Zdjęcia ideologicznych poprzedników dzisiejszych „bojowników przeciwko reżimowi”, są dziś bardzo aktualne dla Białorusi.
Białoruscy kolaboranci w czasie okupacji hitlerowskiej, podobnie jak ukraińscy, również dążyli do wejścia do zjednoczonej Europy, do Europy zjednoczonej pod rządami Adolfa Hitlera.
Oto 27 czerwca 1944 r., kilka dni po rozpoczęciu się Operacji Bagration, i po spakowaniu już walizek przez Niemców, udało im się zorganizować jeszcze w Mińsku II Zjazd Ogólnobiałoruski. Ale ofensywa rozwijała się tak szybko, że delegatom ledwo udało się w ostatniej chwili uciec z miasta, w którym znajdowały się już sowieckie czołgi. To prawda, że na cześć rozpoczęcia kongresu, Niemcom udało się zorganizować również paradę policjantów i demonstrację, z której zdjęcia polecam Państwa uwadze:
Niektórzy Białorusini życzliwie witali się z Niemcami.
Oto fragment sprawozdania z pracy mohylewskiego „Komitetu Pomocy Armii Czerwonej”, za okres od września 1941 do 10 marca 1943 roku, który daje jasny obraz tego, jak zdecydowana większość ludności cywilnej miasta Mohylew zareagowała na okupację:
„Główny ton nastrojom ludności nadawały elementy kontrrewolucyjne i szerokie warstwy filisterskie, które witały Niemców bardzo uprzejmie, śpieszyły zająć najlepsze miejsca w służbie i udzielić im wszelkiej możliwej pomocy. Liczba ta obejmowała znaczną część inteligencji, w szczególności wielu nauczycieli, lekarzy, księgowych, inżynierów itp.
Wiele młodych kobiet i dziewcząt zaczęło intensywnie poznawać niemieckich oficerów i żołnierzy, zapraszać ich do swoich mieszkań, spacerować z nimi itp. Wydało się to jakieś dziwne i zaskakujące, dlaczego Niemcy mają tak wielu swoich zwolenników wśród naszej ludności.. .
Mówiąc o młodych ludziach, należy zauważyć, że bardzo uderzający był brak patriotyzmu i komunistycznego światopoglądu znacznej części z nich. Uwaga ta dotyczy także członków Komsomołu, zwłaszcza członków Komsomołu. Jako nauczyciel znałem wielu z nich osobiście i obserwowałem ich z bliska” (Sokołow B.V., „Okupacja. Prawda i mity”, s. 361)
Współpraca niektórych przedstawicieli białoruskich działaczy politycznych z III Rzeszą rozpoczęła się w połowie i pod koniec lat 30. XX wieku. Latem 1933 r. Departament Polityki Zagranicznej NSDAP nawiązał kontakt z F. Akinchitsem, ideologiem i przywódcą niewielkiej grupy białoruskich nazistów (Białoruska Partia Narodowo-Socjalistyczna). Przy wsparciu wydziału grupa ta rozpoczęła wydawanie pisma „Nowy Szlach” w Wilnie. Niemal jednocześnie w Berlinie powstał Związek Studentów Białoruskich w Niemczech.
Trzeci prezydent Białoruskiej Republiki Ludowej Wasilij Zacharka napisał szczegółowy raport o sytuacji politycznej, gospodarczej i kulturalnej Białorusi, a także wysłał memorandum skierowane do Hitlera z prośbą o uwzględnienie „kwestii białoruskiej”.
Pod koniec 1939 r. w Berlinie, a następnie w innych miastach niemieckich utworzono białoruskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Rube. Zajmowało się ono identyfikacją i rekrutacją osób chcących pomóc Niemcom w kwestiach białoruskich. Ponadto powstał Białoruski Komitet Samopomocy, organizacja aktywnie rekrutująca członków wśród Białorusinów mieszkających w Niemczech.
Wraz z wybuchem II wojny światowej niemieckie dowództwo utworzyło bazy w Warszawie i Białej Podlaskiej w celu przerzutu białoruskich agentów na teren ZSRR. W Berlinie w obozie Wustavu zorganizowano kursy propagandzistów i tłumaczy spośród białoruskich nacjonalistów do pracy na Białorusi po zmianie władzy.
W 1940 r. kierownictwo „prawicowej emigracji białoruskiej” zaproponowało kierownictwu niemieckiemu zorganizowanie działalności białoruskich narodowych socjalistów, w tym wyszkolenie personelu sabotażowego spośród wziętych do niewoli żołnierzy Wojska Polskiego, pochodzenia białoruskiego, w celu sprowadzenia ich na teren ZSRR.
Wiosną 1941 r. rozpoczęto formowanie pierwszej jednostki białoruskiej. W ramach pułku Brandenburg 800, wyszkolono 1 pluton szturmowy w ilości 50 osób. Podobnie Niemcy szkolili spadochroniarzy z warszawskiego Komitetu Białoruskiego rube, w skład którego weszli wzięci do niewoli białoruscy ochotnicy byłej armii polskiej. Po utworzeniu te dwie jednostki zostały oddane pod kontrolę operacyjną kwatery głównej Wally.
Do zadań sabotażystów należało przeprowadzanie sabotażu na pobliskich tyłach sowieckich, fizyczne niszczenie dowództwa i sztabu dowodzenia Armii Czerwonej oraz przekazywanie informacji wywiadowczych drogą radiową.
Siedziba Centralnej Rady Białorusi w budynku obecnego teatru im. Janki Kupały, Mińsk, czerwiec 1943 r. Niemieckie Archiwa Państwowe (Bundesarchiv)
Defilada Białoruskiej Obrony Obwodowej w pobliżu obecnego budynku rządowego, Mińsk, czerwiec 1944 r Niemieckie Archiwa Państwowe (Bundesarchiv),
Białoruskie organizacje i formacje kolaboracyjne
Główne organizacje
Białoruska Rada Zaufania. Przewodniczący Wacław Iwanowski.
Białoruska Centralna Rada (BCR). prezydent Radosław Ostrowski.
Szef Białoruskiej Samopomocy Ludowej (BNS) Jurij Sobolewski.
Białoruska Niezależna Partia (BNP).
Związek Młodzieży Białoruskiej (SBM). Liderzy - Nadieżda Abramowa (1942-1943), Michaił Ganko (od 1943)
Białoruskie formacje zbrojne
Białoruski Korpus Samoobrony (BSA). — Policja okupacyjna. Kierownik Iwan Ermachenko.
Białoruska Obrona Regionalna (BKA). dowódca Franz Kuschel.
1. batalion personalny Białoruskiej Obrony Obwodowej
Białoruski Schutzmannschaft
Schutzmannschaft (niem. Schutzmannschaft), w skrócie szum (niem. Schuma) – „zespoły bezpieczeństwa”, jednostki specjalne, początkowo w ramach policji pomocniczej porządku III Rzeszy na terenach okupowanych, bataliony karne działające pod bezpośrednim dowództwem Niemców i razem z innymi jednostkami niemieckimi. Z reguły tworzyła się z miejscowej ludności i jeńców wojennych. W tabeli przedstawiono dane dotyczące białoruskich batalionów Schutzmannschaft od 1943 do 1944 roku.
№ батальона |
|
|
|
|
|---|---|---|---|---|
№ 45 (охранный) |
сентябрь 1943 |
Барановичи |
Начальник полиции порядка «Белоруссии» |
180−240 |
№ 46 (охранный) |
лето 1943 |
Новогрудок |
Начальник полиции порядка «Белоруссии» |
187−167 |
№ 47 (охранный) |
лето 1943 |
Минск |
Начальник охранной полиции «Минск» |
320−380 |
№ 48 (фронтовой) |
лето 1943 |
Слоним |
Начальник полиции порядка «Белоруссии» |
592−(615)590 |
№ 49 (охранный) |
лето 1943 |
Минск |
Начальник охранной полиции «Минск» |
327−314 |
№ 56 (артиллерийский) |
04.1943 |
Минск |
Начальник охранной полиции «Минск» |
230−280 |
№ 60 (фронтовой) |
01.1944 |
Снов — Барановичи |
Начальник полиции порядка «Белоруссии» |
562−526 |
№ 64 (фронтовой, |
02.1944 |
Глубокое |
Начальник полиции порядка «Белоруссии» |
100−165 |
№ 65 (фронтовой) |
02.1944 |
Новогрудок |
Начальник полиции порядка «Белоруссии» |
150−477 |
№ 66 (фронтовой) |
02.1944 |
Слуцк |
Начальник полиции порядка «Белоруссии» |
120−172 |
№ 67 (охранный) |
02.−03.1944 |
Вилейка |
Начальник полиции порядка «Белоруссии» |
130−223 |
№ 68 (фронтовой)[10] |
15.03.1944 |
Новогрудок |
Начальник полиции порядка «Белоруссии» |
150−600 |
№ 69 (фронтовой) |
03.1944 |
Могилёв |
Фюрер СС и полиции «Минск» |
150−200 |
Następnie z części batalionów Schutzmannschaft i szeregu innych kolaboracyjnych formacji zbrojnych w czerwcu 1944 roku - Utworzono Brygadę Schutzmannschaft „Siegling” 4. pułku, przeorganizowaną w połowie sierpnia 1944 roku - W 30. Dywizję Grenadierów SS (2. rosyjska).
Niektóre bataliony Schutzmannschaft zostały później przeniesione bezpośrednio do jednostek SD i SS. W niemieckich siłach zbrojnych
1 białoruski pluton szturmowy
Białoruski batalion straży kolejowej
13 Batalion Policji Białoruskiej SD
30 Dywizja Grenadierów SS (1 białoruska)
Brygada grenadierów oddziałów SS (1 białoruska)
Białoruski batalion powietrznodesantowy „Dalwitz”
38. Dywizja Grenadierów SS „Niebelungen”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.