Grupa ukraińskich wachmanów z załogi Niemieckiego Obozu Zagłady w Sobiborze
Łączna liczba ukraińskich strażników, służących w roli wachmanów SS, których formacje wchodziły w skład tzw. Allgemaine SS, czyli Ogólna SS – organizacja ta powstała w roku 1934, podczas rozbudowy struktur Schutzstaffel der NSDAP (SS), jako samodzielna formacja w ramach NSDAP z Heinrichem Himmlerem jako Reichsführerem-SS.
W 1934 jednostki administracyjne SS przyjęły nazwę Allgemeine SS (zwane także Heimat SS oraz Schwarze SS), w celu odróżnienia ich od SS-Totenkopfverbände – Oddziałów Trupich Czaszek, stanowiących wyłącznie załogi obozów koncentracyjnych) i SS-Verfügungstruppe (późniejsze Waffen - SS).
SS-Totenkopfverbände stworzone zostały w 1934 roku, przez Theodora Eickego, jako specjalne oddziały SS, zajmujące się zarządzaniem i służbą wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych. Po reorganizacji SS oddziały Totenkopfverbände włączono w całości do Waffen -SS.
„Trawnikimänner” tłumiący powstanie w getcie warszawskim
Ukraińscy wachmani z Trawnik przy zwłokach swoich ofiar w Powstaniu w Getcie Warszawskim
Natomiast SS-Verfügungstruppe były oddziałami bojowymi SS, szkolonymi zgodnie z zasadami stosowanymi w jednostkach Wehrmachtu. Oddziały te zostały przekształcone później w Waffen – SS. Ta specjalna formacja wojskowa SS została sformowana 24 września 1934 roku, z połączenia różnych nazistowskich formacji paramilitarnych takich jak Oddziały Specjalne SS (SS-Sonderkommandos) i Straży Sztabu SS (SS-Stabswache). Formacja ta, była Jednostką Specjalnego Przeznaczenia SS (SS-Verfügungstruppe) i była określana, jako znajdująca się po przeszkoleniu wojskowym i pozostająca w osobistej dyspozycji Führera w czasach wojny i pokoju, lecz nie policyjna czy wojskowa.
Oprócz formacji SS-Totenkopfverbände i Waffen SS, Ukraińcy tworzyli tzw. ,,Ukraińską Policję Pomocniczą'', której szeregi liczyły około 20 tysięcy. Wchodzili również w skład niemieckich batalionów policyjnych, których liczba wynosiła około 35 tysięcy ludzi. Antyradzieckie formacje ukraińskie w ramach niemieckich sił zbrojnych", powstały w 1941 roku, jako pierwsze ukraińskie bataliony wojenne wojny uformowane przez Niemców do walki z rozbitymi grupami żołnierzy Armii Czerwonej i partyzantką na terytorium Białorusi. „Większość ukraińskich batalionów policji pomocniczej , wykorzystywana była do służb wartowniczych na terytorium Komisariatu Rzeszy, inne natomiast były wykorzystywane w operacjach antypartyzanckich - głównie na Białorusi, gdzie oprócz batalionów już utworzonych przez Niemców, już wcześniej na ziemiach kresowych II RP, takich jak bataliony 101, 102, 115, 136, 137 i 201. Ich działania, a także działania innych podobnych ukraińskich jednostek zaangażowanych w działania karne, były związane z licznymi zbrodniami wojennymi przeciwko ludności cywilnej. Najsłynniejszym z nich był udział kompanii 118. w zniszczeniu wsi Chatyń 22 marca 1943 roku, kiedy zginęło 149 cywilów, z których połowa była dziećmi.
Pomnik Józefa Kamińskiego, który uratował się tylko dlatego, że udawał martwego. Kiedy oddział niemiecki wycofał się z Chatynia, Kamiński usłyszał jęk swojego syna. Wziął go na ręce i wyniósł ze zgliszczy stodoły. Syn zmarł na jego rękach.
Memoriał Ludobójczej, Masowej Masakry w Chatyniu – dokonanej na mieszkańcach białoruskiej wsi Chatyń, przez Niemców i ich ukraińskich kolaborantów 22 marca 1943 roku, podczas II wojny światowej, w ramach działań antypartyzanckich opartych na nazistowskiej doktrynie Bandenbekämpfung. Napis na pomniku mówi o 186 białoruskich wsiach, w których Ukraińcy u boku swoich niemieckich panów, dokonali masowych, ludobójczych mordów, na ich całkowicie bezbronnych mieszkańcach
Oprócz pomocniczych batalionów policyjnych, powołano do życia tzw. ,,Ukraińską samoobronę''. Jej łączna liczba w połowie 1942 roku osiągnęła około 180 tysięcy bojców, ale samoobrona ta była bardzo słaba, albowiem tylko połowa jej członków posiadała karabiny, i to nie najnowszej generacji. Do tego dochodziły również złożone z Ukraińców oddziały ochrony przedsiębiorstw przemysłowych, zespołów ochrony obozów koncentracyjnych itp. Oprócz wyżej wymienionych części, powstało także wiele innych ukraińskich formacji do walki z ruchem partyzanckim. Ukraińcy służyli również w oddziałach niemieckiej obrony przeciwlotniczej, a nawet Volksturmu.
Jarosław Hrycak ukraiński historyk na łamach dwumiesięcznika Nowa Europa Wschodnia, w swoim artykule pt. „Zbyt wiele świadectw: Ukraińcy w akcjach antyżydowskich” pisze o tym, że ukraińscy policjanci (funkcjonariusze ukraińskiej policji pomocniczej w służbie niemieckiej) byli strażnikami w obozach koncentracyjnych. Krótka kwerenda w sieci pozwala na podanie kilku nazwisk.
Najbardziej znany ukraiński oprawca i ludobójca - Iwan Demianiuk – strażnik w obozie koncentracyjnym w Sobiborze i Treblince II, gdzie obsługiwał komory gazowe i zwany był „Iwanem Groźnym” ze względu na szczególne okrucieństwo.
Iwan -Groźny - Demianiuk na przełomie lat 80. i 90. - zdjęcie z czasów procesu przed izraelskim sądem
Więźniowie nazywali go dosłownie ,,Aniołem śmierci'', ze względu na jego niewyobrażalny sadyzm i okrucieństwo wobec osadzonych w obozie. W roku 1988 ta ukraińska bestia w ludzkiej skórze stanęła przed Sądem Najwyższym Izraela w Jerozolimie, oskarżona o zbrodnie przeciwko ludzkości. Pomocy prawnej udzielił w sprawie Demianiuka, prokuraturze
Izraela oraz złożył następnie osobiście przed sądem w Jerozolimie zeznania
obciążające tego ukraińskiego wachmana SS, strażnika i kata w jednej osobie, w
niemieckich obozach śmierci w Sobiborze i Treblince II Iwana Demianiuka,
nazywanego przez więźniów tychże obozów zagłady ,,pieszczotliwym’’ mianem ,,Iwana
Groźnego'' i ,,Anioła Śmierci'', w czasie trwania procesu tego ukraińskiego ludobójcy w 1988 roku, ówczesny szef pionu śledczego Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce, profesor Jacek Edward Wilczur. I to głównie wykonanej przez Niego gigantycznej pracy, w zebraniu niepodważalnych dowodów, przeciwko tej ukraińskiej bestii, proces ten mógł w ogóle dojść do skutku. I to dlaczego ten ukraiński demon w ludzkiej skórze, nie został skazany w tym procesie, odsyłam wszystkich to mojego artykułu z 2019 roku, zatytułowanego:
Jak zinfiltrowano i unicestwiono Główną Komisję Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce
A w szczególności do niezwykłej książki samego, dziś już Śp. profesora Jacka Wilczura: ,,Ścigałem ,,Iwana Groźnego'' Demianiuka'', w której cała ta historia, opisana jest w najdrobniejszych szczegółach, i do lektury tejże książki wszystkich bardzo gorąco zachęcam.
Ścigam Iwana "Groźnego"
https://www.youtube.com/watch?v=yJoJHrnZM-c
Iwan Denesowytsch – ukraiński zbrodniarz nazistowski, członek załogi niemieckiego obozu koncentracyjnego Dachau.
Ukraiński Wachman (w lewym górnym rogu) nadzorujący pracujących więźniów, Obóz Janowski we Lwowie
Theodor Szehinskyj – w latach 1943-1945 służył prawdopodobnie w Dywizji Totenkopf Waffen-SS pełniąc funkcję strażnika w niemieckich-nazistowskich obozach koncentracyjnych KL Groß-Rosen, Sachsenhausen i Warschau. Był także prawdopodobnie zaangażowany w transport więźniów z obozu koncentracyjnego Sachsenhausen do Mauthausen-Gusen.
Alexander Huryn – strażnik z niemieckiego obozu koncentracyjnego w Trawnikach.
Wasyl Łytwyn (ur. 1921) – funkcjonariusz SS z czasów II wojny światowej. W czasie II wojny światowej służył między innymi w obozie szkoleniowym SS w Trawnikach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.