić do ABN; jest także członkiem SB. Korzan skontaktował się ze źródłem na początku 1946 roku i odtąd pracował dla niego jako informator. Teraz chce udać się z ABN do Rzymu i ostatecznie wyemigrować do Ameryki Południowej; tymczasem jest chętny do pracy dla sprawy ukraińskiej.
 

Kos Mikołaj (ręczny dopisek FNY) (24a, 24b) - Szef grup bojowych w Polsce pod Rebetem, OUN Polska, w czasie uwięzienia Bandery.
 

Kosenko (24a, 24b) - minister bez teki w Prokopowiczu - tymczasowy rząd UNR we Francji i w obecnej UNR; w Paryżu.
 

Kusznir (ręczny dopisek FNY) (18q) - najbardziej wpływowy członek Kanadyjsko-Ukraińskiej Komisji, sympatyzującej z UHWR.

Łebed Mykoła (2, 5b, 16a, 16b, 16c, 16f, 18e, 18f, 18g, 18j, 19d, 19h, 24c, 34a, 36, 37) – szef biura politycznego UHVR. Lebed, który ma ok. 39 lat, posiada niski numer członkowski w OUN i piastował stanowisko szefa służby bezpieczeństwa w Polsce pod Banderą w 1932 roku, i razem z nim był organizatorem ataków na Pierackiego w 1934 roku. Uciekł do Niemiec, ale został zadenuncjonowany przez Baranowskiego, ukraińskiego agenta Gestapo, aresztowany w Szczecinie i wydalony do Polski specjalnym samolotem, gdzie więziono go aż do inwazji w 1939 roku,a po zwolnieniu na nowo podejmuje swoją rewolucyjną działalność. W 1941 roku został ministrem bezpieczeństwa w rządzie niepodległej Ukrainy we Lwowie, a następnie był stale poszukiwany przez Gestapo, choć nigdy nie aresztowany. Spędził trochę czasu po wojnie w Innsbrucku i Monachium, a następnie udał się do Rzymu, gdzie obecnie mieszka pod nazwiskiem Zahirny, przy Via Biferno 14. Jest żonaty i ma jedno dziecko. Jego stanowiska w organizacjach ukraińskich obejmują: Minister Spraw Zagranicznych UHWR, szef Sekcji Zagranicznej Generalnego Sekretariatu, członek R-33, członek kontrolujący OUN-Bandery. Był w osobistych kontaktach ze źródłem przez ok. 6 miesięcy.

Lewiński Stefan (18j) – poprzednio polski dyplomata związany z konsulatem w Harbin, następnie w Szanghaju; Jest narodowości ukraińskiej, ożeniony z kuzynką Łopatyńskiego, z którym jest w kontakcie; jest obecnie w Pekinie. Mówi po japońsku, chińsku i rosyjsku.

Lewinski Andrej (także literuje się Lewicki) – (24a, 24,b, 24c, 24d) – szef UNR, legalny ukraiński rząd na uchodźctwie. Kiedy Republika Ukraińska została rozwiązana, uciekł do Polski, gdzie był dobrze traktowany przez Polaków i tam pozostał do 1945 r. Podczas niemieckiej okupacji Polski, przeniósł się do tymczasowego rządu Prokopowicza we Francji, ale wrócił na stawisko w Niemczech w 1945 roku. Kiedy odrzucił wspólny protest UHWR-UNR na Konferencji Pokojowej, kilku jego ministrów zrezygnowało, a on obecnie stara się ich zastąpić. Mieszka w obozie przesiedleńców w Offenbach i cierpi z powodu przesiedleńczej mentalności. Jego poplecznicy są słabi i nieskuteczni.
 

Łobay Volodomyr (34a, 34c, 35a) (ręczny dopisek: w Niemczech, Monacium) – szef szkolenia agentów dla R-33. Lobay ur. w 1911 r. w Wolsyn, Polska, spędził lata w niemieckich i polskich (sic!!! – przyp. tłum.) obozach koncentracyjnych, gdzie był strasznie bity, że jest prawie całkowitym inwalidą. Przebywa w Monachium i jest w osobistym kontakcie ze źródłem; ręczny dopisek: powiązany z ukraińskimi grupami.

Longin Cegielski (ręczny dopisek FNY); (24b) - przedstawiciel UNR w Stanach Zjednoczonych.

Łopatyński Jurij (1, 2, 3, 12, 16b, 16c, 16d, 16f, 18a, 18j, 19, 31, 34a, 34c, 35a, 37) – lider UPA i jeden z szefów UHWVR. Łopatyński jest synem greko-katolickiego księdza. Podczas wojny studiował prawo w Wiedniu, spędził kilka lat w niemieckich obozach koncentracyjnych, następnie wrócił na Ukrainę. Wyjechał do Niemiec w grudniu 1945 roku, jeden z ostatnich liderów UPA, którzy opuścili kraj. Obecnie mieszka w Monachium przy ul. Josefstrasse 45, ze swoją żoną, rodzicami i innymi krewnymi, wszyscy z nich są członkami OUN. On sprawuje przedstawicielstwo UPA w Generalnym Sekretariacie i stanowisko łącznika między UHWR i UPA, jest członkiem R-33, członkiem kontrolującym OUN. Pozostaje w osobistym kontakcie ze źródłem.

Lototski (FNY), także literowany jako Lotocki (24a) – minister edukacji w pierwszym rządzie UNR na wychodźstwie; obecnie zmarły.

 

Luhovy (FNY) (24c) – członek UNR, który podpisał ukraiński protest paryski.
 

Lutze (FNY) (8), (ręczny dopisek: urodzony w Niemczech, mieszka w Niemczech, zawód; wojskowy) – szef niemieckich bojówek SA (oddziałów szturmowych NSDAP- przyp. tłum.), zabity przez ukraińskich partyzantów pod koniec 1943 r.
 

Maluca Ivan (5b) – członek OUN aresztowany przez polską policję w aferze Pierackiego w 1934 roku, więziony do 1939 roku, obecnie przebywa na Ukrainie.
 

Martyniuk Bogdan - szef służby bezpieczeństwa OUN-Polska, służył w OUN pod Rebetem w latach 1935 - 1939. Matviyeyko (16, 16c, 16e, 16f, 18a) – szef służby bezpieczeństwa SB OUN (służba bezpieki przy „Holovnomu Provodi Orhanizacui Ukrainskych Nacyonalistiv). Matviyeyko 31., jest synem Vasyla Matviyeyko, greko-katolickiego księdza w Beremowcach, Galicja (Polska płd-wsch.- przyp. tłum.), który został deportowany na Syberię przez NKWD w 1941 r., gdzie zmarł. Syn studiował w Złotowie i Lwowie do 1933 roku, potem wyjechał do Belgii studiować medycynę; nie był w stanie dokończyć swojej pracy, ponieważ polska policja odebrała mu paszport. Matviyeyko jest członkiem OUN od 1932 roku, a podczas okupacji niemieckiej był szefem ukraińskiej SB we Lwowie. Mieszka obecnie w Monachium i pisze opowiadania dla dzieci, które publikuje Ukraińska Organizacja Opiekuńcza.
 

Mazepa Isaak (28) – szef Ukraińskiej Partii Socjalistycznej,
 

Melnyk Andrey, porucznik (5b, 19g, 26) – szef OUN po Konowalcu, dotąd jest szefem części OUN nieuznającej Bandery. Inżynier leśnictwa i były porucznik w ukraińskiej armii. Melnik przez lata był zatrudniony w posiadłościach arcybiskupa Szeptyckiego we Lwowie. Po śmierci Konowalca w 1938 roku, został szefem OUN lecz nie był w stanie utrzymać grupy i został obalony przez zwolenników Bandery
w 1941 roku. Melnyk był w bliskim kontakcie z Niemcami przez całą wojnę i wierzył w to, że dzięki pomocy niemieckiej Ukraina mogłaby uzyskać niepodległość. Kontynuował współpracę nawet po internowaniu go przez Niemców. Mieszka obecnie w Niemczech i jest najaktywniejszym wrogiem Bandery.
 

Micheli, dr. (FNV) (2) – pseudonim używany przez źródło dla Łebedia.

Movsedvich Sofia - szefowa grupy kobiet w OUN działającej pod Rebetem.
 

Mudry Vasily (1, 2, 16a, 27, 31, 34c) – drugi wice-prezes UHWR i szef UNDO. Mudry, Ukrainiec z Polski, ok. 60 l., jest prawnikiem i profesjonalnym dziennikarzem, poprzednio publikował i redagował ukraiński dziennik DILO we Lwowie (1938). Przewodził grupie ukraińskiej w polskim parlamencie i w końcu został szefem UNDO i wicemarszałkiem Polskiej Izby Wyższej aż do jej rozwiązania w 1939 roku. Na początku wojny, ukrywał się jako obywatel polsko-ukraiński, później internowany przez Niemców. Został uwolniony i w 1944 wyjechał do Niemiec. Pomimo swego dawnego propolskiego nastawienia, Mudry brał udział w założeniu UHWR i został jednym z jego wiceprezesów potajemnie. Jawnie, jest prezesem ukraińskiej organizacji pomocowej w Niemczech i dlatego trzyma się z daleka od tajnych i konspiracyjnych operacji, służąc jednocześnie jako
przedstawiciel i oficjalny front dla tajnej strony UHWR. Mudry jest raczej politykiem niż spiskowcem; jest znany i lubiany wśród Ukraińców na całym świecie. Obecnie mieszka Augsburgu, Reisingerstrasse 22, z żoną próbując ożywić nieaktywną partię. Jest w osobistym kontakcie ze źródłem.

Mufti, Grand (21) – skontaktował się z ABN i zapewnił mu wsparcie w przeciwdziałaniu sowieckiej propagandy na Bliskim Wschodzie.
 

Novak Felix, dr. (2) – pseudonim używane przez źródło dla Hryniocha.
 

Onatski Eugene (24h) - przedstawiciel UNR we Włoszech., w Corso d’Italia 6, Rzym.
Palamarciuk (FNY) (35b) – profesor Ukraińskiego Uniwersytetu we Lwowie. Pozornie przeciwny ukraińskiemu nacjonalizmowi, ale w ukryciu jest za.

Paskevic Vladimir (5b) - członek OUN zatrzymany przez polską policję w sprawie Pierackiego; obecnie w UPA.
 

Pidhaini (FNU) (5b) – członek OUN aresztowany przez polską policję i uwięziony w sprawie Pierackiego ; obecnie we Włoszech.
 

Pieracki (FNU) (5b) – polski minister spraw wewnętrznych zamordowany w 1934 roku pod kierunkiem Bandery i Lebeda; obecnie zmarły.
 

Porokhivski, pułkownik (FNY) (24b) – przedstawiciel UNR w Kairze, Egipt
 

Prokopovich (FNY) (24a, 24b) – premier pierwszego rządu w UNR na uchodźctwie; szef tymczasowego rządu we Francji od 1939 r.; zmarł podczas wojny.
 

Pundek Yury (26) – osobisty przyjaciel Melnyka, Monachium.
Rebet Lev (5b) – szef OUN-Polska podczas uwięzienia Bndery. Rebet ok. 38 l. urodzony w mioejscowości Stryj, prawnik. Jeden z pierwszych członków OUN, zastąpił dowódcę OUN-Polska, kiedy Bandera został aresztowany. Sam też został aresztowany przez Polaków w 1937 roku i więziony do 1939 roku. W czasie wojny był w sztabie rządu. Obecnie jest jednym z liderów propagandy UHVR i R-33 w Monachium.
 

Rohrbacher, Arcybiskup (FNY) (20) - prowadzenie negocjacji z ABN w Salzburgu.
 

Rudenko (FNY) (24a) – minister finansów w pierwszym rządzie UNR na wychodźstwie.
 

Ryvak Vasil (24a) – szef prasy i propagandy w OUN-Polska pod Rebetem.
 

Sadovski, generał (FNY) (24b) – minister obrony narodowej w UNR; mieszka w Offenbach.
 

Sagrodski, generał (FNY) (24b) – przedstawiciel UNR w Salzburgu.
 

Salski, general (FNY) (24a) – minister obrony narodowej w pierwszym rządzie UNR na wychodźstwie; obecnie nie żyje.
 

Senek Piotr (5b) – członek OUN podejrzany o współprace z Gestapo.
 

Szandruk, generał (FNY) (24d) – zrezygnował z członkostwa w UNR i wraz ze Smal-Stotskim próbują uformować nową grupę stowarzyszoną z NHWR.
 

Szeptycki, Metropolita (19j) – arcybiskup Lwowa, przyjazny kościołowi prawosławnemu i ukraińskim nacjonalistom; obecnie nie żyje.
 

Shulgin Aleksander (24a, 24b, 24c, 24d) – premier i minister spraw zagranicznych UNR, ostatnio zrezygnował. Shulgin, powszechnie najbardziej szanowany przez wszystkich ukraińskich liderów, był ministrem spraw zagranicznych w pierwszym rządzie UNR na uchodźctwie. Został premierem w rządzie tymczasowym we Francji pod Prokopowiczem w 1939 roku, aż do aresztowania przez Niemców w 1941 roku. Został premierem i ministrem spraw zagranicznych w nowym powojennym rządzie UNR. Jesienią 1946 roku próbował zjednoczyć UNR z ruchem UHWR. Jako część jego działania w tym kierunku, zorganizował dla tych dwu organizacji możliwość wspólnego protestu w sprawie sowieckiej kontroli nad Ukrainą na Konferencji Pokojowej w Paryżu. Kiedy dokument paryski został odrzucony przez Lewickiego dla UNR, Shulgin złożył rezygnację z rządu. Odbył podróż po Europie Zachodniej, aby wzbudzić sentyment do Zjednoczenej Ukrainy i zmierzać w stronę tego celu. Jego miejsce zamieszkania znajduje się w Paryżu.
 

Shulgin Rostislav (19b, 24c, 24d) - kontakt z przedstawicielem UHWR w Szwajcarii; syn Aleksandra Shulgina. Towarzyszył ojcu w ostatniej trasie po Europie Zachodniej w celu zjednoczenia Ukrainy. Rościsław opuścił Ukrainę w wieku czterech lat i został całkowicie wychowany na zachodzie, więc nie jest tak dobrze poinformowany o sprawach ukraińskich, jak niektórzy starsi politycy i młodsza grupa, która mieszkała na Ukrainie. Pełni dla nas funkcję informanta, a jego raporty, choć rzadko zawierają informacje wcześniej nam nieznane, są cenne.
 

Szumowski, profesor (NFY) (18k) - przedstawiciel UHVR w Paryżu.

Sikewicz, generał (24b) - przedstawiciel UHVR w Kanadzie.

Skoropadski Danilo (25) - syn hetmana Pawła Skoropadskiego, brytyjski poddany, który zrzekł się przywództwa Ruchu Hetmana
 

Skoropadski Paweł (25) – ukraiński przywódca mianowany Hetmanem przez rząd ukraiński w 1919 roku, sponsorowany przez Niemców; odtąd na wygnaniu; szef małej konserwatywnej grupy ukraińskiej, do śmierci w 1945 roku.

Slavinski (FNY) (24a) – minister bez teki w pierwszym rządzi UNR na wychodźstwie.
 

Smal-Stotski Roman (24a, 24b, 24c, 24d) - minister propagandy w pierwszym rządzie na uchodźstwie i w powojennym rządzie UNR. Zrezygnował z Szulginem, gdy Lewicki odrzucił memorandum protestacyjne Konferencji Pokojowej i obecnie stara się utworzyć bardziej współpracującą grupę. Mieszka we Frankfurcie.
 

Sokol (FNY) (16f, 18g) – poprzednio sekretarz Konowalca w OUN; obecnie asystent Łebedia w Rzymie.
 

Solovy (FNY) (24b) – przedstawiciel UNR w Londynie.
 

Spolski Jarosław (5b) – członek OUN aresztowany za udział z sprawie Pierackiego; techniczny konsultant w OUN-Polska pod Banderą; obecnie w Insbruku jako sekretarz generalny ukraińskiej organizacji pomocowej.
 

Stepanek (FNY) (35b) – poseł w ukraińskim parlamencie; z Włoch wysłany do Stanów Zjednoczonych i Kanady w sprawie oficjalnej misji dla ZSRR; ma brata w Stanach Zjednoczonych, i drugiego w niemieckim obozie przesiedleńczym.

Stećko Jarosław (5b, 16a, 16f, 18a, 19j, 20) – szef ABN; Stetsko, ok. 40 lat, pochodzi z Tarnopola, studiował prawo we Lwowie. Ma niski numer członkowski w OUN i pracował w OUN-Polska pod Banderą, jako polityczny łącznik. Został aresztowany z Banderą w sprawie Pierackiego, ale otrzymał wyrok tylko 5 lat więzienia. Kiedy proklamowano niepodległość Ukrainy 30 czerwca 1941 roku we Lwowie, Stećko został szefem rządu. Za to został aresztowany przez Gestapo i spędził lata w obozach koncentracyjnych. Obecnie mieszka w Monachium i zajmuje stanowiska szefa ABN, członka R-33 i członka kontrolującego OUN-Bandery.

Stiborski, inżynier (FNY) (5b) - -członek OUN podejrzany o współpracę z Gestapo i wywiadem polskim, zabity przez zwolenników Bandery.
 

Szuchewycz Roman (5b) – członek OUN aresztowany w sprawie Pierackiego, w 1934 roku, przywódca UPA do 1945 roku.

Susko, porucznik (FNY) (5b) – rosyjski oficer w dowództwie rosyjskich wojsk na czasowo Ukrainie; pochodzenie chłopskie z Besarabii; znajdujący porozumienie z szefami UHWR, później odsunięty pozostał prawdopodobnie w niesławie.
 

Udovichenko (FNY) (24a, 24b, 24c) - minister spraw wewnętrznych w okresie przejściowym UNR we Francji w 1939 roku i w rządzie powojennym; zrezygnował z Shulginem, kiedy Lewicki odrzucił memorandum Paryskiej Konferencji Pokojowej.

Watutin, Marszalek (FNU) (8) – generał Armii Czerwonej, zabity przez ukraińskich partyzantów.

Vesna Osdap (18e) – humorysta ukraiński , początkowo członek OUN, później zmuszony do pracy dla sowietów, ale wciąż uważany za pro-ukraińskiego. Wojewoda na inii Curzona (13, 14, 16a, 35a) - kontakt pomiędzy UHWR i Ukrainą; wysłał kuriera z nowinami do Monachium w październikau1946 r. i przekaże inne szczegółowe wiadomości z ZSRR.

Wojakowski, mgr. (32) – szef ukraińskiej katolickiej wspólnoty wiary w Niemczech z tytułem Wizytatora Apostolskiego; mianowany przez Stolicę Apostolską; mieszkający w Passionisten-Kloster, Burgermeister-Wunderstrasse, Monachium/chwilowo.

Voznak (35b) - profesor historii we Lwowie, skrycie za Ukraińcami, chociaż pisze przeciwko nim.

Waluch (FNY) (5b) – sowiecki agent zamieszany w zabójstwo Konowalca w Rotterdamie w 1938 roku.

Yakovliv (FNY) (24b) – vice premier UNR i reprezentant w Belgii.

Yaniv, Michael – szef propagandy w OUN-Polska pod Banderą.

Zahirny FNY) – pseudonim Łebedia w Rzymie.
Zeiger Ivo, ojciec (1) – specjalny doradca w misji watykańskiej do USFET.

 

K o n i e c

Objaśnienia od tłumacza AO:
 

Mimo sięgania do wszelkich dostępnych mi źródeł, nie udało się ustalić polskich nazw następujących skrótów lub nazw użytych w tekście wydanym w języku angielskim:
 

dopisane ręcznie obok wielu nazwisk: FNU i FNY
 

Zahordona Sekcija Vezvolnoie Borodje użyte także jako: Zaborodna Sekcija Vezvolnoie Borodje 

 

Poliskasic

 

 

 Źródło:

 

https://ud.interia.pl/html/getattach,mid,142260,mpid,5,uid,0d9220bb1999c0ac,min,0,nd,1,mimetype,application%2Fpdf,/AERODYNAMIC%20VOL.%209%20%28DEVELOPMENT%20AND%20PLANS%29_0001%283%29.pdf?f=AERODYNAMIC%20VOL.%209%20%28DEVELOPMENT%20AND%20PLANS%29_0001%283%29.pdf

 

 

Przekład dokumentu z języka angielskiego Pani Alina i Duchy Kresów