Historia faszyzmu na Ukrainie Część III: Wojna UPA 1944-1963, szczurze kanały przerzutowe i zabójstwo Stepana Bandery

Hugo Turner

Poświęcam tę pracę pamięci Luciany Bohne.

Szczególne podziękowania dla T.P. Wilkinsona.

 

 

 

Pomnik „Herojów UPA” w Ellenville zawiera popiersia Romana Szuchewycza i Stepana Bandery, obu nazistowskich kolaborantów. W 1989 roku w Hamptonburgh odsłonięto pomnik Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i Ukraińskiej Powstańczej Armii.

 

 

Tuż przed rosyjską inwazją na Ukrainę w 2022 roku, w zachodniej prasie zaczęły pojawiać się doniesienia o amerykańskich planach utworzenia na Ukrainie siatki szpiegowsko – dywersyjnej, w stylu z czasów Operacji Gladio, która miałaby oprzeć się rosyjskiej inwazji, za liniami wroga, na jego tyłach. Byłaby to podziemna armia wyposażona w ukryte składy broni. Nic dziwnego, że oznaczało to, że taka siatka terrorystyczna, w stylu operacji Gladio została już utworzona. Jednakże w kontekście krwawego impasu, jakim stała się wojna, jak dotąd stanowiła ona jedynie niewielką irytację dla Rosjan, mordujących urzędników na obszarach kontrolowanych przez Rosję i pomagających ukierunkować ukraińskie ataki. Plany te powtarzały się w historii, ponieważ gdy nazistowskie Niemcy przygotowywały się do odwrotu z Ukrainy w 1944 roku, zawarły wówczas układ z UPA (Ukraińską Powstańczą Armią), aby ta pozostała za liniami sowieckiej armii, na jej tyłach i kontynuowała w ten sposób dalej wojnę z ZSRR.

 

 

UPA została utworzona w celu oczyszczenia etnicznego, ziem wschodniej Polski z Polaków i nielicznych, pozostałych jeszcze tam przy życiu Żydów, którzy jakimś cudem przetrwali masowe mordy na terytoriach okupowanych przez Niemców i ukraińskich nacjonalistów. UPA jedynie udawała, że walczy z hitlerowskimi Niemcami, w rzeczywistości potajemnie pracując dla niemieckiego wywiadu wojskowego. Jednak UPA i jej przywódcy z OUN/B (Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów/Bandery) wiedzieli, że Niemcy przegrywają wojnę i w połowie 1944 roku szef wywiadu OUN/B SB Mykoła Łebed zawarł tajny układ z Brytyjczykami. Wkrótce w akcję włączyli się także Amerykanie. Na Ukrainie, po klęsce nazistowskich Niemiec, II wojna światowa trwała jeszcze osiem lat. Kampanię agresji przeciwko Związkowi Radzieckiemu, w miejsce hitlerowskich Niemiec, nadal będą prowadzić OPC, MI6, Organizacja Gehlena i CIA, które bez przerwy, nadal potajemnie wspierały skazaną na zagładę UPA.

 

 

A Ukraina była po prostu największym, z tych wspieranych przez Zachód,teatrów tajnych wojen, które są zwykle całkowicie ignorowane i zupełnie pomijane przez wszystkie mainstreamowe media, w ich relacjach na ten temat z okresu tzw. zimnej wojny. Sama, kontynuowana przez UPA, brutalna i krwawa wojna, prowadzona była przez nią w tym samym czasie również w Polsce, na Białorusi i w Czechosłowacji, a także na zachodniej Ukrainie. Tajne wojny pod auspicjami najpierw amerykańskiej OSS, a od lipca 1947 roku, przez jej następczynię, czyli CIA, toczyły się także w Polsce, na Łotwie, Litwie, w Estonii, Albanii, Jugosławii i innych krajach bloku wschodniego. W krajach bałtyckich pozostałości Waffen SS, znane jako „Leśne Bractwo”, kontynuowały wojnę przy wsparciu połączonych zachodnich służb wywiadowczych. Zbrodnicza, szpiegowsko – dywersyjna kampania, prowadzona przez UPA na Ukrainie, miała fundamentalne znaczenie na początku zimnej wojny. Propaganda OUN-UPA obiecywała, że III wojna światowa jest tuż za rogiem i że Wielka Brytania i Ameryka przybędą, aby „wyzwolić” Ukrainę i ustanowić na niej władzę OUN - Bandery – która była ludobójczą formacją zagłady, kolaborującą od samego początku swego istnienia z hitlerowską III Rzeszą, aż do samego jej końca. Tym razem, w zamian za zachodnią broń, UPA podjęła się działań szpiegowsko – dywersyjnych przeciwko ZSRR, na rzecz swoich nowych zachodnich kuratorów. Dostarczane przez siatkę szpiegowską UPA informacje, były następnie wykorzystywane do wybierania celów na Ukrainie, dla planowanych amerykańskich ataków atomowych tzw. Operacji „Dnia Sądu Ostatecznego”. Mieszkając na wygnaniu, przyszły szef OUN/B Jarosław Stećko, aktywnie lobbował wtedy, za wojną atomową, nawet kosztem milionów zabitych w niej Ukraińców. Uważał, że to niewielka cena za „wyzwolenie” Ukrainy od komunizmu. 

W tym artykule przedstawimy historię wczesnych lat zimnej wojny. Będzie dotyczyć ona wojny prowadzonej nadal przez UPA, tzw. kanałów przerzutowych zwanych drogami szczurów i przesiedlenia 120 000 ukraińskich faszystów po całym świecie. Omówione zostaną również zamieszki, tortury i zabójstwa organizowane i przeprowadzane przez OUN/B, w obozach i więzieniach dla przesiedleńców w krajach Europy Zachodniej. Omówimy także historię OUN/B na wygnaniu i jej podział na dwie frakcje: Zch OUN wspieraną przez MI6 i Organizację Gehlena, na czele której stali Stepan Bandera i Jarosław Stećko, oraz ZP UHWR wspieraną przez CIA, na której czele stał Mykoła Łebed. Będzie dotyczyć to utworzenia przez OUN/B i MI6 największej faszystowskiej grupy parasolowej lat powojennych, Antybolszewickiego Bloku Narodów, czyli ABN, które zrzeszały w swoich szeregach zbiegłych faszystowskich zbrodniarzy wojennych z całej Europy Wschodniej i Środkowej. ABN nawiąże bliskie kontakty z Azjatycką Ludową Ligą Antykomunistyczną i ostatecznie obie strony utworzą Światową Ligę Antykomunistyczną. Na koniec poruszona zostanie, kwestia zabójstwa Stepana Bandery.

 

 

Polecam wszystkim czytelnikom, zapoznać się najpierw z pierwszą i drugą częścią opracowania dotyczącego historii OUN, aby następnie przejść do zapoznania się z bardziej szczegółowym studium, opisu początków samej OUN i jej roli, jaką odegrała, we wspieraniu hitlerowskich Niemiec i jej współudziału w dokonywaniu przez nią u boku niemieckich nazistów, w bestialskich, masowych, ludobójczych mordach, milionów Słowian i Żydów podczas II wojny światowej. Jednocześnie spróbuję dokonać podsumowania całości tematu, wraz z nowymi szczegółami odkrytymi przeze mnie w trakcie mojego studium tego tematu, na przestrzeni kilku ostatnich miesięcy moich badań, dokonanych w ciągu całego ostatniego roku.

 

 

Przez większą część swojej historii, Ukraina była polem bitwy między Wschodem a Zachodem. W XIX wieku ukraińska tożsamość narodowa zaczęła się dopiero kształtować, i to jedynie w wąskim gronie artystów i intelektualistów. Stereotypowy wczesny ukraiński nacjonalista miał w jednej kieszeni tom ukraińskiej poezji, a w drugiej egzemplarz Marksa. Jednak w latach poprzedzających I wojnę światową ukraiński nacjonalizm w coraz większym stopniu stawał się formą protofaszyzmu inspirowanego naukowym rasizmem i darwinizmem społecznym. Jego kluczową postacią stał się Dmytro Doncow, który uciekł z rosyjskiej Ukrainy do Galicji, która była wówczas częścią Cesarstwa Austro-Węgierskiego. (Warto wspomnieć, że upadek Austro-Węgier wyzwolił zalew reakcyjnych intelektualistów, którzy także zbudowali później bombę atomową, tzw. szkołę chicagowską, neokonserwatyzm i neoliberalizm.) Doncow został propagandystą w służbie Niemieckiej podczas I wojny światowej. Ukraina stała się głównym polem bitwy podczas I wojny światowej, rosyjskiej wojny domowej, wojny polsko-sowieckiej i wojny polsko-ukraińskiej. Ostatecznie większość Ukrainy została włączona do Związku Radzieckiego, jako Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka, podczas gdy dzisiejsza Zachodnia Ukraina stała się częścią Polski.

 

 

Historycy zdali sobie sprawę, że niemieckie (i czeskie) doświadczenia wojenne związane z walkami na Ukrainie i w regionie Morza Bałtyckiego w następstwie rewolucji bolszewickiej odegrały kluczową rolę w narodzinach nazistowskiej ideologii i metodologii. Jest to znane jako „teoria brutalizacji”. Antykomunizm i antysemityzm zostały powiązane i doprowadziły do ludobójczych pogromów. Niemieccy weterani wojen na Ukrainie i na Morzu Bałtyckim dołączyli do prawicowych band najemników i paramilitarnych Freikorpsu. Freikorps spopularyzował swastykę, prowadził wojny w Europie Wschodniej, został użyty do przeprowadzenia likwidacji niemieckich komunistów, a potem dołączył do partii nazistowskiej, stając się jedną z jej dwóch zbrojnych ramion.

Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów, w skrócie OUN, wywodzi swoje korzenie ze wschodnich terenów Polski, które stały się integralną częścią jej terytorium, po zakończeniu I wojny światowej. Podczas I wojny światowej założyciele OUN walczyli po stronie Cesarstwa Austro-Węgier, jako Strzelcy Siczowi, służąc pod dowództwem księcia Wilhelma von Habsburga. Potem Stając się trzonem armii, krótko istniejącej Zachodnio Ukraińskiej Republiki Ludowej, która ostatecznie została zmiażdżona przez nowo odrodzoną Polskę. Następnie udali się na wygnanie i utworzyli grupę terrorystyczną pod nazwą UWO, która reprezentowała Ukraińską Organizację Wojskową. UWO przeprowadzała ataki terrorystyczne w Polsce i szpiegowała dla niemieckiego wywiadu wojskowego. Na czele UWO stał Jewhen Konowalec, który wcześniej dowodził Strzelcami Siczowymi, a następnie walczył za Zachodnią Ukrainę przeciwko Polsce. Ostatecznie pokonani, on i inni przywódcy ówczesnych ukraińskich nacjonalistów, uciekli wraz z innymi członkami UWO na zachód. W 1929 roku UWO zdecydowało, że do realizacji swoich celów potrzebuje organizacji masowej i utworzyło OUN. Konowalec został pierwszym szefem OUN.

 

 

Tymczasem na zachodniej Ukrainie dorosło nowe pokolenie ukraińskich nacjonalistów, zainspirowane twórczością Dmitrija Doncowa, który spopularyzował faszyzm. Doncowa otaczała grupa faszystowskich, awangardowych poetów i intelektualistów zwanych Wisznikami. Doncow spopularyzował także wśród ukraińskich nacjonalistów, zboczoną formę ideii Nietzschego, które następnie połączył w jedno, ze skrajnym ukraińskim nacjonalizmem. Zainspirował bezwzględne już wtedy młode pokolenie ukraińskich faszystów, które czciło przemoc i było gotowe popełnić każdą, nawet najpotworniejszą zbrodnię w imię ukraińskiej sprawy. Historycy nazywają ich „pokoleniem Bandery”, do którego zaliczali się wówczas: Stepan Bandera, Roman Szuchewycz, Jarosław Stećko i Mykoła Łebed. Dorastali oni w nacjonalistycznych grupach młodzieżowych i organizacjach skautowych, zanim ostatecznie dołączyli do UWO, a następnie do OUN. Udało im się w tym czasie fanatycznie zradykalizować, zdecydowaną większość ukraińskiej ludności w Polsce, rozpoczynając w ten sposób ruch masowego oporu, propagandy, fanatycznej indoktrynacji, terroru i zabójstw.

 

 

 

 Mykoła Łebed - Szef straszliwej Służby Bezpeky - OUN - Bandery. Zwyrodniały, psychopatyczny morderca, kolaborant Hitlera, zbrodniarz wojenny

Ostatecznie po zaplanowaniu i dokonaniu zabójstwa ministra spraw wewnętrznych Polski - Bronisława Pierackiego, przywódcy OUN zostali osądzeni i uwięzieni. Rzeczywisty zabójca uciekł do Argentyny, gdzie FBI odkryło później niemiecki spisek, mający na celu zamordowanie prezydenta Franklina Delano Roosevelta. Tymczasem Jewhen Konowalec, przywódca i założyciel OUN/B, został zamordowany przez Pawła Sudopłatowa, sowieckiego agenta, który użył do tego eksplodującego pudełka czekoladek. Przywódcy OUN na wygnaniu, wybrali na miejsce Konowalca - Andrija Melnyka. 

 

Kiedy Niemcy napadły na Polskę, wywołując II wojnę światową, Bandera i jego przyjaciele uciekli z więzienia, wykorzystując dogodny moment i ogólny chaos. Proces Bandery uczynił z niego supergwiazdę wśród ukraińskich nacjonalistów i dlatego uważał, że to on powinien zostać mianowany przywódcą OUN. OUN wkrótce podzieliła się na stare pokolenie na wygnaniu, OUN/M, lojalne wobec Melnyka i młodszą OUN/B, żyjącą pod polskimi rządami i lojalną wobec Bandery. Rywalizacja OUN/M kontra OUN/B stała się dosłownie morderczą rozgrywką. Obie frakcje rywalizowały o przychylność hitlerowskich Niemiec i obie miały odegrać swoją rolę, pomagając w realizacji nazistowskiej, ludobójczej polityki III Rzeszy i Adolfa Hitlera. OUN/B utworzyła ukraińską milicję, która następnie stała się policją pomocniczą, polującą, pilnującą i transportującą na egzekucję ukraińskich Żydów, Polaków i innych wrogów nazistów. OUN/M z kolei miała dostarczać rekrutów dla nowo formowanej przez Niemców 14 dywizji grenadierów Waffen SS „Galizien”. 

 

W 1943 roku OUN/B nakazała swoim członkom policji pomocniczej wysługującej się dotąd Niemcom, zdezerterować i utworzyć UPA, Ukraińską Powstańczą Armię. UPA rozpoczęła ludobójcze masakry polskiej ludności wiejskiej. Podobno lubowali się w mordowaniu swoich ofiar z przerażającym sadyzmem, używając do tego siekier, pałek i pił, aby oszczędzić kul, straszyć Polaków i dosłownie bawić się ich życiem jak kot z myszą. W Galicji i na Wołyniu UPA wymordowała 80–100 tys. Polaków. UPA pomagała także nazistom w walce z partyzantami sowieckimi. Po wojnie OUN/B na wygnaniu spopularyzowała mit, że UPA walczyła rzekomo, zarówno z nazistami, jak i Sowietami. W rzeczywistości UPA atakowała Niemców tylko wtedy, gdy potrzebowali broni i przez cały ten czas potajemnie pracowali dla niemieckiej Abwehry (wywiadu wojskowego). 

 

Abwehra współpracowała zarówno z UWO i OUN przez cały okres swojej historii. Brytyjska MI6 również wspierała OUN przed drugą wojną światową, skrzętnie zatajając ten fakt przed swoimi polskimi partnerami, że szkolą i finansują ich śmiertelnych wrogów, na ich własnym terytorium. Ówczesny szef MI6, admirał Hugh „Quex” Sinclair, zaczął wspierać OUN w połowie lat trzydziestych XX wieku. Dowódcą tej operacji wspierania działalności ukraińskich nazistów na terenie Polski, był funkcjonariusz MI6 Harry Carr, stacjonujący wtedy oficjalnie w Finlandii. Carr najwyraźniej współpracował w tym czasie,także z hitlerowską Abwehrą. Po wojnie Carr był szefem MI6, który jednocześnie nadal odpowiadał również za ukraińskie operacje dywersyjno - szpiegowskie w Europie Wschodniej i bardzo często spotykał się w związku z tym, ze Stepanem Banderą.   

 

Na początku 1944 roku Armia Czerwona była o krok od wyzwolenia zachodniej Ukrainy. UPA i Abwehra zawarły układ. Ogromne niemieckie składy broni zostały przekazane UPA w zamian za dostarczanie informacji wywiadowczych na temat sił radzieckich i związanie walką przez UPA, jak największej liczby żołnierzy Armii Czerwonej. Akcję tą Abwhera przeprowadziła pod kryptonimem ,,Operacja Słonecznik’’.

 

 

Krótko przed zajęciem Lwowa przez Armię Czerwoną, OUN/B zorganizowała dużą konferencję, przyjmując w jej trakcie bardziej demokratyczną fasadę, w nadziei na zdobycie w ten sposób poparcia Zachodu dla swoich dalszych działań. Ten proces przyjmowania demokratycznej fasady rozpoczął się już rok wcześniej, podczas trzeciej Nadzwyczajnej Konferencji OUN/B, która odbyła się w dniach 21–25 sierpnia 1943 roku. Po konferencji wiosennej 1944 roku OUN/B zdecydowała się wysłać na Zachód delegację pod przewodnictwem Mykoły Łebedia, by za jej pomocą skontaktować się z aliantami. Łebed stał się kluczową postacią zimnej wojny, kierującą wspieranym przez CIA oddziałem OUN/B. UHWR, Najwyższa Ukraińska Rada Wyzwolenia, została utworzona w lipcu 1944 roku, aby nadać OUN/B bardziej demokratyczną fasadę, by lepiej zaprezentować się za jej pomocą, nie znającej zbrodniczej, kolaboracyjnej, jeszcze przecież w końcu nie tak dawnej przeszłości ukraińskich nacjonalistów, opinii publicznej świata zachodu. Łebed przyznał później historykowi Christopherowi Simpsonowi, że latem 1944 roku, nawiązał kontakt z zachodnim wywiadem. Łebed został opisany przez amerykański CIC (Korpus Kontrwywiadu) jako „Dobrze znanego sadystę i nazistowskiego kolaboranta”.

 

 

W latach trzydziestych Łebed był organizatorem szeregu zabójstw. Następnie uczęszczał do szkoły gestapo pod Krakowem, gdzie szkolił swoich ludzi w zakresie tortur, porywając Żydów i torturując ich, z umiejętnością składania fałszywych zeznań, a następnie ich fizycznej likwidacji (podejście stosowane w przypadku, którego kontrahent USAID/CIA, Dan Mitrione, zyskał sławę w Ameryce Łacińskiej). Łebed stał na czele oddziału wywiadu OUN, Służby Bezpeky (Służby Bezpieczeństwa), czyli SB, któremu również powierzono zadanie zabijania podejrzanych o zdradę członków OUN/B i UPA. Łebed był również organizatorem zabójstw członków OUN/M, w wyniku czego Bandera i Stećko zostali wysłani do przytulnej części obozu koncentracyjnego dla bardzo ważnych więźniów politycznych, a tak naprawdę… gości honorowych III Rzeszy. 

 

W przeciwieństwie do Bandery, Łebed mógł zatem bezpośrednio uczestniczyć w strasznych zbrodniach wojennych, popełnianych przez OUN/B podczas wojny. Łebed osobiście na pisemny rozkaz Bandery, zarządził czystki etniczne wobec Polaków na Wołyniu. Po zakończeniu zimnej wojny, Łebediowi i jego Prologowi z frontu CIA, przypisuje się pomoc w destabilizacji i ostatecznym rozmontowaniu Związku Radzieckiego. Większość historyków uważała, że początkowa misja Łebedia, polegająca na nawiązaniu kontaktu z zachodnimi sojusznikami w 1944 roku, zakończyła się niepowodzeniem. Jednak historyk Jeffrey Burds odkrył, że według niemieckiego wywiadu był to sukces, a nie porażka, i jesienią 1944 roku Łebed, sfinalizował ostateczne zawarcie układu z Brytyjczykami o wzajemnej współpracy.

Łebed znalazł także chętnego sojusznika w Watykanie, za pośrednictwem ukraińsko-amerykańskiego arcybiskupa Iwana Buczko, prałata kościoła greckokatolickiego, pochodzącego z Pittsburgha w Pensylwanii. Buczko wstawiał się później u papieża Piusa XII, aby chronić członków ukraińskiej 14 Dywizji Grenadierów Waffen SS „Galizien”. Kolejnym kluczowym sojusznikiem Łebedia wśród duchowieństwa, był ksiądz Iwan Hrynioch, który był kapelanem dywizji SS Galizien. 

 

 

 

Ksiądz greckokatolicki Iwan Hrynioch, kapelan Waffen SS Galizien. Kolaborant Hitlera, fanatyczny ukraiński nazista, zbrodniarz wojenny

 

 

 

 

 

 Ukraiński arcybiskup przy Watykanie Iwan Buchko, wraz z papieżem Piusem XII, mesjasz zwyrodniałych ludobójców z dywizji SS Galizien

 

 

Tymczasem Sowietom udało się wyzwolić Ukrainę w maju 1944 roku i rozpoczęła się wojna z UPA. Armia Czerwona musiała jeszcze wyzwolić resztę Europy Wschodniej i ostatecznie Niemcy. Większość sił Armii Czerwonej opuściła Ukrainę po powołaniu 700 000 Ukraińców z Zachodu. Jednak w pewnym momencie UPA zdołała związać walką około 200 000 żołnierzy Armii Czerwonej. Udało jej się nawet zabić generała Nikołaja Watutina z 1. Frontu Ukraińskiego w lutym 1944 roku. Między lutym 1944 roku, a grudniem 1946 roku, UPA zdołała zabić 11 725 sowieckich oficerów, agentów i współpracowników. UPA raniła kolejnych 3914 osób, a 2401 zaginęło (zostało porwanych przez UPA), prawdopodobnie torturowanych, a następnie zamordowanych. Radzieccy urzędnicy bali się opuszczać swoje biura. Tymczasem bycie wybranym na szefa sowietu wiejskiego, zwykle oznaczało wyrok śmierci dla zwycięzcy takich ,,wyborów’’. UPA rządziła wsią. Już w pierwszym roku wojny, UPA zupełnie bezmyślnie próbowała walczyć z Armią Czerwoną i NKWD, ponosząc ogromne straty. Aby uniknąć nieporozumień, wspomnę, że w okresie objętym tym artykułem Sowieci trzykrotnie zmieniali nazwę swoich służb bezpieczeństwa. NKWD (Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych), odpowiedzialny za bezpieczeństwo wewnętrzne, w 1946 roku, przekształcił się w MWD (Ministerstwo Spraw Wewnętrznych) i taką nazwę zachował do 1991 r. NKGB (Ludowy Komisariat Bezpieczeństwa Państwowego), odpowiedzialny za zagrożenia zewnętrzne, stał się MGB (Ministerstwo Bezpieczeństwa Państwowego) w 1946 roku i KGB w 1954 roku. W 1947 roku Sowieci zaniepokoili się niepowodzeniem MWD w wykorzenieniu UPA i przenieśli odpowiedzialność za wojnę z UPA na MGB. MGB i MWD były zaciekłymi rywalami zaangażowanymi w ciągłą walkę o władzę. Chruszczow również został odsunięty od władzy na kilka miesięcy, ze względu na swoją brutalność i niekompetencję.

 

UPA przygotowywała się na przybycie Sowietów, rozpoczynając masową kampanię propagandową mającą na celu nakłonienie ludności do przeciwstawienia się poborowi. Plotki i dezinformacja były jedną z ulubionych broni UPA. Twierdzili, że Sowieci planowali wymordowanie całej ludności lub wywózkę na Syberię. Twierdzili, że Stalin nie żyje. Twierdzili, że Stany Zjednoczone dozbrajają Niemcy i Japonię w celu rozpoczęcia ataku na Związek Radziecki (właściwie to prawda) lub że Stany Zjednoczone i Wielka Brytania mają zamiar dokonać inwazji w ich imieniu (co jest bardziej, niż mało prawdopodobne). Twierdzili, że na ratunek ma wkrótce przyjść armia Ukraińców z Kanady lub USA, lub złożona z Ukraińców z obozów dla przesiedleńców. Niektóre pogłoski o UPA, z odrobiną przesady, zdradzały wewnętrzną wiedzę o tajnych planach Zachodu. Plan UPA mający na celu promowanie unikania/uchylania się od poboru był bardzo skuteczny, a lasy były pełne uchylających się od poboru, potencjalnych rekrutów UPA. Niektórzy z tych uciekinierów, aby przeżyć, zostali bandytami. 

 

 

UPA kazała chłopom kopać bunkry i kryjówki. Niektóre były na tyle duże, że mogły pomieścić tylko jedną osobę, podczas gdy inne zajmowały wiele pomieszczeń. Bunkry wykorzystano do stworzenia dosłownie podziemnego, równoległego rządu z ukrytymi szpitalami, drukarniami, a nawet komisariatami policji, a także do ukrywania broni, amunicji i żywności. NKWD stanęło w obliczu ogromnej, dobrze uzbrojonej i wyszkolonej siły UPA, która miała nad nimi przewagę liczebną 6 do 1. UPA zamordowałaby każdego, kogo rząd radziecki próbowałby wyznaczyć na czele lokalnej wioski, a ostatecznie każdego, kto byłby posłuszny Sowietom.

 

NKWD podjęło decyzję o utworzeniu batalionów zniszczenia do walki z UPA. Ponieważ jednak wszyscy sprawni mężczyźni służyli już w Armii Czerwonej lub ukrywali się w lasach razem z UPA, NKWD musiało polegać na starcach, niepełnosprawnych, kobietach i dzieciach, aby służyli w batalionach zagłady. Wielu przyłączyło się, by pomścić członków rodzin zabitych przez UPA. Często byli słabo przeszkoleni. UPA wysyłała także swoich własnych członków, aby infiltrowali bataliony zniszczenia, przygotowując na nie zasadzki, aby UPA mogła ukraść im broń, lub próbując przekonać ich do zdezerterowania, i dolączenia do szeregów UPA. Ostatecznie jednak w połowie 1946 roku MWD dokona oczyszczenia batalionów zniszczenia i zapewni im lepsze wyszkolenie. 

 

 

NKWD/MWD również cieszyło się przewagą w surowej sile ognia przeciwko UPA. Strategia UPA polegająca na tworzeniu dużych, 600-osobowych batalionów ułatwiła ich wyśledzenie. UPA przeprowadziła lekkomyślne i samobójcze ataki na oddziały NKWD, ponosząc ciężkie straty. W 1945 roku UPA zmuszona była całkowicie zmienić strategię i utworzyła małe oddziały, które miały przeprowadzać ataki, a następnie znikać w bunkrach lub wtapiać się w miejscową ludność.

 

W listopadzie 1944 r. wspierany przez Sowietów rząd polski i sowiecka Ukraina zgodziły się na przesiedlenia ludności i nowy przebieg granicy pomiędzy Polską a ZSRR. Polaków z terenów niegdyś wschodniej Polski, a obecnie ponownie zachodniej Ukrainy, wysłano do zachodniej Polski, która została wycięta ze wschodnich Niemiec, podczas gdy Polska miała wysłać wszystkich swoich Ukraińców na Ukrainę. 

UPA rozpoczęła wojnę wewnątrz Polski, aby powstrzymać deportacje Ukraińców. W marcu 1947 roku UPA zaatakowała i zabiła wiceministra obrony Polski, generała Karola Świerczewskiego. W odwecie Polska rozpoczęła Akcję „Wisła”, aby przesiedlić Ukraińców, pomścić wojenne masakry Polaków dokonane przez UPA oraz definitywnie zakończyć ukraińską irredentę na ziemiach polskich. Ówczesna Polska była już w tamtym czasie także zaangażowana w wojnę domową, toczącą się pomiędzy Polakami lojalnymi wobec kontrolowanego przez Londyn rządu na uchodźstwie, a Polakami lojalnymi wobec wspieranego przez Sowietów polskiego rządu w Warszawie. Przekształciło się to w jeden z bardziej upokarzających rozdziałów zimnej wojny dla Zachodu, kiedy wywiad radziecki przejął kontrolę nad antyradziecką polską grupą oporu WIN i przekonał zachodni wywiad do dalszego zaopatrywania WIN w pieniądze, broń i zaopatrzenie. Ostatecznie WIN ogłosił w radiu, że przez cały czas znajdował się pod kontrolą Sowietów. Było to upokarzające zarówno dla CIA, jak i MI6. (WiN upokorzył się najbardziej bandycką współpracą z rezunami z OUN-UPA, z którymi zawarł pisemne porozumienie 5 maja 1946 roku, o wspólnej walce z komunizmem, gdy na ziemiach południowo wschodniej Polski, na których WiN prowadził wspólne akcje zbrojne przeciwko żołnierzom Wojska Polskiego, milicjantom i UB razem z bandziorami z UPA, trwało nadal, a nawet wzmogło się ludobójstwo polskiej ludności tych ziem, dokonywane w tamtym czasie przez wypróbowanych sojuszników WIN z OUN -UPA. Dop. Jacek Boki) 

 

 

Po powrocie na Ukrainę przesiedlenia ludności spowodowały, że NKWD straciło większość swoich informatorów, którymi często byli Polacy, a także wielu polskich rekrutów z batalionów zagłady. UPA została także uwolniona od wojny z AK (polską partyzantką lojalną wobec rządu emigracyjnego) i mogła skoncentrować się na walce z Sowietami. Jak na ironię, po raz kolejny Sowieci osiągnęli główny cel ukraińskich nacjonalistów, tworząc jednorodną Ukrainę.

Po wojnie domowej w Rosji Sowieci promowali język i kulturę ukraińską poprzez swój program ukrainizacji. Sowieci oddali także Ukrainie ogromne fragmenty terytoriów rosyjskich. Chruszczow oddałby Ukrainie nawet Krym. Potem w końcu ponownie zjednoczyli rosyjską Ukrainę Środkową i Wschodnią z polską Ukrainą Zachodnią po inwazji na Polskę w 1939 roku. Aby zakończyć wojnę między UPA a Polakami, usunęli Polaków z zachodniej Ukrainy. Nieświadomie tworzyli warunki, które później pozwoliły na triumf ideologii OUN na Ukrainie po zimnej wojnie.

 

 

Bezwarunkowa kapitulacja hitlerowskich Niemiec 9 maja 1945 roku była poważnym ciosem dla morale członków UPA. Po dziesięcioleciach propagandy i agitacji OUN wielu mieszkańców zachodniej Ukrainy sympatyzowało z UPA. Jednak wielu cywilów nie chciało być skazanych na przegraną. Sowieci wiedzieli z doświadczenia zdobytego podczas rosyjskiej wojny domowej, że kluczem do wygrania wojny było zmuszenie ludzi do wybrania strony. Fanatyczny faszyzm UPA faktycznie pomógł ich pokonać, ponieważ po odejściu Polaków głównym celem UPA stał się sam naród ukraiński. Uważali każdego, kto wykonywał rozkazy sowieckie, za zdrajcę, którego należy zamordować wraz z całą rodziną.

Sowieci rozpoczęli kampanię kolektywizacyjną. Organizowali spotkania miejskie i prosili o podniesienie ręki, kto zgodzi się dołączyć do kolektywów. UPA przybędzie tej nocy i odetnie ręce każdemu chłopowi, który podniesie rękę na spotkaniu. UPA ogłosiła, że każdy, kto przyłączy się do kołchozów lub spełni zapotrzebowanie na zboże, zostanie zabity „jak pies”, a jego rodzina zostanie zarżnięta. Niezastosowanie się do poleceń rządu sowieckiego mogło oznaczać uwięzienie, deportację lub śmierć. UPA brutalnie mordowała chłopów za płacenie podatków i paliła ich domy, za wstępowanie do kołchozów. Wkrótce chłopi, niegdyś sympatycy UPA, zaczęli teraz informować rząd, gdzie ukrywają się członkowie band UPA, aby uniknąć zemsty ze strony UPA. UPA w odwecie brutalnie zabijała podejrzanych informatorów i całe ich rodziny, jeszcze bardziej zniechęcając do siebie całe społeczeństwo. Sowieci ogłosili także, że każdy, kogo rodzina należy do UPA lub którego członkowie rodziny się ukrywają, zostanie deportowany, chyba że zostaną wydani przez członków własnej rodziny. Obiecali amnestię tym, którzy się poddali i przekonali tysiące członków UPA i uchylających się od poboru do poddania się ze względu na ich rodziny. Sowieci deportowali łącznie 200 000 podejrzanych sympatyków OUN i przekazali swoje ziemie lojalistom i weteranom batalionów zagłady. Sowieci wielokrotnie oferowali amnestię członkom UPA, którzy byli gotowi się poddać do lipca 1946 roku. Poddało się w sumie ponad 112 000 członków UPA i uchylających się od poboru. 

 

 

Założona przez Mykołę Łebeda SB była odpowiedzialna za zamordowanie setek członków UPA, którzy poddali się, byli podejrzani o bycie informatorami lub byli „porażkowcami” wątpiącymi w możliwość wygrania wojny. SB zdołała także przeniknąć do sowieckiego wywiadu. Większość sowieckich nalotów na kryjówki UPA kończyła się niepowodzeniem, a UPA po prostu znikała w lasach i bunkrach.

Po ogromnych, poniesionych przez UPA stratach w pierwszym roku wojny i coraz bardziej niepopularnych działaniach UPA wśród ludności zachodniej Ukrainy, morale pozostałych jeszcze członków UPA gwałtownie spadło. Potem nadeszło przemówienie Winstona Churchilla wygłoszone 4 marca 1946 roku zatytułowane: „Żelazna kurtyna” w Fulton w stanie Missouri, które ożywiło nadzieje UPA. Churchill twierdził, że „wojna była nieunikniona”. UPA próbowała przekonać społeczeństwo, że wkrótce zainterweniują Amerykanie i Brytyjczycy. Przemówienie Churchilla pobudziło UPA, a liczba przeprowadzonych przez nią ataków wzrosła o 300%. Początkowo Sowieci odrzucali roszczenia UPA dotyczące poparcia Zachodu. Po przemówieniu Churchilla zaczęto zwracać uwagę na dowody wsparcia Zachodu dla UPA. 

 

 

OUN/B przeniosła się do Monachium w Niemczech, które NSDAP nazwała „Stadt der Bewegung” (Miastem Ruchu) z powodu nieudanego spisku, który zapoczątkował tam karierę Hitlera. Stepan Bandera ukrywał się. Przemieszczając się z miejsca na miejsce, miał wiele adresów i pseudonimów. Jesienią 1945 roku prowadził szkołę szpiegowską pod Monachium dla zachodniego wywiadu, gdzie do 1990 roku stacjonowała organizacja Gehlena (później Bundesnachrichtendienst-BND) – (To miasteczko Pullach – dopisek Jacek Boki). Stany Zjednoczone utrzymywały kryjówkę Bandery w Monachium. Bandery stale pilnowało 10 bezwzględnych ochroniarzy zwanych „Czarną Ręką”, którzy zabili nieznaną liczbę osób podejrzanych o bycie agentami sowieckimi. Wywiad amerykański na bieżąco informował Banderę o sowieckich próbach aresztowania go lub zamordowania.

 

W 1945 roku Monachium było siedzibą nie tylko Organizacji Gehlena, ale także rodzących się w nim operacji amerykańskiej CIA i innych tajnych agencji antyradzieckich, takich jak m.in. Stacje radiowe OPC czy RFE. W Monachium znajdował się także niesławny meczet, w którym podżegano do nowego panturkizmu i operacji Al-Kaidy. Miasto stało się siedzibą ABN (Antybolszewickiego Bloku Narodów), Ukraińskiego Czerwonego Krzyża, organizacji harcerskiej Płast i Ligi Więźniów Politycznych, a wszystko to miało tę samą siedzibę OUN/Bandery. Technicznie rzecz biorąc, OUN/B w Monachium nosiła nazwę ZCh OUN (Zagraniczne Jednostki OUN). Prowadzili ją Stepan Bandera i Jarosław Stećko. Według badacza Mossa Robesona Stećko był mózgiem Bandery. Stećko ogłosił się premierem Ukrainy już 30 czerwca 1941 roku, po tym jak Banderze zakazano wjazdu na Ukrainę. Stećko miał stanąć na czele ABN, utworzonej w 1946 roku, chociaż OUN/B wolała datować swoje początki na rok 1943, kiedy Alfred Rosenberg zorganizował Konferencję Zniewolonych Ludów Azji i Europy. 

 

 

Konferencja była katastrofą. OUN/B spaliła dokumentację i zamordowała kilku uczestników. ABN nadal preferowała datę pochodzenia 1943. W 1983 roku Jarosław Stećko i jego żona Sława zostali zaproszeni do Białego Domu, aby uścisnąć dłoń prezydentowi Reaganowi, wiceprezydentowi Bushowi i ambasador USA przy ONZ Jeanne Kirkpatrick z okazji 40. rocznicy założenia ABN. Sława Stećko po śmierci męża przejmie kierownictwo nad ABN i OUN/B i zostanie wybrana do Rady Ukrainy. ABN była największą faszystowską grupą parasolową na świecie. Zarówno OUN/B, jak i UHWR twierdziły, że reprezentują UPA na Ukrainie. 

 

 

W 1947 roku, w związku z niepowodzeniem MWD w rozgromieniu UPA, odpowiedzialność za wojnę przerzucono na MGB. MWD przekazało MGB kontrolę nad swoimi 1920 współpracownikami i 15 345 agentami. Zmiana ta była również spowodowana odkryciem przez Sowietów zachodniego wsparcia, udzielanego ukraińskim nacjonalistom na Ukrainie już w 1946 roku, kiedy to przejęto ogromny zbiór dokumentów UPA. UPA stanowiła zagrożenie państwa, wspierane przez zagranicę i dlatego podlegała jurysdykcji wywiadu zagranicznego.

 

Rok 1947 był także rokiem utworzenia CIA. Wcześniej istniała niezliczona liczba agencji wywiadowczych. OSS spotkała się z Łebediem w Bernie. Istniała wysoce tajna wojskowa DDU, która rekrutowała nazistów z całej Europy i niemieckich naukowców, zajmujących się rakietami i materiałami nuklearnymi. CIC, któremu oficjalnie powierzono zadanie polowania na nazistowskich zbrodniarzy wojennych, zajmowało się głównie ich werbowaniem i ochroną. To CIC chroniło Banderę. SSU i wreszcie CIG były dwoma prekursorami CIA. 

Oprócz CIA, kolejnym pomysłem Allena Dullesa było OPC, czyli Biuro Koordynacji Polityki kierowane przez Franka Wisnera, które pod przykrywką Departamentu Stanu wykonywało brudną robotę wczesnej CIA, zanim tajne działania skoncentrowały się w łonie samej agencji. To właśnie OPC Wisnera odegrała główną rolę we wspieraniu brutalnej wojny prowadzonej przez UPA i wykorzystaniu ukraińskich wygnańców dla interesów Stanów Zjednoczonych. OPC zostało później połączone z CIA. Rola MI6, CIA i OPC we wspieraniu wojny prowadzonej przez UPA zostanie omówiona później. W tym miejscu należy zwrócić uwagę na konwencjonalny pogląd, że poparcie Zachodu dla UPA pojawiło się zbyt późno i trwało nadal, gdy sytuacja stała się całkowicie beznadziejna. Może nie być w tym wiele prawdy, gdyż nawet skąpe dostępne dane pokazują, że UPA od samego początku cieszyła się poparciem Zachodu. Jednakże, podobnie jak w przypadku wielu aspektów tajnych działań, zapis jest zniekształcony. Rekordy OPC są niedostępne. MI6 nie publikuje swoich danych. Co więcej, CIA celowo ukrywa dokładny moment, w którym rozpoczęło się jej wsparcie dla ukraińskich nacjonalistów. Jeffrey Burds podczas rozmowy z Harrym Rositzke (który kierował placówką CIA w Monachium, i nadzorował podtrzymywanie wojny prowadzonej przez UPA na sowieckiej Ukrainie i w Polsce, i który był oficerem prowadzącym Łebeda), odkrył, że CIA wykorzystuje lukę prawną, ujawniając, kiedy zaczęła „prowadzić” misje wojenne i infiltracyjne UPA na Ukrainie w 1949 roku, ukrywając zarazem fakt, że zaczęła ona „pomagać” UPA znacznie wcześniej bo już w 1947 roku. Co ciekawe, w 1947 roku, szef UPA Roman Szuchewycz wysłał list do Ukraińców na wygnaniu, w którym poparł kontrolowany przez CIA - UHWR, jako oficjalnych przedstawicieli UPA, jednocześnie przyznając się do tego,że to OUN/B założyła UPA i ma nadzieję, że się ponownie zjednoczą. Bandera był oburzony i uznał to za sowieckie fałszerstwo.




Wracając więc do zachodniej Ukrainy, czasu pierwszej fazy wojny prowadzonej przez UPA: to działała ona wtedy w dużych bandach liczących do 600 ludzi, które lekkomyślnie walczyły z Armią Czerwoną i NKWD/MWD. Ponieśli jednak ciężkie straty i zostali zmuszeni do zejścia do podziemia. W co czwartym domu na zachodniej Ukrainie ukryte były bunkry, w których członkowie band UPA mogli się ukryć, podczas sowieckich nalotów. W lasach znajdowały się także ukryte bunkry. Sowieci byli zmuszeni przejść na bardziej chirurgiczne podejście, polegające na sieci informatorów i wszelkiego rodzaju oszustwach. Na przykład wystawiali publicznie zwłoki zmarłych członków UPA, a następnie szpiegowali reakcję mieszkańców, aby dowiedzieć się, kto był zdenerwowany. Sowieci siali podziały, zwalniając niektórych wcześniej z przesłuchań, a innych później, aby w ten sposób oszukać UPA, podtrzymując ich w przekonaniu, że ich lojalni członkowie są informatorami, a informatorzy są lojalnymi członkami OUN-UPA. Aby nakłonić do rozmowy najbardziej upartych więźniów UPA, organizowali fałszywe ucieczki z więzienia przez fałszywe sotnie UPA, które następnie oszukiwały więźnia, aby ujawnił wszystko, co wiedzieli.

W odpowiedzi UPA infiltrowała sieci sowieckich agentów, podając im dezinformację. Ostatecznie jednak MGB wygrało tę grę kontrwywiadowczą. Stopniowo, poprzez połączenie pomyślnego schwytania i zmuszenia UPA do zwrócenia się przeciwko swoim własnym towarzyszom oraz okresowego oferowania amnestii członkom UPA, którzy wiedli nędzne życie, ukrywając się nieustannie w zarażonych wszami bunkrach. W ten sposób szeregi UPA zaczęły się coraz bardziej kurczyć. Wielu członków UPA popełniło samobójstwo, używając granatów ręcznych do zniszczenia twarzy, aby chronić swoje rodziny.

Sowieci zadali ukraińskim nacjonalistom poważny cios w listopadzie 1948 roku, zabijając 3 dowódców UPA oraz w oddzielnym nalocie szefa SB „Myrona”, odpowiedzialnego za infiltrację sowieckiego wywiadu. Wreszcie 5 marca 1950 roku MGB zdołało zabić samego szefa UPA Romana Szuchewycza. Według jednej wersji został zabity. Według innej wersji został otoczony i popełnił samobójstwo, aby uniknąć schwytania. Szuchewycz wstąpił do UWO w latach dwudziestych XX wieku, a w 1925 roku uczęszczał do szkoły Abwhery. Następnie wstąpił do OUN/B i był częścią batalionu Nachtigall, który przybył wraz z armią niemiecką do Lwowa i brał udział w masakrach Żydów. Następnie Szuchewycz dołączył do osławionego Batalionu 201, odpowiedzialnego za niszczenie wiosek na Ukrainie i Białorusi oraz masakrę ich mieszkańców. Szuchewycz stał na czele UPA, aż do swojej śmierci. Dziś Roman Szuchewycz jest idolem Ukraińców, jako jeden z największych bohaterów Ukrainy, obok Petlury, Konowalca i Bandery. 

W 1952 roku na Ukrainie pozostało zaledwie 647 członków UPA. 24 maja 1954 roku aresztowano ostatniego dowódcę UPA Wasyla Kuka. W 1960 roku złapano ostatni, zaledwie trzyosobowy oddział UPA. Wojna UPA była kosztowna i bezsensowna dla ludności zachodniej Ukrainy. Siły Radzieckie zabiły 153 000 członków „UPA, czyli bandytów”, w tym osoby, które po prostu znalazły się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie, aresztowały 134 000 osób i deportowały 203 000 podejrzanych o sympatię do UPA lub członków ich rodzin. UPA zabiła 20 000 ukraińskich cywilów i 10 000 żołnierzy radzieckich, członków służb bezpieczeństwa i członków batalionów zniszczenia. W latach 1944-47 UPA zamordowała na Białorusi 1200 osób, a w Polsce kolejne tysiące.




Pod koniec wojny w Niemczech i Austrii było 2,5 miliona ukraińskich przesiedleńców, czyli DP. Większość stanowili robotnicy przymusowi, którzy zostali oszukani lub zmuszeni do wstąpienia w szeregi band nazistów i stali się niewolniczą siłą roboczą w Niemczech, gdzie wprowadzono system apartheidu, aby oddzielić ich od Niemców. Spośród nich 1 850 000 wróciło do Związku Radzieckiego w latach 1945–1947. W czasie zimnej wojny twierdzono, że wszystkich zesłano do łagrów na Syberii. W rzeczywistości większość wróciła do swoich domów. To pozostawiło tylko 200 000 Ukraińców w Niemczech i 50 000 w Austrii. Ponad 120 000 z nich wycofało się wraz z armią nazistowską po opuszczeniu Ukrainy i było nazistowskimi kolaborantami, członkami OUN i zbiegłymi zbrodniarzami wojennymi. Mieszkali w ogromnych obozach dla przesiedleńców i OUN/B szybko przejęła nad nimi kontrolę przy wsparciu Brytyjczyków i Amerykanów. W obozach tych OUN/B szybko odtworzyła swoje dawne grupy frontowe, grupy młodzieżowe i grupy harcerskie, które były wykorzystywane do indoktrynacji pokolenia Bandery, a teraz miały pomóc ideologom OUN/B i OUN/M przetrwać dziesięciolecia na wygnaniu. 

 

W 1948 roku Brytyjczycy po cichu nakazali wstrzymanie wszelkich procesów i dochodzeń w sprawie zbrodni wojennych i rozpoczęli import tysięcy faszystowskich emigrantów. W tym samym roku Kongres Stanów Zjednoczonych przyjął ustawę o przesiedleńcach, która wraz z późniejszą ustawą o pomocy uchodźcom pozwoliła ponad 500 000 uchodźców z Europy Wschodniej na przedostanie się do USA. Wielu z nich było niewinnymi ofiarami wojny, ale inni byli faszystowskimi kolaborantami i zbrodniarzami wojennymi, co według Stanów Zjednoczonych, było tym, co mogło im się przydać w czasie zimnej wojny. Dziesiątki tysięcy członków OUN, weteranów UPA i ukraińskich weteranów SS sprowadzono do Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Australii i Kanady. CIA przeforsowała także tajne porozumienie zwane ustawą o 100 osobach, które umożliwiało CIA sprowadzanie co roku 100 osób i ich rodzin oraz nadawanie im obywatelstwa niezależnie od przestępstw, jakie popełnili w przeszłości, a które uniemożliwiały im wjazd do USA. Było to porozumienie pomiędzy CIA, Departamentem Sprawiedliwości i INS, zezwalające CIA na sprowadzanie co roku 100 znanych nazistowskich zbrodniarzy wojennych „W interesie bezpieczeństwa narodowego”. Używano tego do ochrony najgorszych z najgorszych ludzkich potworów, takich jak Mykoła Łebed i Paweł Szandruk, były dowódca dywizji Waffen SS „Galizien”, udającej Ukraińską Armię Narodową.

Wywiad USA zwerbował OUN/B do zaprowadzenia terroru w obozach dla przesiedleńców ukraińskich w ramach tak zwanej ,,Operacji Ohio''. OUN/B wykorzystywano jako oprawców i zabójców, próbując wykorzenić z nich domniemanych sowieckich agentów. Akcji tej przewodził niedawny szef straszliwej Służby Bezpeky OUN/B - Mykoła Łebed. Chociaż Łebed stanie na czele konkurencyjnej frakcji UHWR, a rywalizacja między Łebediem a Banderą stanie się dosłownie morderczą do 1947 roku. Łebed był początkowo członkiem zarówno Zch OUN (lub OUN/B), jak i UHWR do 1948 roku. OUN/B przekazała amerykanom listę 100 podejrzanych sowieckich szpiegów w USA, a wojsko amerykańskie aresztowało ich wszystkich. Następnie członkowie OUN/B ubrani w amerykańskie mundury wojskowe torturowali bezlitośnie tychże więźniów, znanymi wszystkim metodami, którymi bestialsko mordowali polską ludność Wołynia i Galicji. Również w ramach tej samej operacji Ohio, OUN/B obsługiwała miejsca tortur w każdym z obozów dla ukraińskich przesiedleńców. OUN/B otrzymała od swoich nowych, amerykańskich i brytyjskich panów licencję, na zabijanie dosłownie każdego, kogo choćby tylko podejrzewają o bycie sowieckim szpiegiem, i byli wykorzystywani przez Amerykanów, jako zabójcy i porywacze w starciach z sowieckimi agentami na cichym froncie. (Policja Rhee i agenci KMT byli wykorzystywani w obozach jenieckich w tym samym celu podczas wojny w Korei). 

 

OUN/B i ABN stworzyły ogromny ruch antyrepatriacyjny w obozach dla przesiedleńców. Przeprowadzili również na skalę masową operację fałszowania dokumentów, aby stworzyć sobie w ten sposób nowe, fałszywe tożsamości, i dzięki temu zabiegowi uniknąć deportacji, jako zbrodniarzy wojennych. OUN/B prowadziła także ogromną siatkę fałszerzy, która drukowała fałszywe amerykańskie pieniądze. OUN/B i jej sojusznicy z ABN zorganizowali zamieszki, gdy sowieccy urzędnicy próbowali odwiedzić obozy, obrzucając je cegłami. Walczyli nawet z niemiecką policją i wojskiem, gdy próbowali powstrzymać tłum przed atakiem na radziecki konsulat. W samym Związku Radzieckim więźniowie z OUN/B i UPA byli dobrze zorganizowani, a według antyradzieckiego pisarza Aleksandra Sołżenicyna, kiedy przybyli do gułagów, liczba morderstw zaczęła gwałtownie rosnąć. 

 

Ta sieć OUN/B-UPA w sowieckich więzieniach przetrwała aż do lat 70. XX wieku. Kiedy w latach 70. aresztowano ukraińskich dysydentów skupiających się wokół platformy praw człowieka Komitetu Helsińskiego, wielu z nich zostało zindoktrynowanych przez weteranów UPA. Ukraiński liberalizm sprzymierzył się z ukraińskim faszyzmem. Uważa się, że OUN-UPA zorganizowała szereg zamieszek i powstań w sowieckich więzieniach podczas zimnej wojny, chociaż szczegóły tego są niejasne.

Być może najbardziej szokującą historią ukraińskich faszystów na wygnaniu jest historia 14. Dywizji Grenadierów Waffen SS „Galizien”, dowodzonej przez Pawła Szandruka. W kwietniu 1945 roku zmieniono jej nazwę na Ukraińską Armię Narodową. „Poddali się” Brytyjczykom 10 maja 1945 roku, mimo to pozwolono im zatrzymać broń i oficerów, a nawet otrzymali oni od Brytyjczyków w tym czasie, o ironio jeszcze więcej broni. Zostali przesiedleni do Rimini i nie zostali nawet sklasyfikowani jako jeńcy wojenni. Zatrzymali broń i pozwolono im wyjść, kiedy tylko chcieli. Brytyjczycy zawarli już układy z Łebediem i Banderą. Ich kapelan, ojciec Iwan Hrynioch, znalazł patrona w osobie ukraińsko-amerykańskiego arcybiskupa Iwana Buczko, który lobbował w ich imieniu u papieża Piusa XII. Papież Pius XII był sympatykiem nazizmu i zaciekłym antykomunistą. Hrynioch był także kluczowym sojusznikiem Łebedia w UHWR i znajdował się na liście płac CIC.

Wielka Brytania i Stany Zjednoczone postrzegały dywizję SS-Galizien jako sprawną, dobrze wyszkoloną i ideologicznie niezawodną siłę, którą można wykorzystać przeciwko Sowietom. Odmówili wydania ich Sowietom, ponieważ w 1939 roku Galicja była częścią Polski. W Wielkiej Brytanii, Kanadzie i USA diaspora ukraińska nieustannie lobbowała na ich rzecz. W 1947 roku Włochy miały odzyskać kontrolę nad swoim rządem, w tym nad obozami jenieckimi, a Brytyjczycy obawiali się, że dywizja SS Galizien może zostać odesłana do Związku Radzieckiego. Przeprowadzili więc fałszywe śledztwo, prowadzone wówczas przez generała brygady Fitzroya Macleana, aby sprawdzić, czy któryś z nich był zbrodniarzem wojennym. Nawet ci, którzy z dumą przyznali się do swoich przestępstw, byli chronieni i mieli czystą kartotekę. Ostatecznie 8 000 z nich wysłano do Wielkiej Brytanii w ramach programu służby pracy. Stamtąd wielu zostało wysłanych następnie do Kanady i Stanów Zjednoczonych, gdzie dołączyła do popierającej OUN/B ukraińskiej diaspory budującej pomniki dywizji Waffen SS Galizia w Kanadzie i USA. 

 

Większość społeczeństwa była zszokowana, gdy media odważyły się o tym poinformować. Pawło Szandrukowi pozwolono żyć szczęśliwie na wygnaniu w New Jersey, gdzie bez żadnych obaw publikował swoje wspomnienia pod własnym nazwiskiem. W New Jersey znajduje się cmentarz, na którym wielu osławionych weteranów OUN, UPA i Waffen SS Galizien zostało pochowanych i po dziś dzień jest wychwalanych przez diasporę OUN, jako bohaterowie. W 1993 roku wielu weteranów Waffen SS zorganizowało zjazd we Lwowie na Ukrainie, gdzie okrzyknięto ich bohaterami. Zatem nie było to żadne przeoczenie, gdy Ronald Reagan pojawił się u boku kanclerza Helmuta Kohla, aby uczcić pamięć poległych zbrodniarzy z formacji Waffen SS, podczas ceremonii na grobach wojennych w Bitburgu.

Pod koniec II wojny światowej Reinhard Gehlen zakopał ogromny zbiór dokumentów wywiadowczych, a następnie zawarł umowę z USA. Wkrótce Gehlen zaczął kierować na zlecenie tychże amerykanów ogromną siatką byłych nazistowskich zbrodnioarzy wojennych, w założonej przez siebie siatce szpiegowskiej, znanej jako Organizacja Gehlena, która miała stanowią podstawę dla późniejszej zachodnioniemieckiej agencji wywiadowczej, znanej dziś jako BND. Gehlen uzyskał wiele informacji wywiadowczych od OUN/B i UPA. Obaj członkowie Organizacji Gehlena odpowiedzialni za operacje z grupami emigracyjnymi, takimi jak OUN/UPA, byli byłymi, bardzo wysoko postawionymi członkami SS, głęboko zaangażowanymi w planowanie i przeprowadzanie masowych zbrodni ludobójstwa, prowadzonych w ramach tak zwanego Gesamtplan Ost, Franz Six (Amt VII – Ideologia i badania), oraz Emil Augsburg, który służył w AMT VI RSHA (odpowiednik DHS w USA w NSDAP), równoległym departamencie MSW Gehlena (w Abwehrze, odpowiedzialnym za operacje wywiadu zagranicznego). Augsburg służył bezpośrednio pod dowództwem Adolfa Eichmanna. Franz Six został później skazany, jako zbrodniarz wojenny za wydanie rozkazu zamordowania setek Żydów w Smoleńsku. John J. McCloy, prawnik Standard Oil i funkcjonariusz Departamentu Wojny, złagodził wyrok, pełniąc funkcję Wysokiego Komisarza Stanów Zjednoczonych w Niemczech.

 

Poparcie dla wojny UPA było ściśle powiązane z niemieckim elementem Operacji Gladio, BDJ (Ligą Młodzieży Niemieckiej). Pomimo swojej nieszkodliwej nazwy (wielu powojennym organizacjom nazistowskim w rządzie Niemiec Zachodnich i poza nim nadano wówczas ,,nieszkodliwie’’ brzmiące nazwy), jej członkami byli weterani SS i Wehrmachtu, tacy jak Klaus Barbie, „Rzeźnik z Lyonu”. Zanim Barbie został przydzielony do Ameryki Południowej, jako agent CIA, był głęboko zaangażowany w zarządzanie Ukraińcami i pomagał werbować Mykołę Łebedia do USA. W skład BDJ wchodziła Jednostka Usług Technicznych (później Technisches Hilfswerk), co wywołało skandal, gdy odkryto, że miała ona na swoim koncie listę zabójstw 40 niemieckich socjaldemokratów. THW została założona z funkcją paramilitarną i obroną cywilną, podobną do funkcji Cywilnego Patrolu Powietrznego w USA. Stwierdzono, że w jednostkach tego ostatniego przebywali agenci sprzeciwiający się Castro, a także osoby rzekomo współwinne zabójstw w USA. CIC pomogło Jednostce Obsługi Technicznej ukryć jej członków przed zachodnioniemiecką policją.

MI6 ponownie wznowiła swoje powiązania z OUN/B i UPA, dostarczając im broń w zamian za informacje wywiadowcze. Do 1946 roku Amerykanie Allen Dulles i George Kennan rozpoczęli nieoficjalnie ,,Operację Rollback’’, plan wsparcia antyradzieckich grup ruchu oporu, takich jak UPA, w nadziei wywołania powstań kontrrewolucyjnych lub przynajmniej zakłócenia i destabilizacji bloku sowieckiego. Do 1948 roku stało się to oficjalną polityką rządu USA, a NSC (Rada Bezpieczeństwa Narodowego) zezwalała na szkolenie i uzbrajanie podziemnego ruchu oporu, partyzantów i „grup wyzwolenia uchodźców” (faszystowskich wygnańców), w tym UPA. W rzeczywistości UPA była największą i odnoszącą największe sukcesy antyradziecką grupą oporu. Prawą ręką Franka Wisnera w operacjach OPC w Europie Wschodniej był Frank Lindsay, który podczas wojny był doradcą OSS partyzantów Tito. Doug Valentine powiedział mi, że pod koniec zimnej wojny Lindsay prowadziła program wysyłania czołowych oficerów ukraińskiego wywiadu na Harvard w celu reedukacji według zasad proamerykańskich.

Dyrektywa NSC 10/2 zezwalała na wszelką wojnę psychologiczną przeciwko blokowi sowieckiemu i doprowadziła do utworzenia Komitetu Narodowego na rzecz Wolnej Europy, który powołał rząd na uchodźstwie i do 1950 roku dał początek Radiu Wolna Europa. Na jego pokładzie byli członkowie, specjaliści od zimnej wojny psywojownicy, tacy jak Allen Dulles i Frank Wisner, a także „kto jest kim” z korporacyjnej Ameryki. NSC 20 doprowadziło do powstania kontrolowanego przez Wisnera AMCOMLIB (Amerykańskiego Komitetu Wyzwolenia od Bolszewizmu), który próbował zjednoczyć wszystkich sowieckich wygnańców. Była to misja skazana na niepowodzenie, ponieważ nie tylko wygnańcy toczyli waśnie z własnymi rodakami, jak w przypadku Ukraińców, ale nienawidzili też obcokrajowców, zwłaszcza Rosjan. Rosyjscy faszyści z NTS i armii Własowa przez dziesięciolecia toczyli waśnie z OUN/B i UHWR. Sowieckie krety w obu grupach również nieustannie podsycały różne rywalizacje frakcyjne.



Mimo to Wisner miał teraz 100 milionów dolarów rocznie w funduszach Marshalla na finansowanie sowieckich wygnańców. Ukraińcy należeli do jego ulubieńców. AMCOMLIB doprowadził do powstania Radia Wyzwolenie od bolszewizmu, później przemianowanego na Radio Liberty, które rozpoczęło nadawanie w 1953 roku. Zatrudniało wielu ukraińskich faszystów, którym pozwolono propagować propagandę swoich rodaków.



Aby ukryć finansowanie CIA/OPC dla Narodowego Komitetu Wolnej Europy, utworzyli frontową grupę CFF o nazwie Krucjata dla wolności (Crusade For Freedom), która miała udawać, że zbiera fundusze, a podczas zbierania funduszy, nielegalnie prowadziła wśród amerykanów akcję propagandową, aby ten wspierał zimną wojnę i wspierał „ dzielnych bojowników o wolność”, wśród których znaleźli się weterani OUN/UPA, we wspieranym przez CIA UHWR, a także wielu innych byłych faszystowskich współpracowników Hitlera. CFF otrzymało od CIA 5 milionów dolarów, ale zawarło też umowę z Ad Council, która przyznała jej tysiące godzin bezpłatnego czasu antenowego. CIA ma technicznie zakaz prowadzenia działalności wewnętrznej (zasada, którą stale łamie). W tym przypadku 5 milionów dolarów przekazane CFF było sumą dużo większą, niż ta którą wydano na kampanie Deweya i Trumana w 1948 roku i była to najdroższa kampania reklamowa tamtych czasów. Weteran OSS i przyszły dyrektor CIA Bill Casey był głęboko zaangażowany w CFF. Jednym z jej kluczowych rzeczników był przyszły prezydent Ronald Reagan, który zapewnił OUN i ABN bezprecedensowy wpływ w swojej administracji, zwłaszcza na treści Radia Liberty. Początkowo Radio Liberty zwróciło wielu Ukraińców przeciwko Stanom Zjednoczonym, ponieważ brzmiało to bardzo podobnie do nazistowskiej propagandy z czasów wojny. Jednak w latach 80. Radio Liberty odegrało kluczową rolę w popularyzowaniu odrodzenia ideologii OUN/B na Ukrainie.




W listopadzie 1949 Wisner zawarł umowę z wojskiem na dostawę ogromnych zapasów materiałów wybuchowych. Dwa miesiące później wojsko amerykańskie dostarczyło mu wystarczającą ilość broni i amunicji, aby zaopatrzyć kilka małych armii. Stany Zjednoczone stworzyły armię sowieckich wygnańców, wykorzystując do tego, jako osłonę Jednostki Służby Pracy. Wielu z nich rekrutowało się spośród weteranów Waffen SS, w tym ukraińskiej dywizji SS Galizien. W tym samym czasie, pod koniec 1949 roku, Stany Zjednoczone i Wielka Brytania rozpoczęły zrzuty ukraińskich agentów na Ukrainę. W ciągu następnych czterech lat zrzucili na spadochronach 75 agentów, próbując skontaktować się z członkami UPA na sowieckiej Ukrainie i w Polsce. Innych agentów wysyłano łodziami podwodnymi, balonami na ogrzane powietrze lub pieszo. Na nieszczęście dla Wisnera rok 1949 był także rokiem, w którym radziecki tajny agent Kim Philby przybył do Stanów Zjednoczonych, jako łącznik MI6 z OPC i CIA. Prawie każdy zrzucony drogą lotniczą ukraiński agent został niemal natychmiast schwytany, a pozorne wyjątki zostały zwerbowane jako sowieckie krety. Pozostali zostali aresztowani, przesłuchani i rozstrzelani w przypadku odmowy współpracy. Nawet gdyby Philby nie był w to zaangażowany, OUN/B i UHWR były pełne sowieckich kretów, dzięki którym byli dobrze poinformowani o wszystkim, co planowały Wielka Brytania i USA. 

 

 

Według doniesień, wieloletni pracownik OSS/CIA i szef placówki w Berlinie, Peter Sichel, złożył rezygnację, ponieważ nie mógł poprzeć daremności działań agencji na Ukrainie. Armie wygnańców CIA/OPC sprawnie włączyły się w amerykańskie plany wojskowe dotyczące walki ze Związkiem Radzieckim podczas III wojny światowej. W 1947 roku generał Hoyt Vandenberg sporządził plan wojny atomowej, który zakładał masowy atak atomowy na Związek Radziecki, a następnie transport powietrzny sowieckiej armii na wygnaniu w celu podbicia radioaktywnych ruin. Vandenberg był pierwszym szefem sztabu nowo utworzonych Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Powiedział swoim ludziom, że III wojna światowa już się rozpoczęła. Był także byłym szefem CIG (Central Intelligence Group), zastąpionej przez CIA w 1947 roku. 

 

Pod koniec 1948 roku Połączone Szefostwo Sztabów zatwierdziło plan eksperta paramilitarnego armii amerykańskiej, generała Roberta B. McClure’a, zakładający utworzenie armii uchodźców, która miałaby zostać wysłana w celu przejęcia kontroli nad Związkiem Radzieckim po ataku atomowym przeprowadzonym przez USA. Mężczyźni mieli być rekrutowani spośród weteranów Waffen SS i weteranów Armii Własowa. Było to wyraźne wskazanie, że plan opierał się na zbędnych, indoktrynowanych kadrach.



Do 1949 roku strategiczny plan wojny atomowej Stanów Zjednoczonych zakładał zrzucenie 70 bomb atomowych na Związek Radziecki w ciągu miesiąca. Następnie armia wygnańców zostanie dostarczona do ZSRR pięcioma skrzydłami bombowców B-29. Do roku 1949 plany te i armie wygnańców Wisnera połączyły się. W 1950 roku Kongres uchwalił ustawę o loży, zezwalającą armii amerykańskiej na rekrutację i szkolenie wygnańców z Europy Wschodniej. Obywatelstwo amerykańskie otrzymają po pięciu latach służby.

 

Zapewniało to przykrywkę dla werbowania faszystowskich zbrodniarzy wojennych do armii amerykańskiej, zwłaszcza do amerykańskich sił specjalnych, chociaż wielu zostało także tłumaczami i instruktorami języków Europy Wschodniej. Wielu rekrutów do sił specjalnych Lodge Act zostało przeszkolonych przez płk Aarona Banka, który prowadził operacje z Mykołą Łebediem i Klausem Barbie w Monachium zaledwie kilka miesięcy przed przeniesieniem do Fort Bragg. Jedynym uzasadnieniem utworzenia amerykańskich sił specjalnych było utworzenie zespołów doradców, którzy mieliby szkolić armię za liniami sowieckimi po zbombardowaniu ZSRR w celu poddania się. Po rozpoczęciu wojny koreańskiej planowano zrzucić na Ukrainę 1200 doradców sił specjalnych, gdzie mieliby wyszkolić 370-tysięczną armię do walki za liniami sowieckimi.




Wracając do historii OUN/B w Monachium: Stepan Bandera przed zakończeniem wojny uciekł do Austrii, a następnie do Niemiec. Łebed udał się na zachód już w 1944 roku, kiedy spotkał się z OSS w Bernie w Szwajcarii – z Allenem Dullesem lub jednym z jego podwładnych. Łebed po kontakcie z Watykanem trafił do Chorwacji. W kwietniu 1945 roku Bandera nakazał Łewhenowi Stachiwowi odnalezienie Łebedia i sprowadzenie go z powrotem. Stachiw poprosił Banderę, aby zaopiekował się jego rodziną, ale Bandera odmówił. Stachiw znalazł innego członka OUN/B, który miał pilnować jego rodziny, i skontaktował się z Łebedem. W końcu pod koniec 1945 roku Łebed i Bandera spotkali się i zaczęli się ze sobą spierać, czy UHWR powinno podlegać OUN/B, czy odwrotnie. Bandera potępił już próbę UHWR przeprowadzenia przez nią demokratycznej przemiany. Zdaniem Bandery demokracja była pierwszym krokiem na drodze do komunizmu. Bandera nie porzucił swoich marzeń o zostaniu faszystowskim dyktatorem i domagał się całkowitego posłuszeństwa od wszystkich ukraińskich uchodźców. Łebed był bardziej elastyczny i wiedział, jak zadowolić swoich klientów. Łebed przekonał nazistów, by dali mu wolną rękę, a teraz planował uwieść Amerykanów. W 1946 roku Łebed napisał 126-stronicową historię UPA, w której zaprzeczył, jakoby dopuściła się ona jakichkolwiek zbrodni wojennych, i utrwalił mit, jakoby UPA walczyła zarówno z nazistami, jak i Sowietami. Został on przetłumaczony na język angielski i przedrukowany w USA.

Podobnie jak Gehlen, Łebed przywiózł ze sobą ogromny zasób informacji wywiadowczych. Zawierała listy agentów sowieckich i OUN/B-UPA oraz informacje wystarczające do szantażowania tysięcy ukraińskich uchodźców. Umowa Łebedia z CIA została w pełni sfinalizowana dopiero w 1947 roku. Pracował już jednak dla wywiadu brytyjskiego i amerykańskiego. Operacja Ohio, program mający na celu pojmanie, torturowanie i zabijanie na przykład sowieckich kretów, rozpoczęła się w 1945 roku. Napięcie między Banderą a Łebediem w dalszym ciągu rosło i w marcu 1947 roku sytuacja stała się tak gorąca, że Łebed strzelił do Bandery z pistoletu lub przynajmniej go wyciągnął i groził, że go zabije. Bandera nakazał SB zabić Łebedia, ale Łebed uciekł do Rzymu. Tej jesieni Łebed sfinalizował umowę z USA, które zdecydowały się przemycić go z Rzymu z powrotem do Monachium. W 1948 roku Łebed został ostatecznie wypchnięty z OUN/B, ale pozostał szefem UHWR.




Obie grupy walczyły przez dziesięciolecia. Na początku zimnej wojny, aż do 1954 roku, MI6 wspierało Banderę i ZCh OUN. USA popierały Łebedia i UHWR. Obaj rywalizowali o prawo do reprezentowania UPA, więc Brytyjczycy zrzucali na spadochronach członków OUN/B, podczas gdy Stany Zjednoczone zrzucały członków UHWR. Jednak obie frakcje zaczynały jako część OUN/B. CIA postrzegała Banderę jako ogromne zagrożenie dla bezpieczeństwa, ponieważ odmawiał on używania kodów i odpowiednich zabezpieczeń, a jego grupa była pełna sowieckich tajnych oficerów i podwójnych agentów, w tym prawej ręki Bandery, Myrona Matwijenko, który został przejęty przez KGB, kiedy Bandera wysłał go do infiltracji Ukrainy. Brytyjczycy z kolei zwracali uwagę na prestiż nazwiska Bandera, które miało setki tysięcy wyznawców, a Łebed był znienawidzony przez wielu ukraińskich emigrantów za morderstwa rywalizujących ze sobą polityków.



W październiku 1949 roku CIA podjęła decyzję o nielegalnym przemycie Mykoły Łebedia do Stanów Zjednoczonych pod fałszywym nazwiskiem. Kiedy INS dowiedziało się później, że zbrodniarz wojenny Mykoła Łebed działał publicznie i przebywał tu nielegalnie, postanowiono go deportować. Allen Dulles z CIA osobiście interweniował, mówiąc INS, że Łebed ma „nieocenioną wartość” dla USA. Interweniował także Frank Wisner z OPC, przechwalając się, że tylko w zeszłym roku UPA zabiła 35 000 sowieckich urzędników, żołnierzy Armii Czerwonej i oficerów NKWD . CIA zdecydowała się z mocą wsteczną zalegalizować obecność Łebedia za pomocą tajnej ustawy o 100 osobach. Kilkadziesiąt lat później, gdy Kongres Stanów Zjednoczonych zażądał informacji na temat Łebedia, CIA odmówiła udostępnienia jego akt i zaprzeczyła, że popełnił on jakiekolwiek zbrodnie wojenne. Po przybyciu do USA Łebed podjął pracę w Pentagonie, pojawił się w magazynie Newsweek i przemawiał na Uniwersytecie Yale. Wiek akceptacji głównego nurtu ukraińskiego faszyzmu rozpoczął się prawie 65 lat przed zamachem stanu na Majdanie w 2014 roku. Główną rolą Łebedia było kierowanie Prolog Research Corporation, frontem CIA. W Prologu działało UHWR Łebedia, któremu udało się także zrekrutować kolejną odłamową grupę zwolenników Bandery. Początkowo stanęli po stronie Bandery, ale ostatecznie zbuntowali się przeciwko jego upartej odmowie zawarcia pokoju z UHWR (lub chęci dostania się na listę płac CIA). Utworzyli OUN-Z (OUN za granicą). Grupa Bandery była teraz znana również jako OUN-R, co oznacza R, czyli rewolucjonista.




Korporacja Badawcza Prolog była ogromnym projektem wojny psychologicznej, a także siecią rekrutującą szpiegów w Związku Radzieckim. Wydawała własną gazetę „Ukraina Today” i własne czasopismo „The Present”. Prowadziła stację radiową nadającą na Ukrainę i drukowała tysiące broszur. Prolog drukował książki i promował kulturę ukraińską. Do przemytu broszur wykorzystywała niedrogi sowiecki system pocztowy. Swoje publikacje przekazała bibliotekom ukraińskim. Wielu mieszkańców Ukrainy w dalszym ciągu potajemnie sympatyzowało z ideologią OUN i ukraińskim nacjonalizmem. CIA z radością odkryła, że przesłuchując podróżnych udających się na Ukrainę, stwierdziła, że wiele prywatnych domów i bibliotek publicznych posiada publikacje Prologu. Prolog był także używany do rekrutacji szpiegów. Do każdego miejsca na świecie, do którego podróżowali Ukraińcy, Prolog wysyłał swoich agentów, aby próbowali się z nimi zaprzyjaźnić, pozyskać informacje lub ewentualnie zrekrutować.

Po powrocie do Niemiec Bandera i Stećko pozostali w Monachium, przy dalszym wsparciu MI6 i Organizacji Gehlena. Ich zwolennikom udało się bezkarnie zabić 20 członków OUN/M w powojennej Bawarii. W 1946 Stećko na zlecenie MI6 utworzył ABN. Zwerbował wszystkich faszystowskich kolaborantów w jedną organizację, której celem było zniszczenie Związku Radzieckiego. Chorwackich Ustaszy, węgierski Arrow Cross, rumuńską Żelazną Gwardię, Hlinka ze Słowacji i wiele innych. W 1947 roku MI6 połączyła także dwie pozostałe ogromne grupy parasolowe na wygnaniu w ABN. Najpierw było Międzymorze, pomysł rodziny Habsburgów, pozbawionej tronu i tytułów w Austrii po I wojnie światowej. Celem Międzymorza było utworzenie federacji państw rozciągających się od Bałtyku po Morze Czarne. Poparli go Watykan, Winston Churchill i MI6. Wielu członków OUN było także członkami Międzymorza. Po drugie, istniała Liga Prometejska, plan popierany przez Francję i Polskę przed II wojną światową. Miał na celu zjednoczenie wszystkich mniejszości radzieckich przeciwko Związkowi Radzieckiemu. Dążono także do zjednoczenia Polski, Ukrainy i Litwy w federację. 

Jak na ironię, Piłsudski wspierał swoich wrogów, ukraińskich nacjonalistów. W rzeczywistości polski wywiad zawarł tajny układ z Dmytrem Doncowem, człowiekiem, który zainspirował pokolenie Bandery, a który w czasie wojny zaczął pracować dla nazistów. Piłsudski sprzymierzył się także z rzeźnikiem Szymonem Petlurą podczas wojny polsko-sowieckiej i obiecał utworzenie niepodległej Ukrainy. To za pośrednictwem Ligi Prometejskiej OUN nawiązała bliskie stosunki z panturkami i islamistami. Dwóch spośród niemieckich sponsorów Bandery i OUN/B, Theodor Oberlander i Gerhard von Mende, również miało bliskie powiązania z panturkami i islamistami. Zatem Liga Prometejska jest dość fascynująca, choć mało znana. Pomaga wyjaśnić, dlaczego ukraińscy nacjonaliści wyjechali walczyć w Czeczenii w latach 90. lub dlaczego czeczeńscy wygnańcy walczą dziś za Ukrainę. Liga Prometejska jest jednym z wątków łączących wojny w Syrii i na Ukrainie. W 1947 roku Liga Prometejska została połączona z ABN. Część czwarta poświęci więcej uwagi ABN. 

 

A teraz, jeśli chodzi o ostatnie lata Stepana Bandery: w 1954 roku MI6 rzekomo zerwała stosunki z OUN/B na dobre. Jednak wywiad kanadyjski w dalszym ciągu wspierał frakcję Bandera/Stećko i ABN. Niemiecki BND nadal wspierał Banderę. Oficerem prowadzącym Bandery, ze strony BND, był Heinz-Danko Herre, który podczas wojny był szefem sztabu armii Własowa i zastępcą Gehlena w FHO (niemieckim wywiadzie wojskowym na froncie wschodnim). Bandera miał także ważnych sponsorów Gerharda von Mende i Theodore'a Oberlandera, który był ministrem dla przesiedleńców w Niemczech Zachodnich i podczas wojny dowodził batalionem Nachtigall. W 1956 roku bawarska policja wszczęła śledztwo w sprawie porwań, morderstw i fałszerstw OUN/B, ale von Mende interweniował i doprowadziło to do umorzenia śledztwa. Von Mende cieszy się złą sławą ze względu na swoją rolę w utworzeniu niesławnego „meczetu w Monachium”, który odegrał kluczową rolę w zbrojeniu radykalnego islamu i panturkizmu podczas zimnej wojny. 

OUN/B miała także innych kluczowych sojuszników. OUN/B przez krótki czas pracowała dla SIFAR (wywiadu włoskiego). Kolejnym kluczowym sojusznikiem był faszystowski dyktator Hiszpanii Francisco Franco. Bandera został zaproszony do przeniesienia się tam, ale zdecydował się tego nie robić, ponieważ OUN/B było silnie zakorzenione w Monachium. Jednak Franco pozwolił wielu weteranom Waffen SS Galizien i UPA uczęszczać do hiszpańskich akademii wojskowych. Pozwolił także OUN/B na nadawanie propagandy w hiszpańskich stacjach radiowych, a Bandera stał się zazdrosny o ciepłe stosunki Stećki z Franco, który traktował Stećkę, jako premiera Ukrainy. Bandera był także zazdrosny o bliskie związki Stećki z faszystowskim, handlarzem narkotykami dyktatorem Tajwanu, generalissimusem Czang Kaj-szekiem, którego Stećko często odwiedzał. Bandera zemścił się, obcinając budżet ABN o połowę, ale Stećko pozostał lojalny wobec Bandery. Bandera próbował wprowadzić na Ukrainę własną siatkę wywiadowczą, finansując ją fałszywymi dolarami amerykańskimi. Ostatecznie zdominowany przez Tajwańczyków APACL i zdominowany przez Ukraińców ABN połączą siły i utworzą Światową Ligę Antykomunistyczną.

OUN/B idealizowała Banderę jako kochającego ojca i człowieka rodzinnego. W rzeczywistości bił żonę i dzieci oraz zdradzał żonę. Bandera próbował zgwałcić żonę jednego ze swoich ochroniarzy SB, gdy ten opiekował się jego dziećmi. Bił swoje dzieci za udział w wydarzeniach, na których byli obecni Żydzi, Polacy lub dzieci rosyjskie. Intelektualnie Bandera niewiele zmienił się po wojnie. Choć porzucił pronazistowską retorykę, nadal miał nadzieję, że zostanie faszystowskim dyktatorem Ukrainy. Dla Bandery walka stała się świętą wojną, w której „siły światła”, ukraińskich nacjonalistów, walczyły z „siłami ciemności”, czyli Związkiem Radzieckim. Bandera całymi dniami marzył, że III wojna światowa jest tuż za rogiem. Miał nadzieję na wojnę atomową i uważał, że nawet gdyby zginęły miliony Ukraińców, byłoby warto. 

 

Bandera całkowicie zaprzeczył jakimkolwiek powiązaniom między OUN/B a nazistami w czasie wojny oraz jakimkolwiek zbrodniom wojennym popełnionym przez OUN/B. Posunął się nawet do twierdzenia, że OUN/B sprzeciwia się wszelkim formom rasizmu i przemocy. Bandera był bogatym człowiekiem dzięki wpłatom MI6, darowiznom od zwolenników i programowi fałszerstw. Bandera podróżował po świecie, odwiedzając Austrię, Belgię, Kanadę, Wielką Brytanię, Holandię i Włochy. W Kanadzie Bandera spotkał się ze swoim dawnym idolem, Dmytro Doncowem, który otrzymał pracę, jako profesor wykładający literaturę ukraińską na Uniwersytecie w Montrealu. Najwyraźniej zainspirowanie grupy ludobójczych faszystów i podjęcie pracy w niesławnym instytucie w Wannsee, gdzie planowano politykę rasową i kolonizacyjną NS, tak jak to zrobił Doncow, nie było w Kanadzie uważane za przestępstwo. Bandera zaproponował, że powierzy Doncowowi kierownictwo gazety OUN/B, ale Doncow tą propozycję odrzucił. W 1950 Bandera mógł złożyć tajną wizytę w Waszyngtonie, ale poza tym zakazano mu wjazdu do Stanów Zjednoczonych w obawie, że wywoła kłopoty wspieranego przez CIA i kontrolowanego przez Łebedia UHWR. W 1950 roku Bandera otrzymał także od MI6 nowy samochód na Mikołajki. Jak na ironię, niemieccy sponsorzy Bandery w końcu przekonali CIA, aby zgodziła się na podróż Bandery do Stanów Zjednoczonych w październiku 1959 roku, tuż przed zamachem na Banderę.

 

Po wojnie Sowieci podejmowali wiele prób porwania, aresztowania lub zabicia Bandery. A Amerykanie obiecali ekstradycję Bandery, gdy tylko go znajdą. Zamiast tego, gdy władze radzieckie przybyły, aby aresztować Banderę, Amerykanie wysłali ich na dziki pościg, ukrywając Banderę w starym budynku I.G.Farben. W 1947 roku MGB próbowało wykorzystać jednego ze swoich tajnych agentów OUN/B, kuriera OUN/B Jarosława Moroza, do zabicia Bandery i wrobienia w to konkurencyjnej grupy ukraińskich nacjonalistów. Zamiast tego SB, prawdopodobnie ostrzeżona przez CIC, dowiedziała się o spisku i zabiła Moroza. W 1949 roku SB zamordowała podejrzanego agenta MGB w polskiej AK. Było co najmniej osiem kolejnych nieudanych spisków mających na celu zabicie Bandery. 

W październiku 1957 roku jeden z rywali Bandery, szef OUN-Z Lew Rebet, został zamordowany przez agenta KGB Bohdana Staszyńskiego. Ponieważ jednak Rebet został spryskany gazem cyjankowym, wydawało się, że zmarł z przyczyn naturalnych. W styczniu 1959 roku Staszyński został przydzielony do inwigilacji, a następnie zamordowania Bandery. Staszyński był studentem we Lwowie w 1950 roku, gdzie został aresztowany za brak ważnych dokumentów. MGB zwerbowało go, ostrzegając, że jeśli nie zgodzi się dla nich pracować, mogą dopaść jego rodzinę związaną z UPA. Staszyńskiemu przydzielono zadanie wytropienia zabójcy antyfaszystowskiego intelektualisty Jarosława Halana, zamordowanego przez UPA toporem. MGB zorganizowało nawet fałszywą obławę na Staszyńskiego, aby przekonać UPA, by mu zaufała. Po odnalezieniu zabójcy Halana Staszyński był następnie przez dwa lata szkolony przez KGB w Kijowie. W 1956 roku przydzielono go do atakowania ukraińskich nacjonalistów na Zachodzie i podano mu fałszywą tożsamość jako etnicznego Niemca z Polski. W 1959 Staszyński przebywał w Monachium. Niechętnie wykonał swoje zadanie, twierdząc, że Bandera jest zbyt dobrze strzeżony. Uzbrojony w pistolet z cyjankiem, znalazł Banderę samego, ale zamiast go zabić, wyrzucił broń do śmieci.

Wreszcie 15 października 1959 roku pod naciskiem przełożonych Staszyński zabił Banderę pistoletem z cyjankiem na schodach wiodących do jego mieszkania i uciekł. Bandera został znaleziony przez żydowskiego sąsiada łapiącego oddech, ale zmarł w karetce. Wyglądało na to, że były to przyczyny naturalne, ale OUN/B zażądała sekcji zwłok i odkryto ślady cyjanku. Staszyński schrzanił sprawę, strzelając dwukrotnie do Bandery, pozostawiając wystarczającą ilość pozostałości, aby można było je wykryć. 

 

Na całym świecie ukraińska diaspora odprawiała nabożeństwa żałobne za Stepana Banderę, w Australii, Austrii, Belgii, Brazylii, Kanadzie, Francji, Niemczech Zachodnich, Nowej Zelandii, Wielkiej Brytanii i USA. Największym był oczywiście pogrzeb Bandery w Monachium, w którym wzięło udział 10 księży, 1500 żałobników i poruszającym przemówieniem Jarosława Stećki, w którym stwierdził, że Bandera reprezentuje nie tylko OUN/B, ale także całą Ukrainę. Wielu żałobników nosiło mundury Płasta lub SUM, nawiązujące do Hitlerjugend. Co roku diaspora ukraińska upamiętniała śmierć Bandery, a w każdą piątą i dziesiątą rocznicę organizowała szczególnie wielkie wydarzenia. Na całym świecie wzniesiono posągi i pomniki Bandery, przemianowano ulice na jego cześć, a nawet zbudowano poświęcone mu tajne muzeum w Anglii. Grób Bandery w Monachium stał się miejscem pielgrzymek ukraińskich nacjonalistów podróżujących po całym świecie, aby go odwiedzić, oraz ogromnych tłumów gromadzących się tam z okazji różnych świąt OUN.

 

Policja nie była jednak pewna, czy było to samobójstwo, czy morderstwo. Stećko i OUN/B uznali to za morderstwo. Sowieci próbowali oskarżyć o morderstwo Theodore'a Oberlandera i Reinharda Gehlena, przyznając jednocześnie Staszyńskiemu potajemnie Order Czerwonego Sztandaru. Staszyński został także nagrodzony pozwoleniem na poślubienie swojej wschodnioniemieckiej dziewczyny. Okazało się to błędem, gdyż nienawidziła komunizmu i Związku Radzieckiego. Ostatecznie Staszyński zdecydował się na ucieczkę, bo miał dość wtrącania się KGB w jego małżeństwo. Po ucieczce przed zespołem inwigilacyjnym KGB Staszyński wraz z żoną uciekli z Berlina Wschodniego i 12 sierpnia 1961 roku oddał się w ręce niemieckiej policji. W ciągu 45 minut Staszyński był przesłuchiwany przez CIA. Staszyński przyznał się do zabicia Rebeta i Bandery. Po dwóch tygodniach CIA przekazała go zachodnioniemieckiej policji. Prezydent Kennedy zażądał od rządu Adenauera ujawnienia szczegółów zeznań Staszyńskiego. Kiedy wyszły na jaw szczegóły, diaspora OUN/B zorganizowała na całym świecie setki demonstracji przeciwko Związkowi Radzieckiemu. 

 

 

Staszyński był sądzony od 8 do 15 października 1962 r. Choć skazany, dostał tylko osiem lat. To był polityczny proces pokazowy. Sędzia przyjął argumentację obrony, że Staszyński był jedynie narzędziem KGB, a ostatecznie sowieckiego przywódcy Chruszczowa, który prawdopodobnie zlecił zamach. Staszyński odsiedział tylko część wyroku. Zwolniony w grudniu 1966 roku. 

 

Po śmierci Stepana Bandery nowym szefem OUN/B został Stepan Łenkawśky, który na początku wojny oświadczył: „Jeśli chodzi o Żydów, zastosujemy wszelkie metody, które doprowadzą do ich zniszczenia”. Stećko pozostał szefem ABN i ostatecznie zastąpi Łenkawśkiego na stanowisku szefa OUN/B. OUN/B zorganizowała fundusz na przesiedlenie rodziny Bandery do Toronto w Kanadzie. Jego wnuk prowadzi obecnie tam proukraiński program telewizyjny.

 

Latem przed procesem w Ellenville w stanie Nowy Jork 22 lipca 1962 roku odsłonięto ogromny pomnik UPA. Znajdował się on na terenie obozu SUM (Ukraińskiego Stowarzyszenia Młodzieży, frontu OUN/B) w Ellenville, którego budowę rozpoczęto w 1955 roku. W tym obozie, wraz z pięcioma innymi w Ameryce Północnej, ukraińscy wygnańcy wysyłali swoje dzieci, a później wnuki, w celu indoktrynacji w zakresie ideologii OUN/B. Pomnik, zbudowany przez firmę należącą do dwóch weteranów UPA, przedstawia ukraiński trójząb w otoczeniu popiersi Semena Petlury, Jewhena Konowalca, Romana Szuchewycza i Stepana Bandery. W odsłonięciu wzięło udział 5000 osób. Grupa teatralna z Filadelfii wystawiła sztukę gloryfikującą UPA. Odprawiono nabożeństwa i poświęcono flagę UPA. Podczas tego wydarzenia przemówienie wygłosił Lew Dobrianski, ukraiński Amerykanin z UCCA (Ukraińskiego Kongresu Ameryki), Narodowego Komitetu Narodów Pojmanych i kluczowy sojusznik ABN i UPA.

Dobriansky urodził się w USA, jako dziecko ukraińskiej diaspory sprzed powstania OUN, ale podczas zimnej wojny w coraz większym stopniu stawał się kluczowym sojusznikiem OUN/B i ABN w USA. Więcej o nim powie się w czwartej części tej serii, która obejmie sieć frontów OUN/B, które dały początek potężnemu lobby ukraińskiemu na Zachodzie. Córka Dobriasnky'ego, Paula, służyła w Radzie Bezpieczeństwa Narodowego Reagana, a później dołączyła do Projektu na rzecz Nowego Amerykańskiego Stulecia (PNAC) 

W miarę jak Związek Radziecki był niszczony przez katastrofalne reformy Gorbaczowa, wygnańcy z OUN/B zyskiwali coraz większe wpływy na Ukrainie. Prawie 25 lat po upadku ZSRR uczestnicy zamachu stanu na Majdanie zgromadzili się pod ogromnym portretem Stepana Bandery. Tłumy niosły portret Bandery podczas marszów z pochodniami. Utworzono muzea, aby wybielić historię OUN-UPA. Żywy Stepan Bandera często był swoim największym wrogiem, odstraszając swoich sponsorów i sojuszników. Po śmierci stał się nieśmiertelną Ikoną, traktowaną jak męczennik, czczoną przez swoich wyznawców. Bandera nie żył, ale jego kult przetrwał do naszych czasów. Przez dziesięciolecia ukraińsko-amerykańskie dzieci gromadziły się pod pomnikiem UPA w Ellenville, śpiewając piosenki, organizując bankiety i recytując wiersze poświęcone sprawie ukraińskiego nacjonalizmu. W Kanadzie i USA powstało więcej takich pomników ku czci UPA i Bandery. 

 

Dziś dziedzictwo Bandery doprowadziło świat na skraj wojny atomowej.

 

 

Wyszukał, opracował i udostępnił

 

Jacek Boki - 22 - 23 - 2024 r. 

Ciąg Dalszy Nastąpi

 

Źródła:

 

Artykuł źródłowy

History of Fascism in Ukraine Part III: 1944-1963 UPA War, Ratlines, and the Assassination of Stepan Bandera

 

https://libya360.wordpress.com/2023/09/23/history-of-fascism-in-ukraine-part-iii-1944-1963-upa-war-ratlines-and-the-assassination-of-stepan-bandera/

 

 

 

Podczas moich tegorocznych badań przeczytałem prawie wszystko, co udało mi się znaleźć, a co dotyczyło OUN, chociaż większość z nich dotyczyła okresów, które omawiałem w części pierwszej i drugiej. Ostateczną książką na temat OUN pozostaje „Stepan Bandera: Faszyzm, Ludobójstwo, Kult”, autorstwa Grzegorza Rossolińskiego-Liebe. Ogromna, bardzo szczegółowa praca, która zaczyna się w XIX wieku, a kończy w 2014 roku. Plik PDF z długim artykułem Grzegorza Rossolińskiego-Liebe na temat OUN

 

 https://carlbeckpapers.pitt.edu/ojs/index.php/cbp/article/download/204/213 

 

Kolejną lekturą obowiązkową jest „Blowback: amerykańska rekrutacja nazistów i jej wpływ na zimną wojnę” Christophera Simpsona. Wszystkie trzy książki Simpsona to lektury obowiązkowe.

 

 „MI6: Inside the Covert World of Her Majesty’s Secret Intelligence Service” Stephena Dorrila to świetna książka zawierająca cenne informacje na temat wsparcia MI6 dla OUN/B, ABN, Ligi Prometejskiej i Międzymorza, a także wielu innych tematów. 

 

Ostatni rozdział książki „Cień Hitlera: nazistowscy zbrodniarze wojenni, wywiad USA i zimna wojna” autorstwa Richarda Breitmana i Normana J.W. Goda, to szczegółowy artykuł na temat kariery Mykoły Łebedia w CIA, choć w pewnym stopniu jest to „ograniczone miejsce spotkań”. 

 

„Ukraiński nacjonalizm” Johna A. Armstronga przez wiele dziesięcioleci był uważany za ostateczną książkę na temat OUN. Całkowicie wybiela historię OUN, pomijając wzmiankę o jej zbrodniach wojennych i przekonuje pokolenia uczonych, aby nazywali ich „integralnymi nacjonalistami”, a nie faszystami. Napisał go dla wspieranego przez CIA Instytutu Rosyjskiego na Uniwersytecie Columbia i przeprowadził wywiady z setkami niemieckich i ukraińskich zbrodniarzy wojennych. Armstrong użył dla nich kryptonimów w swoich notatkach, aby ich chronić. W latach 90. Armstrong przechwalał się, że przywódcy OUN są jego osobistymi bohaterami. Mimo to warto ją przeczytać, jeśli naprawdę masz obsesję, ponieważ dostarcza ona wielu informacji na temat OUN/M.

„Ukraiński nacjonalizm w epoce skrajności: intelektualna biografia Dmytro Doncowa”, Trevora Erlachera zawiera dogłębne studium Doncowa, myśliciela, który zainspirował Stepana Banderę i OUN/B. Autor stanął na głowie, aby uniknąć nazwania OUN faszystami, ale książka i tak jest dość potępiająca. To produkt złowrogiego Ukraińskiego Instytutu Badawczego Harvardu. 

Wojnę UPA szczegółowo opisuje „Sowieckie kontrpowstanie na kresach zachodnich” Aleksandra Statiewa. Niestety, odrzuca zaangażowanie zachodniego wywiadu i jest także bardzo krytyczny wobec Związku Radzieckiego, w którym znajduje się wiele przerażających scen z sowieckiej brudnej wojny. Z drugiej strony obala wiele mitów antyradzieckich. 

 

Starzy naziści, nowa prawica i Partia Republikańska Russa Bellanta to klasyk, który trzeba przeczytać, opowiadający o długim sojuszu Partii Republikańskiej z faszystowskimi emigrantami. Obejmuje Ukraińców, ABN i rozległą sieć prawicowych organizacji pozarządowych z lat 80. i wczesnych 90. Lobby ukraińskie było ściśle powiązane z lobby produkującym broń. Obejmuje krótki skandal, kiedy George H.W. Odkryto, że nad jego kampanią pracuje kilku faszystowskich zbrodniarzy wojennych. Przyszły prezydent zadbał o złożenie hołdu faszystowskiej diasporze ukraińskiej zamieszkującej Michigan.


Bezpłatny plik PDF książki „Stare, naziści, nowa prawica” 

https://drive.google.com/file/d/1Ivm_AubCCTCJCT4duCjadHTI6jgE1T5j/view 

 

„Inside the League” Scotta Andersona i Johna Lee Andersona obejmuje Światową Ligę Antykomunistyczną, która przez zjednoczonych nazistowskich zbrodniarzy wojennych lat 80., OUN/B, szwadrony śmierci z Ameryki Łacińskiej, terrorystów Operacji Gladio, Moonistów, Yakuzę, handlarzy narkotyków KMT, „szanowani” konserwatywni politycy i amerykańscy neonaziści. Była to jedna z pierwszych książek, w których opublikowano krytyczny opis zbrodni wojennych OUN/B. 

 

„Zagraniczni kaci Hitlera: brudna tajemnica Europy” Christophera Hale’a to świetna książka o Himmlerze i SS. Ujawnia, że Himmler był kluczowym zwolennikiem ukraińskiego nacjonalizmu. Zapewnia także badania nad faszyzmem w wielu krajach Europy Wschodniej, takich jak Ukraina, Węgry, Rumunia, Chorwacja, Litwa, Estonia i Łotwa. Te ruchy faszystowskie dołączyły do Waffen SS, a później wraz z OUN/B dołączyły do ABN podczas zimnej wojny. 

 

 „Unholy Trinity: Watykan, naziści i szwajcarskie banki” autorstwa Marka Aaronsa i Johna Loftusa opisuje historię szczurzych kanałów przerzutowych i wyjaśnia, w jaki sposób 8000 weteranów ukraińskiej dywizji SS Galizien zostało po wojnie wysłanych do Wielkiej Brytanii. 

 

America's Nazi Secret Johna Loftusa to nieocenzurowana nowa wersja jego klasycznego Białoruskiego Sekretu. Koncentruje się głównie na Białorusi, ale zawiera także informacje na temat wsparcia Franka Wisnera dla UPA, czyszczenia akt CIA, dotyczących faszystowskich emigrantów i Mykoły Łebedia.

 

„The Old Boys: amerykańska elita i początki CIA”. Burtona Hersha, to klasyk obejmujący historię amerykańskiego wywiadu z wczesnej zimnej wojny, powiązania biznesowe OSS, CIA i OPC Allena Dullesa z nazistami oraz wiele innych tematów.

Artykuł Jeffreya Burdsa - „Wczesna zimna wojna na zachodniej Ukrainie”, który trzeba przeczytać. Burds odkrył, że Zachód zaczął wspierać UPA znacznie wcześniej, niż twierdzi większość źródeł.

 

 https://carlbeckpapers.pitt.edu/ojs/index.php/cbp/article/view/116 

 

Jeffrey Burds o sowieckiej sieci Agentura i wojnie UPA

 

https://www.academia.edu/3420138/Agentura_Soviet_Informants_Networks_and_the_Ukrainian_Underground_in_Galicia_1944-48 

 

W pierwszym odcinku ich długiego, przełomowego serialu na WACL The Farm Podcast przeprowadza wywiad z Mossem Robesonem na temat historii OUN/B i ABN. Moss Robeson jest czołowym amerykańskim badaczem lobby OUN/B i Ukrainy. 

 

https://shows.acast.com/exclusive-subscribers-shows/episodes/6244c5e855c1aa00131c058c 

 

Kolejny świetny wywiad z Mossem Robesonem na temat historii OUN/B i ukraińskiego lobby.

 

https://www.youtube.com/watch?v=izf7XjVJUSk

Moss Robeson blog on the OUN/B and the Ukraine Lobby
 

https://banderalobby.substack.com


Moss Robeson Blog Ukes, Kooks, and Spooks
 

https://mossrobeson.medium.com


Moss Robeson blog on the Victims of Communism foundation the successor to the Captive Nations movement 

https://vocinfo.substack.com/archive?sort=new


The Village Voice did an expose on Mykola Lebed the OUN/B and the CIA in the 1980’s


Click to access conasoncatchnazi86.pdf

 

 

 

SS Galizien in Great Britain

 

SS Galizien w Wielkiej Brytanii

 


The SS in Britain covers the story of how 8,000 Ukrainian Waffen SS Galicia members avoided punishment and ended up in Britain. This documentary was supposed to air on British television more then 20 years ago but was cancelled last minute. Notice the sinister way that Ukrainian scholars and activists like Michael Melnyk try to cover for the division. 

 

 

SS Galizien w Wielkiej Brytanii opisuje historię 8000 ukraińskich członków Waffen SS Galizien, którzy uniknęli kary i trafili do Wielkiej Brytanii. Ten dokument miał zostać wyemitowany w brytyjskiej telewizji ponad 20 lat temu, ale w ostatniej chwili został odwołany. Zwróć uwagę na złowieszczy sposób, w jaki ukraińscy uczeni i aktywiści, tacy jak Michael Melnyk, próbują ukryć podział.

https://www.youtube.com/watch?v=9NRzGXwSDe8&t=3s

 

 

Weterani SS-Galizien na Zachodzie - Jan Engelgard

 

https://www.youtube.com/watch?v=ghLg1kwLHVc

 

 

 

 

A newer shorter video on the SS Galicia from the same director

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=UB_Gs-0dhOo

 

 

Jesse Alexander z kanału YouTube The Great War omawia „teorię brutalizacji” i rolę Ukrainy w początkach ideologii nazistowskiej.

 

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=X0kRRGnE4UA 

 

 

 

My article Nazis and the CIA based on Christopher Simpson’s “Blowback” 

 

http://anti-imperialist-u.blogspot.com/2014/06/nazis-and-cia.html

My article on Russ Bellant’s “Old Nazis, the New Right.” and “The Coors Connection” 

http://anti-imperialist-u.blogspot.com/2017/10/old-nazis-new-right.html


My article on the Nazi ratlines, the Vatican and the CIA 

http://anti-imperialist-u.blogspot.com/2019/07/ratline-vatican-nazis-cia-v2.html


Other Articles by Hugo Turner on Internationalist 360°


Interviews: Exposing the Underground Reich Series

 

 

 

 

Drogi czytelniku, będę bardzo wdzięczny za Twoje wsparcie mojej działalności, która jest ciężką pracą, wymagającą czasem poświęcenia wielu godzin lub nawet wielu dni na przygotowanie i opracowanie różnych informacji. Za wszelką wymierną pomoc i wsparcie mojej działalności dziękuję już teraz wszystkim ewentualnym mecenasom. Pozwoli mi to na dalsze zdobywanie kolejnych, czasem trudno dostępnych informacji, materiałów, dokumentów i literatury niezbędnej do dalszej kontynuacji tej tematyki, jaką zajmowałem się na tym blogu, przez dziesięć lat wraz z moją małżonką, a teraz po jej odejściu do wieczności, prowadzę tą działalność już sam.

PKO BP SA Numer konta: 44 1020 1752 0000 0402 0095 7431