Historia faszyzmu na Ukrainie Część IV: Globalna sieć OUN na uchodźstwie, 1962-1992

Polacy to taki biedny i naiwny narodek, któremu jego najbardziej zajadłych i nieprzejednanych wrogów, którymi byli od zawsze, są dzisiaj i będą w przyszłości, zarówno tej najbliższej, jak i też tej dalszej wszyscy bez wyjątku prezydenci USA, sprzedaje się im od dziesięcioleci, jako ich najwspanialszych i najlepszych przyjaciół w historii. A tymczasem... I mimo to niczego to Polaków, nigdy nie nauczyło i już nie nauczy.

 

Pomnik na Ukraińskim Cmentarzu Świętej Marii w Elkins Park, upamiętnia 14. Dywizję Grenadierów Waffen SS Galizien.

 

 

Ukończyłem przekład na język polski, czwartej i ostatniej cześci, znakomitego opracowania autorstwa Hugo Turnera, zatytułowanego - FASZYZM NA UKRAINIE. Jestem już potwornie zmęczony tą robotą, która i tak przejdzie praktycznie niezauważona przez nikogo i będzie jedynie kolejną pracą wystrzeloną Panu Bogu w okno vulgo parą, która pójdzie w przysłowiowy gwizdek. 

Pracę tą dedykuję przede wszystkim tym wszystkim geniuszom intelektu i samozwańczym znawcą tematyki ukraińskiego ludobójstwa, którzy do dziś z jakimś uporem maniaka, powtarzają na jednym wydechu od lat jakieś brednie, że na zachodzie i w USA nic nie wiedza rzekomo o ukraińskim ludobójstwie Polaków na Kresach dokonanym przez OUN-UPA i SS Galizien. Powiem tym DURNIOM tylko jedno, a mianowicie, że powtarzając w kółko od lat te same brednie, wzięte przez siebie nie wiadomo skąd, udowadniacie tym sposobem, że zupełnie nie wiecie co na ten temat mówicie, ani w ogóle nie pojmujecie, ani w ząb tego co twierdzicie, albowiem wiedza pod tym akurat względem znawców tego tematu zarówno w Europie Zachodniej, jak i w Stanach Zjednoczonych, wielokrotnie pod tym względem przewyższa wiedze nas  samych lub ogromnej większości Polaków, którzy na temat ukraińskiego ludobójstwa dokonanego na Wołyniu i Małopolsce Wschodniej na naszych rodakach, nie wiedzą do dziś dosłownie nic. I to samo dotyczy kwestii ideologii OUN UPA, ich wysługiwania się III Rzeszy, a po wojnie amerykanom i anglikom przez kolejnych prawie już 80 lat, o czym my Polacy, w tym wykładowcy akademiccy z tytułami profesorskimi przed nazwiskami, także mają o tym, mniej, niż zerowe pojęcie. Więc tym bardziej, nie pojmuję ich niedorzecznych bredzeń i majaków, w których wypowiadają się nie wiedzieć na jakiej podstawie o tym, że Zachód i USA, nic nie wiedzą na temat ukraińskiego ludobójstwa narodu polskiego dokonanego przez ukraińską dzicz spod znaku wideł i siekiery na Kresach II Rzeczpospolitej?

Przekład tej pracy to była niezwykle ciężka i bardzo żmudna praca, i jak zwykle ku chwale Ojczyzny, ale o tyle pożyteczna, że sam dowiedziałem się z niej bardzo wielu rzeczy, o których nie miałem pojęcia. I to chyba jedyna pociecha z tej pracy.

To co zrobiłem do tej pory i robię nadal, sam nie wiem nawet dlaczego, powinny robić przecież uniwersyteckie instytuty naukowe, które niestety w obecnej Polsce, mają to głęboko w dupie. I wcale nie zamierzam przepraszać za to ostatnie zdanie,  za pomocą którego nazwałem ich kurewstwo po imieniu, bo w końcu ktoś musiał to zrobić, gdy reszcie nie staje po temu odwagi. I mam głęboko w czterech literach wszystkich, którzy z powodu zastosowania przeze mnie takowego sformułowania, poczują się zniesmaczeni, a nawet nieświęcie oburzeni, tym barwnym określeniem, akademickich alfonsów i prostytutek, którzy sami udowadniają od 35 lat trwania bękarciego tworu o nazwie CZARCIEJ ERPE, i to nieustająco, że solidnie na takie właśnie imię, ukazujące w całej pełni i ch prawdziwe charaktery, gorliwie zapracowali.

Mam jeszcze cale mnóstwo znakomitych prac dotyczących ukraińskiego ludobójstwa na Kresach w języku angielskim, których w tymże języku ukazało się więcej, niż przez prawie 80 lat Polsce, oraz powojennej współpracy ukraińskich zbrodniarzy wojennych z OUN - UPA i SS Galizien z CIA, MI6, jak i z samą administracją rządową w Waszyngtonie przez 70 lat po zakończeniu drugiej wojny światowej, czyli przez cały okres trwania tzw. ,,zimnej wojny'',  których to współpraca wszystkich bez wyjątku emigracyjnych środowisk ukraińskich nacjonalistów, z takimi osobami jak Ronald Reagan i George Bush senior, należała do najowocniejszych, w całej ich historii, i które to środowiska ukraińskiej, nazistowskiej diaspory w USA, obaj ci prezydenci Stanów Zjednoczonych hołubili, jako swoich najlepszych i zarazem najwierniejszych sojuszników i pretorian Wielkiego Brata zza Wielkiej Wody, co trwa zresztą nieprzerwanie do dnia dzisiejszego. I w skali politycznej ważności dla amerykańskich kręgów globalnej władzy, ukraińska emigracja, zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i Kanadzie, była zawsze o wiele ważniejsza, niż Polonia amerykańska, mogłaby kiedykolwiek, o takiej pozycji sobie choćby pomarzyć, jaką posiadali i posiadają za oceanem do chwili obecnej Ukraińcy.

 

 

 

Jacek Boki 

*****

ABN Międzynarodówka Faszystowska, Destabilizacja ZSRR i odrodzenie faszyzmu na Ukrainie

Do krótkotrwałego skandalu doszło w Kanadzie 22 września 2023 roku, kiedy to podczas wizyty w tym kraju, prezydenta Ukrainy Wołodymyra Zełenskiego w kanadyjskiej Izbie Gmin, spiker parlamentu Anthony Rota publicznie, gorąco powitał i przedstawił zgromadzonym,obecnego w tym dniu na sali parlamentu Kanady, w której znalazł się zresztą na osobiste zaproszenie samego pana Roty, 98-letniego weterana hitlerowskiej dywizji Waffen SS „Galizien” - Jarosława Hunkę,jako niezłomnego bojownika z rosyjskim komunizmem w okresie drugiej wojny światowej, pozdrawiającego po tym hucznym powitaniu jego osoby, zgromadzonych w sali parlamentu Kanady, deputowanych i zaproszonych gości, którzy owacją na stojąco, wraz z Zełenskim, premierem Justinem Trudeau i wszystkimi parlamentarzystami, hucznie powitali w swoich progach i oddali hołd temu zbrodniarzowi wojennemu, jako rzekomemu bohaterowi, który będąc członkiem zbrodniczej dywizji SS Galizien, od samego początku jej istnienia, pod chwilowo tylko,zmienioną, wyłącznie ze względów propagandowych nazwą tej niemieckiej dywizji Waffen SS, na Ukraińską Armię Narodową, w której szeregach walczył rzekomo za wolną Ukrainę, z Rosją podczas II wojny światowej, a w rzeczywistości w obronie i to do samego końca III Rzeszy i Adolfa Hitlera, trwała wiele minut. Ukraińsko-kanadyjski uczony, profesor Iwan Kaczanowski szybko odkrył prawdziwą przeszłość Hunki, ponieważ powszechnie wiadomo, że Ukraińska Armia Narodowa była w rzeczywistości ukraińską 14. Dywizją Waffen SS „Galizien”, której nazwę zmieniono, zaledwie na kilka tygodni przed końcem II wojny światowej. Żydowski Amerykanin ukraińskiego pochodzenia, dziennikarz Lew Golinkin, który próbował zdemaskować pomniki wzniesione ku czci Waffen SS „Galizien”, OUN/B i UPA w Kanadzie i USA przez ukraińską diasporę, podchwycił tę historię i, w sposób zaskakujący dla wszystkich, otrzymał w końcu kilka dni na ujawnienie tego trwającego wiele dziesięcioleci procederu w mediach głównego nurtu. Na skutek tych działań, Spiker izby niższej parlamentu Kanady został zmuszony do złożenia rezygnacji ze swego stanowiska, chociaż na początku ,,Jego Wysokość’’ Rząd Kanady, odrzucił negatywne reakcje w tej sprawie. Premier Kanady Justin Trudeau w swojej odpowiedzi, stwierdził wówczas jedynie, że jego rząd i Kanada niezłomnie wspierają Ukrainę, tak jak czynili to dotychczas.

 

Największy z jastrzębi w rządzie Trudeau, wicepremier Chrystia Freeland, która często wychwalała swojego dziadka Mychajło Chomiaka, ukraińskiego nazistę, kolaboranta Hitlera i została sfotografowana, machając czerwono-czarną flagą ludobójczej OUN-UPA, pozostała w tej sprawie całkowicie niewzruszona. Potężne kanadyjskie lobby ukraińskie przez krótki czas padło ofiarą własnego sukcesu. Przywykłe do odporności na krytykę gloryfikacji przez nie, ukraińskich, nazistowskich zbrodniarzy wojennych. W następstwie skandalu „Nazigate” ujawniono, że rząd kanadyjski przekazał grupom frontowym OUN ponad 2 miliony dolarów, a Uniwersytet Alberty i jego Kanadyjski Instytut Studiów Ukraińskich posiadały kilkanaście fundacji nazwanych imionami weteranów Waffen SS i innych ukraińskich faszystów i kolaborantów III Rzeszy, w tym Jarosława Hunki. Edmonton w Kanadzie, siedziba Uniwersytetu Alberty, jest także domem dla pomników ku czci Waffen SS „Galizien” i mitycznego „Hołodomoru”. Było to miejsce wielu uroczystości związanych z oddawaniem hołdu Stepanowi Banderze, OUN/B, UPA i Waffen SS „Galizien”. Kanadyjskie pomniki ku czci ukraińskich nazistów, są budowane na koszt podatników i przewrotnie usprawiedliwiane, jako celebrowanie wielokulturowego dziedzictwa Kanady. Niszczenie tych pomników jest uważane... za przestępstwo z nienawiści.  

40 lat temu, również w Stanach Zjednoczonych miała miejsce seria skandali związanych z lobby ukraińskim, o których szybko zapomniano wraz z zakończeniem zimnej wojny. The Village Voice zdemaskował faszystowskiego zbrodniarza wojennego Stepana Banderę, Mykołę Łebedia, byłego szefa wywiadu Służby Bezpeky OUN - Bandery, notorycznego, zwyrodniałego oprawcę, który kierował programami zabójstw OUN/B, żyjącego szczęśliwie w Nowym Jorku pod ochroną CIA. Dziennikarze zdemaskowali także Światową Ligę Antykomunistyczną, która zrzeszała w swoich szeregach handlarzy narkotyków, faszystowskich masowych morderców z Azji i Ameryki Łacińskiej, powiązanych... z byłymi hitlerowskimi kolaborantami z całej Europy Wschodnie na czele, pod przewodnictwem ABN, czyli samego Jarosława Stećki, a także konserwatywnymi politykami w USA i Europie. Jarosław Stećko i jego żona Sława zostali zaproszeni na spotkanie w Kongresie Stanów Zjednoczonych, oraz z prezydentem Ronaldem Reaganem i wiceprezydentem Georgem Bushem w lipcu 1983 roku. Rok wcześniej natomiast, w 1982 roku, Kongres Stanów Zjednoczonych wywiesił czerwono-czarną flagę OUN-UPA, nad budynkiem Kapitolu USA w Waszyngtonie. 

 

Następnie w 1988 roku dziennikarz Russ Bellant, który spędził kilka lat infiltrując spotkania ABN, kontrolowanego przez OUN/B, lobby ukraińskie i pozostałości rumuńskiej Żelaznej Gwardii, ujawniając trwający od kilkudziesięciu lat sojusz Partii Republikańskiej z faszystowskimi emigrantami w ramach jej republikańskiej Rady Grup Dziedzictwa. Ośmiu członków kampanii prezydenckiej George’a Busha seniora, zostało zmuszonych do rezygnacji, w tym ukraińsko-amerykańscy członkowie OUN/B - Bohdan Fedorak i Ignatius M. Billinsky. Fedoraka odwiedzali zarówno prezydent Ronald Reagan w 1984 roku, jak i George Bush w 1988 roku. Bush pokiwał wówczas głową z pełną aprobatą, gdy Fedorak narzekał w jego obecności na potrzebę, jak najszybszego powstrzymania Biura Dochodzeń Specjalnych Departamentu Sprawiedliwości, wobec trwającej kampanii, mającej na celu ściganie nazistowskich zbrodniarzy wojennych. Po śmierci Stećki, to właśnie Fedorak został szefem rządu OUN/B na uchodźstwie.

 

Wiceprezydent George Bush, wita w Białym Domu swego serdecznego przyjaciela...  Jarosława Stećkę

 

 

Był to okres, w którym ukazała się książka Christophera Simpsona - „Blowback”, na temat wykorzystania przez amerykański wywiad, w interesie Stanów Zjednoczonych byłych nazistowskich zbrodniarzy wojennych, w tym ukraińskich kolaborantów III Rzeszy i Adolfa Hitlera. Takie szokujące doniesienia, jakie docierały przez krótki czas do amerykańskiej opinii publicznej, zostały błyskawicznie stłumione przez prasę głównego nurtu, a następnie w dużej mierze zapomniane wraz z końcem „zimnej wojny”. W międzyczasie, zanim prezydent George Bush odszedł ze stanowiska, OUN/B przeniosła swoją siedzibę z Monachium do Kijowa, a prasa ukraińska była zajęta publikowaniem propagandy OUN. Ukraina wkrótce stała się domem dla wielu ruchów faszystowskich z całego świata, inspirowanych dziedzictwem OUN. W 2004 roku „pomarańczowa rewolucja” wyniosła do władzy Wiktora Juszczenkę. Jego żona Kateryna (jej panieńskie nazwisko brzmiało Chumaczenko) była członkinią zdominowanej przez OUN/B diaspory ukraińsko-amerykańskiej i służyła w administracji prezydenta Ronalda Reagana. Jej mentorem był Lew Dobriański, który zdominował lobby ukraińskie w USA, Ruch Narodów Zniewolonych i współtworzył Fundację Pamięci Ofiar Komunizmu. Po zamachu stanu na Ukrainie w 2014 roku, kiedy neonazistowskie grupy paramilitarne zapewniły odpowiednią siłę do obalenia prezydenta Wiktora Janukowycza, szokujące prawdy ujawnione w latach 80 dwudziestego wieku, stały się bardziej aktualne, niż kiedykolwiek wcześniej. Nowe pokolenia badaczy zaczęły odnajdywać stare księgi, aby zrozumieć ukrytą historię faszyzmu na Ukrainie. Ziarna zamachu stanu z 2014 roku, zostały zasiane już na początku lat 90.

 

Macki ukraińskiego lobby rozciągają się na cały świat. OUN/B udało się zachować bardzo wysoki stopień wpływu na to lobby, a w wielu przypadkach całkowitą nad nim kontrolę. Sporządziłem jego częściową listę, która z pewnością będzie mimo to, niekompletna. Na poziomie międzynarodowym istnieje Światowy Kongres Ukraińców, pierwotnie nazywany Światowym Kongresem Wolnych Ukraińców, założony w 1967 roku, w tym samym roku co Światowa Liga Antykomunistyczna (WACL). Istnieje również Międzynarodowa Rada Wsparcia Ukrainy, pierwotnie Światowy Front Wyzwolenia Ukrainy. W Wielkiej Brytanii istnieje Stowarzyszenie Ukraińców w Wielkiej Brytanii, Front OUN/B, który utworzył tajne muzeum Stepana Bandery w Nottingham, które później zostało przeniesione do Londynu. W Wielkiej Brytanii istnieje także Federacja Ukraińców. W Australii istnieje Australijska Federacja Organizacji Ukraińskich, na której czele stoi były światowy szef OUN/B Stepan Romaniw. W Kanadzie istnieje UCC, Ukraińsko-Kanadyjski Kongres, na który wpływa OUN, a także Liga Ukraińskich Kanadyjczyków, Front OUN/B. CYM, Ukraińskie Stowarzyszenie Młodzieży, jest młodzieżowym oddziałem UKC. Oddziały młodzieżowe od dawna odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu OUN/B. Pokolenie Banderowców od najmłodszych lat było indoktrynowane w grupie młodzieżowej SUM i organizacji harcerskiej Płast i odtwarzało te grupy na emigracji. Bez grup młodzieżowych ruch OUN/B, dawno by wymarł ze starości. Zamiast tego udało im się indoktrynować swoje dzieci i wnuki. Na samej Ukrainie dzieci przechodzą nie tylko indoktrynację, ale także szkolenia paramilitarne na obozach letnich.

W Stanach Zjednoczonych istnieje UCCA, czyli Komitet Ukraińskiego Kongresu w Ameryce, na który OUN/B wywierała silny wpływ aż do 1980 roku, kiedy to OUN/B przeprowadziła jego całkowite, udane przejęcie, którego pomysłodawcą był Askold Łozynskyj. UCCA ma oddział propagandowy, Ukraińską Narodową Służbę Informacyjną. OUN/B kieruje także grupą frontową ODFFU, Organizacją Obrony Czterech Wolności Ukrainy, założoną w 1946 roku. Grupą młodzieżową lobby ukraińskiego jest Ukraińsko-Amerykańskie Stowarzyszenie Młodzieży. W USA istnieje co najmniej pięć obozów letnich, prowadzonych przez OUN/B. W USA lobby ukraińskie było i jest częścią rozległej sieci prawicowych lobby i ośrodków doradczych, takich jak Fundacja Heritage, Koalicja na rzecz Pokoju Przez Siłę, Rada ds. Polityki Narodowej i Rady Atlantyckiej. Jest także sprzymierzona ze wszystkimi faszystowskimi grupami emigracyjnymi (chorwackimi ustaszami, węgierskim Arrow Crossem (Strzelistym Krzyżem), rumuńską Żelazną Gwardią itp.), zarówno na świecie, jak i w kraju, za pośrednictwem ABN, Ruchu Narodów Zniewolonych i Rady Grup Dziedzictwa Republikanów. Przez lata, które upłynęły od exposé Bellanta, lobby ukraińskie również zbudowało bliskie powiązania z Partią Demokratyczną. W każdym kraju, w którym działa OUN/B, jej grupa lobbystyczna to grupa parasolowa złożona z kilkudziesięciu organizacji członkowskich, takich jak Waffen SS „Galizien” i grupy weteranów UPA. Prowadzą centra kulturalne w różnych miastach, które wychwalają przywódców OUN/B, takich jak Stepan Bandera i Roman Szuchewycz. Są spokrewnieni z Cerkwią greckokatolicką i elementami ukraińskiej cerkwi prawosławnej. Mają własne zespoły muzyczne, zespoły teatralne i towarzystwa literackie. Ukraińscy nacjonaliści mają swój własny kalendarz świąt, który gromadzi ich półregularnie. Urodziny Stepana Bandery przypadają 1 stycznia, a rocznica jego śmierci 15 października. 30 czerwca świętują Deklarację Niepodległości Ukrainy ogłoszoną przez OUN/B we Lwowie tego właśnie dnia 1941 roku. Trzeci tydzień lipca, to z kolei Tydzień Narodów Zniewolonych, świętują także rocznicę założenia UPA – 14 października 1942 roku. Ubierają się w ukraińskie stroje ludowe lub w mundury grup młodzieżowych w stylu Hitlerjugend, śpiewają, czytają wiersze i wystawiają przedstawienia, aby w ten sposób uczcić wszystkie te najważniejsze dla nich rocznice.

 

 Lew Dobriansky

 

 

Kluczową postacią zarówno w UCCA, jak i w Narodowym Komitecie Narodów Zniewolonych (NCNC) był Lew Dobriansky, którego przedstawiłem pod koniec części 3 tej serii, kiedy brał on udział w odsłonięciu pomnika Stepana Bandery w Ellenville w stanie Nowy Jork, w siedzibie obozu letniego OUN /B. Dobriansky był weteranem wywiadu wojskowego i urodził się w Ameryce. Nie jest jasne (żadne z moich źródeł nie omawiało jego dzieciństwa ani przeszłości jego rodziców), ale wydaje się prawdopodobne, że jego rodzice należeli przed wojną do diaspory popierającej OUN w USA. W każdym razie w 1948 roku Dobriansky został doradcą politycznym UCCA i stopniowo wchodził w orbitę OUN/B. Pozostał członkiem rezerwy wywiadu wojskowego, pełniąc funkcję profesora ekonomii na Uniwersytecie Georgetown – szkole, która odegrała kluczową rolę w szkoleniu amerykańskich kadr okresu „zimnej wojny”, do przyszłej pracy w CIA lub Departamencie Stanu. Dobrianksy był także członkiem Young Americans for Freedom, prawicowej grupy, która zasiała nasiona późniejszej kontrrewolucji Reagana. Uważa się, że Dobriansky odegrał kluczową rolę w pomaganiu wyznawcą Moona – sekty wspieranej przez koreańską CIA, która była kluczowym graczem w WACL. Mooniści wykorzystali przekupstwo i handel ludźmi w celach seksualnych, aby wywrzeć ogromny wpływ na Kongres w wyniku zjawiska znanego jako skandal Koreagate. Pierwotnie Dobriansky był neutralny w sprawie rozłamu między OUN/B na czele z Banderą i Stećką, a wspieraną przez CIA UHWR (Ukraińską Najwyższą Radą Wyzwolenia), na czele której stał Mykoła Łebed, według opinii samego amerykańskiego wywiadu - notoryczny sadysta i nazistowski kolaborant Hitlera. Łebed zalecił, aby Dobriański wraz z innym weteranami wywiadu wojskowego i członkiem OUN Walterem Dusznykiem, stanęli na czele ukraińskiej sekcji Głosu Ameryki

Dobriansky zwrócił na siebie uwagę CIA, kiedy przechwalał się, że UCCA ma bezpośredni kontakt z „ruchami oporu” za żelazną kurtyną, co porównał do ideologicznej bomby atomowej. W 1952 roku CIA wysłała Dobrianskiego i Dusznyka z misją rozpoznawczą do Europy, aby sprawdzić, czy istnieje sposób zjednoczenia rosyjskich faszystowskich emigrantów, którzy dołączyli do armii Własowa, i ukraińskich emigrantów OUN/B dla AMCOMLIB dyrektora operacyjnego CIA Franka Wisnera. Dobriansky poddał się z obrzydzeniem, stwierdzając, że CIA jest pełna „Russia Firsters”. W latach 1957-1958 Dobriansky wykładał w National War College. W styczniu 1958 roku Dobriansky został mianowany podpułkownikiem Rezerwy Armii Stanów Zjednoczonych i przydzielony do 352 Dowództwa Spraw Obywatelskich, którego zadaniem było planowanie awaryjne, instalacji amerykańskich marionetkowych państw w następstwie inwazji na Bliskim Wschodzie. W międzyczasie Dobriansky był także zajęty na Kapitolu, jako konsultant Komisji Izby Reprezentantów ds. Badania Agresji Sowieckiej i składał zeznania na temat zagrożenia komunistycznego przed Komisją ds. Działalności Antyamerykańskiej Izby Reprezentantów. W 1962 roku Allen Dulles wraz z zastępami luminarzy wysłuchał wykładów Dobriansky'ego na temat Wojny Psychologicznej w Fort Meade.

 

 

 Allen Dulles - Szef Biura Służb Strategicznych Stanów Zjednoczonych, a potem pierwszy dyrektor CIA. Amerykański mesjasz ukraińskich nazistów, kolaborantów Adolfa Hitlera i III Rzeszy, zwyrodniałych zbrodniarzy wojennych z OUN - UPA i SS Galizien

 

Największym triumfem Dobriansky'ego było napisanie i przyjęcie rezolucji dotyczącej Narodów Zniewolonych, którą prezydent Eisenhower podpisał, jako ustawę 17 lipca 1959 roku. „Narody Zniewolone” były odniesieniem do państw świata socjalistycznego. Praca na rzecz społeczeństwa zamiast napełniać kieszenie międzynarodowych korporacji była, według propagandy zimnej wojny, najgorszą formą niewolnictwa, jaką można sobie wyobrazić, a cały świat komunistyczny był postrzegany, jako jeden gigantyczny obóz jeniecki. Faszystowscy emigranci, którzy pomogli nazistom zniewolić własny naród i dokonać ludobójstwa, byli teraz uważani za bojowników o wolność i bohaterów. Na przykład na Ukrainie naziści pojmali 2,5 miliona ludzi w celu wykorzystania ich do pracy przymusowej i zabili ponad milion cywilów. Celowo zagłodzili na śmierć 3,5 miliona więźniów Armii Czerwonej, z których wielu było Ukraińcami. Ukraińscy nacjonaliści przedstawiają się, jako ruch wyzwolenia narodowego, ale są gotowi zamienić Ukrainę w kolonię, którą każde imperium będzie mogło wyzyskiwać i ostatecznie zniszczyć, pod warunkiem że imperialistami są Niemcy, Brytyjczycy lub Amerykanie z Zachodu, a nie Rosjanie.

 

Rezolucja Narodów Zjednoczonych zinstytucjonalizowała tę mitologię zimnej wojny, która demonizowała świat komunistyczny i wybielała historie byłych nazistowskich kolaborantów III Rzeszy, którzy stali się teraz „bojownikami o wolność”. Nawet „zimny wojownik”, taki jak Dean Rusk, uważał, że to „jeden z najdzikszych rodzajów zimnej wojny, jaki kiedykolwiek widziano”. Co roku Ruch Narodów Zniewolonych wzywał nie tylko do rozwiązania Układu Warszawskiego, ale także do demontażu samego Związku Radzieckiego. Mało tego, chcieli także rozczłonkować Rosję, „wyzwalając” kraje, które istniały jedynie w niezrealizowanych planach szefa hitlerowskiego Ostministerium Alfreda Rosenberga, jak „Idal Ural” i „Kossacka”. W 1960 roku utworzono Narodowy Komitet Narodów Pojmanych, którego przewodniczącym został Lew Dobrianski. Jego współzałożycielem był Lee Edwards, bardzo wpływowy gracz na prawicowej scenie politycznej. Również w 1960 roku Dobriansky nakłonił Eisenhowera do podpisania planu budowy pomnika Tarasa Szewczenki, XIX-wiecznego ukraińskiego poety, który uczynił ukraiński językiem literackim, co zainspirowało narodziny ukraińskiego nacjonalizmu. Pomnik doprowadził do sporu między Łebediem a Dobriańskim w sprawie tego, czy OUN/B, czy UHWR złożą pod pomnikiem ukraińską ziemię.

W 1965 roku Dobriansky otwarcie demaskował poparcie CIA dla Prologu, podczas gdy Łebed domagał się wywarcia przez CIA nacisku na Dobriansky'ego, aby ten się w końcu zamknął. Rok wcześniej Dobriansky był wiceprzewodniczącym Wydziału ds. Narodowości Partii Republikańskiej, podczas kampanii prezydenckiej Barry’ego Goldwatera. Dobriansky pozostał kluczową postacią w Radzie Grup Dziedzictwa Republikanów, która wykorzystywała faszystowskich emigrantów z Europy Wschodniej, aby uzyskać poprzez nich, głosy w ich społecznościach etnicznych. Program powstał podczas kampanii Eisenhowera w 1952 roku i został w pełni zinstytucjonalizowany po zwycięstwie Nixona w kampanii w 1968 roku. Dobriansky był kluczowym członkiem amerykańskich oddziałów Światowej Ligi Antykomunistycznej, ACWF i USCWF. Był blisko Stefana Possony'ego, który twierdził, że jest odpowiedzialny za niesławną SDI (Strategiczną Inicjatywę Obronną) Reagana, czyli program „Gwiezdnych Wojen”, co z perspektywy czasu stanowi bardzo drogi sposób napełnienia kieszeni kompleksowi wojskowo-przemysłowemu, pracującemu nad super broniami, które 40 lat później okazują się nadal niemożliwe do wyprodukowania. Postrzegana, jako operacja psyop, przeciwko Związkowi Radzieckiemu, mogła odnieść sukces w terroryzowaniu pozbawionego kręgosłupa Michaiła Gorbaczowa. Possony był także ekspertem w dziedzinie panturkizmu i Ligi Prometejskiej, który niewątpliwie odegrał zakulisową rolę w zbrojeniu fundamentalistycznego islamu przez Stany Zjednoczone. Przez dziesięciolecia Dobriansky był najważniejszym lobbystą OUN/B w USA. Na przykład Dobriansky’emu w końcu udało się uzyskać wizę do USA, dla Jarosława Stećki w 1958 roku.

 

Prezydent Ronald Reagan rozpoczął swoją kampanię prezydencką, od etnicznego Święta Pracy, mającego bliskie powiązania z tzw. ruchem narodów zniewolonych, w którym wziął osobisty udział. Po swoim wyborze na stanowisko prezydenta Stanów Zjednoczonych, Reagan nagrodził Lwa Dobrianskiego,za jego poparcie w trakcie kampanii, wśród społeczności ukraińskiej w Stanach, mianując go ambasadorem USA na Bahamach, gdzie ten zablokował szereg spraw dotyczących egzekwowania praw antynarkotykowych, które mogły zakłócić przemyt narkotyków, którym to procederem na masową skalę, zajmowali się wówczas jego sojusznicy z WACL, w czasie poprzedzającym słynną aferę Iran/Contras. Kariera Dobriańskiego jest przykładem głębokiej polityki w stylu ukraińsko-amerykańskim, łączącej świat wojska, wywiadu, środowiska akademickiego, organizacji pozarządowych, lobbingu politycznego, faszyzmu i narkotyków. Jego córka Paula Dobriansky, która zasiadała w Radzie Bezpieczeństwa Narodowego prezydenta Reagana, została wpływową urzędniczką Departamentu Stanu, pełniąc funkcję podsekretarza ds. globalnych George'a W. Busha w chwili śmierci ojca w 2008 roku. Była także członkinią PNAC (Project for the New American Century ). Należała do grona wielu Amerykanów pochodzenia ukraińskiego, ściśle powiązanych z lobby ukraińskim, którym za czasów Reagana i Busha powierzono wpływowe stanowiska w rządzie. Dziś Paula Dobriansky zasiada w Radzie Atlantyckiej.

 

 

 Paula J. Dobriansky, córka Lwa Dobrianskiego, amerykańska nazistka, ukraińskiego pochodzenia. Oto jej pełny biogram, jak wysoko w hierarchii władzy Stanów Zjednoczonych zasiada dziś ta córka ukraińskiego pogrobowca ludobójców z OUN - UPA i SS Galizien, i jakie stanowiska piastuje w najważniejszych instytucjach władzy w USA.  

 

,,Ambasador dr Paula J. Dobriansky jest ekspertem ds. Polityki zagranicznej i dyplomatą specjalizującym się w sprawach bezpieczeństwa narodowego. Jest wykładowcą w projekcie Future of Diplomacy w JFK Belfer Center for Science and International Affairs na Uniwersytecie Harvard oraz wiceprzewodniczącą Scowcroft Center for Strategy and Security (Atlantic Council).  W latach 2010 - 2012 ambasador Dobriansky była starszym wiceprezesem i globalnym szefem rządu i spraw regulacyjnych w Thomson Reuters. Na tym stanowisku była odpowiedzialna za zaprojektowanie i wdrożenie korporacyjnego podejścia w Waszyngtonie i innych kluczowych stolicach na całym świecie. W tym czasie została również mianowana Distinguished National Security Chair w U.S. Naval Academy. Ambasador dr Paula J. Dobriansky  pełniła funkcję podsekretarza stanu ds. globalnych w latach 2001–2009. Wśród jej głównych osiągnięć była założenie i kierownictwo światowych forów ds. Problemów USA-Indie, USA-Chiny i USA-Brazylia, które posunęły naprzód kluczowe prace i współpracę międzynarodową w zakresie środowiska, energii, zdrowia, rozwoju i kwestii humanitarnych. Ponadto była szefem delegacji i głównym negocjatorem w zakresie polityki klimatycznej USA. Ambasador dr Paula J. Dobriansky, członek Council on Foreign Relations oraz American Academy of Diplomacy, zasiada w Radzie ds. Polityki Obronnej oraz w Radzie ds. Polityki Zagranicznej Sekretarza Stanu.'' 

https://wsb.edu.pl/wplyw-polityki-zagranicznej-usa-na-przyszlosc-partnerstwa-transatlantyckiego/biogram-ambasador-dobriansky

 

 

Oprócz pracy w charakterze szpiegów i tworzenia lobby, przyjaznej OUN i ukraińskiej diasporze, udało się także przejąć kontrolę nad badaniami akademickimi na Ukrainie. W latach 80. ich zniekształcony pogląd na historię stał się akceptowaną wersją głównego nurtu. Ci ukraińscy uczeni, którzy odmówili wybielania historii OUN/B, UPA i dywizji Waffen SS „Galizien”, jak John-Paul Himka i Per Anders Rudling, stali się , w latach 90, pariasami wśród swoich rodaków, za ujawnienie roli OUN/B w Holokauście. Cały obszar badań terenowych był w pewnym stopniu pomysłem CIA, mającym na celu prowadzenie walki w okresie trwania zimnej wojny. Podobnie jak wcześniej Brytyjczycy, Imperium Amerykańskie będzie potrzebowało armii ekspertów. Harvard i Yale są znane ze swoich powiązań z CIA. Na Harvardzie działa HURI, Ukraiński Instytut Badawczy Harvardu założony w 1973 roku. HURI promował ukraińskie narracje nacjonalistyczne i demonizował Związek Radziecki. Mykoła Łebed przez całe życie przepisywał i fałszował akta OUN/B i UPA, a kiedy Łebed zmarł, przekazał swoje dokumenty HURI. W latach 90. HURI zaprosił Wołodymyra Wiatrowycza do studiowania tej wybielonej historii. Od tego czasu zyskał on sławę na Ukrainie, jako „destruktor Holokaustu” i gloryfikator OUN-UPA. Stanął na czele niesławnego UINP, Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej i napisał ukraińskie ustawy likwidujące instytucje komunistyczne i wprowadzające m.in. przepisy zabraniające krytykowania OUN-UPA lub dywizji Waffen SS Galizien, czy wychwalania Związku Radzieckiego.

 

W Kanadzie działa Kanadyjski Instytut Studiów Ukraińskich (CIUS) przy Uniwersytecie Alberty, założony w 1976 roku. Wydaje książki, które wybielają rolę OUN-UPA w ludobójstwie dokonanym na Ukrainie, na Żydach, Polakach i innych narodowościach w okresie drugiej wojny światowej. CIUS nawiązał współpracę z Towarzystwem Naukowym imienia Tarasa Szewczenki, aby stworzyć ukraińską narrację, pod redakcją czołowego ukraińskiego nazistowskiego kolaboranta czasu wojny, Wołodymyra Kubijowicza, który odegrał główną rolę w utworzeniu 14. Dywizji Waffen SS „Galizien”. Encyklopedia przedstawiała historię Ukrainy popierającą OUN/B i nie znalazł się w niej żaden wpis, na temat zorganizowanych przez OUN – UPA, masowych mordów popełnionych przez nią na Ukrainie. Jak wspomniałem we wstępie, CIUS posiada ponad 2 miliony dolarów w funduszach, nazwanych na cześć kilkunastu ukraińskich faszystów, kolaborantów Hitlera, w tym Kubijowycza. Bardziej ekstremalny niż HURI czy CIUS jest zdominowany przez OUN/B, tzw. Wolny Uniwersytet Ukrainy (UWU), który mieścił się w Monachium i miał filię w Nowym Jorku. Wielu jego profesorów było przywódcami OUN, weteranami UPA i weteranami Waffen SS „Galizien”. Szokującym jest również to, że bardzo wielu ukraińskich zbrodniarzy wojennych, zostało profesorami uniwersyteckimi na prestiżowych uniwersytetach amerykańskich i kanadyjskich.

 

Jak stworzono mit Wielkiego Głodu na Ukrainie

W latach 80. dominacja ukraińskich nacjonalistów w środowisku akademickim, została wykorzystana do rozpoczęcia kampanii mającej na celu uznanie głodu na Ukrainie, za umyślne ludobójstwo dokonane przez Związek Radziecki. Nazwali go Hołodomorem, aby przeciwstawić się w ten sposób, popularności terminu Holokaust. Jak pamiętamy, OUN działała wtedy wyłącznie na terenie ówczesnej Polski, podczas głodu, który miał miejsce w całym Związku Radzieckim w czasie trwania przymusowej kolektywizacji. Sami tego nigdy nie doświadczyli i wykorzystywanie tego do usprawiedliwienia swoich zbrodni podczas wojny, było ze strony ukraińskich nazistów, całkowicie cynicznym chwytem, za którym z ich strony nie istniało żadne współczucie dla jakichkolwiek ofiar głodu na sowieckiej Ukrainie. Aby jeszcze mocniej udramatyzować Hołodomor, oparli się na zdjęciach wykorzystanych w antyradzieckiej kampanii propagandowej prasy Hearsta, która była echem wcześniejszej nazistowskiej, niemieckiej kampanii propagandowej z lat trzydziestych XX wieku. Zanim prasa Hearsta opisała głód, ten już się skończył, a zdjęcia, które wykorzystała do jego zilustrowania, pochodziły w rzeczywistości ze znacznie wcześniejszego głodu, podczas rosyjskiej wojny domowej z lata 1917 - 1922. Zdjęcia zostały przypisane dziennikarzowi Thomasowi Walkerowi, który w rzeczywistości był zbiegłym skazańcem i fałszerzem Robertem Greenem. Jego relacje na temat głodu zostały zdemaskowane, jako równie fałszywe przez innych Amerykanów, którzy byli wówczas w Związku Radzieckim. W tamtym czasie Sowieci nie pozwolili żadnemu amerykańskiemu dziennikarzowi swobodnie wędrować po Ukrainie. Prasa amerykańska zdemaskowała to oszustwo już w latach trzydziestych XX wieku, jednak Harvard i Uniwersytet Alberty, nadal wykorzystywały i wciąż wykorzystują te całkowicie fałszywe zdjęcia i fałszywe konta w swojej kampanii, mającej na celu uznanie Hołodomoru za ludobójstwo w latach osiemdziesiątych. Korzystając z tych zdyskredytowanych zdjęć, nakręcili nawet film dokumentalny pt. „Żniwa rozpaczy”. Wydali książki na ten temat. Mieli nadzieję, że Hołodomor stanie się częścią kanadyjskiego programu nauczania. Niestety, 40 lat później mit Wielkiego Głodu wciąż żyje, propagowany przez pozbawionych skrupułów naukowców, takich jak Timothy Snyder. Kanada ogłosiła niedawno plany włączenia Hołodomoru do programów szkolnych i realizuje projekt autobusu Hołodomor o wartości 400 000 dolarów, który ma podróżować po kraju w ramach propagandy społecznej.

 

Prolog 

 

 

 

Mykoła Łebed - Szef ludobójczej Służby Bezpeky OUN - Bandery. Człowiek, o którym nawet jego amerykańscy kuratorzy w opiniach wystawianych na jego temat swoim przełożonym, pisali bez ogródek, że jest to zajadły nazista, socjopata i zwyrodniały sadysta, nie posiadający żadnej ludzkiej empatii.

Frontonowa agencja, stworzona przez CIA - Prolog Research Corporation, na której czele stał Mykoła Łebed, były szef oddziału wywiadu OUN/B, straszliwej Służby Bezpeky. Prolog był najbardziej prestiżową ukraińską instytucją intelektualną i kulturalną okresu zimnej wojny. Prolog publikował wszystkich czołowych ukraińskich poetów, intelektualistów i naukowców i niewielu zdawało sobie sprawę, że w rzeczywistości jest to frontowa agenda stworzona przez CIA. W czasie wojny Łebed szkolił swoich ludzi w szkole gestapo w Zakopanem, porywając przypadkowych Żydów i torturując ich, aż do złożenia przez nich fałszywych zeznań, aby następnie ich po prostu zamordować. Kierował także programem zabójstw OUN/B, którego celem byli rywale polityczni i podejrzani o zdradę. W 1949 roku CIA nielegalnie przemyciła go do Stanów Zjednoczonych, aby mógł kierować tam, wspieraną przez CIA frakcją OUN/B UHWR. Stary sojusznik Łebedia, Iwan Hrynioch, pozostał w Monachium, aby kierować tamtejszym oddziałem Prologu, który miał do swojej dyspozycji ogromną prasę, szerzącą propagandę CIA.

Począwszy od 1960 roku CIA szkoliła Anatola Kamińskiego w zakresie wykrywania potencjalnych informatorów. Wkrótce Kamiński zarządzał całą siecią informatorów, którzy przeprowadzali wywiady z osobami przybywającymi z sowieckiej Ukrainy, w celu zebrania informacji i rekrutacji ewentualnych agentów. W 1966 roku Kaminsky był dyrektorem operacyjnym Prologu. Prolog dostarczył CIA szczegółowych informacji na temat ukraińskich artystów, polityków i dysydentów. Pod koniec lat 60. na Ukrainie pojawiło się pokolenie dysydentów, których można nazwać po ukraińsku Szistdesiatnyky,czyli „pokoleniem lat 60.”. Pod wpływem Prologu i wcześniejszych odłamów nacjonalistycznych w kulturze ukraińskiej, niektórzy z nich zaczęli sympatyzować z OUN-UPA. Dysydent Walentyn Moroz zainspirował się Dmytro Doncowem i stał się zagorzałym wielbicielem OUN-UPA. Sowieci deportowali Moroza na Zachód, gdzie brał udział w marszach OUN/B, ku czci Stepana Bandery. Wielu dysydentów trafiło do więzienia, gdzie zmieszali się z weteranami UPA i zaczęli ich podziwiać, choć pozostali ponoć nadal liberałami. To tłumienie było częściowo spowodowane obawami dotyczącymi wpływu Prologu. Dla wygody „Gen 60.” przewodził jednej z dwóch głównych frakcji dysydenckich na Ukrainie odpowiedzialnych za demontaż Związku Radzieckiego na przełomie lat 80. i 90. XX wieku. Drugim był Rukh. Obie były grupami liberalnymi, które sympatyzowały z faszystami i miały z nimi powiązania. Był to sojusz, który zaowocował zamachami stanu na Ukrainie w 2004 i 2014 roku. W latach 60. na Ukrainie odrodził się także inspirowany przez OUN ruch faszystowski – Ukraiński Front Narodowy.

Oprócz wpływania na ukraiński ruch dysydencki i śledzenia go, Prolog dostarczał informacji wywiadowczych na temat KGB, a także radzieckich baz rakietowych i lotniczych. W ten sposób dostarczył Stanom Zjednoczonym informacji, które mogły zostać wykorzystane do zniszczenia Ukrainy w wojnie nuklearnej, tak jak zrobiła to UPA w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku. W 1975 roku Mykoła Łebed odszedł ze stanowiska szefa Prologu, pozostając jednak doradcą i konsultantem. W 1978 roku szefem Prologu został Roman Kupinski, ukraiński dziennikarz, który pod koniec wojny miał zaledwie rok. W 1977 roku doradca prezydenta Cartera ds. bezpieczeństwa narodowego Zbigniew Brzeziński zatwierdził rozbudowę Prologu. Brzeziński, Polak z Galicji ( Nie Polak, ale polskojęzyczny Żyd z Przemyśla – dopisek Jacek Boki), czerpał inspirację ze wspieranej przez Piłsudskiego Ligi Prometejskiej, której celem było wykorzystanie mniejszości radzieckich (ze szczególnym uwzględnieniem Ukraińców i Panturków w Azji Środkowej) do zniszczenia Związku Radzieckiego. Właściwie to sam Brzeziński finansował mudżahedinów w Afganistanie, aby sprowokować inwazję sowiecką, a strategia ta pomogła doprowadzić w końcu do upadku Związku Radzieckiego i narodzin Al-Kaidy. W latach 90. Brzeziński pisał o konieczności wprowadzenia Ukrainy w orbitę wyłącznych wpływów Zachodu, co jego zdaniem uniemożliwiłoby Rosji ponowne stanie się światową potęgą.

 

 

 

Stary trockista, towarzysz Zbigniew Brzeziński w trakcie konsultacji z towarzyszami pakistańskimi, nad kreacją oddziałów afgańskich Mudżahedinów

 

W latach 80. Prolog został rozbudowany w taki sposób, aby za jego pomocą kierować odezwy do innych mniejszości radzieckich, w tym, jak na ironię, również do sowieckich Żydów. Co najmniej już w połowie lat 70. lobby ukraińskie, lobby izraelskie i neokonserwatyści utworzyli sojusz, aby przeciwstawić się odprężeniu w relacjach ze Związkiem Radzieckim. Lobby ukraińskie i neokonserwatystów zjednoczyło członkostwo w jastrzębich ośrodkach doradczych, takich jak Amerykańska Rada Bezpieczeństwa. Lobby izraelskie miało nadzieję zniszczyć ZSRR, aby radzieccy Żydzi przenieśli się dzięki temu do Izraela. To wyjaśnia, dlaczego wiele organizacji żydowskich milczało podczas budowy na Ukrainie pomników ku czci SS Galizien. Jest to również częściowo powód, dla którego Paula Dobriansky dołączyła do PNAC i dlaczego neokonserwatywna Victoria Nuland nadzorowała neonazistowski zamach stanu na Ukrainie w 2014 roku. Oddanie sprawiedliwości tematowi powiązań syjonistów z nazistami i innymi faszystami, w tym ukraińskimi banderowcami, wymagałoby osobnego artykułu. Jednakże wspomnę przynajmniej, że ojciec Benjamina Netanjahu był sekretarzem Ze’eva Żabotyńskiego, faszystowskiego założyciela rewizjonistycznego syjonizmu, który zawarł sojusz z ukraińskim nacjonalistą Semenem Petlurą, którego siły słynęły z rzezi Żydów, podczas rosyjskiej wojny domowej. To dopiero wierzchołek góry lodowej powiązań Izraela z Ukrainą.

 

 

 

Benzion Netanjahu - ojciec obecnego premiera Izraela Benjamina Netanjahu. W młodości sekretarz Ze’eva Żabotyńskiego

 

 

Byłoby rzeczą bardzo interesującą dowiedzieć się, jaką rolę odegrał Prolog w destabilizacji bloku wschodniego na przełomie lat 80. i 90. XX wieku. Ukraińscy dysydenci tej epoki wzorowali się i utrzymywali bliskie związki z polską Solidarnością, Litwą i innymi bałtyckimi ugrupowaniami niepodległościowymi. Przynajmniej polska Solidarność była w dużym stopniu finansowana przez CIA, za pośrednictwem Watykanu. W 1985 roku Główne Biuro Rachunkowe wspomniało o Łebediu, a Biuro Dochodzeń Specjalnych Departamentu Sprawiedliwości, które zostało utworzone w celu ścigania nazistowskich zbrodniarzy wojennych mieszkających w USA, wszczęło śledztwo w sprawie Łebedia. CIA zaprzeczyła, jakoby Łebed miał jakiekolwiek powiązania z nazistami i zablokowała śledztwo OSI, które zostało po cichu umorzone w 1991 roku. W 1990 roku CIA przekazała Prologowi 1,75 miliona dolarów i rzekomo oddała kontrolę nad nim samym Ukraińcom. Prolog został sprywatyzowany i miał działać niezależnie, chociaż realistycznie rzecz biorąc, CIA utrzymywała z nim nadal tajne kontakty. Łebed często podróżował na Ukrainę po uzyskaniu przez nią niepodległości, pracując nad odrodzeniem tam faszyzmu. W 1998 roku Łebed zmarł, a jego dokumenty (w dużym stopniu sfałszowane) zostały przekazane Ukraińskiemu Instytutowi Badawczemu Uniwersytetu Harwarda.

 

W 1966 roku utworzono Światową Ligę Antykomunistyczną (WACL). Była to najbardziej złowroga i skandaliczna organizacja czasów zimnej wojny (po CIA). Jednoczyła faszystów, terrorystów, szwadrony śmierci, handlarzy narkotyków, przestępczość zorganizowaną i sekty kontroli umysłu z „szanowanymi” politykami pod sztandarem antykomunizmu. Mam na jego punkcie obsesję od dziesięciu lat, ale poświęcono mu zadziwiająco mało uwagi. Łączy w jedną całość wszystkie brudne wojny CIA, terroryzm i przemyt narkotyków. Najpotężniejszymi sekcjami WACL były kontrolowany przez Ukrainę ABN (Antybolszewicki Blok Narodów) założony w 1946 roku oraz kontrolowany przez Tajwan i Koreę Południową APACL (Azjatycka Liga Antykomunistyczna). Na czele ABN stała prawa ręka Stepana Bandery, Jarosław Stećko, który ogłosił ukraińską „niepodległość” we Lwowie 30 czerwca 1941 roku, w nadziei na założenie marionetkowego, nazistowskiego państwa ukraińskiego, wasalnego wobec III Rzeszy, takiego samego,jak Chorwacja czy Słowacja, a następnie rozpętał straszliwe pogromy we Lwowie, podczas których w sadystyczny sposób zmasakrowano 10 000 Żydów i 3000 Polaków w ciągu kilku dni. Stećko założył ABN na polecenie MI6 w 1946 roku, chociaż jego korzenie wywodziły się z wcześniejszej, wspieranej przez nazistów wersji tego samego tworu, utworzonego w 1943 roku. Następnie ABN wchłonęła zarówno Międzymorze, jak i Ligę Prometejską. ABN zjednoczyła wszystkich nazistowskich kolaborantów z Europy Środkowo-Wschodniej z wyjątkiem Rosjan. Każdy naród miał swój własny ruch faszystowski i oddziały Waffen SS, z których rekrutował potem przyszłych dywersantów i terrorystów . Na Węgrzech istniał Strzałokrzyż, w Rumunii Żelazna Gwardia, na Słowacji Gwardia Hlinka, w Chorwacji Ustasze, a w Bułgarii tzw. Legion Bułgarski. Podczas zimnej wojny, ci zbiegli zbrodniarze wojenni podawali się za legalne rządy na uchodźctwie. A ukraińska OUN/B przewodziła ABN. Był to także interesujący czas dla starych sojuszników OUN/B, chorwackich ustaszy, którzy w latach 70. przeprowadzali ataki bombowe, porwania samolotów i zabójstwa na terenie Federalnej Republiki Jugosławii. Działania Organizacji Narodów Zniewolonych, ABN, Koalicji na rzecz Pokoju poprzez etniczne filie Siły i Rady Grup Dziedzictwa Republikańskiego w dużym stopniu pokrywały się w swoich celach działania.

APACL powstał w 1954 roku po wojnie koreańskiej. Stećko i inni przywódcy ABN często podróżowali na Tajwan, aby uczestniczyć tam w spotkaniach APACL. Tajwan został stworzony przez wycofujące się z Chin kontynentalnych nacjonalistyczne siły KMT, które uciekły stamtąd przed zwycięskimi wojskami Mao, ewakuowane przez elementy amerykańskiej marynarki wojennej. W 1947 roku KMT dokonało masakry 10 000 rdzennych Tajwańczyków (Formosańczyków), którzy próbowali powstać przeciwko temu, co uważali za okupację. KMT kontrolowała także światowy handel heroiną,i to jeszcze przed II wojną światową. Partyzanci KMT założyli sklepy w Laosie i Birmie, kontrolując handel heroiną całego „złotego trójkąta”. Potężne tajwańskie „lobby chińskie” wykorzystało swoje pieniądze z narkotyków do finansowania Joe McCarthy’ego i zorganizowania jego czerwonej paniki z lat pięćdziesiątych, która była wycelowana w krytyków KMT. Z kolei Korea Południowa była brutalną faszystowską dyktaturą, utworzoną przez Amerykanów po drugiej wojnie światowej. Przy wsparciu USMIGK dokonała ludobójczej masakry dziesiątek tysięcy podejrzanych o komunizm, jeszcze na długo, przed rozpoczęciem wojny koreańskiej w 1950 roku. Największy zwolennik APACL w Korei Południowej, Park Chung Hee, przejął władzę w wyniku zamachu stanu w 1961 roku. Podczas wojny koreańskiej Stany Zjednoczone zamordowały około trzech milionów Koreańczyków, głównie cywilów, w największej w historii kampanii masowych bombardowań lotniczych, aż do czasów obecnych. Ponadto siły amerykańskie prowadziły wojnę biologiczną, głównie w dolinie Yalu, przeciwko ludności koreańskiej i chińskiej. Inni członkowie APACL to osławieni japońscy zbrodniarze wojenni oraz członkowie Yakuzy Ryoichi Sasakawa i Yoshio Kodama. Sasakawa i Kodama byli głównymi zwolennikami ulubionego projektu południowokoreańskiej CIA (KCIA) – Kościoła Zjednoczeniowego, lepiej znanego jako kult wielebnego Moona. Wielebny Sun Myun Moon mając nadzieję, na zostanie dyktatorem globalnej teokracji, wzniósł się w tym celu, w teologii sekty moonistów, nawet ponad samego Jezusa Chrystusa. Imperium wielebnego Moona, zajmujące się głównie praniem brudnych pieniędzy z handlu narkotykami, było wykorzystywane wielokrotnie do finansowania tzw. chrześcijańskiej prawicy, tworzenia antykomunistycznych zespołów doradczych, przekupywania polityków i pomocy w przeprowadzeniu kokainowego zamachu stanu w Boliwii. APACL obejmował także Laos, Kambodżę i Wietnam Południowy, gdzie Stany Zjednoczone wymordowały jeszcze więcej milionów ludzi w latach sześćdziesiątych i wczesnych latach siedemdziesiątych. Delegat laotańskiego WACL został aresztowany we Francji z pełną walizką przemycanej przez siebie heroiny.

Oddział w Ameryce Łacińskiej przeszedł kilka zmian swojej nazwy, ale największą sławę zyskał jako CAL (Konfederacja Antykomunistyczna Ameryki Łacińskiej) zdominowana przez dziwaczne meksykańskie tajne stowarzyszenie Tecos. Tecos byli grupą pronazistowską, która zdominowała Uniwersytet Autonomiczny w Guadalajarze. Tecos wywołali pierwszy poważny publiczny skandal w WACL, kiedy rozdawali obłąkane, na wpół pornograficzne ulotki propagandowe atakujące Watykan, jako zdominowany przez Żydów i masonów. To uraziło amerykański oddział WACL, ACWF, który ostatecznie rozwiązał się w wyniku zaistniałych kontrowersji. Jednak ci sami członkowie ACWF, którzy twierdzili, że są przerażeni Tecos, nie mieli żadnego problemu z ukraińskimi faszystami, ani ABN i ich wyczynami. Co ważniejsze, w skład CAL wchodzili również najsłynniejsi faszystowscy przywódcy szwadronów śmierci z Ameryki Łacińskiej, członkowie Operacji Condor w Ameryce Południowej oraz osławieni faszystowscy zabójcy Roberto D’Aubuisson z Salwadoru i Mario Sandoval Alarcon z Gwatemali.

 

Każda część świata miała swój oddział WACL, a także wiele krajów. Gwoli zwięzłości, powiem tylko o Europie Zachodniej, że WACL obejmował greckich, włoskich, hiszpańskich i faszystów z wielu innych państw świata, a także terrorystów z Operacji Gladio i z całego NATO. OUN/B utworzyła także europejską grupę wsparcia, Europejską Radę Wolności. Nie będę też omawiał Bliskiego Wschodu, z wyjątkiem wskazania, że wielu z najbardziej aktywnych członków WACL było bliskimi sojusznikami Izraela (Argentyna, Tajwan itp.). Rasistowska Republika Południowej Afryki była głównym zwolennikiem WACL, a WACL był bardzo zainteresowany wspieraniem wojen zastępczych toczonych przez USA i RPA przeciwko (lub w) Zimbabwe, Namibii, Angoli i Mozambikowi.

 

Amerykański oddział WACL był pierwotnie ACWF, Amerykańską Radą Wolności Światowej. Wśród grona jej najważniejszych przywódców byli między innymi Lee Edwards i Lew Dobriansky. Kiedy została ona rozwiązana, w 1976 roku, zastąpiła ją Rada do Spraw Amerykańskich, na której czele stał Roger Pearson. Pearson był brytyjskim nazistą, zwolennikiem białej supremacji, który stał na czele faszystowskiej Ligi Północnej, a mimo to pozostał szanowanym członkiem amerykańskiej prawicy, redagując wiele publikacji i czasopism. Pearson został wydalony z WACL za bycie zbyt faszystowskim po tym, jak przez krótki czas kierował WACL na całym świecie i zwerbował do grupy weteranów SS. Nawet po wyrzuceniu Pearsona z WACL, za bycie zbyt faszystowskim prezydent Ronald Reagan poczuł się zmuszony napisać do niego list, w którym pochwalił jego dzieło życia, który to list Pearson wykorzystał potem do zbierania funduszy na swoją działalność.

 

Generał John Singlaub utworzył nowy oddział w USA, USCWF, czyli Amerykańską Radę Wolności Światowej. Singlaub był byłym weteranem OSS/CIA i wojskowych sił specjalnych, który kierował WACL w „złotym wieku” pod rządami Ronalda Reagana. Singlaub był wczesnym „chińskim kowbojem” OSS pracującym dla KMT. Kierował SOG, Grupą Operacji Specjalnych w Wietnamie, gdzie pomagał CIA w przeprowadzaniu dziesiątek tysięcy zabójstw w ramach programu Phoenix. Został zmuszony do rezygnacji ze stanowiska szefa sił amerykańskich w Korei Południowej za publiczną krytykę planów Cartera dotyczących zmniejszenia liczebności wojsk amerykańskich w tym kraju. Stał się bohaterem prawicowych Amerykanów. Wstąpił do Amerykańskiej Rady Bezpieczeństwa wraz ze swoim przyjacielem, generałem Danielem Grahamem, byłym szefem DIA. Obaj odbyli niesławną podróż do Ameryki Środkowej, gdzie zbierali nielegalne datki na kampanię dla Reagana i zachęcali szwadrony śmierci z Salwadoru i Gwatemali do prowadzenia przez nie, dalszej kampanii masowych ludobójczych mordów.

 

Generał John Singlaub - Protektor ukraińskich zwyrodnialców z OUN - UPA w USA, a także wszelkich innych szumowin, ze szwadronów śmierci i przemytników narkotyków z całego świata.

 

Singlaub przemawiał na konferencji APACL w 1980 roku, gdzie spotkał Stećkę. W 1982 roku Singlaub odwiedził siedzibę OUN/B w Monachium. Do 1983 roku Singlaub propagował ideę „Hołodomoru”. W lipcu 1983 roku Singlaub zorganizował spotkanie Stećki z prezydentem Ronaldem Reaganem, który wypowiedział wtedy do Stećki pamiętne i jakże znamienne słowa: „Wasza walka jest naszą walką. Twoje marzenie jest naszym marzeniem.” Spotkali się wówczas także z całym Kongresem Stanów Zjednoczonych, wiceprezydentem Bushem i amerykańską ambasador przy ONZ Jeanne Kirkpatrick. Pod przywództwem Singlauba WACL aktywnie zaangażował się we wszystkie tajne wojny ery Reagana. Singlaub stał się kluczową postacią zdemaskowaną w związku ze skandalem Iran/Contras, zarządzając sprzedażą broni i nielegalnymi dostawami o wartości 20–30 mln USD dla oddziałów tzw. Contras, terrorystycznych surogatów CIA, próbujących obalić sandinistyczny rząd Nikaragui. Według dziennikarza Daniela Hopsickera Singlaub był właścicielem korporacji parasolowej, która dzierżawiła samoloty do przemytu narkotyków i broni używanej podczas trwania afery Iran/Contras. WACL osiągnął swój szczyt podczas konferencji w San Diego w 1984 roku i Dallas w Teksasie w 1985 roku. Tam scena była wspólna dla przemytników narkotyków, członków szwadronów śmierci, nikaraguańskich Contras i trudniących się przemytem narkotyków, terrorystów afgańskich - mudżahedinów. Jarosław Stećko był zbyt chory, aby wziąć w nim udział, więc w jego miejsce przybyła jego żona Sława - „Żelazna Dama” z ABN/OUN/B. CMA, grupa najemników zaangażowana w pomoc Contras, zapewniła ochronę konferencji WACL w Dallas. WACL obiecał zapewnić wsparcie „bojownikom o wolność” (kontrrewolucyjnym terrorystom i szwadronom śmierci) w Angoli, Mozambiku, Etiopii, Laosie, Kambodży, Wietnamie, Nikaragui i Afganistanie. Po zakończeniu zimnej wojny Singlaub został zatrudniony na czele przemianowanej wersji WACL, Światowej Ligi na rzecz Wolności i Demokracji. Singlaub dożył sędziwego wieku 98 lat i zmarł dopiero 29 stycznia 2022 r. Szef ABN Jarosław Stećsko zmarł w Monachium 5 lipca 1986 r. Jego następczynią została jego żona Sława. W latach 90 ubiegłego wieku, została wybrana deputowaną do ukraińskiej Rady Wierchownej (parlamentu).

 

Lata Reagana były nie tylko złotym wiekiem dla WACL, ale także złotym wiekiem dla diaspory OUN/B w USA. Jeden anonimowy członek OUN/B przechwalał się Russowi Bellantowi: „Musisz zrozumieć, że jesteśmy organizacją podziemną. Spędziliśmy lata po cichu penetrując najbardziej wpływowe stanowiska w Stanach Zjednoczonych.” Russ Bellant pokazuje w swojej książce, że nie była to czcza przechwałka. Córka Lwa Dobrianskiego, Paula Dobriansky, była członkiem Rady Bezpieczeństwa Narodowego. George Nesterczuk z ramienia propagandowego UCCA, UNIS (Ukraińska Narodowa Służba Informacyjna), został mianowany zastępcą dyrektora Biura Zarządzania Personelem, a następnie w 1984 roku został mianowany zastępcą dyrektora Agencji Informacyjnej USA. Bohdan Futey został mianowany szefem amerykańskiej Komisji ds. Roszczeń Zagranicznych. Zarówno Futey, jak i Nesterczuk mieli bliskie powiązania z Bohdanem Fedorakiem, który prowadził Ukraińskie Centrum Kultury w Warren w stanie Michigan, które Reagan odwiedził podczas tygodnia Narodów Zniewolonych, w okresie przedwyborczym w 1984 roku. Bush odwiedził ten sam ośrodek w 1988 roku w towarzystwie Katherine Chumachenko, byłej dyrektor Krajowego Komitetu Narodów Zniewolonych UCCA, która później poślubiła Wiktora Juszczenkę i została pierwszą damą Ukrainy, po pomarańczowej rewolucji (zamach stanu) w 2004 roku. Juszczenko po swoim wyborze na prezydenta Ukrainy, ogłosił zarówno Stepana Banderę, jak i Romana Szuchewycza „Bohaterami Ukrainy”. Katherine Chumachenko została zastępcą dyrektora ds. kontaktów publicznych w Białym Domu.

 

 

 

Katherine Chumachenko - zastępca dyrektora ds. kontaktów publicznych w Białym Domu, za prezydentury Ronalda Reagana. Później żona prezydenta Ukrainy Wiktora Juszczenki

 

Kiedy ówczesny wiceprezydent USA George H. W. Bush kandydował na stanowisko prezydenta w 1988 roku, jego kampania zbiegła się z krótkotrwałym skandalem Nazi-Gate. Ojciec Busha, Prescott Bush, podobnie jak bracia Dulles, należał do tej samej grupy amerykańskich biznesmenów, którzy podczas wojny nielegalnie robili interesy z niemiecką III Rzeszą. W rzeczywistości Prescott Bush cudem uniknął przejęcia jego majątku przez rząd USA. Prescott Bush był bliskim przyjacielem Allena Dullesa. CIA potajemnie zwerbowała George’a H.W. Busha w latach pięćdziesiątych, co udało mu się ukryć, gdy w 1976 roku został dyrektorem CIA. Rok 1976 był rokiem, w którym kubańska grupa terrorystyczna Alpha 66 na wygnaniu, również będąca członkiem WACL, przeprowadziła serię zamachów bombowych, w tym dokonała wysadzenia w powietrze kubańskiego samolotu pasażerskiego. Był to rok, w którym dyrektor CIA Bush odwracał wzrok, gdy chilijski wywiad organizował zamach bombowy na samochód, w którym zginęli chilijski uchodźca Orlando Letelier i obywatel USA Ronni Moffitt w samym sercu amerykańskiej stolicy Waszyngtonie. Był to rok, w którym na czele WACL stanął brytyjski nazista Roger Pearson. 

 

 

Brytyjski naziol, generał Roger Pearson

 

 

Bush został także wybrany na szefa RNC w połowie lat siedemdziesiątych, więc był dokładnie poinformowany o ich niesławnym programie pomocy etnicznej, zorganizowanym przez Radę Grup Dziedzictwa Republikanów. Było to pomysłem jeszcze samego prezydenta Eisenhowera i braci Dulles. Eisenhower działał na platformie „wycofania”, czyli tajnej wojny mającej na celu „wycofanie się” komunizmu i „wyzwolenie” Europy Wschodniej. Jawną polityką zagraniczną administracji Trumana była powściągliwość, ale przyjęła ona już Rollback, jako swoją tajną politykę i wspierała tajne wojny mające na celu destabilizację bloku wschodniego, w tym oczywiście UPA na Ukrainie. Bracia Dulles i Eisenhower doskonale o tym wiedzieli, ponieważ Allen Dulles kierował oddziałem operacyjnym CIA, a dyrektorem CIA była wówczas stara prawa ręka Eisenhowera, generał W.B. „Beedle” Smith. Co więcej, Sowieci mieli czas, aby przywrócić porządek i zmiażdżyć ruchy oporu wspierane przez CIA. Jednak Eisenhower miał nadzieję, że wycofanie się, może zostać wykorzystane do zdobycia głosów Amerykanów sprzeciwiających się Europie Wschodniej.

 

Plan ten został zrealizowany w najbardziej złowrogi sposób, jaki był tylko możliwy. Zachęcano bowiem zupełnie otwarcie, napływających do USA faszystowskich emigrantów, do przejęcia przez nich, pełnej kontroli nad swoimi społecznościami etnicznymi, a następnie nakłonienia ich do głosowania na Republikanów. Wielu z nich to byli zbiegli z Europy zbrodniarze wojenni, odpowiedzialni, osobiście za dokonanie setek tysięcy zbrodni ludobójstwa i zbrodni przeciwko ludzkości. Taka była strategia GOP, mająca na celu przeciwstawienie się żydowskiemu wsparciu dla demokratów, poprzez utworzenie bloku głosujących na republikanów, nazistowskich kolaborantów z Europy Wschodniej. Było to również przydatne do oficjalnej instytucjonalizacji zimnej wojny, ponieważ wzywano faszystowskich emigrantów do całkowitego blokowania, jakichkolwiek prób złagodzenia napięć w okresie trwania zimnej wojny. Kiedy Eisenhower został wybrany na stanowisko prezydenta Stanów Zjednoczonych otworzył wszelkie możliwe kanały przerzutowe z Europy do Ameryki, umożliwiające masowy wzrost liczby, emigrujących do Stanów Zjednoczonych, byłych nazistowskich kolaborantów Adolfa Hitlera i III Rzeszy. W latach 1952-1968 było to rozwiązanie nieformalne. Całą faszystowską emigrację w USA mobilizowano dopiero podczas wyborów prezydenckich. W 1968 roku Richard Nixon obiecał Laszlo Pasztorowi, że jeśli wygra, układ będzie trwały. Nixon był wiceprezydentem u Eisenhowera.

Rada Republikańskich Grup Dziedzictwa (RHGC) powstała w 1969 roku, po zwycięstwie wyborczym Nixona, a jej przewodniczącym został Laszlo Pasztor. Pasztor był przywódcą faszystowskiego węgierskiego oddziału młodzieżowego Arrow Cross, który w okresie trwania drugiej wojny światowej, został mianowany przez organizację, osobistym łącznikiem Arrow Cross z Adolfem Hitlerem. Już w 1971 roku felietonista Jack Anderson zdemaskował nazistów z RHGC, ale jego odkrycie zostało całkowicie zignorowane, a następnie zapomniane. Do 1988 roku RHGC składało się z 34 federacji narodowościowych i 25 rad stanowych. Byli w niej faszyści z Węgier, Rumunii, Białorusi, Słowacji, Chorwacji i oczywiście Ukrainy. Lew Dobrianski przewodził Ukraińcom w pierwszych latach istnienia tej organizacji. Byli wśród nich, byli członkowie rumuńskiej Żelaznej Gwardii, chorwaccy ustasze itp. Kiedy w latach 1967 – 1975,gubernatorem Kalifornii był Ronald Reagan, zatwierdził on dzień 30 kwietnia 1941 roku, jako dzień niepodległości Chorwacji. Był to dzień, w którym ustanowiono, marionetkowe nazistowskie państwo Ustaszy, całkowicie wasalne wobec Adolfa Hitlera i podporządkowane we wszystkim hitlerowskiej III Rzeszy, tuż przed rozpoczęciem przez nie, ludobójczej kampanii masowych zbrodni, dokonanych na Żydach i Serbach, w wyniku których zginęło pomiędzy 750 000, a milionem ludzi, bestialsko wymordowanych przez Ustaszy, podkomendnych pohlavnika Ante Pavelicia, w najbardziej brutalny sposób, jaki można sobie tylko było wyobrazić. Reagan był później zmuszony wycofać się, z tej swojej haniebnej decyzji, jednak to jego postanowienie z okresu piastowania przezeń stanowiska gubernatora stanu Kalifornia, gloryfikujące i wynoszące na piedestał chwały, jednych z najbardziej zwyrodniałych ludobójców w historii ludzkości, na szczęście nie zostało zapomniane. Dziennikarz Russ Bellant spędził lata infiltrując RHGC i ABN. Ułatwiał to fakt, że jego rodzinne miasto Detroit było wylęgarnią działalności faszystowskiej emigracji. W 1988 roku, podczas wyborów, upublicznił w końcu swoje badania i wysłał pocztą kopie swojej przyszłej książki, zatytułowanej ,,Starzy naziści i nowe prawo’’ do 20 organizacji medialnych. W kampanię Busha z kolei,zaangażowani byli dosłowni naziści, będący w okresie drugiej wojnyu światowej kolaborantami III Reszy. Wielu z nich to byli wciąż poszukiwani zbrodniarze wojenni, którzy w czasie drugiej wojny światowej osobiście zamordowali tysiące ludzi. Tylko kilka gazet miało dość odwagi, aby przedstawić tę historię opinii publicznej. „The New York Times”, „Washington Post”, „AP”, „Reuters” i „TV” odmówiły opublikowania tej historii. Jednak skandal kampanii prezydenckiej George’a Busha był wystarczający, aby zmusić w końcu ośmiu członków, w tym szefa ukraińsko-amerykańskiego sztabu wyborczego Buscha, Bohdana Fedoraka, do rezygnacji. Tak przynajmniej zapewniał opinię publiczną, w czasie prowadzonej przez siebie kampanii sam Bush. Dziennikarze często odkrywali, że na pytanie zadawane Bushowi, o obecność w jego otoczeniu członków RHGC, za każdym razem odpowiadał, że wszyscy oni złożyli rezygnację ze swoich funkcji w jego sztabie, ale kiedy pytali o to samo członków RHGC, ci twierdzili, że nadal pracowali nad przebiegiem kampanii George’a Busha. RNC obiecała przeprowadzenie pełnego dochodzenia, którego jednak nigdy nie przeprowadziła. Bush i tak został wybrany, pomimo oficjalnej obecności i bezpośredniego udziału w jego kampanii nazistowskich zbrodniarzy wojennych i również ich osobistego i bardzo głębokiego zaangażowania, w skandal afery Iran-Contras.

 

 

 Ronald Reagan - 40 Prezydent USA. Gloryfikator i obrońca chorwackich i ukraińskich zbrodniarzy wojennych, kolaborantów Adolfa Hitlera i III Rzeszy

 

 

 

Prezydent George H.W. Bush miał osobiście nadzorować ostateczny demontaż Związku Radzieckiego, którego proces ostatecznej destrukcji, który rozpoczął się jeszcze za czasów administracji Reagana. Historia głównego nurtu twierdzi, że Związek Radziecki upadł jedynie dlatego, że „socjalizm nie działał”. Historycy komunistyczni obwiniają Gorbaczowa i jego katastrofalną odmianę „praskiej wiosny”, inspirowanej rewizjonizmem. Jednak proces stopniowego rozkładu ZSRR rozpoczął się już od Chruszczowa. Za Andropowa ustalono plany reform rynkowych i kontroli KGB nad czarnym rynkiem. Zaś jego kulminacją była sukcesja Gorbaczowa i jego ,,reformy rynkowe’’, które wywołały całkowity chaos w sowieckiej gospodarce i zapaść ekonomiczną oraz gospodarczą całego państwa. Z pewnością Gorbaczow jest jednym z najbardziej niekompetentnych władców w historii ludzkości. Nie ma innych przykładów dojścia do władzy i demontażu prawie całego państwa, zwłaszcza tak rozległego jak Związek Radziecki, praktycznie z dnia na dzień, jakim był cały okres właśnie rządów Gorbaczowa nad Związkiem Radzieckim. 

 

Jednak zniszczenie Związku Radzieckiego było również skutkiem udanej kampanii wojny gospodarczej i kampanii ciągłej destabilizacji, prowadzonej przez Stany Zjednoczone i ich sojuszników. Te same techniki zostaną później zastosowane w republikach poradzieckich, takich jak właśnie Ukraina. Stały się one znane jako „kolorowe rewolucje”. Pod rządami Ronalda Reagana utworzono NED (National Endowment for Democracy) w ramach „Projektu Demokracja”, aby publicznie robić to, co wcześniej było częścią tajnych operacji CIA. Oczywiście potrzeba by całego artykułu lub książki, aby rzetelnie zająć się tym tematem. Jednakże opierając się na klasycznym artykule Seana Gervasiego „A Full Court Press: The Destabilization of the Russian Union” z Biuletynu Informacyjnego Tajnych Akcji nr 35, mogę przedstawić krótkie podsumowanie strategii amerykańskich działań z czasów prezydentury Reagana, przedstawionej przez ambasador ONZ Jeanne Kirkpatrick i przeformułowanej przeze mnie .

1. Masowe gromadzenie broni przez USA 

 

2. Nowa obrona” (SDI/Program Gwiezdnych Wojen) 

 

3. Opracuj strategię rozmieszczania zaawansowanych broni w Europie i USA 

 

4. Powstrzymanie zaawansowanych technologii Sowietów 

 

5. Wsparcie dla „bojowników o wolność”, tj. prowadzenie III wojny światowej w całym Trzecim Świecie, celując w rządy lewicowe lub niezaangażowane 

 

6. Propaganda 

 

7. Zapewnienie pomocy w poszerzaniu wolności (zawoalowane odniesienie do NED) 

 

8. Gervasi zwraca uwagę, że nie wspomina o destabilizacji Europy Wschodniej 

 

9. lub Odmowa udzielenia zasobów ekonomicznych, 

 

10. lub Wykorzystanie negocjacji w sprawie broni (i praw człowieka) w celu złagodzenia reakcji ZSRR na gromadzenie broni przez USA.

 

 

Gervasi wyjaśnia, że Stany Zjednoczone destabilizują rządy poprzez połączenie nacisków zewnętrznych i wewnętrznych manipulacji. W 1983 roku „zewnętrzna presja” Stanów Zjednoczonych w postaci ćwiczeń wojennych Able Archer, niemal doprowadziła do wybuchu wojny nuklearnej. Związek Radziecki naprawdę wierzył, że Stany Zjednoczone przygotowują się do pierwszego uderzenia nuklearnego (które w rzeczywistości planowały od 1946 roku.) i mocno rozważał atak wyprzedzający w obronie własnej. Jeśli chodzi o manipulację wewnętrzną, mamy oczywiście do czynienia z CIA, NED oraz szeregiem wielu innych grup frontowych i organizacji pozarządowych. Według Douglasa Valentine’a - William Casey, dyrektor CIA za prezydentury Reagana, prowadził udany program rekrutacji funkcjonariuszy KGB i GRU, na swoją listę płac. Jako cel rekrutacji skierowali także swoją uwagę na wojsko. Jest również prawdopodobne, że niektórzy doradcy ekonomiczni Gorbaczowa, byli pracownikami wywiadu lub zostali zmanipulowani za pomocą innych amerykańskich metod tzw. miękkiej siły. 

 

W przypadku Związku Radzieckiego jednym z bardziej dramatycznych przykładów wpływu organizacji pozarządowych, jak szczegółowo opisano to w innym artykule Russa Bellanta i Louisa Wolfa, w ramach Tajnej Akcji nr 35, była mało znana Fundacja Wolnego Kongresu (FCF) utworzona przez Paula Weyricha w 1974 roku, jako Komitet ds. Przetrwania Wolnego Kongresu. Weyrich stworzył także niezwykle wpływową Fundację Dziedzictwa. FCF lobbowała na rzecz spraw prawicowych i była częścią rozległej sieci prawicowych organizacji pozarządowych, które wyniosły Reagana do władzy. W 1989 roku FCF skupiła swoją uwagę na Europie Wschodniej za namową jednego ze swoich dyrektorów, Roberta Krieble (który także kierował Fundacją Krieble). Weyrich wraz z czterema współpracownikami odwiedził Węgry i Związek Radziecki. FCF mianowała później przewodniczącego RHGC i węgierskiego członka Arrow Cross Laszlo Pasztora na szefa jej operacji w Europie Wschodniej.

 

W Związku Radzieckim FCF spotkała się z Borysem Jelcynem i jego frakcją, IRG, czyli Międzyregionalną Grupą Gubernatorów. Pełni entuzjazmu wrócili ze Związku Radzieckiego. Przywództwo radzieckie popierało ponowne wprowadzenie kapitalizmu, tj. „gospodarki wolnorynkowej”. W Związku Radzieckim, który nie miał doświadczenia z polityką w stylu amerykańskim, PR i reklamą, FCF potrafiły wywrzeć ogromny wpływ. Rekrutacja i szkolenie sowieckich urzędników w zakresie wygrywania wyborów i postępowania po wybraniu kandydata na stanowisko prezydenta. Jelcyn został wybrany na głowę Rosyjskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Wykorzystał swoje stanowisko do rozwiązania ZSRR na spotkaniu przywódców Ukraińskiej i Białoruskiej Republiki Radzieckiej w Białowieży. Związek Radziecki, który według Gorbaczowa miał zostać przekształcony w „demokrację socjalistyczną”, przestał ostatecznie istnieć. Prezydent Bush, który nigdy nie polegał na Gorbaczowie, poparł zamach stanu w 1991 roku. Wcześniej, w sierpniu 1991 roku, doszło do próby zamachu stanu, której celem było obalenie Gorbaczowa i powstrzymanie rozpadu Związku Radzieckiego. Według dziennikarza Patricka Cockburna, NSA zapewniła Jelcynowi minutowe informacje wywiadowcze, aby udaremnić w ten sposób zamach stanu i pozwolić mu wyjść na bohatera. Następnie stał się już tylko nieustająco pijaną marionetką w rękach Stanów Zjednoczonych, która pozwoliła do cna splądrować swój własny kraj. Rosja stała się dotkniętym biedą, opanowanym przez przestępczość, chaotycznym, neoliberalnym piekłem. Nadszedł „koniec historii”. 

 

FCF miała również własne powiązania z Ukrainą. Skarbnik FCF, Charles Moser, był członkiem rady doradczej kwartalnika ukraińskiego UCCA. W 1989 roku FCF wysłała na Ukrainę czołowego amerykańskiego członka OUN/B Askolda Łozynkyja, aby doradzał w sprawie przeprowadzenia w tym kraju wyborów w marcu 1990 roku. Trzeba dowiedzieć się więcej o roli NED i Prologu na Ukrainie podczas rozpadu Związku Radzieckiego. Musiałem wziąć udział w przyspieszonym kursie historii Ukrainy przełomu lat 80. i 90., a moje źródła, Taras Kuzio i Andrew Wilson, nie byli osobami, które zaglądały kiedykolwiek do dokumentów odtajnionych operacji CIA/MI6, przeprowadzanych przez nie na Ukrainie i wolały zatrudnienie ich w ośrodkach doradczych, zajmujących się polityką zagraniczną, niż dociekaniem prawdy.

 

Instytut Alberta Einsteina, kierowanego przez Gene’a Sharpa, był kolejną organizacją pozarządową wspieraną przez NED, która była mocno zaangażowana w destabilizację ZSRR. Marcie Smith zrobiła błyskotliwą ekspozycję Gene’a Sharpa. AEI zyskało sławę po kolorowych rewolucjach, które nadal wstrząsają Europą Wschodnią, Azją Środkową i Bliskim Wschodem. Brała także udział w nieudanej próbie obalenia rządu w Wenezueli. Sharp był jedną z dziwniejszych postaci zimnej wojny. Sharp był pacyfistą, który zaoferował swoje usługi Imperium Amerykańskiemu podczas wojny w Wietnamie. Przez dziesięciolecia prowadził swoje badania w ramach Harvard Center for International Affairs, czyli HCIA, które rzeczywiście miało powiązania z CIA. W skład HCIA wchodziły takie postacie, jak osławieni zbrodniarze wojenni Henry Kissinger, Zbigniew Brzeziński i Samuel „Zderzenie cywilizacji” Huntington, doradca ds. bezpieczeństwa narodowego McGeorge Bundy i przyszły zastępca dyrektora CIA Robert Bowie. Sharp został zwerbowany przez ekonomistę i planistę wojny nuklearnej Thomasa Schellinga do przyłączenia się do HCIA. Spędził tam dziesięciolecia opracowując techniki, które zostaną później wykorzystane w kolorowych rewolucjach w Europie Wschodniej, na Bliskim Wschodzie i w Azji. W swojej „Polityce działań bez przemocy” przedstawił następujące elementy swojej strategii.

 

1. Skupienie się na filarach społeczeństwa, takich jak media, uniwersytety, policja i wojsko. Dokonanie przewrotu umysłowego lub od razu obalenia filarów, na których opiera się całe państwo, a będzie można wtedy dzięki temu, obalić bez problemu również jego rząd. 

 

2. Sporządzenie listy 198 technik walki bez użycia przemocy, która obejmuje taktykę stosowaną przez wcześniejsze ruchy protestacyjne, ale również zastosowanie technik używanych w swoich działaniach przez korporacje w celu miażdżenia ruchów robotniczych. 

 

3. Opracowanie system politycznego ju-jitsu, stawiającego opór pokojowym protestom, zachowując jednocześnie przy jego użyciu moralnej legitymacji. Kiedy natomiast państwo będzie próbowało użyć siły, by za jej pomocą ratować swoje istnienie, utraci ostatecznie swoją legitymację do dalszego trwania. (I będzie odtąd nieustannie demonizowane w zachodniej prasie i telewizji) 

 

Sharp miał bardzo przydatny do użycia, jednak ideologicznie słaby punkt w swojej strategii, a mianowicie całkowicie ignorował kwestie gospodarcze i w rzeczywistości sprzeciwiał się nie tylko socjalizmowi, ale wszelkim próbom regulowania gospodarki. W 1983 roku HCFIA utworzyła dla firmy Sharp nowy oddział pod nazwą, Programu użycia pokojowych sankcji w konfliktach i działaniach obronnych.(HCIA została zmuszona wtedy do dodania litery F do swojego akronimu w 1971 roku po wielokrotnym zajmowaniu jej przez antywojennych protestujących) W 1983, w tym samym roku, w którym utworzono NED, Sharp utworzył Instytut Alberta Einsteina (AEI). W zarządzie zasiadał cyniczny partner Sharpa, Peter Ackerman, który pracował dla osławionego króla obligacji śmieciowych Michaela Milkena w Drexel Burnham i Lambert. Ackerman był także członkiem instytutu CATO, Rady Atlantyckiej, a później kierował frontową w działaniach CIA fundacją Freedom House. Do AEI należał także pułkownik DIA Robert Helvey, który często nadzorował szkolenia w terenie. W 1985 roku Sharp opublikował książkę skierowaną do przywódców państw NATO „Making Europe Unconquerable” - „Uczynić Europę niepokonaną”. Naiwnie licząc, że za jej pośrednictwem przekona ówczesnych przywódców państw bloku NATO, do przyjęcia przez nich, pokojowego oporu w celu udaremnienia hipotetycznego sowieckiego ataku. Jednakże zawarł w niej również sugestię, że jego pokojowe techniki mogą zostać wykorzystane ofensywnie, tj. do obalenia rządów w bloku sowieckim. Pod koniec lat 80. AEI była zajęta destabilizacją Litwy, Łotwy i Estonii. Aktywiści na Litwie przechwalali się, że książka Sharpa jest lepsza od bomby atomowej. W ostatnich miesiącach istnienia Związku Radzieckiego, od listopada do początku grudnia 1991 roku, członkowie AEI byli zajęci już trenowaniem Jelcyna, jako nowego mesjasza Rosji.

HCFIA miała kolejny oddział, Harvard Institute for International Development (HIID). Otrzymał on wtedy kontrakt od USAID,będącego w istocie frontowym tworem CIA, na nadzorowanie procesu prywatyzacji w Rosji. Ponieważ aktywa byłego państwa radzieckiego były wystawiane wówczas na aukcjach, HIID pozwolił na złożenie oferty jedynie Harvard Management Company i George'owi Sorosowi. HIID był tak szalenie skorumpowany, że Departament Sprawiedliwości i FBI wszczęły wobec niego dochodzenie. Wcześniej, podczas destabilizacji ZSRR, HIID był także zaangażowany w plan celowego upadku rubla, destabilizacji gospodarki radzieckiej i obalenia Gorbaczowa.

 

Podczas rozpadu Związku Radzieckiego Ukraina miała trzech przywódców. Pierwszy Wołodymyr Szczerbiec był przeciwny ukrainizacji i odrodzeniu faszyzmu/nacjonalizmu. Drugim był Wołodymyr Iwaszko, sługa Gorbaczowa, który dał początek niepodległości, zanim został wezwany do Moskwy, jako zastępca Gorbaczowa. Wreszcie był Leonid Krawczuk, „narodowy komunista”, który sprzymierzył się z ukraińskimi faszystami z UNA i został pierwszym prezydentem niepodległej Ukrainy. Następnie byli „Narodowi Demokraci”, w skład których wchodzili przedstawiciele pokolenia lat 60., zwolnieni z więzień w latach 1987-1988, oraz Rukh. Generacja lat 60. utworzyła w 1976 roku Ukraińską Grupę Helsińską (UHG). W ramach próby odprężenia z Zachodem, Związek Radziecki uległ propagandzie, która doprowadziła do powstania protokołów helsińskich dotyczących tzw. praw człowieka. Choć pozornie było to porozumienie ogólne i powszechne, proces helsiński dotyczył prawie wyłącznie Związku Radzieckiego. Radzieccy dysydenci utworzyli następnie grupy w Helsinkach, aby wywrzeć w ten sposób presję na ZSRR, aby spełnił ich żądania. UHG został później przemianowany na Ukraińską Unię Helsińską. Ponownie zademonstrowano nakładanie się ukraińskich liberałów i ukraińskich faszystów w stosowaniu pałki „praw człowieka” przeciwko wspólnemu wrogowi. Niemniej jednak wielu później opuściło UHU i utworzyło grupy faszystowskie (ultranacjonalistyczne).

 

Ruch powstał pierwotnie w celu wspierania reform pierestrojki Gorbaczowa w lutym 1990 roku. Pierwotnie nosił nazwę Ogólnoukraiński Ruch na rzecz Pieriestrojki. Pieriestrojka oznaczała „restrukturyzację”, czyli katastrofalne reformy rynkowe Gorbaczowa, które doprowadziły kraj na skraj przepaści, a większość Rosjan do niewyobrażalnej dotąd biedy. Głasnost, kolejne modne hasło Gorbaczowa, oznaczało otwartość lub przejrzystość, czyli wolność słowa. W praktyce oznaczało to oddanie sowieckich mediów w ręce fanatycznych antykomunistów, aby mogli bombardować ludzi antyradziecką propagandą. W 1990 r. Rukh uległa gwałtownej radykalizacji, a jej przywódca Ivan Drach opowiadał się za pełną niepodległością. Na drugim kongresie Rukh porzucono wzmiankę o pierestrojce. Oskarżyli Gorbaczowa o planowanie represji na Kijowskim Majdanie Niepodległości na Ukrainie.

 

Rukh miał prawicową frakcję z zachodniej Ukrainy, która była zdecydowanym zwolennikiem OUN-UPA. Przyszły przywódca Swobody Ołeh Tyahnybok zaczynał karierę w sekcji wywiadowczej Rukh zwanej Varta Ruha. Ponadto przywódca Rukh Chornovil zwrócił się do utworzonej przez OUN/B KUN na ich pierwszej konferencji i stwierdził: „Nie czuję ani jednej rozbieżności ideologicznej między [Rukh i KUN]”. W 1990 roku Ruch zorganizował serię masowych protestów na rzecz niepodległości Ukrainy. W styczniu 1990 roku Rukh zorganizował 300-tysięczny łańcuch ludzi i po raz pierwszy użył niebiesko-żółtej flagi Ukrainy. Niebieski i żółty były kolorami herbu Galicji, a następnie krótkotrwałej Ukraińskiej Republiki Narodowej podczas rosyjskiej wojny domowej. Niebieski symbolizuje niebo, żółty symbolizuje pola zbóż. We wrześniu 1990 roku Rukh zorganizował 100-tysięczne protesty przeciwko rezygnacji z traktatu unijnego, który zachował Związek Radziecki, choć w luźniejszej formie. Już w następnym roku, 17 marca 1991 roku, ponad 75% obywateli Związku Radzieckiego, w tym obywateli Ukrainy, głosowało za traktatem związkowym zachowującym Związek Radziecki.

 

Najbardziej znaczące dla przyszłości były protesty i strajki głodowe organizowane przez Rukh, które miały miejsce w dniach 2–17 października 1990 roku, które stały się znane jako „Granitowa Rewolucja” lub „Rewolucja na Granicie”. Protestujący przybyli ze Lwowa, Kijowa i Charkowa przejęli Majdan, zwany wówczas „Placem Rewolucji Październikowej”. rozbili namioty i zorganizowali strajk głodowy, w którym wzięło udział 157 osób. Chroniły ich tysiące wspierających protestujących. Podobnie jak w przypadku późniejszej „Pomarańczowej Rewolucji” i „Rewolucji Majdanu”, one także stworzyły scenę zapewniającą rozrywkę i propagandę kulturalną. Ostatecznie rząd przychylił się do większości ich żądań, w tym do dymisji prezesa Rady Ministrów Witalija Mosola i późniejszego porozumienia, że ukraińscy wojskowi będą służyć wyłącznie na Ukrainie. Stanowiło to swoiste podłoże planu, dla późniejszych zamachów stanu „Pomarańczowej Rewolucji” i „Rewolucji Majdanu”. Granitowa rewolucja lub „Rewolucja na granicie” to mało znane wydarzenie i z dwóch artykułów, jakie znalazłem na jej temat, jeden pochodził z RFE/RL, frontu CIA, a drugi został napisany przez ukraińskiego liberalnego naukowca, który z entuzjazmem pisał o Majdanie i Pomarańczowej rewolucji. Nic dziwnego, że żaden z nich nie wspomniał o jakichkolwiek powiązaniach CIA i NED z ukraińskim Rukhem lub Granitową Rewolucją. Być może Ukraińcy sami wymyślili kolorową rewolucję, a może otrzymywali porady z zewnątrz od doradców finansowanych przez NED. Rukh otrzymywał porady i wsparcie od ukraińskiej diaspory i jej ukraińskich lobby rozsianych po całym świecie. Rukh utrzymywał także bliskie powiązania z ruchami dysydenckimi na Litwie i w krajach bałtyckich, które były szkolone w zakresie taktyki kolorowej rewolucji przez Instytut Alberta Einsteina Gene’a Sharpa i inne organizacje pozarządowe powiązane z NED. W styczniu 1991 roku Gorbaczow podjął próbę militarnego rozprawienia się ze szkolonym przez NED litewskim ruchem niepodległościowym, w wyniku którego zginęło 14 osób, a co za tym idzie, doszło do dalszej radykalizacji ukraińskich dysydentów. NED zaczęła działać w Związku Radzieckim już w 1984 roku. Weterani Granitowej Rewolucji później szkolili protestujących, którzy przeprowadzili „Pomarańczową Rewolucję” w 2004 roku i wcześniejszy ruch protestacyjny przeciwko prezydentowi Kuczmie. 

 

Ostatecznie to Leonid Krawczuk i panika na Ukrainie, po nieudanej próbie zamachu stanu w Moskwie dokonanego w sierpniu 1991 roku, doprowadziły do niepodległości Ukrainy. Kilka dni po nieudanym zamachu stanu Rada Najwyższa Ukrainy ogłosiła niepodległość 25 sierpnia 1991 roku. Wydała także zakaz działalności Partii Komunistycznej. 1 grudnia 1991 roku. Ukraina w referendum zagłosowała za niepodległością. 90% wyborców głosowało na „tak”. Leonid Krawczuk został wybrany na prezydenta i 8 grudnia 1991 roku podpisał porozumienia białowieskie z Jelcynem i prezydentem Białorusi Stanisławem Szuszkiewiczem rozwiązującym Związek Radziecki.

 

Zanim Ukraina uzyskała niepodległość, OUN/B już na nią wcześniej powróciła. Faktycznie, w czerwcu 1991 roku zorganizowali nawet konferencję ABN w Kijowie. Odrodzenie faszyzmu na Ukrainie miało dwa elementy. Najpierw po rozluźnieniu cenzury, Ukraińcy zaczęli tworzyć własne partie faszystowskie. Po drugie, diaspora OUN/B rozpoczęła już współpracę z tymi grupami, a także z liberalnymi dysydentami. Cztery z najważniejszych ukraińskich organizacji faszystowskich, czyli ultranacjonalistów, to UNA-UNSO, KUN, DSU i SNPU. UNA-UNSO było Ukraińskim Zgromadzeniem Narodowym i jego paramilitarnym oddziałem UNSO. UNA wyrosła z UNP (Ukraińskiej Partii Nacjonalistycznej) utworzonej w październiku 1989 roku, UNS (Ukraiński Związek Narodowy) powstały w listopadzie 1990 roku i UMPA lub UIA (Ukraińskie Zgromadzenie Międzypartyjne) powstałe 1 lipca 1990 roku. UNA wzorowała się na OUN/B. UNA rozpoczęła kampanię mającą na celu zarejestrowanie obywateli Ukrainy, jako obywateli UNR (krótko istniejącego państwa ukraińskiego wspieranego przez Niemcy, a następnie Polskę podczas I wojny światowej i rosyjskiej wojny domowej 1917–1921). Kiedy ten plan się nie powiódł, sprzymierzyła się z Leonidem Krawczukiem . Jej członkom nakazano głosować na niego w wyborach w grudniu 1991 roku. Elementy administracji Krawczuka zaczęły wspierać finansowo UNA-UNSO i zlecać jej wykonywanie swojej brudnej roboty. UNA była kierowana przez syna przywódcy UPA Romana Szuchewycza, Jurija Szuchewycza, który spędził lata w sowieckich więzieniach za odmowę potępienia OUN-UPA. Po nieudanym zamachu stanu w Moskwie w sierpniu 1991 roku UNA utworzyła we wrześniu 1991 roku oddział paramilitarny UNSO (Ukraińskie Ludowe Siły Samoobrony), aby przeciwstawić się ewentualnej inwazji sowieckiej na Ukrainę. Aby ominąć prawo, przebrali się za klub sportowy. Po upadku Związku Radzieckiego UNA-UNSO miała prowadzić szereg wojen zastępczych przeciwko wspieranym przez Rosję separatystom w Nadniestrzu, separatystycznej części Mołdawii. Walczyli także po stronie Gruzji, biorąc udział w czystkach etnicznych na Rosjanach w Abchazji i Osetii Południowej, za co zostali odznaczeni. Walczyli także w Czeczenii po stronie terrorystów z frakcji Szamila Basajewa, gdzie zasłynęli z sadystycznych tortur wobec rosyjskich jeńców wojennych. Weterani UNA-UNSO dostarczyli jednych z najbardziej niesławnych członków Prawego Sektora, podczas zamachu stanu na Majdanie w 2014 roku. Do lata 1991 roku emigranci z OUN/B blisko współpracowali z UNA. W marcu 1992 roku na Krym przybyły setki członków UNA-UNSO. Odmówiono im wjazdu do Sewastopola, więc zaczęli blokować linie kolejowe, zmuszając władze lokalne do ustąpienia. Po wejściu do miasta zaczęli bezcześcić rosyjskie flagi, wykrzykiwać wrogie wobec Rosjan hasła i tym samym zniechęcać ludność ludność Krymu do siebie i Ukrainy. W maju 1992 roku Krym głosował za ogłoszeniem niepodległości od Ukrainy. UNA ogłosiła, że Krym albo będzie ukraiński, albo całkowicie eksterminowany.

 

KUN był Kongresem Ukraińskich Nacjonalistów. Powstał po przeniesieniu swojej siedziby OUN/B z Monachium do Kijowa. Słava Stećko, szef ABN, wróciła na Ukrainę w lipcu 1991 roku. KUN była frontowym tworem OUN/B, powołanym do życia w celu zjednoczenia wszystkich partii faszystowskich istniejących na Ukrainie, a nawet w celu włączenia w ich szeregi liberalnych narodowych demokratów. KUN została założona przez samą Sławę Stećko w dniach 28-29 marca 1992 roku. Jej inauguracyjny kongres odbył się w październiku 1992 roku w Kijowie. Powracający emigranci z OUN/B utworzyli także TsDVR, Instytut Badań nad Ruchem Wyzwoleńczym, który miałby odegrać główną rolę w promowaniu gloryfikacji OUN-UPA i wybielaniu ich historii. Dzięki swoim ogromnym zasobom KUN wywarł trwały wpływ na Ukrainie, przedrukowując dzieła Doncowa, Bandery i Stećki. Jednak KUN nie osiągnął swojego głównego celu, jakim było zjednoczenie ukraińskich nacjonalistów w jeden organizm. Ukraińscy faszyści nieustannie buntowali się przeciwko próbom KUN powstrzymania swojego otwartego faszyzmu i tym samym zdobycia głosów. Sława Stećko dostała się do Rady Ukrainy wraz z innymi kandydatami KUN.

 

DSU (Związek Nacjonalistyczny Niepodległego Państwa Ukraińskiego) odniosła największy sukces ze wszystkich partii otwarcie faszystowskich. UNA-UNSO starała się unikać otwarcie antyżydowskich i antyrosyjskich haseł. Przyjęła swego rodzaju ideologię pansłowiańską, próbując przy jej pomocy przemówić do wschodnich Ukraińców, dopuszczając nawet do przyłączenia się do nich osób rosyjskojęzycznych, jak to czynił Batalion Azowski. Było to również częścią strategii geopolitycznej UNA-UNSO, zakładającej dalsze sojusze z sojusznikami OUN/B w Europie Wschodniej i Azji Środkowej. DSU było natomiast otwarte tylko dla etnicznych Ukraińców, mówiących po ukraińsku. Wzorowała się na OUN-UPA i za wszystkie problemy Ukrainy obwiniała Rosjan i Żydów. Kilku jego przywódców służyło w latach sześćdziesiątych, we wcześniejszym Ukraińskim Froncie Narodowym.

 

SNPU była Narodowo Socjalistyczną Partią Ukrainy, czyli od samego początku swego istnienia grała kartą narodowego socjalizmu (nazizmu). Partia powstała we Lwowie w 1991 roku, jako oddziały uderzeniowe bloku nacjonalistycznego Walentyna Moroza. Moroz był dysydentem wydalonym ze Związku Radzieckiego w latach 70, za swoje faszystowskie poglądy popierające Doncowa i OUN/B. SNPU stała się później bardziej znana, gdy w 2002 roku zmieniła nazwę na Swoboda i zaczęła odnosić sukcesy wyborcze. Zbrojne skrzydło SNPU ,,Patriota Ukrainy’’ dało później początek Batalionowi Azow. W latach 90. SNPU zasłynęło ze swojej armii ubranych na czarno neonazistowskich skinheadów.

 

Na początku lat 90. ukraińscy faszyści stanowili wciąż niewielką mniejszość. Byli popularni głównie na zachodniej Ukrainie, a zwłaszcza we Lwowie. Jeszcze przed rozpadem Związku Radzieckiego wznoszono na Ukrainie pomniki Stepana Bandery i budowano muzea na jego cześć. W Starym Uhrynowie młodzieżowa grupa SNUM zbudowała pomnik Stepana Bandery, który został odsłonięty w obecności 10-tysięcznego tłumu w rocznicę utworzenia UPA, 14 października 1990 roku, i w przeddzień rocznicy zamachu na Banderę. Następnie 30 grudnia 1990 roku został wysadzony w powietrze przez sowieckie siły bezpieczeństwa, aby uniemożliwić obchody urodzin Bandery przypadające 1 stycznia. Jednak pomnik został odbudowany jeszcze większy i okazalszy, i odsłonięty 30 czerwca 1991 roku (50 lat wcześniej w rocznicę marionetkowego państwa OUN/B we Lwowie). Po raz kolejny sowieckie siły bezpieczeństwa go zburzyły. Członek SNUM pilnujący go został postrzelony i ranny. Wreszcie 17 sierpnia 1992 roku w niepodległej już Ukrainie Krawczuka, odsłonięto trzeci z kolei pomnik Stepana Bandery. Ten pełny wizerunek Bandery został wykonany z przetopionego pomnika Lenina. Tym razem pomnika strzegła już ukraińska policja.

 

Potrzebne były dwa wspierane przez CIA zamachy stanu, czyli tzw. kolorowe rewolucje, Pomarańczowa Rewolucja w 2004 roku i rewolucja na Majdanie w 2014 roku, aby ukraińscy faszyści zdobyli w końcu pełnię obecnie sprawowanej przez siebie władzy i wpływów politycznych na całej Ukrainie . 

 

W ten sposób sprowokują w końcu wojnę domową i przygotują grunt pod rosyjską interwencję wojskową. ( Co stało się faktem 24 lutego 2022 roku – dopisek – Jacek Boki)

 

 

 

Autor - Hugo Turner

Ze specjalnymi podziękowaniami dla dr T.P. Wilkinsona

 

 

 

Wyszukał, opracował i opublikował – Jacek Boki 

 

26 – 28 Marzec 2024 r. 

 

Artykuł źródłowy:  

 

https://libya360.wordpress.com/2024/02/19/history-of-fascism-in-ukraine-part-iv-the-global-oun-network-in-exile-1962-1992/

Źródła 

Stepan Bandera Życie i życie po śmierci ukraińskiego nacjonalisty: faszyzm, ludobójstwo i kult autorstwa Grzegorza Rossolińskiego-Liebe to ostateczna książka o historii OUN. 

Artykuł Marcie Smith na temat neoliberalnego niestosowania przemocy, autorstwa Gene’a Sharpa jest jednym z najważniejszych badań przeprowadzonych na ten temat w ciągu ostatnich 30 lat.


Starzy naziści, Nowa Prawica i Partia Republikańska: Krajowe sieci faszystowskie i ich wpływ na politykę zimnej wojny w USA, autorstwa Russa Bellanta to lektura obowiązkowa. Jest dostępna, jako darmowy plik PDF pod linkiem poniżej


https://drive.google.com/file/d/1Ivm_AubCCTCJCT4duCjadHTI6jgE1T5j/view

 

Sprawdź także ,,Coors Connection’’ - Russa Bellanta, aby uzyskać więcej informacji na temat rozległej sieci prawicowych organizacji pozarządowych w erze Reagana i Busha

 

https://drive.google.com/file/d/1PaYtJSBNJrdw6G1KAQdDb4_SqkpC5LmK/view

„Oszustwo, głód i faszyzm: mit ludobójstwa na Ukrainie od Hitlera do Harvardu” Douglasa Tottle’a wyjaśnia pochodzenie mitu Wielkiego Głodu i dokładnie go demaskuje. Obnaża także lobby ukraińskie i dominację diaspory popierającej OUN nad badaniem historii Ukrainy oraz rolę weteranów Waffen SS Galizien w Kanadzie.



https://www.garethjones.org/tottlefraud.pdf

„Ukraiński nacjonalizm w latach 90.: wiara mniejszości” Andrew Wilsona przedstawia szczegółowy opis Ukrainy podczas niszczenia ZSRR i odrodzenia się faszystów (lub ultranacjonalistów) inspirowanych przez OUN w bardzo suchym, łagodnym kolorze, na lekko pronacjonalistyczny sposób. Socjalizm zdradzony: kulisy upadku Związku Radzieckiego Rogera Keerana i Thomasa Kenny wyjaśniają, w jaki sposób katastrofalne reformy Gorbaczowa zniszczyły Związek Radziecki. „Inside the League” Scotta Andersona i Jona Lee Andersona stanowi wspaniały portret Światowej Ligi Antykomunistycznej.

Neonaziści i Euromajdan: od demokracji do dyktatury Stanisława Byszoka i Aleksieja Kochetkowa to historia Prawego Sektora i partii Swoboda z perspektywy prorosyjskiej. Chociaż książka koncentruje się na roku 2014, obejmuje wczesne lata 90-te. Link do pliku PDF znajduje się poniżej.


https://www.academia.edu/33258630/_EN_Neonazis_and_Euromaidan_From_Democracy_to_Dictatorship

Opierałem się także na sekcjach biuletynu informacyjnego o tajnych działaniach nr 25, 33 i 35 

 

https://covertactionmagazine.com/

„Cień Hitlera” Richarda Breitmana i Normana J.W. Goda omawia Mykołę Łebedia i Prolog w rozdziale 5 

 

Możesz uzyskać doskonały przegląd historii OUN, oglądając te 5 wykładów na youtube, 2 z wyżej wymienionego HURI. Oraz 3 z niedawnej konferencji w Niemczech poświęconej kompleksowi Bandery. 

 

Biografia autora Trevora Erlachera przedstawiająca Dymytro Doncowa, człowieka, który zainspirował OUN i Stepana Banderę

Trevor Erlacher: Ukraiński nacjonalizm w epoce skrajności

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=rahoqqySttg

 

 

 

Erlacher omawia waśnie Doncowa, poglądy na płeć, a kobiety z jego otoczenia wraz z ukraińskimi naukowcami zauważają ich dwuznaczny stosunek do faszyzmu. 

 

Dmytro Doncow i Polemiki o nacjonalizmie, płci i kulturze 

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=yAlwWmh_K5M

 

 

Wykład Mossa Robesona na konferencji Bandera Complex na temat historii OUN 

 

Tryzub, swastyka, orzeł  

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=zQKkbUp72iM

 

 

Demaskowanie banderowskiego lobbingu

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=_3qAEGAxCUU

 

 

 

Wykład Russa Bellanta na konferencji Bandera Complex na temat rad ABN i Republikańskich Grup Dziedzictwa 

 

Żadnego zawieszenia broni i żadnego kompromisu z Kremlem

 

 

 https://www.youtube.com/watch?v=mJN4usUsk6M

 

 

Moss Robeson przeprowadza wywiad z Russem Bellantem na temat jego książki Starzy naziści, nowa prawica i Partia Republikańska oraz jego doświadczeń w infiltracji WACL i RHGC.

 

 https://www.youtube.com/watch?v=TmacR8H8tDw

 

 

Moss Robeson o kanadyjskim skandalu Nazigate 

https://banderalobby.substack.com/p/nazigate-and-the-bandera-lobby 

 

Wywiad z Russem Bellantem z 2014 roku na temat jego książki „Starzy naziści, nowa prawica” i odrodzenie faszyzmu na Ukrainie po zimnej wojnie
Taras Kuzio w książce Radykalne partie nacjonalistyczne na poradzieckiej Ukrainie 1989-1994 szczegółowo opisuje odrodzenie się faszyzmu (radykalnego nacjonalizmu) na Ukrainie z perspektywy proukraińskiej. (Kuzio pracował dla wielu złowrogich ośrodków doradczych i frontów CIA)

https://shron1.chtyvo.org.ua/Taras_Kuzio/Radical_nationalist_parties_and_movements_in_contemporary_Ukraine_before_and_after_independence_The.pdf?PHPSESSID=na94gbscbqos60oac1dlorgp45 

 

Moss Robeson o Lwie Dobriańskim 

https://vocinfo.substack.com/p/mr-captive-nations-vs-the-cia 

 

Moss Robeson o Johnie Singlaubie  

 

https://vocinfo.substack.com/p/john-singlaub 

 

Blog Bandery w holu Moss Robesona 

 

https://banderalobby.substack.com 

 

Blog Mossa Robesona na temat Fundacji Pamięci Ofiar Komunizmu i Ruchu Narodów Zniewolonych  

 

https://vocinfo.substack.com 

 

Blog Mossa Robesona o Ukrainie

  

https://mossrobeson.medium.com

 
Front CIA RFE/RL w sprawie rewolucji na granicie  

 

https://www.rferl.org/a/the-revolution-on-granite-ukraine-s-first-maidan-kyiv/30892599.html 

 

Olga Onuch o granitowej rewolucji  

 

https://www.academia.edu/36179915/The_Legacy_Of_The_Revolution_On_Granite 

 

Rola Harvardu w grabieży Rosji 

 

https://www.thenation.com/article/world/harvard-boys-do-russia/ 

 

Bush nakazuje NSA pomóc Jelcynowi podczas nieudanego puczu sierpniowego  

 

https://www.independent.co.uk/news/us-agents-helped-yeltsin-break-coup-1436470.html 

 

Nasza Ukryta Historia przesłała mi ten link do przeszukania ukraińskiego tygodnika, co było bardzo pomocne w badaniu powiązań ukraińskiej diaspory z Rukh i innymi tematami  

 

https://ourhiddenhistory.org/docsearch/ukrweeklycom/ukrweeklycom-The_Ukrainian_Weekly_1992-51_12.txt?search=rukh&collection=/ukrweeklycom

 

 Wykład Seana Gervasiego na temat destabilizacji ZSRR Sean Gervasi: 

 

Jak USA spowodowały rozpad ZSRR 

 

Ekspert ONZ ds. propagandy ujawnia szczegóły planu RAND Think Tanku pod przywództwem Reagana, mającego na celu obalenie ZSRR, głównego socjalistycznego wyzwania dla kapitalizmu w kryzysie, zwanego Operacją Full Court Press, ogłoszonego na konferencji prasowej z ograniczonym udziałem Reagana, po jego rozpoczęciu. Obejmowało to atakowanie sowieckich biurokratów średniego szczebla za pomocą publikacji i audycji Air America wskazujących na problemy, z którymi się borykali w związku z lepszymi wynikami w USA, prowokacje wojskowe, gdy rozważali swój budżet w celu doprowadzenia ich do bankructwa, zwabianie ich do Afganistanu, a następnie zbrojenie Mudżahedinów w rakiety ziemia-powietrze i tym podobnymi; i podsycanie rywalizacji etnicznej w Związku Radzieckim, na przykład wysyłanie sprzętu do publikacji bałtyckim grupom etnicznym. W pierwszych 20 minutach Sean proroczo przedstawia zbliżający się kryzys kapitalizmu, który napędza ich pilną potrzebę stłumienia socjalistycznej konkurencji. Sean zmarł w tajemniczych okolicznościach w Belgradzie, gdzie założył sklep, wskazując na wysiłki PR w Kongresie USA prowadzone przez Rudera Finna wynajętego przez Chorwatów i Albańczyków z Kosowa w celu rozpoczęcia wojny przez Stany Zjednoczone przeciwko Jugosławii, w zamian za ich secesję. Wydarzenie z 26 stycznia 1992 roku, zorganizowane przez Connie Hogarth z WESPAC, kamera: Beth Lamont

https://www.youtube.com/watch?v=b9_aYcpxClA

 

 

 

 

Drogi czytelniku, będę bardzo wdzięczny za Twoje wsparcie mojej działalności, która jest cholernie ciężką pracą, wymagającą czasem poświęcenia na nią bardzo wielu godzin lub nawet wielu dni, by odnaleźć, przygotować i opracować naprawdę ważne informacje, zupełnie nieznane do dziś większości polskich czytelników. Za wszelką wymierną pomoc i wsparcie mojej działalności dziękuję już teraz wszystkim ewentualnym mecenasom. Pozwoli mi to na dalsze zdobywanie kolejnych, czasem bardzo trudno dostępnych informacji, materiałów, dokumentów i literatury niezbędnej do dalszej kontynuacji tej tematyki, jaką zajmowałem się na tym blogu, przez dziesięć lat wraz z moją małżonką, a teraz po jej odejściu do wieczności, prowadzę tą działalność już sam, dopóki nowotwór, który już coraz bardziej z każdym dniem daje o sobie znać, pozwoli mi jeszcze na kontynuowanie tej pracy, której nikt inny, ze względu na jej ogrom, nie chce kiwnąć nawet palcem.

PKO BP SA Numer konta: 44 1020 1752 0000 0402 0095 7431