W drodze na dworzec kolejowy w Mińsku młodzi ludzie z Białorusi przechodzą obok przewodniczącego Centralnej Rady Białorusi prof. Radasława Astrowskiego. Będą szkolić się w Niemczech do działań wojennych, Mińsk, czerwiec 1944 r.
Podczas II wojny światowej oportunistyczni białoruscy przywódcy nacjonalistyczni, skompromitowali niezależność i integralność ich młodego ruchu, wiążąc go z nazistowskimi Niemcami i stając się współwinnymi zbrodni Holokaustu. Walcząc między sobą o kontrolę antykomunistycznej diaspory białoruskiej po II wojnie światowej, wielu Białoruskich nacjonalistów i kolaborantów zaangażowało się we wczesne zimnowojenne kampanie antyradzieckie, amerykańskiej Centralnej Agencji Wywiadowczej (CIA). Praktycznie byli to wszyscy przywódcy białoruskiej diaspory w USA. Również cały białoruski, nazistowski marionetkowy reżim wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, zaraz na początku zimnej wojny i kontynuował ich twardogłową, antyradziecką aktywność polityczną w swoich nowych miejscach pobytu. Po dziesięcioleciach pewnego życia w USA pod własnymi nazwiskami, ci białoruscy kolaboranci stali się przedmiotem, wznowionych dochodzeń rządowych w sprawie nazistowskich zbrodniarzy wojennych przebywających w USA i stali się wówczas centrum publicznego zainteresowania i skandalu z tą właśnie sprawą związanego. Ta praca ma na celu, wyświetlenie wszystkich faktów związanych, z niedostatecznym wówczas, zbadaniem wojennej przeszłości tych białoruskich person i ich wpływu na wydarzenia światowe, ze swojego ówczesnego miejsca w jakim się znaleźli, czyli na peryferiach posiadanej przez siebie wcześniej władzy. Celem niniejszej pracy jest także wyświetlenie wszystkich związków, czołowych białoruskich nacjonalistów, jakie łączyły ich z nazistowskimi Niemcami podczas II wojny światowej, jak również ich tajne operacje antyradzieckie wespół z CIA, na początku zimnej wojny oraz ich udział w kreowaniu Amerykańskiej polityki antykomunistycznej.
Wreszcie, niniejsza rozprawa ma na celu wyświetlenie prawdy, w jaki sposób te białoruskie persony,
wpłynęły na rozwój i przebieg całości dochodzeń rządu USA w latach 70-tych i 80-tych, w sprawie mieszkających nadal na terytorium Stanów Zjednoczonych, nazistowskich zbrodniarzy wojennych.
Spis treści
Streszczenie rozprawy
Wstęp
Rozdział pierwszy: Nacjonalizm białoruski 1900-1943
Rozdział drugi: Białoruskie państwo SS i upadek III Rzeszy 1943-1945
Rozdział trzeci: Białoruska diaspora antykomunistyczna 1945-1950
Rozdział czwarty: Białoruscy nazistowscy kolaboranci i wywiad USA, 1950-1961
Rozdział piąty: Białoruscy kolaboranci w życiu amerykańskim w okresie zimnej wojny, 1948-1991
Zakończenie
Wstęp
Po zakończeniu II wojny światowej, napięcia między Związkiem Radzieckim (ZSRR), a
jego niedawnymi sojusznikami w wojennej koalicji skierowanej przeciwko państwom Osi szybko się nasiliły.
Sowiecka hegemonia nad narodami Europy Wschodniej i rozprzestrzenianie się ruchów komunistycznych w Azji, wywołały widmo nieuchronnego globalnego wkroczenia komunistów,
w wyobraźni wielu zachodnich decydentów późnych lat czterdziestych, na arenę światowych wydarzeń. W celu sprostania temu, postrzeganemu przez siebie zagrożeniu, zachodni alianci ostatecznie zaczęli dążyć do ponownego wzmocnienia
Niemiec Zachodnich i Japonii, przeciwko rosnącym wpływom komunistycznym, poprzez ponowne przywrócenie, przez zachodnich aliantów pełni praw i
przywilejów, ich pokonanym i pozbawionym wszelkiego znaczenia, niedawnym wrogom. Jednym z najważniejszych efektów tej decyzji, było umożliwienie osobom winnym, popełnienia zbrodni wojennych, objęcie ponownie stanowisk na najwyższych szczytach władzy
i tym samym umożliwienie im jeszcze raz wywierania swego wpływu na podejmowanie najważniejszych decyzji, odnoszących się do polityki globalnej.
Oznaczało to również złagodzenie i odwrócenie, początkowo prowadzonej przez zachodnich aliantów polityki powojennej, opartej i realizowanej na początku o wysokie standardy sprawiedliwości, przeciwko byłym członkom partii nazistowskiej i rządu imperium Japonii, oraz obejmujące konglomeraty biznesowe (zaibatsu), oskarżone również o popełnienie zbrodni wojennych. Tak więc już na
początku lat pięćdziesiątych, niedawni śmiertelni wrogowie, stali się znowu członkami prawicowych reżimów, pokonanych w ostatniej wojnie, tym razem
sojusznikami USA i reszty zachodniego świata, w zimnowojennych zmaganiach z groźbą ogólnoświatowej ekspansji komunizmu.
Oprócz odwrócenia polityki denazyfikacyjnej i uwolnienia od groźby jakichkolwiek, ewentualnych oskarżeń o zbrodnie wojenne, a tym samym ścigania niedawnych przestępców wojennych, urzędnicy Stanów Zjednoczonych (USA), również zaczęli korzystać z usług byłych nazistów i nazistowskich kolaborantów, jako
swoich aktywów, podczas rozpoczętej przez siebie zimnej wojny, wspierając jednocześnie wszelkie siły piątej kolumny i antykomunistyczne grupy emigracyjne,
które działałyby na terenie ZSRR w celu osłabienia Kremla, poprzez działania paramilitarne i operacje propagandowe.
Operacja Paperclip, tajny amerykański projekt sprowadzenia nazistowskiej elity
naukowców do pracy dla Stanów Zjednoczonych po zakończeniu wojny, stała się powszechnie znana.
Przykład doskonałych relacji między wywiadem USA, a nazistowskimi zbrodniarzami wojennymi w ostatnim latach końca pierwszej dekady po zakończeniu działań wojennych. Podobne projekty koncentrowały się także na nazistowskich urzędnikach, posiadających wiedzę wywiadowczą na temat
Związku Radzieckiego. Na przykład Reinhard Gehlen, który był szefem Fremde Heere Ost
(FHO, czyli hitlerowskiego wywiadu Zagraniczne Armie Wschód), biura wywiadu wojskowego Niemieckiego
Wehrmachtu, którego polem zainteresowania i działań z tym związanych był właśnie Związek Radziecki. Po II wojnie światowej Gehlen blisko współpracował
z amerykańskimi agencjami wywiadowczymi i został pierwszym szefem służby wywiadu zagranicznego Republiki Federalnej Niemiec, nazwanego zresztą na jego cześć... Organizacją Gehlena.
Gehlen i jego koledzy podzielili się swoją wiedzą i danymi wywiadowczymi na temat ludności i terytoriów Związku Radzieckiego, z ich nowymi amerykańskimi partnerami. To właśnie oni
udostępnili także ,,majątek'' wywiadowczy, w tym byłych kolaborantów III Rzeszy, z tzw
części Europy, które po wojnie znalazły się pod sowiecką dominacją.
Kolaboranci polityczni i wojskowi z zachodnich terenów ZSRR, czyli tzw.
Unii pod okupacją niemiecką w czasie wojny, byli bardzo cenieni przez zachodnie wywiady i
urzędników za ich znajomość regionu, ich antykomunistyczne przekonania, oraz ich
zdolność do tworzenia sił zbrojnych i paramilitarnych wśród środowisk emigracyjnych za granicą. Były to osoby z terytoriów rozciągających się od Bałtyku po Morze Czarne, pochodzący z
zasobów wywiadowczych różnych mocarstw zachodnich, a w wielu przypadkach Stanów Zjednoczonych, które
stały się ich ostatecznym sponsorem i nowym domem. Białoruscy, estońscy, łotewscy, litewscy, wszyscy rosyjscy i ukraińscy kolaboranci nazistowscy, byli zaangażowani w te tajne działania
i antykomunistyczne operacje wywiadu.
Niniejsza rozprawa koncentruje się również na ówczesnych stosunkach zimnowojennych, które rozwinęły się między
Centralną Agencją Wywiadowczą (CIA) i wielu wpływowymi białoruskimi, nazistowskimi kolaborantami,
którzy zostali obywatelami Stanów Zjednoczonych po wojnie, pomimo nagłośnienia popełnionych przez nich zbrodni wojennych i publicznych apeli o ich ściganie, Ci białoruscy kolaboranci byli postaciami najbardziej odpowiedzialnymi za ścisłe powiązania białoruskiego ruchu nacjonalistycznego z nazizmem
Niemieckim. Choć nie byli ani architektami, ani wykonawcami tzw, planu
„Ostatecznego rozwiązania”, ci białoruscy quislingowie hitlerowskich Niemiec, ułatwili niemiecką inwazję i okupację ich
ojczyzny i nadzorowali prześladowania i masowe mordy wielu byłych z ich
sąsiadów.
Zimnowojenne tajne operacje paramilitarne prowadzone z tymi ,,niesmacznymi'' aktywami zakończyły się katastrofą. Dane wywiadowcze, które wyprodukowali dla CIA, często okazywały się przestarzałe lub zwyczajnie sfabrykowane, a ich obecność w Stanach Zjednoczonych zaimplementowała na terytorium USA, zorganizowany i bardzo aktywny, skrajnie prawicowy element w amerykańską politykę i zaostrzyła sytuację międzynarodowych napięć w okresie trwania zimnej wojny. Mimo fatalnych rezultatów tych wysiłków, CIA pomagała chronić tych wszystkich kolaborantów Hitlera, przed ściganiem za popełnione przez nich zbrodnie wojenne, przez całe dziesięciolecia, zapewniając jednocześnie wszystkim ich białoruskim aktywom, wybielone do czysta życiorysy, które następnie przedstawiała, innym amerykańskim agencjom badającym ich przeszłość, jako osoby nieskazitelnie czyste moralnie. Ta historia białoruskich, nazistowskich kolaborantów i ich powojennych sponsorów, znajdujących się w szeregach amerykańskiego wywiadu, zajmuje się kilkoma różnymi, acz bardzo istotnymi obszarami historii i przyczynia się do pogłębienia zrozumienia zarówno Holokaustu, jak i samej kwestii zimnej wojny.
Chociaż kilku autorów zajmowało się historią białoruskiego nacjonalizm, to jednak wpływ współpracy z nazistowskimi Niemcami, na rozwój białoruskiego ruchu nacjonalistycznego po II wojnie światowej, pozostaje nadal niedostatecznie zbadany. Jednak badacze są zgodni co do tego, że nacjonalizm białoruski zaczął rozkwitać dopiero na przełomie XIX i XX wieku, co oznacza, że rozwinął się później, niż porównywalne do niego ruchy nacjonalistyczne w całej Europie. Ponieważ naród białoruski był zdominowany przez potężniejszych sąsiadów i nie miał własnego państwa, aż do jego pojawienia się dopiero pod koniec XX wieku, język i kultura białoruska mimo to, rozwinęły się na długo przed rozwojem politycznym, pierwszych przejawów białoruskiego nacjonalizmu. Jako takie, historyk Nelly Bekus opisuje wczesny Białoruski nacjonalizm, jako „prawie klasyczny przykład nacjonalizmu małego narodu”. Jej praca na ten temat dotyczy białoruskiego nacjonalizmu i nacjonalizmu z początku XX wieku, a także porusza kwestie białoruskiej tożsamości w ostatnich dziesięcioleciach, ale nie wgłębia się w jego oddziaływanie i dziedzictwo z okresu II wojny światowej. Najnowsza monografia szwedzkiego historyka Pera Andersa Rudlinga, zatytułowana ,,Wzlot i upadek białoruskiego nacjonalizmu, 1906-1931'', również eksploruje tylko wczesny białoruski nacjonalizm i jego związki ze skutkami I wojny światowej. Ważna praca Rudlinga, wnosi jednak istotny wkład w tę dziedzinę, ale chronologiczny zakres tego badania kończy się przed powstaniem nazistowskich Niemiec. Niniejsza rozprawa stara się uzupełnić to studium, przez przebadanie wpływu, jaki II wojna światowa i okupacja niemiecka, wywarły na rozwój białoruskiego nacjonalizmu w ciągu kolejnego półwiecza.
Zbiór historiografii dotyczącej niemieckiej polityki okupacyjnej jest zatem niezbędny do sformułowania tego badania. Chociaż początkowe studium, skierowane na nazistowskie Niemcy i Holokaust, koncentruje się na Europie Środkowej i Zachodniej, historycy coraz bardziej skupiają się na wydarzeniach w Europie Wschodniej. Nieliczne wczesne prace na temat niemieckich praktyk okupacyjnych w Europie Wschodniej i Związku Radzieckim nadal dostarczają istotnych i użytecznych informacji w tym zakresie badania. Dwie z tych cennych wczesnych monografii na temat niemieckiej polityki okupacyjnej w Związku Radzieckim to książka Alexandra Dallina z 1957 roku, German Rule in Russia oraz Geralda Praca Reitlingera z 1960 oku, zatytułowana - ,,Dom zbudowany na piasku''. Obydwie te monografie zapewniają wgląd w sformułowanie, zastosowanie i rozwój okupacji niemieckiej. Nowsze badania naukowe, takie jak praca Wendy Lower z 2005 roku - „Budowanie imperium nazistowskiego i Holokaust na Ukrainie”, poszerzają zakres badań nad celami i konfliktami okupacji niemieckiej ziem sowieckich w kontekście wojny. Niniejsza rozprawa dodaje do tej historiografii, ujawniając, jak nieodłączne konflikty rasowe prowokowane przez nazistów, rozwijały ideologiczne, niemieckie praktyki okupacyjne i białoruskie aspiracje nacjonalistyczne w kontekście wojny.
Przez lata historiografia Zagłady koncentrowała się jedynie na gettach, skupiskach obozów i ośrodków zagłady w Europie Zachodniej i Środkowej, podczas fali masowych mordów popełnionych podczas inwazji i okupacji Związku Radzieckiego, były stosunkowo bardzo słabo zbadane. Ukazało się jednak ostatnio sporo prac wnoszących wiele nowego i w tę dziedzinę, tego wcześniej niedostatecznie zbadanego obszaru. Na przykład w 2008 roku Ojciec Patryk Desbois opublikował The Holocaust by Bullets, w którym zidentyfikowano kilka miejsc masowych egzekucji na Ukrainie. Monografia Timothy'ego Snydera z 2010 roku, Bloodlands: Europe between Hitler and Stalin, skupiły się właśnie na Europie Wschodniej i eskalacji praktyk ludobójczych w tej części Europy, w kontekście wojny. Na samej Białorusi wciąż stosunkowo niewiele jest badań poświęconych konkretnie Holokaustowi, ale terytorium to leży bezpośrednio między Berlinem a Moskwą i było centralnym elementem nazistowskich planów inwazji i kolonizacji w Europie Wschodniej.
Autor - dr. Mark P. Alexander
Koniec części 1
Ciąg Dalszy Nastąpi
Wyszukał, opracował i udostępnił - Jacek Boki
14 Sierpień 2023 r.
Źródło:
https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&ved=2ahUKEwjj7JOhgNmAAxUvhP0HHQsZD_oQFnoECCAQAQ&url=https%3A%2F%2Fscholarspace.library.gwu.edu%2Fdownloads%2F8336h2467%3Flocale%3Dde&usg=AOvVaw0gmEOPs70zxR9T5F9EsXhD&opi=89978449
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.